"TA TRZECIA" - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Od roku usiłowała zrozumieć, co się właściwie wtedy wydarzyło. Przychodziła do parku, siadywała na tej samej ławce i bezustannie myślała o Piotrze. Nadal kochała tego drania. Po tej fatalnej rozmowie telefonicznej jeszcze dzwonił kilkanaście razy, ale pozostała nieugięta. Nie była w stanie z nim rozmawiać. Po kilku miesiącach doszła do wniosku, że ona nie jest bez winy i nagle zaczęła współczuć Irenie. Nie można budować szczęścia na cudzym nieszczęściu, a ona właśnie to chciała zrobić. Pozbawić Irenę męża. Nie znała w ogóle tej kobiety i to było najgorsze. Postąpiła wobec niej bardzo egoistycznie. Już nigdy więcej. Już nigdy więcej nie zwiąże się z zajętym facetem. Nie będzie ranić innych kobiet. Piotr najpierw zdradzał Irenę z nią a potem ją zdradził z Ireną. Ta świadomość nie była zbyt przyjemna. Ula poczuła jak jej policzki pali wstyd. Przetarła zapłakane oczy. Tusz spłynął wraz ze łzami i rozmazał się po twarzy. Zauważyła długi cień przy ławce. Podniosła głowę i spojrzała na człowieka, który przystanął przy niej wyciągając chusteczkę higieniczną.

 - Proszę wytrzeć twarz – odezwał się do niej łagodnym, niskim głosem. -  Rozmazała się pani i bardzo zapuchła od płaczu. Obserwuję panią już od jakiegoś czasu i za każdym razem widzę jak trzęsą się pani ramiona a z oczu płyną łzy. Może mógłbym jakoś pomóc?

 - Nikt mi nie może pomóc. Dziękuję za chusteczkę. Pójdę już.

 - A może mógłbym zaprosić panią na filiżankę kawy?

 - Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. Nie mam ochoty na kawę z nieznajomymi mężczyznami. Do widzenia – zaczęła się oddalać szybkim krokiem.

 - To zawsze można zmienić, prawda!? – krzyknął za nią, ale nie odwróciła się tylko jeszcze bardziej przyspieszyła kroku, jakby obawiała się, że ten człowiek zacznie ją gonić.

Miała ewidentny uraz do mężczyzn. W każdym z nich widziała Piotra, który jawił się jej jako symbol zakłamania i obłudy. Za każdym razem, gdy nachodziły ją myśli o nim otrząsała się ze wstrętem. – Jak mogłam być taka głupia. Jak mogłam dać się tak otumanić, tak zaślepić tym chorym uczuciem. Przecież to nigdy nie mogło się udać. On najwyraźniej kłamał mówiąc, że nie kocha Ireny. Gdyby było inaczej nie wróciłby do niej z podkulonym ogonem w dodatku żebrząc o ten powrót. Jaki facet tak się zachowuje zaledwie kilka godzin po rozwodzie? On nie wiązał ze mną żadnych planów. Mydlił mi oczy wmawiając, że tylko mnie kocha, że to ja jestem najważniejsza w jego życiu. Cieplak jesteś najbardziej naiwną istotą pod słońcem. Czy tę decyzję o powrocie podjął pod wpływem tego, co mu powiedziała Irena tuż po rozprawie? Chciałabym wiedzieć, co było aż tak ważnego, że zrezygnował z życia ze mną. Tego już pewnie nigdy się nie dowiem.

Te myśli przygnębiały ją i za każdym razem wywoływały potoki łez. Czuła się skrzywdzona i tak przeraźliwie samotna. Rzucała się w wir pracy byleby nie myśleć, a tej było całkiem sporo. Prowadziła małą działalność, małe biuro rozliczeń finansowych. Kokosów nie zarabiała, ale to co wypracowywała pozwalało jej wieść skromne życie bez klepania biedy. Po skończeniu studiów, które zbiegło się w czasie ze śmiercią ojca wyprowadziła się z rodzinnego Rysiowa. To małe miasteczko odległe o dwadzieścia kilometrów od stolicy nie niosło ze sobą konkretnych perspektyw ani rozwoju, ani zarobku. Sama czuła, że tam się po prostu dusi. Sprzedała niewielki dom, w którym się wychowała i nieco gruntu wokół niego, a pieniądze, które pozyskała ze sprzedaży przeznaczyła na zakup małej kawalerki i rozkręcenie small biznesu. Zawsze była sama. Nie miała przyjaciół ani znajomych. Ci, z którymi kończyła studia porozjeżdżali się po świecie i pozakładali rodziny. Nie miała z nimi kontaktu i tak naprawdę nie szukała go. Do tej pory miała Piotra i on był całym jej światem. Teraz przywykała do myśli, że jest kompletnie sama. Nadal w każdą sobotę jeździła z przyzwyczajenia do parku i katowała się wspomnieniami. Wracała przygnębiona i smutna, rozczulona swoim pechowym losem i całkowicie rozczarowana życiem, które zupełnie pozbawiało ją energii.

Dzisiaj też tu przyjechała. Był już środek jesieni. Przemierzała alejki usłane różnokolorowymi liśćmi przyjemnie szeleszczącymi pod nogami. Już była blisko „swojej” ławki, gdy podniósłszy głowę ujrzała naprzeciwko Piotra i Irenę pchającą spacerowy wózek. Stanęła jak wryta i wytrzeszczyła oczy. Nie mniej zaskoczony Piotr wbił w nią wzrok, a następnie ze wstydem spuścił głowę przyspieszając kroku.

 - Nie pędź tak – Irena natychmiast zareagowała na jego pośpiech. – Przecież to ma być spacer a nie maraton.

 - Przepraszam – powiedział głośniej niż zamierzał.

 - Ciszej. Obudzisz ją – odparła z wyrzutem.

Więcej Ula nie usłyszała nic. Znacznie oddalili się od niej. Ochłonęła nieco i usiadła. A więc to o to chodziło… Długo nie mogła pojąć, co się stało wtedy po rozprawie. Teraz wszystko okazało się jasne. Irena zapewne powiedziała mu wówczas, że spodziewa się dziecka. To stąd ta nagła chęć powrotu do niej. Ula wiedziała jak bardzo marzył o dziecku, ale podobno Irena nie mogła mu go dać. I proszę, stał się cud. Ma córkę. Tylko dlaczego podczas tej ostatniej rozmowy nie powiedział jej, że zostanie ojcem? Nie sądziła, że taka informacja cokolwiek by zmieniła, ale przynajmniej łatwiej pogodziłaby się z jego odejściem. Dziecko to dobry powód zwłaszcza dla kogoś, kto bardzo chciał je mieć. Ona też chciała mieć z nim dziecko. Nawet bardzo. Sęk w tym, że on zawsze się zabezpieczał, jakby chciał uniknąć wpadki. Teraz uznała to za wielkie szczęście, że jednak nie zaszła z nim w ciążę. Trudno by jej było znieść jego obecność w życiu swoim i dziecka, a tak niewątpliwie by było. Jej policzki znowu były wilgotne od łez, ale poczuła się dzisiaj o niebo lepiej. Wreszcie dowiedziała się, co było przyczyną ich rozstania i w końcu przestanie się tym dręczyć. Westchnęła głęboko jakby chciała zrzucić z siebie to brzemię i przetarła twarz. Sięgnęła do kieszeni płaszcza szukając chusteczki. Nagle ona sama pojawiła się przed jej oczami. Zaskoczona tym widokiem uniosła do góry głowę. Przed nią stał ten sam mężczyzna, który latem wykonał podobny gest.

 - Dzień dobry pani. Tego pani szuka? – uśmiechnął się szeroko a w jego policzkach ukazały się dwa wdzięczne dołeczki. Nie odwzajemniła uśmiechu. Podziękowała cicho i odebrawszy z jego dłoni chusteczkę wytarła twarz.

 - Już po raz drugi mnie pan ratuje…

 - Naprawdę drobiazg. Odkąd panią widziałem tu ostatni raz, noszę ze sobą cały zapas, ale dopiero dzisiaj miałem szczęście. Ostatnio powiedziała pani, że nie chodzi pani na kawę z nieznajomymi mężczyznami. Pozwoli więc pani, że się przedstawię – wyciągnął w jej kierunku dłoń. – Marek Dobrzański.

Nieśmiało wyciągnęła swoją, którą on uścisnął lekko.

 - Urszula Cieplak.

 - Bardzo mi miło. Skoro już nie jesteśmy nieznajomymi, to czy da się pani namówić na tę kawę? Tu niedaleko jest przytulna kawiarenka, w której podają aromatyczne i mocne espresso. Da się pani skusić?

Spojrzała mu w oczy i niepewnie oblizała wargi. Zadrżał na ten widok. Pewnie nawet nie zdawała sobie sprawy jak bardzo to działa na mężczyzn.

 - Widzę, że nie odpuszcza pan – powiedziała z napięciem w głosie. – To, że znam pana nazwisko nie oznacza, że znam pana. Nie rozumiem, dlaczego tak panu zależy, żeby zaciągnąć mnie na tę kawę?

Marek uśmiechnął się szeroko.

 - No cóż… Jakby to zgrabnie ująć? Intryguje mnie pani, a raczej jestem zaintrygowany tym smutkiem, który panią otula jak płaszcz. Za każdym razem widząc panią tutaj ściska mi się serce, bo sprawia pani wrażenie zupełnie zagubionej i nieszczęśliwej kobiety i jeszcze te potoki łez. Jestem dość wrażliwy na kobiece łzy, bo one zawsze wywołują u mnie chęć niesienia pomocy. Może tym zaproszeniem udałoby mi się choć na chwilę oderwać panią od przygnębiających myśli?

Podniosła się z ławki sięgając po torebkę. Przez ułamek sekundy dostrzegła w jego oczach rozczarowanie i chyba żal, że jednak nie pójdzie z nim na tę kawę.

 - Skoro tak bardzo pan nalega, to chodźmy. Trochę zmarzłam i chętnie napiję się czegoś ciepłego.

Uszczęśliwiony zerwał się z ławki i ujął ją za łokieć. Nieco zaskoczona dała się poprowadzić.

Kawiarenka była mała i bardzo kameralna. Pomógł jej ściągnąć płaszcz i oddał do szatni. Zajęli stolik a Marek zamówił espresso i po kawałku tortu.

 - Trzeba trochę osłodzić sobie życie, prawda? – tłumaczył się. – Czy będzie wielkim nietaktem jeśli poproszę, byśmy zwracali się do siebie po imieniu? To znacznie ułatwiłoby rozmowę.

Ula wzruszyła ramionami. Nie miała nic przeciwko temu, a raczej było jej wszystko jedno.

 - Jeśli chcesz…?

 - Bardzo chcę i bardzo chcę też zadać już mniej taktowne pytanie. Jeśli nie chcesz, nie odpowiadaj. Dlaczego jesteś taka smutna i przygnębiona? To naprawdę niecodzienny widok, kiedy taka piękna kobieta płacze. Czy coś się stało tragicznego w twoim życiu, że reagujesz w taki właśnie sposób?

 - Nie powinieneś w ogóle zadawać mi takich pytań, bo na nie nie odpowiem. Mogę powiedzieć tylko tyle, że nie reaguję tak bez powodu i tak - przeżyłam swój własny dramat, o którym wcale nie mam ochoty opowiadać. Wystarczą ci takie wyjaśnienia? Nie chciałabym być niemiła, ale to naprawdę nie twoja sprawa.

 - Przepraszam. Nie miałem zamiaru cię urazić, ani być wścibski. W takim razie co robisz w życiu? Pracujesz?

 - Mam małą firmę zajmującą się rozliczeniami finansowymi. Właściwie to jednoosobowa działalność, a ty?

 - Znasz firmę Febo&Dobrzański? – odpowiedział pytaniem. Pokręciła przecząco głową.

 - To znaczy nazwa nie jest mi całkiem obca i chyba kiedyś już ją słyszałam, ale nie wiem czym firma się zajmuje.

 - To firma modowa. Szyjemy ekskluzywne kolekcje dla tych z zasobniejszym portfelem. Jestem jej prezesem i współwłaścicielem.

 - No proszę – mruknęła z podziwem. – Nie domyśliłabym się, bo jesteś dość młody jak na taką funkcję.

 - Pełnię ją od niedawna. Przejąłem schedę po moim ojcu, który jest dość mocno schorowany i lekarze zabronili mu pracować. To właśnie on wraz ze swoim włoskim przyjacielem Francesko Febo założyli ponad trzydzieści lat temu firmę. Stąd Febo w nazwie i choć Francesko już nie żyje to udziały po nim odziedziczyły jego dzieci i to one są współwłaścicielami. Firma mieści się tu niedaleko na Lwowskiej i to głównie z tego powodu jestem częstym gościem w tym parku. Przychodzę tu przeważnie w porze lunchu, czasem po pracy. Lubię tutejszy staw i kaczki, które czasem karmię. To idealne też miejsce na letnie upały, bo ten piękny starodrzew skutecznie od nich chroni. Trudno oprzeć się urokowi tego miejsca. Ty pewnie zaglądasz tu z podobnych powodów.

 - Nie, nie… Ja z zupełnie innych – żachnęła się. – Przyjeżdżam, żeby powspominać i tyle.

Skończyli konsumować tort i dopili kawę. Ula podziękowała za zaproszenie i podniosła się z krzesła.

 - Będę już lecieć. Muszę przejść cały park, bo przed bramą zostawiłam samochód.

 - Odprowadzę cię. Ja parkuję pod firmą, a to też po drugiej stronie.

Szli wolno i w milczeniu wsłuchując się w szelest liści pod stopami. W końcu tę ciszę przerwał Marek.

 - Spójrz jak tu pięknie – wskazał ręką niedaleki staw i taplające się w nim kaczki. – Trzeba nacieszyć oczy tym widokiem, bo za chwilę mróz skuje lodem staw, a liście całkiem opadną z drzew. Nauczyłem się doceniać takie momenty. To jak obrazy zatrzymane na ułamek sekundy w kadrze aparatu.

 - Jak na faceta, jesteś dość wrażliwy. Mężczyźni z reguły nie rozczulają się takimi rzeczami. Są raczej powierzchowni, mało romantyczni i zbyt nieczuli. Masz za to duży plus.

Marek roześmiał się.

 - No to mój pierwszy plus u ciebie. Gdzie zaparkowałaś?

 - Tu przy bramie. To czerwone Punto jest moje.

 - Chciałbym się jeszcze z tobą zobaczyć. Zgodzisz się?

 - Naprawdę nie wiem… - odpowiedziała niepewnie. – Jesteś miłym człowiekiem Marek, ale ja…, chyba dla mnie trochę za wcześnie…

 - To było pytanie bez podtekstu Ula. Ja chciałem ponownie wypić kawę w twoim towarzystwie i nic więcej.

 - Skoro chodzi tylko o kawę, to możemy spotkać się za tydzień w tym samym miejscu. Do zobaczenia.

Wsiadła do samochodu i zgrabnie wycofawszy go z parkingu włączyła się do ruchu.