"SENS ŻYCIA" - rozdział 10

ROZDZIAŁ 10

Wiki wsadziła do niewielkiego koszyka trochę owoców, termos z kawą i dwa plastikowe kubki. Wzięła wodę dla psów i kilka psich przysmaków. Wszystko położyła na kolanach Pawła i wyjechała z wózkiem na zewnątrz. Mona jak zwykle biegła luzem obok uwiązanego do wózka Momo.

Słońce prażyło od rana. Oboje czuli ten upał. Nie przeszkadzał im, bo jedno i drugie wolało się pocić niż marznąć. Dojechali do świateł i przejechali na drugą stronę drogi.

 - Gdzie teraz? – Wiki rozejrzała się.

 - Widzisz tę ścieżkę? – Paweł pokazał ręką. – Wjedź na nią. Za jakieś pięćdziesiąt metrów będzie dość spora kępa krzewów czeremchy i dzikiego bzu. Tam się zatrzymamy. Jak zrobi nam się za gorąco, będziemy mogli schronić się w ich cieniu.

Wiki zgodnie ze wskazówkami Pawła dotarła do krzaków. Ściągnęła koszyk i koc z jego kolan i rozłożyła wszystko obok wózka. Psy natychmiast ułożyły się w cieniu. Obydwa ziajały, więc nalała im do miski wody.

 - Wzięłam krem do opalania. Znalazłam u ciebie w łazience. Ściągnij koszulę to nasmaruję cię trochę, żebyś się nie spalił. Ja też skorzystam. Wprawdzie nie przewidziałam, że dzisiaj tu wylądujemy, bo na pewno wzięłabym opalacz, mam jednak nadzieję, że nie zgorszy cię mój widok w bieliźnie?

 - Na pewno nie – zapewnił skwapliwie. – Zresztą, tu nikt nie przychodzi, więc zachowamy prywatność. Nie masz się czego krępować – uśmiechnął się do niej ściągając koszulę.

 - A nogi? Nie chcesz opalić nóg?

 - To trochę żenujące dla mnie, bo moje nogi nie wyglądają już normalnie, chociaż muszę przyznać, że rzeczywiście są blade jak u nieboszczyka.

 - Ściągaj spodnie. Mnie nic nie jest w stanie zadziwić. Najpierw wysmarujesz tors i ręce, a potem nogi.

Ścisnęło się jej serce, gdy zobaczyła te dwa wychudzone chorobą patyki. Nie dała jednak po sobie poznać, że zrobiły na niej jakiekolwiek wrażenie. Pozbyła się cienkiej, letniej sukienki zostając tylko w czarnych figach i biustonoszu tego samego koloru. Paweł obrzucił ją ciekawym spojrzeniem. Była idealna, niezwykle proporcjonalna i zgrabna. Zdziwiony poczuł wzbierające w nim pożądanie. Szybko nakrył się spodniami, żeby je ukryć. Odetchnął kilka razy głęboko chcąc uspokoić emocje. Oddał jej tubkę z kremem i obserwował teraz jak dokładnie smaruje swoje ciało. Przykucnęła tyłem do wózka prosząc go, by wysmarował jej plecy. Miała taką delikatną skórę, miękką i aksamitną – zupełnie jak Marta… - pomyślał.

Podziękowała mu i ułożyła się na kocu wystawiając do słońca twarz. On zanim zrobił to samo omiótł kilkakrotnie wzrokiem jej sylwetkę. – Ależ ona piękna – przeszło mu przez myśl. – Piękna i mądra. Wiedziałaś o tym od początku Martuś, prawda? Wiedziałaś, że tylko dzięki niej jakoś pozbieram się do kupy i że tylko ją będę w stanie pokochać. Myślę, że ją kocham Martuś, choć miłość do niej jest zupełnie inna niż do ciebie. Nie oznacza to, że nie kocham jej równie mocno. Nie potrafię tego nazwać słowami, ale tak po prostu czuję. Wciąż szukam w sobie odwagi, żeby jej to wyznać, ale bardzo się boję, że ona nie odwzajemni tych uczuć. Na pewno byłoby mi przykro i poczułbym się mocno rozczarowany. Jak miałbym dalej z nią współpracować po takiej odmowie? Jak mógłbym przejść z tym do porządku dziennego i udawać, że nigdy jej tego nie wyznałem? – westchnął ciężko otwierając powieki i mrużąc je natychmiast przed jaskrawymi promieniami słońca. W oddali mignęła mu biała sukienka. – To niemożliwe… Chyba mam jakieś zwidy. – Poczuł na twarzy chłodny wiatr. Zaszeleściły liście czeremchy.

  – Musisz spróbować…, odwagi kochany… - usłyszał gdzieś w głowie głos Marty. Dźwignął się na oparciu wózka i wytężył wzrok, ale nigdzie nie dostrzegł białej sukienki.

Wiki podniosła się z koca i zaniepokojona spojrzała na Pawła.

 - Stało się coś? Masz taką dziwną minę.

 - Nie…, nie…, wszystko w porządku. Czasem wzrok płata mi figle.

 - Napijesz się kawy? – odkręciła termos i nalała pół kubka. – Ja w tym czasie zabiorę psy na spacer. Za chwilę będę z powrotem, bo nie chcę ich przegrzać. Posiedzisz trochę sam?

 - Oczywiście idź, tylko się nie zgub. Trawy są tu wysokie, bo nikt ich nie kosi.

Podała mu kubek i zawołała psy. Wraz z nimi ruszyła przed siebie. Jeszcze przez chwilę widział jej czarne figi, ale wkrótce zniknęły wraz z ich właścicielką w wysokiej trawie.

Tyle co dopił kawę Wiki pojawiła się z powrotem niosąc wielki bukiet fioletowej koniczyny i białych, dzikich margerytek. Przykucnęła przy wózku kładąc mu je na kolana.

 - Powąchaj, jak intensywnie pachną. Włożę je do kubka z wodą, żeby nie padły w tym upale – chciała się podnieść, ale powstrzymał ją. – Teraz, albo nigdy – pomyślał.

 - Zaczekaj Wiki, chciałbym cię o coś zapytać – wykrztusił niemal szeptem. Patrzyła na jego minę i jej własna twarz przybrała wyraz jakiejś niepewności, bo nie zachowywał się tak jak zwykle. Paweł przetarł nerwowo czoło i popatrzył jej w oczy. Nie wytrzymał jednak jej spojrzenia i spuścił głowę. – Chciałem cię zapytać…, zapytać czy…, czy… O matko jakie to trudne… - wziął głęboki wdech. - Chciałem cię zapytać, czy ty byłabyś w stanie mnie pokochać… - zadrżał mu głos i zwilgotniały oczy. Wiktoria patrzyła na niego najpierw z napięciem, a potem ujrzał jak na jej twarzy wykwita piękny, szeroki uśmiech.

 - Myślę Paweł, że ja już cię kocham – odpowiedziała z prostotą. – Nie miałam odwagi ci tego wyznać, bo wiedziałam, jak głębokim uczuciem darzyłeś Martę i jak trudno ci było pogodzić się z jej śmiercią. Doszłam do wniosku, że jesteś tym rzadkim przypadkiem człowieka, który nigdy nie zwiąże się z inną kobietą, bo wciąż będzie pamiętał o zmarłej żonie. Tacy ludzie związanie się z inną uznają zwykle za zdradę pamięci tej, co odeszła i nie czują się z tym dobrze, bo są po prostu zbyt uczciwi. Był czas, że zazdrościłam Marcie tego wielkiego uczucia jakim ją obdarzyłeś, ale szybko mi przeszło, bo pomyślałam, że ona także musiała być wspaniałym człowiekiem, który zasługiwał na taką miłość.

Paweł pochylił głowę. Po jego policzkach toczyły się łzy.

 - Masz rację. Ona była wspaniałym człowiekiem i kochałem ją bardzo, ale też dzięki niej zrozumiałem, że nie mogę opłakiwać jej przez całe życie, że powinienem się otworzyć na nową miłość, założyć rodzinę i mieć dzieci. Wciąż miałem wątpliwości. Obawiałem się, że przez to, że stałem się kaleką, żadna kobieta nie będzie mną zainteresowana. Stałbym się dla niej ciężarem.

 - Nie jesteś ciężarem – gwałtownie zaprotestowała Wiki. – Mnie zupełnie nie przeszkadza fakt, że nie poruszasz się samodzielnie. Dla mnie to bez znaczenia, bo posiadasz mnóstwo wartościowych cech o wiele ważniejszych niż niedowład kończyn.

 - Zakochałem się w tobie – wyszeptał. – Zakochałem się całym sercem i duszą. Gdybym miał przy sobie odpowiedni rekwizyt i potrafiłbym zejść z tego wózka, uklęknąłbym wtedy przed tobą i poprosił, żebyś zechciała zostać moją żoną. Dałbym ci tyle szczęścia, ile tylko bym zdołał, bo zasługujesz na wszystko, co najlepsze.

Wiki podniosła się z klęczek i usiadła mu na kolanach przytulając twarz do jego policzka.

 - Jeśli to były oświadczyny, to wiedz, że zgadzam się i bardzo chcę zostać twoją żoną.

Przytulił usta do jej ust. Całował długo delektując się ich miękkością. Oderwał się od niej w końcu. Łzy na policzkach zdążyły obeschnąć a on uśmiechał się do niej uszczęśliwiony.

W poniedziałek w porze lunchu urwali się na godzinę z serwisu i poszli do jubilera. Paweł bardzo chciał, żeby te jego oświadczyny zostały przypieczętowane pierścionkiem. Nie chciał natomiast kupować go na własną rękę i dlatego poprosił Wiki, żeby poszła razem z nim. Oglądali te złote precjoza przesuwając się wśród rzędu przeszklonych gablot. Wiki nie chciała wielkiego pierścienia. Nie lubiła takich. Zdecydowanie wolała malutkie, skromne pierścionki z niewielkimi zdobieniami. Wreszcie przy jednej z gablot zalśniły jej oczy z zachwytu.

 - Spójrz Paweł na ten – pokazała palcem. – Śliczny jest i niedrogi. Taki właśnie chcę.

 - Nie jest za skromny?

 - Ani trochę i bardzo, bardzo mi się podoba.

 - W takim razie poprosimy – rzucił do ekspedientki. – Może przymierz najpierw. Jaki masz rozmiar?

 - Czternastkę. Macie takie?

 - Oczywiście – kobieta wyjęła z gablotki pierścionek i podała Wiktorii. – Jak okaże się za duży, zmniejszamy od ręki do właściwego rozmiaru.

 Wiki wsunęła go na palec. Nie był za luźny. Był w sam raz.

 - Idealny – szepnęła do Pawła.

 - Wiesz…, skoro już tu jesteśmy, może kupilibyśmy też obrączki? Ja wiem, że nawet daty ślubu nie mamy ustalonej, ale przecież i tak musiałbym je kupić, a to dobra okazja, żeby nie wracać tu ponownie.

 - Świetny pomysł – zgodziła się z nim.

Obrączki wybrali również skromne, ale bardzo gustowne, zupełnie proste, bez żadnych dodatkowych zdobień. Paweł zapłacił za wszystko i zadowoleni wrócili do pracy. Już na miejscu jeszcze raz obejrzeli swoje zakupy. Paweł trzymając otwarte pudełko z pierścionkiem ponownie oświadczył się Wiki. Pragnął, żeby już tak oficjalnie była jego narzeczoną.

 - Za chwilę dostanę zawrotu głowy – roześmiała się. – Nie sądzisz, że od wczoraj czas strasznie przyspieszył i wszystko dzieje się bardzo szybko? Wczoraj wyznałeś mi miłość i ja tobie również. Dzisiaj jestem już zaręczona, mam pierścionek i w dodatku kupiliśmy obrączki. Skoro już tak bardzo poszliśmy do przodu, to może pomyśl nad datą ślubu.

 - Co powiesz na październik? Na początek października?

 - Ten październik? To znaczy w tym roku?

 - No. A na co czekać? Ja już za długo byłem sam. Nie chcę już tak…

 - Nie wiem, czy uda nam się wszystko pozałatwiać…

 - Oczywiście, że się uda. Salę wynajmiemy tę samą, co Basia i Aleksander. Ludzi wprawdzie może być trochę więcej, ale nie sądzę, żeby ich liczba przekraczała dwadzieścia pięć osób. Będzie rodzina i Leśniakowie, bo ich od początku traktowałem jak mamę i tatę. Są dla mnie bardzo ważni. Będą dwaj moi najbliżsi koledzy ze studiów. A ty masz kogoś takiego, z kim utrzymujesz kontakt?

 - Mam tu w Łasku jedną koleżankę, mężatkę. Ostatnio jakoś nie widujemy się często, ale tylko z nią utrzymuję kontakt. Poza tym ja byłam na jej weselu i nie wypada mi jej teraz nie zaprosić.

 - To zrozumiałe.

 - W dodatku jej mąż jest fotografem i mógłby nam zrobić ładne zdjęcia na pamiątkę.

Paweł spojrzał na zegarek i roześmiał się.

 - Nie upłynęło pół godziny kochanie, a my mamy ustalone już niemal wszystko. Do października zdążymy na sto procent. Jest jeszcze jedna rzecz, o którą chciałbym cię zapytać. Chodzi o ślub kościelny. Jeśli bardzo ci na nim zależy, to oczywiście możemy go wziąć. Jeśli nie, ja wolałbym tylko ślub cywilny. Po śmierci Marty przewartościowałem swoją opinię na temat wiary i kościoła. Rodzina ma mi to za złe, ale ja uczciwie przedstawiłem im powody. Nie można zmuszać kogoś, by wciąż wierzył i praktykował, gdy ten bóg, któremu ufał i wierzył do tej pory, tak bardzo go zawiódł. Przestałem wierzyć i przestałem chodzić do kościoła.

 - Doskonale jestem w stanie cię zrozumieć. Nie martw się już tym. Ja nawet nie jestem ochrzczona, Aleksander zresztą też nie. Nasi rodzice byli ateistami i w takim duchu nas wychowali.

Po tych słowach Pawłowi najwyraźniej ulżyło. Pomyślał, że nie będzie z tym ślubem dużo zachodu. W urzędzie załatwią od ręki. Mogą tam pojechać nawet w tym tygodniu, żeby zaklepać termin jaki ustalili.

Uśmiechnął się do swojej narzeczonej.

 - W takim razie pozostaje nam powiadomić nasze rodziny i zamówić tobie suknię a mnie garnitur. Chcesz białą sukienkę?

 - Chyba nie. Wolałabym raczej błękitną. Dobrze wyglądam w tym kolorze.

 - Mnie też bardzo się podoba. Błękit będzie pasował do koloru twoich oczu. Ja postaram się o granatowy garnitur.

Dwa tygodnie później po powrocie Basi i Aleksandra z podróży poślubnej Paweł i Wiki postanowili urządzić małe przyjęcie i na nim powiadomić rodzinę o swoich planach. On zadzwonił najpierw do taty informując go o tym.

 - Bardzo mi zależy tato, żebyś był na tym spotkaniu. Mam do przekazania dość ważne wiadomości i wolałbym, żebyś nie brał w tym dniu dyżuru.

 - Będę synku. Na pewno będę, a dyżuru już nie wezmę, bo pożegnałem się z firmą. Uznałem, że chcę jeszcze trochę pożyć na emeryturze i nie gonić za pieniądzem. Basia ma męża, a mnie wystarczy to co dostaję.

 - W takim razie widzimy się w sobotę o szesnastej. Rozłączam się, bo jeszcze muszę powiadomić Leśniaków – wybrał numer Józefa i po chwili usłyszał jego głos.

 - Co tam Paweł? Potrzebujesz pomocy?

 - Witaj tato – roześmiał się. – Nie tym razem. Chciałbym zaprosić was do mnie w sobotę na skromne przyjęcie. Powodu na razie nie wyjawię, bo to ma być niespodzianka. Przyjedziecie?

 - Do ciebie zawsze. Może mama upiekłaby jakieś ciasto?

 - Jeśli nie sprawi jej to kłopotu, to będę wdzięczny.

 - W takim razie załatwione.

Wiki powiadomiła Basię i Aleksandra. Zapewnili, że przyjdą.

W sobotę od samego rana u Pawła w domu trwały gorączkowe przygotowania. Wiki zrobiła dwa rodzaje sałatek, faszerowane szczypiorkiem i rzodkiewką jajka, i masę różnych, barwnych, apetycznie wyglądających przystawek. Na ciepło miała podać faszerowaną mięsem, ryżem i pieczarkami czerwoną paprykę.

Basia z Aleksandrem przyszli nieco wcześniej. Basia z myślą, że Wiki w pojedynkę nie ogarnie wszystkiego nastawiła się na posprzątanie mieszkania. Jak się jednak okazało wszędzie panował wzorowy porządek.

 - Chyba niepotrzebnie tak pospieszaliśmy Olek. Oni doskonale radzą sobie bez nas.

 - Bardzo dobrze, że przyszliście wcześniej – Wiki wyszła z kuchni wycierając dłonie w lnianą ściereczkę. – Dotrzymacie Pawłowi towarzystwa, a ja tymczasem wyprowadzę psy.

 - O nie, – zaprotestował Aleksander – mało się napracowałaś? Zostajesz, a ja pójdę z psiakami. Chodźcie słodziaki. Wujek ubierze wam obroże.

Kiedy wyszedł Basia poprosiła o jakieś zajęcie dla siebie.

 - Możesz zacząć faszerować paprykę. Jest umyta i oczyszczona. Zaraz dam ci nadzienie, bo jest gotowe.

Goście zaczęli się schodzić. Expres pracował pełną parą. Wszyscy rozsiedli się wygodnie na kanapie i fotelach delektując się kawą i pysznym ciastem Leśniakowej. W końcu Józef nie wytrzymał.

 - To powiesz nam Paweł, w jakim celu nas tu ściągnąłeś?

 - Powiem. Moi kochani, chciałem wam oznajmić, że zakochałem się w tej oto pięknej kobiecie – wskazał na siedzącą obok Wiktorię. – Okazało się, że ona odwzajemnia to uczucie. Trzy tygodnie temu oświadczyłem się jej i zostałem przyjęty. Czwartego października o godzinie trzynastej w tutejszym Urzędzie Stanu Cywilnego odbędzie się nasz ślub, na który wszyscy jak tu siedzicie jesteście zaproszeni.

Wiem, że ta wiadomość na pewno was zaskoczyła. Mnie chyba trochę też. Przez ponad dwa lata nie miałem spokojnej nocy, bo bez przerwy śniła mi się Marta. To, co przekazała mi w tych snach pozwoliło mi uporać się z tęsknotą za nią i za naszym nienarodzonym dzieckiem. Wciąż powtarzała, że jestem jeszcze młody i powinienem otworzyć serce na nową miłość. Początkowo byłem pełen buntu i sprzeciwu, ale teraz myślę, że ona nie mogła tak po prostu odejść nie upewniwszy się, że zostawia mnie tu szczęśliwego, a nie załamanego jej śmiercią. Moja nowa miłość przyszła do mnie późną jesienią w czerwonej czapce i kolorowym szaliku. Okazała się szczera, dobra i czysta podobnie jak miłość mojej zmarłej żony. Ona na zawsze ma miejsce w moim sercu i Wiki doskonale o tym wie. Wie również, że bardzo ją kocham i bardzo chcę właśnie z nią spędzić resztę życia – ujął jej dłoń i przytulił do ust. – I to właśnie jest ta nasza niespodzianka – wysapał.

Józef wstał i mocno przytulił ich oboje.

 - To wspaniała wiadomość dzieci. Paweł jest dla nas jak rodzony syn. Mamy nadzieję, że ty staniesz się naszą córką. Wierzę, że będziecie ze sobą szczęśliwi.

Po nim gratulowała im Leśniakowa, ojciec Pawła i nowożeńcy. Paweł z Wiki opowiadali o szczegółach ślubu. Powiedzieli także, że nie będzie ślubu kościelnego.

 - Przepraszamy was wszystkich za to, ale mamy jednocześnie nadzieję, że rozumiecie nasze powody i uszanujecie tę decyzję.

 - Rozumiemy synku i szanujemy – Józef poklepał Pawła po dłoni. – Nie jest ważne jaki ślub, bo ważniejsze to, co po nim.

 - Dziękuję tato – odpowiedział wzruszony Paweł.

Wiki przysiadła się do Aleksandra. Chciała wyjaśnić z nim jeszcze sprawę mieszkania po rodzicach.

 - Ja na pewno po ślubie przeprowadzę się do Pawła. Wiesz, że tam nie moglibyśmy mieszkać, bo to pierwsze piętro bez windy. Tutaj ma wszystko, co jest mu potrzebne do normalnego funkcjonowania. Może kiedyś jak już dorobimy się jakichś pieniędzy kupimy dom, ale na razie musi nam to wystarczyć. Mam jednak propozycję. Mieszkanie rodziców jest duże, znacznie większe niż to pana Steca. Ma cztery pokoje. Wiem Basiu, że nie chcesz zostawiać taty samego. Może to nie byłoby takie głupie, gdybyście przenieśli się do naszego mieszkania, a to, w którym teraz jesteście sprzedali lub wynajęli. Panie Stec, co pan o tym myśli?

 - Ja jestem dziecko „za”, bo to bardzo dobry pomysł – powiedział Karol bez zastanowienia. - Mówią wprawdzie, że starych drzew się nie przesadza, ale ja jestem taki typ, że szybko przywykam do nowych warunków. Moje mieszkanie moglibyście sprzedać i podzielić się pieniędzmi. Mielibyście przynajmniej na start. Zacznijcie więc załatwiać.

 - I po co ja się wyprowadzałem z tego domu? – mruknął Aleksander robiąc zbolałą minę. Jak na komendę wszyscy wybuchli śmiechem.