ZŁE NAWYKI - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

Ula uśmiechnęła się z sympatią do obojga. Polubiła ich od razu i współczuła im. Najwyraźniej syn doprowadził ich do kresu wytrzymałości.

 - No cóż… Nie będzie to wesoła opowieść. W przeciwieństwie do waszego syna moje życie nie było usłane różami. Przez jego większość to była twarda szkoła i ciągła walka o byt. Nie przelewało się nam. Kiedy byłam w maturalnej klasie zmarła moja mama. Okazało się, że w głowie miała tykającą bombę pod postacią ogromnego tętniaka, który pewnego dnia po prostu pękł. Zawalił mi się świat. Ojciec nigdy nie pozbierał się po tej śmierci. Mocno podupadł na zdrowiu. Głównie szwankowało serce. Z jego mizernej renty nie mogliśmy opłacić drogich leków, których potrzebował. Ja zaczęłam studia na dwóch kierunkach: ekonomii i finansach. Szukałam jakiegokolwiek zajęcia, które przyniosłoby choćby minimalny zysk. Najmowałam się do sprzątania, opieki nad dziećmi i dawałam korepetycje. Za wszelką cenę nie mogłam dopuścić do pogorszenia zdrowia taty. Niestety on z roku na rok czuł się coraz gorzej. Został zapisany na operację by-passów, ale nie doczekał jej. Kolejka była zbyt długa – powiedziała z żalem a w jej oczach zalśniły łzy. - Zmarł, kiedy ja broniłam prace dyplomowe z obu kierunków. Nie miałam czasu na rozpacz. Musiałam się wziąć w garść i poszukać jakiejś pracy. Wraz ze śmiercią taty skończyła się i renta. Ja byłam już dorosła i nie mogłam liczyć na jakieś wsparcie. Przez kilka miesięcy wciąż jeździłam do Warszawy i rozwoziłam swoje CV. Przeszłam setki rozmów kwalifikacyjnych i to właśnie wtedy zderzyłam się boleśnie z rzeczywistością, bo okazało się, że nie ważne, co mam w głowie, tylko jak wyglądam. Sami widzicie państwo, że prezentuję się dość skromnie. Nie stać mnie na najmodniejsze ubrania, a grube szkła i aparat ortodontyczny też nie dodają mi urody. Kiedy wreszcie to zrozumiałam postanowiłam pracować na własną rękę. Reaktywowałam firmę, którą założyłam jeszcze podczas studiów. Wciąż zamieszczam ogłoszenia i szukam potencjalnych klientów. Zajmuję się rozliczeniami dla małych firm. Nie przynosi to jakichś spektakularnych dochodów, ale pozwala przeżyć. Jak więc widzicie nadal jeszcze boksuję się z życiem, ale nie poddaję się. A jeśli chodzi o waszego syna, to myślę, że on nie jest złym człowiekiem. Mając takich rodziców nie może być z gruntu zły. On po prostu trochę się pogubił i być może trzeba mu pomóc wrócić do tego, co wpajaliście mu państwo przez całe życie. Jeśli uważacie, że spełniam wasze wymagania, to ja chętnie się podejmę. Na pewno nie należy zakładać, że on pokocha mnie lub ja jego. Nie należy zakładać, że będziemy żyli długo i szczęśliwie, ale możemy spróbować na początek zostać dobrymi przyjaciółmi – wbiła w nich wzrok czekając na ich reakcję.

 - Pani Urszulo – odezwała się Helena.

 - Ula. Po prostu Ula.

 - Ula. Nawet nie wiesz dziecko ile otuchy i nadziei wlałaś w nasze serca. Wierzymy, że mimo tak trudnej i skomplikowanej sytuacji Marek jednak coś zrozumie i zmieni się na lepsze. O niczym innym nie marzymy. Krzysztof też choruje na serce podobnie jak twój tata, a Marek przysparza nam obojgu tylko zmartwień. Myślę, że jesteś najlepszą kandydatką na jego żonę z jaką rozmawialiśmy do tej pory. Czy masz jakąś rodzinę?

 - Niestety nie. Po śmierci taty zostałam sama jak palec.

 - Marek nie chce wesela. Chce tylko skromny ślub i to najlepiej poza Warszawą. Nie chce rozgłosu i nie chce, żeby zwiedzieli się o tym paparazzi. My raczej też wolelibyśmy tego uniknąć. Co o tym myślisz?

 - Jeśli tak chce, niech tak będzie. Ja nie mam zakusów na ślub z pompą i nie potrzebuję do tego tłumów. Cieszę się, że będzie dyskretnie i bez zadęcia. Może zorganizowalibyśmy go w Rysiowie? Jest tam mały kościółek bardzo urokliwy, w którym pobierali się moi rodzice.

Rysiów jest daleko od stolicy i z pewnością nikt się nie dowie, że coś takiego ma miejsce. Pewnie będą gapie, ale to mała mieścina i o takich nie trudno. Co państwo o tym sądzą?

 - Myślę, że to świetne rozwiązanie – przytaknął Krzysztof. – Jeśli się zgodzisz, to odwieziemy cię do domu i obejrzymy ten kościół. Chcielibyśmy, żeby ślub odbył się jak najszybciej, dlatego być może uda nam się zaklepać termin u proboszcza już dzisiaj. Równie dobrze moglibyście wziąć ślub cywilny, ale Marek podświadomie myśli, że to wszystko, to jakiś żart, a kościelny ślub uzmysłowi mu, że jednak my podchodzimy do tego poważnie. Jutro rano przyjechalibyśmy po ciebie i zabrali do salonu, żebyś mogła wybrać suknię. Ponieważ wesela nie będzie zamówię nam wcześniej stolik w dobrej restauracji, żebyśmy zjedli chociaż obiad. Po ślubie wyjedziecie na tydzień dokąd będziecie chcieli. To pozwoli poznać wam się lepiej i w miarę możliwości dogadać. Chciałbym ci pokazać jeszcze zdjęcie Marka, żebyś wiedziała jak wygląda – Krzysztof wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki prostokątną fotografię.

Patrzyły na nią dobre, łagodne i nieco rozmarzone oczy okolone długimi rzęsami, a pod kilkudniowym zarostem, który dodawał mu jeszcze większego uroku rysowały się dwa dołeczki w policzkach. Bez wątpienia był pięknym mężczyzną o ponętnych, zmysłowych ustach i wielkim seksapilu. Czy taki mężczyzna byłby w stanie pokochać kogoś tak zupełnie przeciętnego jak ona? Kogoś, kto nie wyróżnia się w tłumie kompletnie niczym?

 - Jest bardzo przystojny. Niezwykle urodziwy i męski. Chyba nie narzeka na brak powodzenia?

 - I tu tkwi problem moja droga, że ma go aż nadto. Traktuje kobiety przedmiotowo i w tym względzie należy zmienić jego myślenie. Jeśli dopiłyście kawę, to może pojedziemy. Mam nadzieję, że damy radę załatwić ten ślub i opłacić.

Kościół był już zamknięty, ale Ula zaprowadziła państwa Dobrzańskich do budynku plebanii. Zadzwoniła do drzwi, które po chwili się otworzyły i stanął w nich starszy człowiek w sutannie.

 - Ula? – rozpoznał Cieplakównę. – A co ty tu robisz?

 - Mamy sprawę do księdza proboszcza. Możemy wejść?

 - Oczywiście. Zapraszam. Proszę dalej – otworzył drzwi do jednego z pokoi, który jak się okazało, był jadalnią. – Usiądźcie państwo. To co to za sprawa?

 - Chcę wyjść za mąż – odezwała się Ula – za syna tych państwa. To państwo Dobrzańscy. Niestety Marek nie mógł dzisiaj przyjechać i oni są niejako w jego zastępstwie. Chcemy się pobrać w następną sobotę. Czy będzie wolny termin?

 - Z terminami dziecko to nie ma problemu. Wiesz, że więcej tu pogrzebów niż ślubów. Problem jest w tym, że zapowiedzi nie zdążą wyjść.

 - A nie można by tego jakoś przyspieszyć? – wtrącił się Krzysztof. – Ja wiem, że powinny wyjść dwukrotnie… My chętnie zapłacimy za przyspieszenie…

 - No dobrze. Ogłoszę je w sobotę i niedzielę. Zapiszę sobie jeszcze dane pana młodego i nazwę parafii, z której pochodzi. Tam też musicie to zgłosić. Ślub będzie konkordatowy?

 - Tak – odpowiedzieli chórem.

 - Rozumiem, że mam zadbać o wystrój kościoła.

 - Jeśli ksiądz proboszcz może wszystko przygotować, to byłoby wspaniale. Bardzo nam zależy na czasie – powiedziała Ula.

 - Dokładnie – Krzysztof wyjął z kieszeni portfel i odliczył dziesięć setek. – Czy tak będzie dobrze?

 - Jak najbardziej. Ja już wszystko zapisałem. Udzielę wam ślubu w następną sobotę o godzinie jedenastej.

 - Bardzo księdzu dziękujemy. Do zobaczenia – podnieśli się z miejsc. Dobrzańscy wyszli pierwsi a ksiądz zatrzymał jeszcze Ulę i szepnął:

 - Dziecko, czy ty jesteś przy nadziei?

 - Skąd to przypuszczenie? – zrobiła wielkie oczy.

 - Skoro nie, to po co tak się śpieszycie?

 - Po prostu nie chcemy już dłużej czekać i tyle. Nie ma w tym żadnej tajemnicy księże proboszczu. Dobranoc.

Dobrzańscy podwieźli Ulę pod bramę i pożegnali się. Jutro miała ich się spodziewać około dziesiątej.

Następnego dnia zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami państwo Dobrzańscy zabrali Ulę do jednego z ekskluzywnych salonów z sukniami ślubnymi w Warszawie. Helena podsuwała jej naprawdę piękne i bardzo drogie kreacje, ale ona nie chciała naciągać seniorów na tak duże koszty.

 - Jeśli to ma być skromny ślub to i sukienka powinna być skromna – tłumaczyła. – Naprawdę szkoda pieniędzy na coś aż tak bardzo wyszukanego. Ja najlepiej się czuję w prostych, niezbyt okazałych sukienkach. O, ta jest śliczna – pokazała wiszące na wieszaku zupełnie proste, koronkowe cudo. - Nadawałaby się idealnie. Mogę przymierzyć?

 - Oczywiście moje dziecko, ale krótka? Faktycznie jest bardzo ładna. Przymierz i dopiero wtedy zadecydujemy.

Kiedy wyszła z przymierzalni oboje Dobrzańscy aż westchnęli.

 - Jest piękna i pięknie leży. Masz świetną figurę i to dlatego pasuje idealnie. Chcesz do tego welon?

 - Chyba nie… Myślę, że wystarczy jakiś stroik wpięty we włosy.

Tego dnia zaliczyła jeszcze fryzjera, który podciął jej włosy i ładnie ufarbował.

 - Koniecznie musimy zmienić te szkła kochanie. One nie pasują teraz do tej fryzury. Są zdecydowanie za duże i zasłaniają ci pół twarzy. Masz takie ładne oczy. Nie powinnaś ich zakrywać. Kupimy jakieś lekkie, nieduże oprawki. Podjedziemy jeszcze do optyka Krzysiu – zadecydowała.

Po zakupach wstąpili do restauracji na obiad. Byli zmęczeni, zwłaszcza Krzysztof. Mimo to cieszył się, że sprawy posuwają się do przodu. Dzisiaj wieczorem miał przyjechać Marek a on nie omieszka poinformować go o wszystkim.

Siedzieli w salonie. Zosia - gosposia seniorów wniosła na tacy parujące filiżanki z kawą i talerzyk z ciastem. Postawiła na stole i ulotniła się. Marek siedział wbity w fotel z niepewną miną. Nie miał pojęcia, co też ojciec zamierza mu oznajmić. Można by nawet rzec, że bał się tego, co staruszek ma mu do powiedzenia.

 - Przez cały tydzień szukaliśmy dla ciebie odpowiedniej partnerki. Już zacząłem tracić nadzieję, bo okazało się, że przynajmniej połowa z tych, z którymi się spotkaliśmy zna ciebie doskonale i uważa, że nie jesteś materiałem na męża, bo za bardzo lubisz uganiać się za kobietami i nie jesteś monogamiczny. Nie wiem na ile jest to u ciebie groźne, ale wiedz, że to da się leczyć. Już niejednego uratowano od seksoholizmu. Jednak pod koniec tygodnia dopisało nam szczęście. Poznaliśmy wspaniałą kobietę. Niezwykle mądrą życiowo, bardzo zaradną i doskonale wykształconą. Nazywa się Urszula Cieplak. Jest błyskotliwa, inteligentna i niebywale skromna. Życie ciężko ją doświadczyło a mimo to pokonała wszystkie przeciwności i zdołała się wykształcić. Zasługuje na szacunek i podziw więc nie schrzań tego i nie skrzywdź jej, bo tego nigdy ci nie wybaczymy. Mamy nadzieję, że polubisz ją tak jak my ją polubiliśmy a być może kiedyś pokochasz. Ślub odbędzie się w sobotę o godzinie jedenastej z dala od Warszawy tak jak chciałeś, w Rysiowie. Ula właśnie stamtąd pochodzi. To maleńkie miasteczko i pies z kulawą nogą nie domyśli się, że tam właśnie weźmiesz ślub a paparazzi na pewno. W kościele wszystko załatwiliśmy…

 - W kościele? – przerwał zaskoczony. - Myślałem, że weźmiemy cywilny ślub.

 - Nie wiem co kazało ci tak myśleć, ale ślub będzie konkordatowy. Jutro pojedziesz do jubilera. Wybierzesz pierścionek i obrączki. Ula nosi rozmiar czternasty. Mają być jak najskromniejsze. Tak sobie zażyczyła. Precjoza przywieziesz tutaj.

 - Jaka ona jest? Wiem, że jest dobra, skromna i mądra, ale chodzi mi o wygląd.

Krzysztof spojrzał na syna krytycznie. Nie był zaskoczony jego pytaniem. Miał świadomość, że do tej pory Marka pociągały wyłącznie kobiety o twarzy lalki.

 - Nadal jesteś powierzchowny. Z ładnej miski się nie najesz. Dziewczyna jest ładna, ale nie ma wyzywającej urody twoich byłych kochanek. To nie pusta, wypacykowana lala, która ma pstro w głowie. Uroda przeminie, a to co w głowie, zostanie na zawsze, zapamiętaj to sobie.

Trochę się jednak denerwowała. Już od momentu kiedy wstała z łóżka, czuła w żołądku nieprzyjemny ucisk. W końcu nie codziennie wychodzi się za mąż za zupełnie nieznanego faceta. Już wiedziała, że jego miła powierzchowność nie idzie w parze z charakterem. Był pełen sprzeczności i często działał na przekór wszystkiemu. Miał mnóstwo złych nawyków i to właśnie musiała w nim zmienić. Zastanawiała się, czy nie przeliczyła się z siłami. Ciężko jest zmienić człowieka, jeśli on sam tego nie chce. Gdzieś w środku miała nadzieję, że jednak się dogadają, a Dobrzańscy wreszcie będą mogli powiedzieć, że są dumni ze swojego syna. Na tym zależało jej najbardziej. Póki co mocno wątpiła, czy zakwitnie między nimi jakieś cieplejsze uczucie, ale chęć pomocy seniorom była silniejsza, i z tego powodu chciała podjąć ryzyko i poślubić Marka.