ZŁE NAWYKI - rozdział 6

KOCHANI

Ponieważ rzadko rozpieszczam Was jakimś bonusem za Waszą aktywność na blogu, postanowiłam trochę nadrobić to karygodne niedopatrzenie i uraczyć Was kolejną częścią opowiadania. Mam nadzieję, że przyda Wam się taka odrobina przyjemności na weekend.

Pozdrawiam Wszystkich.

ROZDZIAŁ 6

Następnego dnia tuż po śniadaniu ruszyli do term. Marek wykupił karnet na cały dzień. Zaczęli od zabiegów w SPA. Ula po raz pierwszy doświadczała czegoś podobnego. Odprężyła się i zrelaksowała, ale nie sądziła, że miałaby to powtórzyć. Dla niej to była strata czasu i niepotrzebnie wydane pieniądze. Po zabiegach poszli na basen. Kiedy wyszła z przebieralni Marek po prostu wstrzymał oddech. Nie podejrzewał, że ona będzie tak idealnie proporcjonalna. Już wcześniej docenił jej długie, zgrabne nogi, a teraz stwierdził, że i cała reszta jest bez zarzutu. Szczupłe biodra, wąska talia, płaski brzuch i ładnie uformowany biust zupełnie zaspokajały jego wyrafinowany gust. 

Weszła do basenu dołączając do niego. Przepłynęli razem kilka długości i po pół godzinie przebrawszy się ruszyli do groty solnej. Po niej Ula już miała powyżej uszu tych luksusów. Nieco znudzona oznajmiła Markowi, że jeśli chce, może wykorzystać karnet do końca, ale ona ma dość na dzisiaj.

 - Gdybym miała spędzić w ten sposób cały tydzień zanudziłabym się na śmierć. Tu przecież jest tyle innych atrakcji. Termy, to lenistwo i gnuśność. Ja nie potrafię tak funkcjonować. Muszę mieć jakieś zajęcie. Jak chcesz, to zostań. Ja kupię po drodze przewodnik i wrócę do pensjonatu – odwróciła się na pięcie chcąc odejść, ale zatrzymał ją łapiąc za ramię.

 - Ula poczekaj… Może najpierw zjemy jakiś obiad? W brzuchu mi burczy. Widziałem też kiosk z pamiątkami i może tam dostaniemy przewodnik.

 - W takim razie chodźmy. Mam dość tego miejsca.

Zupełnie jej nie rozumiał. On uważał, że miejsce jest idealne, warunki komfortowe do wypoczynku i błogiego nic nierobienia. Nie chciał jednak się kłócić o takie błahostki. Zjedli obiad i ruszyli do pensjonatu. W kiosku z pamiątkami było wszystko. Koks, mydło i powidło, także przewodniki. Kupili jeden z dużą ilością opisów i już w pokoju Ula zaczęła go wertować. Marek wyciągnął się na łóżku podkładając sobie ręce pod głowę.

 - Moglibyśmy jutro podjechać do Palenicy Biełczańskiej. To jakieś pół godziny stąd. Tam jest parking. Zostawilibyśmy samochód i spacerkiem poszlibyśmy do Wodogrzmotów Mickiewicza. To dwa i pół kilometra. Stamtąd jest szlak do Doliny Pięciu Stawów a potem na Zawrat. Stawy na zdjęciach wyglądają cudnie. Bardzo chciałabym je zobaczyć.

 - A jak to daleko?

 - Piszą, że sześć i pół kilometra.

 - Sześć i pół kilometra? Ula, nie damy rady przejść takiej długiej i trudnej trasy. Nie mamy wprawy we wspinaczkach.

 - To nie Himalaje Marek. Będzie trochę pod górę i trochę z góry. Po płaskim też. Jak nie damy rady, to zawrócimy. Aż tak bardzo nie lubisz się spocić? Trochę wysiłku ci nie zaszkodzi. Wręcz przeciwnie. Na pewno wyjdzie ci na zdrowie. Spójrz na mapę – podeszła do Marka i przysiadła na skraju łóżka.

 - Poszlibyśmy do Wodogrzmotów Mickiewicza, stamtąd zielonym szlakiem przez Dolinę Roztoki, potem skręcilibyśmy w lewo i czarnym szlakiem dotarlibyśmy do Doliny Pięciu Stawów i do schroniska. Tam zjedlibyśmy i trochę odpoczęli, a potem ruszylibyśmy dalej niebieskim szlakiem do Polany Włosienica, na której zatrzymują się bryczki wożące turystów nad Morskie Oko. A dalej już łatwizna, bo zeszlibyśmy do parkingu jezdnią. To będzie fajna wycieczka i na pewno coś o wiele lepszego niż leżenie w saunie.

Marek skrzywił się. Nie bardzo uśmiechała mu się ta łazęga.

 - Niech ci będzie, ale żebyś nie jęczała mi po drodze, że nogi cię bolą, bo nie mam zamiaru cię nieść.

Uśmiechnęła się uradowana.

 - Bez obawy. Na pewno nie będę narzekać, bo to nie w moim stylu. Naprawdę doceniam to, że się zgodziłeś. Jutro wstajemy o świcie, bo później trudno o wolne miejsce na parkingu.

Niestety szybko się okazało, że to Marek jest tym, który zaczął marudzić pierwszy. Trasa do Wodogrzmotów Mickiewicza była łatwa. Szli cały czas asfaltową drogą i dotarli tam w przeciągu pół godziny. Chwilę postali podziwiając wartko płynącą wodę. Marek porobił trochę zdjęć Uli na tle wodospadu, a później poprosił jakąś kobietę, żeby sfotografowała ich oboje. Przytulił Ulę do swojego boku i szeroko się uśmiechnął.

Potem ruszyli dalej, ale droga już nie była tak wygodna. Była stroma i wyboista. Nieprzyzwyczajony do wysiłku Marek sapał jak kowalski miech i za każdym razem kiedy się poślizgnął lub potknął, klął pod nosem jak szewc. Ula tego nie widziała i nie słyszała, bo szła przed nim skupiając się na równym oddechu i równym tempie marszu. Teraz wędrowali już Doliną Roztoki. Droga stała się łagodniejsza i nie tak męcząca. Doszli do rozwidlenia szlaków i skręcili w lewo wchodząc na ten oznaczony na czarno. Niestety wciąż było pod górkę i to przez bite dwadzieścia minut. Wielkie kamienie o ostrych krawędziach nie ułatwiały wędrówki. Marek miał po dziurki w nosie tej wspinaczki. Jego ciało lepiło się od potu a zmęczone nogi drżały. Ula dotarła do końca szlaku i zatrzymała się przy imponującej ścianie skalnej oglądając się za siebie. Marek został daleko w tyle. Trochę ją to niepokoiło. Sądziła, że skoro wygląda na wysportowanego faceta, to ma dobrą kondycję i dość siły, żeby pokonać taką trasę.

Głośno dysząc dotarł do niej i usiadł ciężko na jednym z kamieni. Zdjęła z ramion niewielki plecak i wyciągnęła z niego butelkę wody mineralnej, i paczkę nawilżających chusteczek.

 - Masz. To ci trochę pomoże. Odsapnij. Już mamy niedaleko.

Opróżnił łapczywie pół butelki i spojrzał na żonę.

 - Jak ty to robisz, że nawet się nie pocisz?

 - Jestem przyzwyczajona. To znaczy nie do wycieczek górskich, ale do wysiłku w ogóle. Lubię czasem popracować fizycznie. Po ciężkiej pracy człowiek jest zmęczony, ale w przyjemny sposób. To zupełnie inny rodzaj zmęczenia niż przy wysiłku umysłowym. Moim zdaniem bardziej satysfakcjonujący.

 - Zupełnie nie rozumiem, co w tym przyjemnego – burknął pod nosem. Zignorowała to jego gadanie.

 - Możemy iść dalej? - Marek ociężale podniósł się z kamienia i bez słowa ruszył.

Wreszcie dotarli do doliny. Ula wzięła od Marka aparat i uwieczniała na zdjęciach to surowe piękno. Była gotowa iść dalej do przełęczy Zawrat, ale Marek wyglądał na zupełnie wykończonego i nie miała sumienia ciągnąć go aż tam. I tak sporo czasu zajmie im powrót do samochodu.

- Jesteśmy przy schronisku. Jeszcze tylko trochę wysiłku i odpoczniesz. Wesprzyj się na mnie – przełożyła mu rękę na swoje ramiona. Powoli dotarli na miejsce. Usadziła go przy stoliku i poszła zamówić dla nich posiłek i kawę. Wierzyła, że jak Marek zje i napije się mocnej kawy, jakoś stanie na nogi.

Na tacy przyniosła gorący rosół i dwa talerze gołąbków z pomidorowym sosem, i tłuczonymi ziemniakami. Wróciła jeszcze po sztućce i kawę. Jedli w milczeniu. Marek zsunął buty z nóg i odetchnął z ulgą. Piekły go stopy jakby ktoś przykładał do nich żywy ogień.

 - Ja chyba nie dam rady iść dalej Ula – powiedział cicho. - Przepraszam cię, ale nie sądziłem, że będzie aż tak ciężko. Mam wrażenie, że moje nogi są z drewna. Bolą mnie stopy i drżą mi łydki. Nie przypuszczałem, że jesteś aż tak silna. Naprawdę cię podziwiam.

 - To co chcesz zrobić? Przecież jakoś musimy dostać się do samochodu – zmartwiła się.

 - Wiem, ale wiem też, że nie dotrę do niego. Oni tu mają pokoje do wynajęcia. Możesz zapytać, czy mają coś wolnego? Przenocowalibyśmy i jutro ruszylibyśmy dalej.

Podniosła się od stolika.

 - No dobrze…, zapytam.

Rozmowa z kierowniczką schroniska nie przebiegała pomyślnie i Ula zaczęła tracić nadzieję, że coś wskóra.

 - Mąż ma opuchnięte nogi i pęcherze na stopach. Ledwie tu dotarł. Nie jest w stanie iść dalej. Błagam panią. Możemy przenocować nawet na materacu. Przecież nie doniosę go na własnych plecach do parkingu.

 - Pani nie rozumie. Ludzie zanim tu przyjadą robią rezerwację pokoi. Jest sezon i mamy pełne obłożenie.

Ula rozpłakała się. Nagle poczuła się zupełnie bezradna i bezsilna. Zrezygnowana chciała wyjść, ale kobiecie zrobiło się jej żal i zatrzymała ją.

 - Mamy służbówkę, ale jest tam tylko jedno wąskie łóżko. Mogę wam dać koce i poduszki.

Ula uśmiechnęła się przez łzy.

 - Bardzo pani dziękujemy oboje i jesteśmy pani ogromnie wdzięczni. Pokaże mi pani, gdzie jest ten pokój?

Był rzeczywiście maleńki, ale Ula nie narzekała. Najważniejsze, żeby Marek odpoczął i mógł jutro ruszyć dalej.

Wracając do niego kupiła w punkcie udającym kiosk z gazetami, aptekę i sklep z pamiątkami w jednym wełniane skarpety, dwie rolki elastycznego bandaża, jakąś maść i sporo plastrów z opatrunkiem. Przeczuwała, że na pewno się przydadzą. Usiadła przy stoliku i zmartwiona spojrzała na męża. Był bardzo blady i najwyraźniej cierpiał.

 - Płakałaś? – przyjrzał jej się uważnie marszcząc brwi.

 - Nie, nie… Nie ma wolnych pokoi, ale udało mi się załatwić służbówkę z jednym łóżkiem. Jeśli wypiłeś kawę to chodźmy. Zrobię ci opatrunki i położysz się.

Na bosaka dotarł do pokoju. Jego mikroskopijne rozmiary przyprawiły go niemal o klaustrofobię.

 - Nie zmieścimy się na tym łóżku – stwierdził z powątpiewaniem.

 - Ty się zmieścisz. Ja prześpię się na podłodze.

 - Nie mogę się na to zgodzić. Przynajmniej spróbujemy.

 - Usiądź. Przyniosę jakąś miskę z ciepłą wodą. Musisz wymoczyć stopy i dopiero zrobię ci opatrunek.

Pęcherze zdążyły popękać. W niektórych miejscach miał skórę zdartą do krwi. Ostrożnie posmarowała poranione stopy maścią i owinęła je bandażami.

 - Kupiłam ci wełniane skarpety. Jutro poprzyklejam plastry i założysz je. Mam nadzieję, że dasz radę iść. Kupiłam też taką góralską laskę. Nie na pamiątkę, ale po to, żebyś mógł się na niej oprzeć. Powinno być ci lżej. Połóż się teraz. Ja wezmę aparat i poszwendam się po okolicy.

Zostawiła go samego. Ułożył się wygodnie nakrywając kocem. Pomyślał, że Ula jest naprawdę niezwykłą kobietą. Bardzo troskliwą i współczującą. Jeszcze nigdy żadna z tych, z którymi miał do czynienia nie zajęła się nim z taką dbałością i opiekuńczością. Nawet Paulina nie miała za grosz współczucia dla niego. Nie był dla niej dobry, ale opiekował się nią kiedy była chora. Ona nigdy nie wykazała nawet minimum zainteresowania, gdy leżał w łóżku rozpalony gorączką. Ojciec miał rację. Ula była naprawdę wyjątkowa. W jej drobnym ciele kryło się wielkie serce i duch wojownika. Nigdy wcześniej nie znał nikogo podobnego. Czym jeszcze go zaskoczy?