ZŁE NAWYKI - rozdział 7

ROZDZIAŁ 7

Ula obeszła z aparatem okolice schroniska. Wróciła koło osiemnastej. Kupiła im herbatę i grillowane kiełbaski, bo pomyślała, że Marek już zgłodniał a i ona sama czuła w żołądku ssanie. Ostrożnie weszła z tacą do pokoju. Marek leżał z otwartymi oczami wgapiając się w sufit. Poczuł zapach kiełbasy i przeniósł wzrok na Ulę. Podniósł się do pozycji siedzącej i pociągnął nosem.

 - Kolacja?

 - Tak – postawiła tacę na krześle. – Wcinaj.

Z chęcią zabrał się do jedzenia. Wyglądał nieco lepiej i nie był już taki blady.

 - Jak nogi?

 - Chyba dobrze. Nie wiem jak będzie kiedy założę buty.

 - Przed snem wysmaruję je jeszcze maścią i z powrotem zawinę bandażem, ale dość luźno. Rano to powtórzymy. Prześledziłam na mapie ponownie niebieski szlak. Piszą, że w porównaniu z tym zielonym jest łatwiejszy, ale są miejsca, gdzie trzeba będzie iść ostrożnie. Teoretycznie powinniśmy być na Polanie Włosienica w przeciągu dwóch godzin. Ja zakładam o godzinę więcej. Gdybyś był sprawny poszlibyśmy stamtąd już drogą do parkingu, ale to jest około siedmiu kilometrów i chyba byś nie podołał. Na tej polanie zatrzymują się bryczki i od tego miejsca turyści idą nad Morskie Oko już pieszo. Nie jestem zwolenniczką męczenia zwierząt i żal mi tych biednych koni, ale to sytuacja wyjątkowa. Po prostu zjedziemy bryczką aż do parkingu. Tak to sobie wymyśliłam.

 - Dobry plan i mam nadzieję, że dojdę. Jest mi głupio, bo nie sądziłem, że moje nogi tak źle zareagują na Tatry.

 - Nie ty pierwszy i nie ostatni. Idę po miskę z wodą.

Ponownie wysmarowała mu stopy i owinęła je bandażem. Zrzuciła na podłogę poduszkę i koc. Marek widząc to przesunął się pod ścianę.

 - Nie wygłupiaj się Ula i chodź tutaj. Zmieścimy się. Nie będzie tak źle.

Poduszka z powrotem wylądowała na łóżku. Ściągnęła buty i ułożyła się plecami do Marka nakrywając się szczelnie kocem. Była zmęczona, ale jak mówiła Markowi wcześniej, tak przyjemnie zmęczona. Przymknęła oczy. Zasnęła natychmiast jak kamień.

Kiedy następnego ranka obudziła się stwierdziła, że leży przytulona do Marka piersi a jej głowa spoczywa na jego ramieniu. Lewą ręką obejmował ją w pasie. – No nieźle – pomyślała. Delikatnie wyswobodziła się z jego objęć i cichutko, starając się go nie obudzić ruszyła do łazienki. Umyła się na ile to było możliwe i wytarła papierowymi ręcznikami. Napełniła miskę ciepłą wodą i zabrawszy mydło i garść ręczników wróciła do pokoju. Potrząsnęła lekko ramieniem Marka.

 - Obudź się. Przyniosłam ci wodę – szepnęła, kiedy otworzył oczy. – Tu masz ręczniki i mydło. Umyj się, a ja idę zamówić nam śniadanie.

Ze smakiem wsunęli obłędnie pachnącą jajecznicę popijając gorącą, mocną kawą. Ula odniosła tacę i zabrała się za zmianę opatrunków. Wysmarowane maścią stopy okleiła solidnie plastrami i naciągnęła skarpety. Rozsznurowała buty i podsunęła mu je.

 - Spróbuj je włożyć i przejść kilka kroków.

Nie było tragicznie. Opatrunki na plastrach stworzyły pod odparzonymi stopami coś w rodzaju miękkiej podkładki a grube, wełniane skarpety dodatkowo amortyzowały nacisk stóp.

 - Chyba dam radę – ucieszył się.

 - W takim razie chodźmy. Usiądziesz sobie jeszcze przy stoliku, a ja poszukam kierowniczki i zapłacę za pokój. Kupię też wodę mineralną w razie, gdyby chciało nam się pić.

Kierowniczka urzędowała już w swoim biurze. Ula jeszcze raz podziękowała jej za nocleg, uiściła zapłatę i pożegnała się z kobietą. Zapakowawszy dwie duże butelki wody do plecaka zarzuciła go sobie na ramiona. Powoli wyszli ze schroniska kierując się na niebieski szlak. Ula dostosowała się do tempa Marka, który szedł podpierając się laską. Trochę utykał, ale konsekwentnie posuwał się do przodu. Początkowo droga była równa, ale po kilkunastu minutach zaczęli łagodnie piąć się w górę idąc zakosami. Tak dotarli do Świstowej Kopy. Widok z niej był zniewalający i Ula nie omieszkała go sfotografować.

Zaczęli schodzić w dół łagodnym trawersem. Natknęli się na spore kamienisko i tu musieli być ostrożni. Kiedy je minęli, Marek odetchnął z ulgą. Dość mocno odczuły te kamienie jego stopy. Na szczęście dalej droga była dość równa. Szli między kępami kosodrzewiny i zarośli wygodnym „chodnikiem” aż wreszcie ujrzeli przed sobą gładką powierzchnię asfaltu.

 - Udało się Marek! Udało! – krzyknęła Ula. – Dałeś radę! Jeszcze troszeczkę i dotrzemy do bryczek. Tak jak przewidywałam, szliśmy prawie trzy godziny.

Na wyłożonym granitowym brukiem placu stały dwie bryczki. Podeszli do pierwszej z nich i zapytali siedzącego na koźle górala ile kosztuje przejazd. Wymienił kwotę sześćdziesięciu złotych za dwie osoby. Ula wcisnęła mu pieniądze do ręki i zajęli miejsce na długiej ławce. Musieli czekać, bo właściciel bryczki chciał mieć komplet pasażerów. W końcu uzbierało się piętnaście osób i mogli ruszać. Po czterdziestu minutach byli na dole.

Marek otworzył pilotem drzwi i ciężko usiadł na siedzeniu. Był wykończony. Czuł jak prawa stopa ślizga mu się w bucie i był prawie pewien, że krwawi. Rozsznurował buty i ostrożnie ściągnął je z nóg. Prawa skarpeta była przesiąknięta krwią. Ula z przerażeniem patrzyła na to wszystko. Nie miała pojęcia, że finał tej eskapady okaże się dla Marka taki nieszczęśliwy. Miała wyrzuty sumienia, że wyciągnęła go na tę długą wycieczkę. Gdyby wiedziała, że jest taki wydelikacony i mało odporny, nigdy by mu tego nie zaproponowała.

 - Ula otwórz bagażnik. Powinien być w nim jakiś ręcznik i klapki. Daj mi też butelkę z wodą i plastry.

Pomogła mu obmyć rany i poprzyklejała świeże opatrunki. Założyła mu klapki na stopy, ale on już wiedział, że nie będzie w stanie prowadzić.

 - Nie dam rady. Jedyne wyjście to zostawić tu samochód i złapać taksówkę. Tylko tak dostaniemy się do pensjonatu.

Spojrzała na niego niepewnie.

 - Daj mi kluczyki…

 - Co?

 - Daj mi kluczyki. Spróbuję pojechać.

 - Jak to pojechać? Potrafisz? Masz prawo jazdy?

 - Mam, ale dawno nie jeździłam. Parę lat. Nie mam przecież samochodu. Jeśli będziesz mi mówił co mam robić, postaram się nas dowieźć w jednym kawałku.

Z ogromną obawą podał jej kluczyki i zajął miejsce pasażera. Przekręciła je w stacyjce i zapięła pasy. Samochód zapalił od razu.

 - Wycofaj ostrożnie i na lewo. Powoli.

Słuchała go manewrując autem. Z parkingu wyjechała bez problemu i włączyła się do ruchu. Jechała nie więcej niż czterdzieści kilometrów na godzinę.

 - Możesz trochę przyspieszyć, bo za chwilę zaczną na nas trąbić. Dobrze ci idzie. Jak dojedziemy do Chochołowa to podjedź pod restaurację. Zjemy obiad i dopiero po nim pojedziemy do pensjonatu. Może po drodze będziemy mijać jakiś sklep, to zrobimy zakupy na kolację.

Trafili nie tylko na sklep, ale i na aptekę. Ula zaopatrzyła się w środki opatrunkowe i poprosiła o jakąś skuteczną maść na odparzenia i rany po pęcherzach. Przez dwa kolejne dni Marek nie ruszał się z pokoju. Schodził tylko na śniadania. Ula samotnie zjadała obiad w restauracji i przynosiła w styropianowym pudełku posiłek mężowi. W drugim dniu jego niemocy wsiadła w autobus i pojechała do Zakopanego. Pochodziła po Krupówkach, nakupowała oscypków, zjadła placki ziemniaczane ze śmietaną a ponieważ były pyszne kupiła też porcję dla Marka. W plecaku znalazło się pachnące, chrupiące pieczywo i świeże masło. Czekała na autobus siedząc na ławce, gdy rozdzwonił się jej telefon. Dzwoniła Helena.

 - Wszystko w porządku Uleńko?

 - No nie tak do końca. Drugiego dnia pobytu poszliśmy w góry i Marek poranił sobie stopy do krwi. Z biedą wróciliśmy. Teraz leży w pokoju z oplastrowanymi nogami, a ja wybrałam się do Zakopanego na zakupy i właśnie wracam.

 - Nic mu nie będzie kochanie. On po prostu nie jest przyzwyczajony do jakiegokolwiek wysiłku, bo nie lubi się przemęczać. I tak plus dla niego, że dał się wyciągnąć na tę wycieczkę. Wracacie pojutrze tak?

 - Tak i mam nadzieję, że on będzie mógł prowadzić. Z parkingu, na którym zostawiliśmy samochód wracałam ja. Nie czuję się pewnie za kierownicą, bo dawno nie jeździłam i na pewno nie odważyłabym się wracać do Warszawy. Liczę, że jednak jego nogi wygoją się na tyle, że podoła. A u was wszystko dobrze?

 - Jak najbardziej. Trochę odetchnęliśmy jak Marka nie ma w Warszawie, bo do tej pory żyliśmy w ciągłym napięciu i strachu, czy on znowu nie wywinie jakiegoś numeru. Wciąż liczymy na to, że małżeństwo jednak go zmieni na lepsze.

 - Muszę kończyć, bo autobus podjeżdża. Serdecznie pozdrawiam was oboje. Do zobaczenia.

Tymczasem Marek od pół godziny dzielił się wrażeniami ze swoim przyjacielem Sebastianem.

 - Dałem się wyciągnąć na tę wycieczkę jak jakiś idiota. Jeszcze w dodatku powiedziałem jej dzień wcześniej, że to długa i trudna trasa i nie chcę słyszeć jej narzekań, że nogi ją bolą, bo nie mam zamiaru jej nieść. Nawet nie wiesz jak było mi wstyd, kiedy okazało się, że to ja wymiękłem. Ona dotarła do schroniska bez najmniejszego problemu w dodatku podtrzymując mnie, bo ledwo się wlokłem. Opatrzyła mi stopy, które zdarłem do krwi i cudem udało jej się wynająć pokój. Kiedy ja dogorywałem ze zmęczenia ona jeszcze poszła na szlak, obfotografowała stawy, wróciła z kolacją i na noc znowu wysmarowała mi nogi maścią. Lepszej opieki w życiu nie miałem. Nie przestaje mnie zadziwiać i chyba trochę czuje się winna, że namówiła mnie na tę marszrutę. Jest niesamowicie wytrzymała i wbrew temu co każdy mógłby pomyśleć o niej, nieprawdopodobnie silna. Sam się zastanawiam jak ona to robi. Wspinając się na górę nawet się nie spociła i nie zadyszała. Drugi raz zaskoczyła mnie jak już dotarliśmy do samochodu. Okazało się, że jednak nie będę mógł prowadzić, bo prawą stopę miałem we krwi. Wtedy ona kazała mi oddać kluczyli i powiedziała, że spróbuje nas dowieźć, choć dawno nie prowadziła. Poszło jej naprawdę dobrze. Wolno, bo wolno, ale dowiozła nas do pensjonatu.

 - Naprawdę pozwoliłeś jej prowadzić Lexusa? Nie poznaję cię bracie, przecież nawet mnie nie pozwalasz.

 - To prawda, ale sytuacja była nieciekawa i nie miałem wyjścia.

 - A tak już z innej beczki, to twój ojciec pojawił się w firmie i rozmawiał z Alexem na twój temat.

 - To znaczy? – Marek nagle zrobił się czujny.

 - No pytał jak stoisz z robotą, ale Alex tylko machnął ręką, co było bardzo wymowne. Nie słyszałem wszystkiego, ale ojciec coś mówił, że najwyższy czas zrzucić z Alexa część odpowiedzialności i że on tego dopilnuje. Nie chcę cię straszyć, ale podejrzewam, że dostaniesz szerszy zakres obowiązków. Inna rzecz, że Febo jest totalnie zajechany. Niemal nie wychodzi z biura. Chyba jednak za dużo ma na głowie. Sam przyznasz, że nie jesteśmy zbyt pomocni a on zajmuje się finansami, twoim działem promocji, kontrahentami, szwalniami i użera się z Pshemko, który nie pała do niego miłością.

 - Brzmi to przerażająco i chyba zaczynam się bać, bo nie wiem, co kombinuje ojciec. Pewnie po powrocie się dowiem i aż mi skóra cierpnie. No nic przyjacielu będę kończył, bo za chwilę Ula się zjawi. Na razie.

W przedostatni dzień pobytu wybrali się na Słowację do Štrbskiego Plesa. Położone było niedaleko granicy a w Chochołowie istniało przejście graniczne. Miejscowość okazała się bardzo urokliwa a Tatry po drugiej stronie o wiele bardziej malownicze.

Nie chodzili za dużo, bo Marek jeszcze utykał, ale pospacerowali trochę wzdłuż pięknego, polodowcowego jeziora i posiedzieli na wygodnej ławeczce chłonąc to piękno. Ula poczytała trochę w przewodniku, że stąd można pójść na Gerlach i Rysy. Trochę żałowała, że Marek jest w takiej kiepskiej formie, bo chętnie skusiłaby się na taką wspinaczkę. Mimo to dzień upłynął im bardzo przyjemnie. Po powrocie spakowali rzeczy. Chcieli wyjechać zaraz po śniadaniu, żeby dotrzeć do Warszawy jeszcze za dnia. Ula pamiętała, że Marka lodówka świeci pustkami i muszą zatrzymać się gdzieś po drodze, żeby zrobić zaopatrzenie.

Wieczorem zadzwonił do Marka ojciec. Zaprosił ich na niedzielny obiad i zapowiedział, że muszą porozmawiać o firmowych sprawach. Marek po telefonie od Sebastiana już wiedział, że tego nie uniknie. Przekazał pozdrowienia od ojca Uli i poinformował ją o zaproszeniu na obiad.

 - To nawet dobrze się składa, bo w sobotę zaplanowałam wielkie porządki. Mamy cały dzień, żeby doprowadzić twoje mieszkanie do stanu używalności. Będzie sporo pracy, ale przekonasz się jakie to przyjemne nie mieć wokół siebie bałaganu.

Wbił w nią wzrok nie wyrażający niczego. Nie wiedzieć czemu poczuł się jak szamoczące we wnykach zwierzę. Poczuł się osaczony.