ZŁE NAWYKI - rozdział 5

ROZDZIAŁ 5

Dzień zapowiadał się piękny. Jeszcze nie było szóstej, gdy Ula przetarła zaspane powieki. Przez niedomknięte żaluzje wdzierały się do środka jaskrawe promienie słońca. Nie ociągała się. Wyskoczyła z łóżka i ruszyła do łazienki. Prysznic orzeźwił ją i pozbawił resztek snu. W pokoju przebrała się już do podróży wkładając krótkie spodenki i koszulkę na cienkich ramiączkach. Przeniosła torbę podróżną do przedpokoju i zajęła się parzeniem kawy. Ustawiła filiżanki na stoliku i cicho weszła do sypialni Marka. Spał w najlepsze posapując cichutko. Stanęła przy łóżku wpatrując się w jego ładną twarz. Kto by pomyślał, że to niewinnie i wręcz chłopięco wyglądające oblicze kryje również ciemną stronę jego natury. Przykucnęła przy nim i pogładziła jego gęste, czarne włosy. - Jeszcze będą z ciebie ludzie. Zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby tak się stało. Marek. Marek obudź się – powiedziała głośno. – Zaparzyłam kawę.

Mruknął i odwrócił się na bok uchylając powieki. Uśmiechnął się szeroko.

 - Dzień dobry Ula. Już wstałaś? Zaczynam doceniać fakt, że się ożeniłem. Wcześniej nikt nie zaparzał mi kawy. Już wstaję.

Wycofała się do salonu. Po chwili ukazał się okutany w szlafrok. Upił kilka łyków i ruszył do łazienki. Nie minęło piętnaście minut, gdy znowu się pojawił już ubrany. Dopił kawę i przeniósł swój bagaż stawiając go obok torby Uli. Ona w tym czasie opłukała filiżanki.

 - Jesteś gotowa? Jeśli tak, to wychodzimy. Ja wezmę torby a ty zamknij mieszkanie. Ściągnę windę. - Na dole przepuścił ją przodem obserwując jej zgrabną sylwetkę. – Ależ ma długie i kształtne nogi – przeleciało mu przez głowę. – Tyłeczek też niczego sobie. Niezła laska ci się trafiła Dobrzański. Gdyby jeszcze ściągnęła ten aparat… - Wpakował rzeczy do bagażnika i otworzył Uli drzwi. Wsunęła się zgrabnie i zapięła pas. Po chwili i on usiadł za kierownicą.

 - Długo pojedziemy? – zapytała.

 - Jakieś sześć godzin. Mam nadzieję, że nie będzie żadnych niespodzianek. Pojedziemy przez Piotrków Trybunalski. Trasa jest nieco dłuższa, ale przynajmniej nie ma na niej robót drogowych.

Zatrzymali się dopiero przed Częstochową, bo oboje poczuli głód. Marek zaparkował przy jakimś zajeździe i wraz z Ulą wszedł do środka. Wzięli kawę na wynos i po porcji jajecznicy na boczku, którą spałaszowali zagryzając chrupiącymi bułkami. Napełniwszy żołądki ruszyli dalej. Minęli Wieliczkę i wtedy Marek trochę odetchnął.

 - Jeszcze jakieś półtorej godzinki i będziemy na miejscu. Bardzo jesteś zmęczona?

 - Nie… Wszystko OK.

Rozdzwonił się jej telefon. Spojrzała na wyświetlacz i uśmiechnęła się.

 - Twoja mama dzwoni. Halo? Dzień dobry mamo.

 - Witaj Uleńko. Bardzo mi miło, że tak się do mnie zwracasz. Jesteście w drodze?

 - Tak. Właśnie minęliśmy Wieliczkę i powoli dojeżdżamy. Marek mówi, że jeszcze półtorej godziny i będziemy na miejscu, a co u was? Wszystko w porządku? Dobrze się czujecie?

 - Świetnie. Nawet Krzysztof ma dobry humor.

 - Pozdrawiamy was oboje. Odezwiemy się jak już dojedziemy.

 - Do usłyszenia kochanie.

Rozłączyła się i spojrzała na Marka. Wyczuł jej wzrok i odwrócił do niej twarz.

 - Co tam? Coś z ojcem?

 - Nie, nie. Wszystko dobrze. Mama zadzwoniła, bo po prostu niepokoi się, czy dojechaliśmy. Oni oboje bardzo martwią się o ciebie. Nie wiem, czy zdajesz sobie z tego sprawę. Nie mam zamiaru prawić ci kazań ani wygłaszać pogadanek umoralniających. Jesteś dorosły i odpowiadasz za swoje czyny. Nie wiem jak żyłeś wcześniej, bo oni nic mi nie opowiadali o tobie oprócz ogólnych rzeczy. Ten szybki ślub i sposób w jaki szukali ci żony daje do myślenia zwłaszcza, że jesteś przystojnym, inteligentnym facetem, któremu dobrze patrzy z oczu. Wydaje się, że nie potrzebowałeś w tym względzie osób trzecich, żeby znaleźć sobie żonę. Nie zamierzam cię naciągać na jakieś wynurzenia i jeśli nie chcesz, nie musisz mi o tym opowiadać. Ja jednak trochę się o nich martwię. Bardzo polubiłam oboje i nie darowałabym sobie, gdyby miało im się coś stać. Jeśli w jakiś sposób zawiniłeś wobec nich, spróbuj to naprawić. Gdybym to ja była na twoim miejscu zrobiłabym wszystko, żeby zrzucić im kłopoty z głowy. Nawet nie wiesz ile bym dała, żeby moi rodzice żyli. Mama zmarła nagle, ale wciąż wyrzucam sobie, że nie zrobiłam wystarczająco dużo, żeby uratować ojca.

 - A co mu się stało?

 - Był ciężko chory na serce. Cierpiał podobnie jak twój ojciec. Wymagał operacji by-passów, ale biedny jej nie doczekał, bo kolejka była zbyt długa. Gdybym miała pieniądze, nie oglądałabym się na nic, tylko załatwiła ten cholerny zabieg w prywatnej klinice – zadrżał jej głos i rozpłakała się rozpaczliwie rozmazując łzy po policzkach. – On mógł żyć, rozumiesz? Mógł żyć. A przez moją nieudolność wysłałam go do grobu.

Marek zjechał na pobocze i zatrzymał się.

 - Ula, nie możesz się za to obwiniać. To nie było coś, na co miałabyś wpływ – wyciągnął z kieszeni paczkę chusteczek i wytarł jej oczy jedną z nich.

 - Musisz mi coś obiecać. Musisz mi obiecać, że przynajmniej postarasz się ich oszczędzać. Twój tata w bardzo emocjonalny sposób mówił o tobie. Widziałam jak bardzo był spięty. Był na granicy wybuchu, choć nie mam pojęcia, co go tak zirytowało. To wspaniały człowiek. Oboje są wspaniali i jeśli nie zrobisz nic, żeby oni mieli spokojną starość, to będziesz żałował tego do końca życia, kiedy już zamkną oczy. Ja znam to okropne poczucie winy, które niszczy człowieka od środka. Minęły już ponad cztery lata od śmierci taty, a ja wciąż się tym gryzę i nie mogę zapomnieć. Pomyśl o tym. O to jedno cię proszę.

 - Pomyślę Ula. Obiecuję – powiedział cicho. Jej słowa wstrząsnęły nim do głębi. Nie spodziewał się takiego wybuchu rozpaczy. Ojciec mówił, że ona wiele w życiu przeszła. To musiało być traumatyczne skoro reagowała tak emocjonalnie. Pierwsze myśli jakie przeleciały mu przez głowę, to takie, że on wobec rodziców nigdy nie był w porządku. Wciąż coś kombinował, wciąż starał się coś przed nimi ukryć, a kiedy w końcu wychodziło na jaw, kręcił i kłamał im w żywe oczy byle się tylko wybielić. Ojciec nie był naiwny i rozumiał więcej niż mu się wydawało. I jeszcze te artykuły w brukowej prasie. On starał się to bagatelizować i nic sobie z nich nie robił w przeciwieństwie do rodziców. Oni zapewne przeżywali każdą linijkę tych parszywych tekstów i każde jego skandaliczne zdjęcie odczuwali jak cios prosto w serce. To musi się skończyć. Ula ma rację. Jeśli się nie postara, jeśli nadal będzie prowadził takie życie jak do tej pory, niechybnie wpędzi oboje do grobu. Czy tego właśnie chciał? Na pewno nie. Bez nich w żaden sposób nie poradzi sobie. Przez swoje lenistwo i totalne olewactwo nie rozwinął się zawodowo w ogóle. Zatrzymał się na etapie studiów i tak już zostało. Jak mógł porządnie wywiązywać się ze swoich obowiązków skoro nawet nie rozumiał czasem czego tak naprawdę oczekuje od niego Alex? On nie uczynił najmniejszego wysiłku, żeby pogłębić wiedzę przynajmniej w tym zakresie, jakim się zajmował. Trzeba koniecznie to nadrobić, bo jeśli nie, to firma za kilka lat będzie należała wyłącznie do Febo.

 - Dojeżdżamy Ula. Nasz pensjonat nazywa się Chochołowskie Zacisze. O, to ten. Spójrz jaki ładny. Ja widziałem go już na zdjęciach jak zamawiałem dla nas pokój, ale w rzeczywistości jest jeszcze ładniejszy.

Odpięła pas i wysiadła z samochodu z ulgą rozprostowując ramiona i nogi. Wzięła głęboki wdech wciągając w płuca powietrze przesiąknięte zapachem sosnowych igieł, tarcicy i jakiejś żywicznej nuty.

 - Ależ tu pięknie… - rozejrzała się dokoła. Na horyzoncie majaczyły zarysy górskich pasm. – Wypakowujemy się?

 - No pewnie. Już otwieram bagażnik.

Obładowani ruszyli w stronę wejścia do budynku. W środku było niezwykle urokliwie i przytulnie. Charakter nadawały ociosane bale i pięknie zeszlifowane deski. Wszystko było w drewnie. Podeszli do niewielkiej recepcji i przedstawili się.

 - Dzień dobry. Urszula i Marek Dobrzańscy. Mamy u was zabukowany pokój.

 - Zgadza się. Poproszę o dowody państwa.

 - Są nieaktualne, a raczej żony jest nieaktualny. Wczoraj pobraliśmy się i dopiero będziemy załatwiać zmianę. To chyba nie jest przeszkoda, prawda?

 - Oczywiście, że nie. Ja tylko wpiszę nazwiska państwa do książki a tu jest klucz od pokoju. To na pierwszym piętrze od schodów na lewo. Pokój sto jeden. Bardzo proszę.

Pokój zachwycił ich. Stało tu prawdziwe, małżeńskie łoże i było tak duże, że bez problemu mogły tu spać trzy osoby. Posiadał telewizor, małą lodówkę i sporą łazienkę z prysznicem. Zupełnie wystarczająco jak na ich potrzeby. Oboje odświeżyli się po podróży i przebrali. Marek zaproponował spacer do term. Okazało się, że są położone bardzo blisko pensjonatu i w ogóle nie opłaca się uruchamiać samochodu, żeby tam dotrzeć.

 - Tam jest ponoć świetna restauracja. Zjedlibyśmy obiad i przy okazji zobaczyli jak to wszystko wygląda.

 - Możemy iść. Myślę jednak, że powinniśmy zlokalizować jakiś spożywczy sklep. Z tego co piszą, to oferują tu tylko śniadania a pozostałe posiłki we własnym zakresie. Wieczorem możemy być głodni i nie będziemy mieli nic do jedzenia.

 - Masz rację. W takim razie wezmę samochód. Najpierw podjedziemy pod termy a potem przejedziemy się do Zakopanego. Nie wiadomo, czy w Chochołowie działa jakiś sklep.

Byli zachwyceni termami. Zanim trafili do restauracji obeszli teren, żeby zorientować się gdzie co jest i obiecali sobie, że jutro spędzą tu cały dzień. W restauracji zajęli jeden ze stolików studiując menu.

 - Na co masz ochotę?

 - Wezmę purée z kotletem mielonym i buraczkami. Do tego jakiś kompot.

 - Nie chcesz żadnej zupy?

 - Nie… Rzadko jadam dwudaniowe obiady. Jeśli najem się zupy to nie wcisnę w siebie drugiego dania.

 - Ja wezmę to samo i jeszcze zupę pomidorową.

Najedzeni pojechali do Zakopanego. Na Krupówkach dostali wszystko. Przylegający do nich targ oferował wiele i pieczywo, i do pieczywa. O ósmej wieczorem byli już w pokoju. Marek poszedł pod prysznic a Ula sięgnęła po telefon wybierając numer Heleny.

 - No i jak Uleńko? – usłyszała jej głos. – Dotarliście szczęśliwie?

 - Dotarliśmy. Pensjonat bardzo piękny w tutejszym, góralskim stylu. Pokój świetny wyłożony drewnem. Mamy balkon a z niego widok na góry. Termy są dosłownie o rzut beretem i jutro idziemy tam na cały dzień.

 - A jak sprawuje się Marek?

 - Dobrze. Bardzo dobrze. Sporo rozmawiamy. Staram się uświadomić mu kilka rzeczy i mam nadzieję, że odniesie to jakiś skutek. On jest dobrym materiałem na porządnego człowieka i to nie jest komplement z mojej strony. Fakt, że od urodzenia opływał we wszystko, nie musiał się troszczyć o byt a do tego lata kompletnej beztroski trochę go zepsuły, ale myślę, że to wszystko jest do naprawienia. Jeśli on choć w ułamku zrozumie, jeśli się przejmie, to poczytam to sobie za sukces. Metoda małych kroków jest powolna, ale skuteczna i wierzę w to, że spełni swoje zadanie.

 - Lejesz miód na nasze serca. Obyś miała rację i oby udało się wam obojgu. Będę kończyć kochanie. Życzę wam udanego pobytu. Dobranoc.

Marek wyszedł z łazienki przepasany ręcznikiem. Na jego gołym ciele błyszczały jeszcze kropelki wody. Obrzuciła go spojrzeniem i zrobiło jej się gorąco.

 – Mój Boże, ale on piękny… Ma boskie ciało. Wysportowane i ładnie wyrzeźbione. Jest szczupły, ale umięśniony. Jest cudowny. Uspokój się Cieplak i nie napalaj jak szczerbaty na suchary. On jest wprawdzie twoim mężem, ale chyba nie będziesz się rzucać na niego jak rozochocona nastolatka.

 - Łazienka wolna Ula.

Zabrała piżamę, szlafrok i weszła do środka zamykając za sobą drzwi. Marek wytarł włosy i usiadł na łóżku wybierając numer do Sebastiana Olszańskiego.

 - No nareszcie stary – usłyszał w słuchawce głos przyjaciela. – Już zaczynałem wątpić, czy w ogóle się odezwiesz. Jesteś już szczęśliwym małżonkiem?

 - Jestem Seba i powiem ci, że niepotrzebnie trząsłem się ze strachu. Wszystko przebiegło bezboleśnie, a żona bardzo w porządku. To naprawdę świetna dziewczyna. Dzisiaj przyjechaliśmy do Chochołowa i zamierzamy się dobrze bawić. Trzymaj kciuki za mnie i za nią. To tyle. Odezwę się jeszcze. Na razie nikomu ani słowa.