ZŁE NAWYKI - rozdział 11

ROZDZIAŁ 11

Nawet nie zauważyła jak stanął w drzwiach gabinetu i oparł się o futrynę. Stała przy oknie wybierając jakiś numer w telefonie.

 - Dzień dobry pani. Tu Violetta Kubasińska. Ja dzwonię w sprawie tego fioletowego kompleciku. Tak, chodzi o majteczki i biustonosz. Macie w rozmiarze siedemdziesiąt „E”? To świetnie. Proszę przysłać na adres firmy Febo&Dobrzański tak jak zwykle. Dziękuję i do widzenia – rozłączyła się i odwróciła dopiero teraz zauważając obserwującego ją Marka.

 - Marek! – krzyknęła uszczęśliwiona, jakby wygrała milion dolarów. – Wróciłeś już?

 - Jak widać. To zamówienie, które przed chwilą złożyłaś będziesz musiała zmienić, a raczej zmienić miejsce dostarczenia przesyłki.

 - Dlaczego? – zapytała zdziwiona. – Zawsze podaję ten adres, bo tu mi najwygodniej je odbierać.

 - Jesteś zwolniona – oznajmił spokojnie. – Najchętniej zwolniłbym cię dyscyplinarnie, bo ciągniesz firmę w dół. Wychodzisz i przychodzisz kiedy ci się żywnie podoba. Zostawiasz niezamknięte biuro, które wręcz zaprasza, żeby je okraść. Ojciec był tu w zeszłym tygodniu i nie doczekał się ciebie, bo łaziłaś nie wiadomo gdzie i za czym. Telefony dzwoniły jak zwariowane i nie miał ich kto odebrać. Zdaje się, że poczułaś się zbyt pewnie. Uznałaś, że skoro ja nie przejmuję się pracą, ty też nie musisz. Różnica jest tylko taka, że to ja jestem współwłaścicielem tej firmy, a ty jej szeregowym pracownikiem. Wiele razy ci odpuszczałem, ale nie tym razem. Jeśli zaczniesz odstawiać cyrk, rzucać się na kolana i wydzwaniać do mojego ojca, że dzieje ci się krzywda, zmienię to zwolnienie na dyscyplinarkę i już nigdzie nie dostaniesz roboty. Daję ci dwie godziny. Po tym czasie ma nie być tu nawet smrodu po tobie. Żegnam – wycofał się do gabinetu zamykając za sobą drzwi i zostawiając kompletnie osłupiałą Violettę na środku sekretariatu. Ocknęła się dopiero wówczas, gdy zauważyła przechodzącą korytarzem Paulinę.

 - Paulina, zaczekaj – podbiegła do niej. – Proszę cię pomóż mi. Marek właśnie mnie zwolnił za niewinność. Przecież ja nic nie zrobiłam. – Paulina uśmiechnęła się złośliwie. Rozmawiała z bratem i znała całą sytuację. Znała decyzję Krzysztofa i treść rozmowy Marka z Alexem, także to, że Marek go przeprosił i obiecał się zaangażować.

 - No i właśnie o to chodzi Violetta, że od kiedy cię tu zatrudniono nie robisz kompletnie nic i za to „nic” bierzesz pieniądze. Uważasz, że to w porządku wobec tych, którzy harują w tej firmie jak woły? Jak ci nie wstyd? Nadchodzą wielkie zmiany i nie potrzeba nam tu obiboków i śmierdzących leni, a ty nie lubisz brudzić sobie tych wypielęgnowanych rączek. Gdzie byłaś dzisiaj? Szukałam cię od samego rana.

 - Pojechałam do solarium, bo musiałam wykorzystać karnet, który mi dałaś.

 - W godzinach pracy? Wybacz, ale nawet ja nie jestem do tego stopnia bezczelna. Przykro mi, ale nie mogę i nie chcę ci pomóc. Sama jesteś sobie winna i tylko do siebie możesz mieć pretensje.

Violetta otworzyła usta chcąc jeszcze coś powiedzieć, ale Paulina ubiegła ją.

 - Ani słowa więcej. Lepiej pakuj się i znikaj.

Wybrał wewnętrzny do Alexa i kiedy usłyszał jego głos powiedział mu, że właśnie zwolnił Violettę.

 - Jeśli możesz dopisać na tym ogłoszeniu jeszcze jeden etat na moją sekretarkę, to byłbym ci wdzięczny.

 - Nie ma sprawy. Właśnie je redaguję. Masz jakieś specjalne wymagania?

 - Tak… Kobieta najlepiej po czterdziestce, zamężna, z dużym doświadczeniem zawodowym i studiami na SGH.

 - Asekurujesz się?

 - Przed czym?

 - Przed pokusami, to oczywiste.

 - Im będę miał ich mniej, tym dla mnie lepiej. Dzięki za wszystko. Na razie.

Jeszcze tego samego dnia poszedł do pracowni mistrza. Pshemko lubił Marka mimo jego licznych wad. O wiele lepiej dogadywał się z nim jak z Alexem. Na jego widok zerwał się z fotela rozkładając szeroko ręce.

 - Marco! Jacy dobrzy bogowie cię tu przywiedli? Aaa i gratuluję. Słyszałem a jakże o tym cichym ślubie. Szczęśliwy jesteś?

 - Nie narzekam Pshemko, nie narzekam. Już w czwartek będziesz miał okazję poznać moją żonę, bo zatrudniamy ją w charakterze dyrektora finansowego. Ona też nie może się doczekać poznania ciebie, bo sporo jej opowiadałem o twoim geniuszu i jest pełna podziwu dla twojego talentu.

Pshemko pokraśniał z zadowolenia.

 - Bardzo chętnie ją poznam. A ty w jakiej sprawie tu jesteś?

 - No właśnie. Przyszedłem ci powiedzieć, że od dzisiaj pokazy to moja działka. Będę ci nieba uchylał w fazie projektowania i szycia. Będę cię obrzydliwie dopieszczał, żebyś się nie denerwował i miał spokój przy tworzeniu. Jeśli czegoś potrzebujesz, to mów. Ja wszystko załatwię. Czekoladę dowożą?

 - A jakże. Alex załatwił i to tę najlepszą, z Książęcej.

 - A co ze specyfikacją? Przymierzasz się do niej?

 - Owszem. Kończę projektować. Najdalej za tydzień będziesz miał wszystko. Przyszły katalogi i naprawdę jest w czym wybierać. Paulina dostała jeden i pewnie też kompletuje dodatki.

 - Tak…, coś wspominała. No nic. Nie przeszkadzam ci już przyjacielu. Gdybyś czegoś potrzebował - dzwoń. Na razie.

Wrócił do domu koło siedemnastej. Już od progu poczuł zapach pieczonego mięsa i aż zakręciło go w żołądku. Cały dzień był tylko o kawie.

 - Dzień dobry Ula – wszedł do kuchni i przywitał się z żoną. – Co tak bosko pachnie?

 - Żeberka. Siadaj. Już podaję - postawiła na stole talerze z zupą pieczarkową i żeberka z kopytkami. – Jak ci poszło w pracy?

 - Byłem u Alexa. Długo rozmawialiśmy. On naprawdę źle wygląda i ojciec w niczym nie przesadził. Przeprosiłem go i zapewniłem, że bardzo się postaram nad wszystkim zapanować. On dał mi cały skoroszyt spisanych w podpunktach rzeczy, które należy załatwić organizując pokazy i objeżdżając szwalnie. Jak zjemy, to ci pokażę. Rozmawiałem też z Sebastianem. Nie był zachwycony zmianami, ale ojciec wyraźnie mi powiedział, że jeśli on się nie zaangażuje, to wyleci. Niechętnie, ale chyba wziął to sobie do serca. Zwolniłem Violettę. Posłuchałem Alexa. To on mi uświadomił, że ona strasznie się obija i przychodzi do pracy kiedy chce. Dzisiaj zjawiła się o dwunastej. Alex zamieści jutro ogłoszenie o konkursie na asystentki lub asystentów dla ciebie i dla mnie. Wyśrubował wymagania. Nie będziemy przyjmować byle kogo, ale kogoś kompetentnego. Rozmawiałem też z Pshemko. Koniecznie chce cię poznać a ja obiecałem mu, że przyprowadzę cię w czwartek. Ucieszył się, gdy mu powiedziałem, że od teraz to ja będę organizował pokazy. On nie bardzo lubi Alexa, choć nie wiem skąd u niego ta niechęć. Ze mną zawsze lepiej się dogadywał. A ty co załatwiłaś?

 - Właściwie wszystko. Obdzwoniłam swoich klientów i byłam w urzędzie miasta, żeby wypełnić wniosek o zawieszeniu działalności. Jutro muszę jechać do ortodonty, bo mam umówioną wizytę, a w środę do Rysiowa. Ogarnę trochę dom i pójdę na cmentarz. Wrócę jednak przed twoim powrotem z pracy.

Skończyli posiłek. Marek wstał i zebrał ze stołu talerze wsadzając je do zmywarki. Podszedł do Uli i cmoknął ją w policzek.

 - Dziękuję. To było naprawdę pyszne.

Siedzieli obok siebie na kanapie w salonie i omawiali to, co wyszczególnił Alex w swojej rozpisce.

 - Jestem pełna podziwu dla niego. On opisał dokładnie wszystko nawet najdrobniejsze rzeczy, żebyś nie miał problemów i wątpliwości. To nie jest aż tak skomplikowane, żebyś nie potrafił sobie z tym poradzić. Będzie trochę załatwiania i latania po mieście, ale to nic trudnego. Miesięczne i te kwartalne raporty też nie są niczym zawiłym. Powiedziałabym nawet, że są przejrzyste, bardzo czytelne i jasne. Wszystko jest w tabelach, co ułatwia ich sporządzenie, bo w dość lakoniczny, ale precyzyjny i sensowny sposób można opisać każdą pozycję. Gorzej by było, gdybyś musiał pisać jakieś elaboraty. Jeżeli wszystko sobie zaplanujesz dzień po dniu, nie powinieneś mieć żadnych kłopotów. Najlepiej zapisuj w kalendarzu plan na kolejny dzień. To na pewno pomoże.

 - Naprawdę nie wiem, co ja bym bez ciebie zrobił – powiedział cicho. – Mógłbym się co najwyżej podciąć.

 - To już się nie podcinaj. Masz naprawdę wystarczająco dużo czasu, żeby uporać się ze wszystkim. Zaplanuj objazd szwalni. Alex pisze, że po takiej kontroli sporządzane jest sprawozdanie i protokół pokontrolny. Musicie się do tego przyłożyć i sprawdzać dosłownie wszystko. To są drogie materiały Marek i stanowią nie lada pokusę dla nieuczciwych ludzi. Chodzi o to, żebyście skontrolowali stan magazynów i porównali to z wykazem mówiącym ile przyjęli w trakcie dostawy i ile wyszło na szycie. Jeśli będziecie sumienni szybko wyłapiecie wszystkie ewentualne przekręty. Ja nie wierzę, że każdy z dyrektorów jest na wskroś uczciwy. Nie chcę od razu ich osądzać, ale szwalni jest jedenaście i dam głowę, że zawsze w takiej liczbie znajdzie się czarna owca. Chcę cię też uczulić, że taki wyjazd może stanowić dla was pokusę. Wyrwiecie się z firmy i poczujecie luz. Nie możesz pozwolić sobie na jakiekolwiek odstępstwo od planu. Pamiętaj o tym, co powiedział ci ojciec. Nie znam Sebastiana, ale wydaje się, że to trochę taki zły duch, którego podszeptów nie powinieneś słuchać. Przecież masz swój rozum więc zacznij go używać.

 - Przysięgam Ula, że nie zrobię nic głupiego. Widok znękanego Alexa wywołał we mnie takie wyrzuty sumienia, że do tej pory nie umiem sobie z nimi poradzić.

 - Udowodnij mu, że nie rzucasz słów na wiatr. Zaskocz go pozytywnie. Myślę, że on na to właśnie czeka.

Wyszła od ortodonty uśmiechnięta od ucha do ucha. Nareszcie koniec jej męki z tym żelastwem. Lekarz stwierdził, że zęby pięknie się wyrównały i nie ma już potrzeby go nosić. Po drodze do domu weszła jeszcze do optyka po soczewki kontaktowe i do fryzjera, który wyrównał jej włosy i ładnie ułożył.

 - Wygląda pani oszałamiająco – skomplementował ją.

Faktycznie podobała się sama sobie. Nie do wiary jak bardzo ten aparat szpecił jej uśmiech i zmieniał kształt ust. Wyglądała teraz zupełnie inaczej i czuła się inaczej. Wróciła do domu i podgotowała obiad. Marek zjawił się punktualnie. Umył ręce i zasiadł do stołu. Rozmawiali przez chwilę i wtedy zauważył tę zmianę.

 - Dobry Boże, Ula… Jaka ty jesteś piękna. Cieszę się, że ściągnęli ci ten paskudny aparat. Masz śliczny uśmiech i powinnaś uśmiechać się jak najczęściej – roześmiała się perliście.

 - To wszystko zależy od ciebie i od tego, czy dostarczysz mi powodów do uśmiechu. I ja się cieszę, że się go pozbyłam. Męczyłam się z nim przez okrągły rok, ale było warto.

W czwartek wstała wcześnie. Przygotowała im śniadanie i zaparzyła kawę. Dopiero wtedy poszła obudzić Marka. Wyszli z domu o siódmej trzydzieści. Mieli wystarczająco dużo czasu, żeby się nie spóźnić.

Marek zaparkował w podcieniach budynku i pomógł wysiąść Uli. Przed drzwiami wejściowymi natknęli się na Alexa.

- Witaj Alex. Pozwól, że przedstawię ci moją żonę. To Urszula Dobrzańska, a to Ula Alexander Febo, prezes firmy. Podała mu dłoń i uśmiechnęła się szeroko.

 - Bardzo mi miło poznać pana. Mam nadzieję przydać się na coś w tej firmie.

 - Alex. Po prostu Alex. Szczęściarz z tego Marka – pochylił się i ucałował jej dłoń. „Piękna i mądra” to słowa Krzysztofa. Zazdroszczę Markowi. Ja nawet nie mam czasu, żeby poznać jakąś dziewczynę a co dopiero wziąć z nią ślub.

 

 - To się wkrótce zmieni Alex, zobaczysz – popatrzyła na niego z sympatią. - Ja dołożę wszelkich starań, żebyś wreszcie mógł odpocząć i zacząć normalnie żyć. Marek też się o to postara. Obiecujemy i słowa dotrzymamy. Będziesz miał czas, żeby wprowadzić mnie we wszystko?

 - Oczywiście. Specjalnie nie umawiałem dzisiaj żadnych spotkań. Chodźmy może najpierw do mnie, a potem Marek pokaże ci gabinet, bo on jest na piątym piętrze. Ja siedzę na trzecim i tam jest też dział finansowy, którym kieruje Adam Turek. To solidny pracownik i wręcz pedantyczny. Tabelki w kolorach i tak dalej… - roześmiał się. - Zresztą sama zobaczysz.