ZŁE NAWYKI - rozdział 13

ROZDZIAŁ 13

Podwiózł Sebastiana pod blok i zanim go pożegnał powiedział:

 - Jutro musimy pochylić się nad tymi sprawozdaniami i protokołami a ja dodatkowo mam do sporządzenia miesięczny raport więc postaraj się być punktualnie.

Olszański popatrzył na niego wzrokiem zbitego psa i pokręcił głową.

 - Miej litość stary - wyjęczał. - Myślałem, że przynajmniej jutro odeśpię tę harówę.

 - Nic z tego Sebastian. Ja tym razem nie chcę nawalić i coś przeoczyć. Alex musi dostać to wszystko do dwudziestego ósmego. Mamy naprawdę niewiele czasu i musimy się sprężać. Nie mam zamiaru widzieć kolejny raz rozczarowania na twarzy prezesa i wysłuchiwać połajanek ojca. Leć do domu, weź prysznic i zapakuj się do łóżka. Masz dość czasu, żeby się wyspać. Na razie.

Ruszył z piskiem opon. W centrum zatrzymał się jeszcze przy kwiaciarni i kupił piękny bukiet czerwonych róż. Teraz mógł już jechać bez przeszkód. Naprawę stęsknił się za Ulą, za jej łagodnym, ciepłym głosem, który zawsze go uspokajał i wyciszał w nim negatywne emocje. Nawet jeśli mówiła o sprawach dla niego przykrych, to nie brzmiało to jak zarzut, bo przy okazji uświadamiała mu, że zawsze może w inny sposób coś załatwić lub wybrnąć z jakiejś trudnej sytuacji niekoniecznie się przy tym kompromitując. Słuchał jej, bo była mądra i przewidująca. To nie był typ głupiutkiej panienki z klubu, którą łatwo było złapać na lep czułych słówek i uwodzicielski uśmiech. Ula nigdy w życiu nie dałaby się nabrać na coś takiego. Za to ją podziwiał i cenił. Mimo, że ojciec zadziałał niejako wbrew jego woli, to powinien mu być wdzięczny, bo znalazł mu piękną kobietę i najlepszą żonę na świecie. To prawda, że nie zrobiła na nim na początku jakiegoś powalającego wrażenia, ale im lepiej ją poznawał tym bardziej jego serce skłaniało się ku niej. Nigdy wcześniej nie doświadczał niczego podobnego w stosunku do żadnej kobiety, nawet do Pauliny. Wprawdzie mówił do niej „kochanie”, ale to słowo było zupełnie bez znaczenia, bo przecież nic do niej nie czuł. Ulę najpierw szanował i podziwiał za jej upór, wytrwałość i konsekwencję. Teraz bez wątpienia poczuł do niej coś więcej. Nie określał tego jeszcze miłością, ale czymś bardzo temu uczuciu bliskim. Szczerze żałował tej zdrady. Nie powinien był tego robić.

Zaparkował przed blokiem. Zabrał z przedniego siedzenia kwiaty i wyjąwszy z bagażnika teczkę wypełnioną dokumentami pośpiesznie wbiegł do klatki schodowej. Wyjechawszy na górę nacisnął przycisk dzwonka. Po chwili usłyszał szczęk przekręcanego w zamku klucza. Zasłonił twarz tym wielkim bukietem, na widok którego Ula stanęła jak wryta.

 - Marek? – Odsłonił twarz i roześmiał się na całe gardło. Rzucił teczkę i spontanicznie objąwszy ją ramionami przylgnął do jej ust całując je namiętnie i długo.

W końcu oderwał się od niej i z żarem popatrzył w jej duże ze zdziwienia, błękitne oczy.

 - Strasznie się za tobą stęskniłem – wyszeptał. – A to dla ciebie, proszę – wręczył jej bukiet.

Powoli dochodziła do siebie po tym szoku jaki jej zafundował. Zarumieniona wtuliła twarz w kwiaty, żeby ukryć zażenowanie.

 - Dziękuję – wyszeptała. – Na pewno jesteś głodny. Zrobiłam lazanię i zaraz podam, tylko wstawię te piękne kwiaty do wody.

Pałaszował ze smakiem aż uszy mu się trzęsły.

 - Pycha. Naprawdę pycha. Nawet nie zjedliśmy porządnego obiadu, bo na całej trasie mijaliśmy tylko McDonaldy. Kupiliśmy hamburgery i frytki. Ja nie znoszę takiego jedzenia, ale Seba nie jest wybredny, byle było dużo. Pokażę ci później, co zdziałaliśmy. Wszędzie robiliśmy kserokopie dokumentów i porządnie przejrzeliśmy magazyny porównując ich stan z tym co było a co jest tam teraz. Miałaś rację. Nie wszyscy okazali się uczciwi. W dwóch szwalniach natknęliśmy się na kradzież materiałów. Powiedziałem obu dyrektorom, że mają zwrócić ich równowartość do firmowej kasy i postraszyłem sądem, jeśli tego nie zrobią. Powiedziałem, że wykrycie sprawców leży już w ich gestii i jeśli to ustalą, powinni złożyć doniesienie na policji. Napracowaliśmy się, ale ja jestem bardzo zadowolony – uśmiechnął się szeroko. – Gdybyś mnie nie uświadomiła, nie powiedziała na co mam zwrócić szczególną uwagę, naprawdę nie miałbym pojęcia, od czego zacząć. Dziękuję Ula za to, że jesteś moim aniołem stróżem – ujął jej dłoń i przycisnął do ust.

 - A ja się cieszę, że nie zaniedbałeś niczego i tak dobrze się spisałeś. Teraz kolej na sprawozdania i protokoły. Alex się zdziwi jak oddasz wszystko w terminie. Był pełen obaw przed waszym wyjazdem, ale myślę, że jak zobaczy tę rzetelną robotę jaką odwaliliście, to może bardziej ci zaufa.

Marek porozkładał na ławie całą dokumentację i ułożył ją według kolejności kontrolowanych szwalni. Ula postawiła przed nim filiżankę z kawą i usiadła obok.

 - Spójrz. To jest komplet dotyczący pierwszej, którą sprawdzaliśmy. To ta w Zgierzu. Tu było wszystko w porządku. Magazyny prawie puste i niewiele się zostało z materiałów, z których szyto wiosenno-letnią kolekcję. To się zgadza z wykazem zużycia tkanin i dodatków. Dobrze sobie radzą, bo i odpadów mają niewiele. Tu masz jeszcze wykaz tego, co przesłali do poszczególnych butików. W ośmiu innych szwalniach jest podobnie, natomiast te dwie w Swarzędzu i Kostrzynie nie spisały się najlepiej.

Ula przeglądała podawane przez Marka dokumenty i potakiwała głową.

 - Naprawdę dobrze to zrobiliście. Nawet laik zrozumiałby o co chodzi. Z protokołami pokontrolnymi nie będziesz mieć problemu, bo masz wzory od Alexa i powinieneś się ściśle ich trzymać. Ze sprawozdaniami może być troszkę gorzej, ale jak napiszesz jedno, przynieś mi do przeczytania. Zrobimy niezbędne korekty i już według niego napiszecie następne. Pamiętasz o miesięcznym raporcie?

 - Pamiętam i mam zamiar zabrać się za niego jutro. Jeśli nie zdążę w pracy to napiszę go w domu. Pomożesz?

 - Pomogę, ale myślę, że nie będzie takiej potrzeby, bo dasz sobie radę. Oczywiście przeczytam go, żebyś poczuł się pewniej. Jeśli dalej będziesz się tak angażował, to wkrótce dojdziesz do takiej wprawy, że nie będziesz nikogo musiał pytać o to, czy zrobiłeś coś dobrze, czy źle. To bardzo przyjemne uczucie mieć taką pewność siebie i uwierzyć, że jest się profesjonalistą w swoim fachu. Przekonasz się, że mam rację.

 - Już się przekonałem. Jesteś najmądrzejszą osobą jaką znam i moim największym autorytetem. Uwielbiam cię – przyciągnął ją do siebie całując w skroń.

Miała lekki zamęt w głowie. Wszystko wskazywało na to, że Markowi zaczyna na niej zależeć. Te częste pocałunki w policzek i ten najważniejszy, dzisiejszy, namiętny i długi, musiały coś znaczyć. Przyprawiały ją o szybsze bicie serca i wewnętrzny dygot.

Marek kładł się spać z poczuciem dobrze wypełnionego obowiązku, w czym jeszcze bardziej utwierdziła go Ula chwaląc efekt jego poczynań. Uśmiechnął się przypominając sobie ten spontaniczny pocałunek, którym wprawił ją w lekkie zakłopotanie. Nie potrafił się powstrzymać. Jej usta takie pełne, kuszące i soczyste jak dojrzałe wiśnie smakowały tak słodko… Ta myśl sprawiła, że poczuł pożądanie. Pragnął jej. Do tej pory nie skonsumował tego małżeństwa i nikt, kto dobrze go znał, nigdy by w to nie uwierzył. Nie chciał na niej wymuszać seksu, bo ją szanował. Może kiedyś do niego dojdzie, gdy ona zrozumie, że znaczy dla niego coraz więcej?

  

Następnego dnia przyjechali do pracy grubo przed czasem. Przywitali się z urzędującą już Anią i przystanęli jeszcze na chwilę przed sekretariatem Marka.

 - Trzymaj za mnie kciuki Ula. Jak będę gotowy ze sprawozdaniem to przyjdę do ciebie. A może zjedlibyśmy dzisiaj razem lunch? Tu niedaleko jest świetna restauracja, w której dają pysznie jeść.

 - No dobrze, chociaż wiesz, że nie jestem zwolenniczką jadania w restauracjach. – Marek uśmiechnął się szeroko.

 - Od czasu do czasu możemy sobie odpuścić domowe jedzenie. Przyjdę w takim razie o dwunastej. Miłego dnia Ula – pochylił się i wycisnął siarczystego całusa na jej ustach. Ruszyła korytarzem do swojego gabinetu. – Jeszcze trochę, a zacznę się do tego przyzwyczajać. Chyba wszyscy uważają za normalne takie zachowanie oprócz mnie, a przecież jakby nie patrzeć jestem jego żoną.

Rozłożył na biurku dokumenty i odpalił laptopa. Z biurka wyciągnął notatki Alexa i otworzył stronę, na której figurował wzór protokołu pokontrolnego. Zrobił dwie kopie i zabrał się do roboty. Punktualnie o ósmej pojawiła się jego asystentka.

 - Dzień dobry Magda – przywitał się dość głośno. Weszła do jego pokoju i uśmiechnęła się.

 - Dzień dobry Marek. Już wróciłeś? Szybko. A czemu dzisiaj tak wcześnie?

 - Mamy dużo pracy. Najpierw bądź tak dobra i sprawdź czy jest już Sebastian. Jeśli jest powiedz mu, żeby tu przyszedł. Tu masz dwa egzemplarze dokumentów pochodzących z dwóch szwalni. Trzeba na ich podstawie sporządzić protokół pokontrolny a raczej dwa protokoły. Daję ci wzór, według którego należy to zrobić. Myślę, że nie będziesz miała problemów, bo bardzo się staraliśmy, żeby wszystko napisać czytelnie. Wczoraj obejrzała to moja żona i stwierdziła, że takie właśnie jest. To na razie wszystko. Potem dojdą jeszcze sprawozdania, ale przede wszystkim ja sam muszę napisać taki szablon, według którego sporządzimy następne. Najpierw jednak Sebastian.

 - Już dzwonię.

Olszański pojawił się po pięciu minutach. Marek dał mu cztery komplety pism i powtórzył mu to, co powiedział wcześniej asystentce. Olszański nie był zachwycony i patrzył na Marka z niechęcią.

Nieprzyzwyczajony do tak ciężkiej pracy z trudem znosił kolejne polecenia Marka. Nie mógł nic zrzucić na Milewską, bo to w ogóle nie był jej zakres obowiązków i na pewno protestowałaby.

 - Sebastian nie patrz tak, jakbym ci ojca siekierą zabił. Dobrze wiesz, że sam się nie oszczędzam. Pomyśl o Alexie i o tym, że on tyrał tak przez kilka lat i się nie skarżył. Tyrał też za ciebie i za mnie, więc może pora też zrobić coś dla niego, nie uważasz?

 - Myślę, że popadłeś z jednej skrajności w drugą. Najpierw się obijałeś, a teraz cierpisz na przerost jakiejś chorej ambicji, tylko nie rozumiem dlaczego. Chcesz zaimponować ojcu, żeby powiedział ci jak bardzo jest z ciebie dumny? Czy może swojej idealnej żonie, która wie wszystko i potrafi wszystko? – zakończył ironicznie.

Marek spoważniał w momencie. Byli przyjaciółmi od lat to fakt, ale Sebastian posunął się zdecydowanie za daleko.

 - Od mojej żony wara – wysyczał przez zaciśnięte zęby. – Nie będziesz sobie nią wycierał gęby. Masz wybór. Albo będziesz uczciwie wypełniał swoje obowiązki, albo się pożegnamy.

Olszański wstał z kanapy podnosząc ręce w poddańczym geście.

 - No już, już. Nie irytuj się tak, bo ci żyłka pęknie – podszedł do biurka sięgając po przydzielone mu sprawy. – Idę popracować.

Marek już tego nie skomentował. Był wściekły. Nie za to, że Olszański tak bardzo się bronił przed przepracowaniem, ale za to, że obraził Ulę. Potrząsnął głową i wrócił do pisania. Sam zostawił dla siebie pięć szwalni w tym te dwie, w których zdarzyły się kradzieże. Skupiony wprowadzał w tabele dane liczbowe. Magdzie zastrzegł, żeby z nikim go nie łączyła oprócz Alexa, ojca i Uli oraz zapisywała wszystkie rozmowy. Kilka minut przed jedenastą skończył pisać ostatni protokół. Na biurku miał już te sporządzone przez asystentkę. Zabrał się za pisanie sprawozdania. Na początku szło mu dość opornie, ale z czasem rozkręcił się. Trochę dużo wyszło jego zdaniem, bo tekst zajął trzy strony Worda. Mimo to uważał, że widocznie tak miało być, jeśli chciał ująć wszystkie zagadnienia. Wydrukował pismo i z nim udał się do Uli. Siedzącą w sekretariacie Dorotę zapytał, czy jest w gabinecie. Kiwnęła głową, że tak. Zapukał cicho i wszedł.

 - Ula, już południe. Obiecałaś, że zjesz ze mną lunch.

 - Obiecałam i słowa dotrzymam – zamknęła klapę laptopa i wstała od biurka.

 - Przyniosłem ci pierwsze sprawozdanie. Rzucisz na to okiem jak wrócimy?

 - Pewnie. Nawet wprowadzę ewentualne poprawki. Zostaw na biurku i chodźmy.

Siedzieli przy stoliku jedząc smaczny bryzol z pieczarkami. Marek opowiadał, jakie rzeczy ujął w sprawozdaniu i wyraził obawę, czy nie jest ono aby zbyt szczegółowe.

 - Nie może być inne, jeśli ma w nim być ujęte wszystko, co tam zastaliście. Im dokładniej tym lepiej.

 - No to mi ulżyło, bo wyszły tego trzy bite strony. Protokoły napisałem wszystkie, a raczej rozdzieliłem je między Magdę, Sebastiana i siebie. Dla siebie wziąłem najwięcej. Seba zabrał cztery a Magda dwa, z którymi zresztą już się uporała. Ze sprawozdaniami zrobię tak samo, ale raportu chyba nie dam rady już dzisiaj napisać, a raczej nie dam rady napisać go w pracy. Jutro chciałbym wszystko złożyć u Alexa.

 - To nie zajmie ci dużo czasu więc na spokojnie możesz pochylić się nad tym w domu. Pomogę ci. – Uśmiechnął się do niej wdzięcznie ukazując swój niewątpliwy atut w postaci tych słodkich dołeczków. Ujął jej dłoń i przytulił do ust.

 - Jesteś aniołem Ula. Moim prywatnym, pięknym aniołem.