ZŁE NAWYKI - rozdział 10

Moi drodzy

Ponieważ nadal na blogu Amicus pojawiają się wpisy noszące znamiona hejtu, po raz ostatni wypowiadam się w tej sprawie. Nieprawdą jest, że dostawałam jakieś hejterskie, obrażające mnie maile bezpośrednio od Amicus. Nigdy też nie odbierałam od niej żadnych złośliwych i krytycznych wiadomości. NIGDY NIC TAKIEGO NIE MIAŁO MIEJSCA, a jeśli ktoś twierdzi inaczej, to chyba za bardzo ponosi go wyobraźnia. Amicus nigdy w życiu nie obraziła mnie w najmniejszym stopniu. Ma rację czytelniczka podpisująca się imieniem „Anka”, że wszystko zaczęło się od wpisu Amicus pod rozdziałem jednego z moich opowiadań, które jej się nie podobało i miała święte prawo wyrazić własne zdanie w komentarzu. Nie wszystko, co piszemy musi przypaść do gustu absolutnie wszystkim czytelnikom i nie wszyscy czytelnicy muszą wyrażać się o danym opowiadaniu wyłącznie pochlebnie.

Sądziłam, że moje prośby dotyczące zaprzestania hejtu na blogu Amicus odniosą jakiś pozytywny skutek, ale tak się nie stało. Nie wiem kim jest osoba twierdząca, że przez wiele miesięcy wypłakiwałam się na jej ramieniu rozmawiając z nią prywatnie. Raczej nie jestem zbyt wylewna i z całą pewnością nie mam aż tyle zaufania do osób, które znam wyłącznie wirtualnie, żeby zwierzać im się z moich prywatnych spraw. Hejtów nie piszą moje fanki, bo gdyby tak było, uszanowałyby moje prośby o ich zaprzestanie. Hejty pisane są przez osoby, dla których jedynym celem takiego postępowania jest wywołanie fermentu na blogu, poniżenie jego autorki, a przy okazji wywołanie konfliktu między zwolenniczkami obu blogów. To ludzie niedojrzali, o niskim poczuciu własnej wartości, często zakompleksieni, sfrustrowani i chyba o niezbyt wysokim ilorazie inteligencji. Internet to świetne miejsce, w którym w sposób zupełnie anonimowy można bezkarnie upodlić człowieka, zakpić z jego osiągnięć i wdeptać w ziemię najlepiej tak mocno, żeby nie mógł już się podnieść. Nie jestem osobą mściwą i nigdy nikomu nie zrobiłam nic złego, ale mam dość wiecznego tłumaczenia się z rzeczy, które nigdy nie były moim udziałem i udowadniania, że nie jestem wielbłądem. Na koniec życzę Wam moje pseudo fanki, żebyście kiedyś na własnej skórze doświadczyły podobnego hejtu, wtedy zobaczycie jak bardzo jest to „przyjemne” i czy może spłynąć po człowieku jak po przysłowiowej kaczce bez żadnych dla niego konsekwencji.

INFORMACJA

Z uwagi na to, że w najbliższym czasie zmuszona jestem poddać się leczeniu szpitalnemu i nie mam pojęcia jak długo ono potrwa, chcę Was poinformować, że następny rozdział i jeszcze kolejny doda Gaja. Oczywiście będzie to jak zwykle czwartek, ale w okolicach godziny osiemnastej ze względu na obowiązki zawodowe Gai. Przepraszam Was, że nie odpowiem w tym czasie na komentarze, bo po prostu nie będę miała takiej możliwości. Mam nadzieję wrócić najszybciej jak to tylko będzie możliwe.

Pozdrawiam Wszystkich serdecznie. 

ROZDZIAŁ 10

Zderzenie z rzeczywistością było bolesne. Słuchał łagodnego głosu Uli jak natchniony, chociaż to co mówiła nie było ani przyjemne, ani miłe. Wiedział, że ma rację. Już dawno powinien zachować się jak mężczyzna i wziąć odpowiedzialność za wszystkie swoje czyny i zmierzyć się z ich konsekwencjami.

 - Naprawdę wierzysz w to, że mi się uda? – odwrócił do niej twarz i wtedy zobaczyła, że oczy ma mokre od łez. Spojrzała w nie z przejęciem.

 - Nie zmieni się człowieka, jeśli on sam tego nie chce. Ja wciąż w ciebie wierzę i wierzę w to, że jednak zmienisz swoje podejście do życia. Spędzanie czasu w klubach i dobra zabawa nie będą trwać wiecznie, bo to są rzeczy, które niszczą. Teraz wydaje ci się, że nad tym panujesz, chociaż jak już zaczniesz, to nie wiesz kiedy skończyć. Stoisz niejako na rozdrożu i albo wybierzesz drogę pełną wybojów i trudną, ale prowadzącą do celu, albo pójdziesz tą łatwiejszą i wtedy już jeden krok do choroby alkoholowej i zrujnowania sobie zdrowia. To już u ciebie się dzieje. Wyglądasz na człowieka wysportowanego, a jednak wyłożyłeś się kondycyjnie na szlaku, który pokonują nawet dzieci. To pierwszy sygnał. Jest jeszcze czas, żeby zawrócić, wziąć się w karby, narzucić sobie dyscyplinę i pokazać wszystkim, że jednak się starasz. Ja mogę ci obiecać, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby ci pomóc. Jeśli jednak zawiedziesz moje zaufanie nic z tego nie będzie, bo ja nie pomagam tym, którzy na to nie zasługują. Kiedyś możesz objąć wspaniałą spuściznę po twoich rodzicach, dobrze prosperującą i prężnie działającą firmę. Jeśli nie zaangażujesz się w jej rozwój, to zostaniesz z niczym. To nie będzie ani łatwe, ani proste, a ty nie lubisz się pocić. Teraz będziesz musiał. Długa droga przed tobą, ale nie jest ona niemożliwa do pokonania. Mam nadzieję, że weźmiesz sobie to wszystko do serca i postąpisz właściwie. Masz o czym myśleć – wstała z kanapy. – Pójdę się położyć. Mam dość na dzisiaj - wolno ruszyła w stronę pokoju.

 - Ula… – odwróciła się i spojrzała na Marka. – Dziękuję. - Uśmiechnęła się blado.

 - Jeszcze nie masz za co. Dobranoc.

W poniedziałek rano Marek jechał do pracy z duszą na ramieniu. Bał się rozmowy z Alexem, a raczej bał się kpin z jego strony. To mogłoby być upokarzające. Na parkingu spotkał Sebastiana, który szeroko się uśmiechając uścisnął mu dłoń.

 - I jak tam stary, awanturka była?

To pytanie nieco Marka zirytowało. Olszański czasem potrafił być żałosny.

 - Ula to nie Paulina, Sebastian – syknął. - Mamy dzisiaj do pogadania i zapewniam cię, że ten piękny uśmiech z twojej twarzy prędko zniknie, bo nie mam dobrych wiadomości. Niech na razie wystarczy ci informacja, że wczoraj byliśmy u rodziców i oboje mieliśmy poważną rozmowę z ojcem, a o czym, powiem ci później. Na razie muszę iść do Alexa.

Wsiedli do windy. Marek przycisnął guzik z numerem trzecim, a Sebastian z piątym. W gabinecie prezesa zastał jego siostrę a swoją byłą narzeczoną - Paulinę, co trochę zbiło go z pantałyku i chciał się wycofać, jednak Alex zatrzymał go.

 - Cześć Marek. Wchodź, wchodź… Słyszeliśmy, że się ożeniłeś. Gratulujemy. Sądziliśmy, że kiedy ten dzień nastąpi, będziemy hulać na twoim weselu.

 - Przepraszam, że nawet was nie powiadomiłem. Nie było wesela a jedynie cichy, skromny ślub. Tylko rodzice i my. Po nim zaraz wyjeżdżaliśmy... Znalazłbyś trochę czasu dla mnie? Chciałbym porozmawiać…

 - Oczywiście. Paula i tak już wychodzi.

 - Tak, tak. Mam trochę roboty. Na razie chłopaki.

Kiedy zamknęły się za nią drzwi Marek ciężko usiadł na krześle i spojrzał na Alexa. Febo wyglądał naprawdę źle. Oczy miał przekrwione z niewyspania a pod nimi sine worki. Jego twarz była zmięta, a cera poszarzała i niezdrowa.

 - Na pewno wiesz, dlaczego tu jestem – zagaił. – Ojciec uprzedzał cię, że przyjdę?

 - Tak – odpowiedział dość powściągliwie i zajął miejsce naprzeciwko. – Mam ci przekazać część obowiązków. Cieszę się, bo ostatnio jestem w kiepskiej formie. Za dużo mam na głowie…

 - Wiem i za to chciałbym cię bardzo przeprosić i obiecać, że zrobię wszystko, żeby cię odciążyć. Moja żona przejmie dział finansowy, ale o tym pewnie ojciec ci wspominał. Jest świetną ekonomistką i zna się na finansach. Ja mam dostać szwalnie, pokazy i marketing. Byłbym ci zobowiązany, gdybyś zechciał mnie wprowadzić w temat i oświecić mnie trochę. Ze wstydem przyznaję, że mam o tym blade pojęcie.

 - Najważniejsze, że chcesz pomóc – Alex pośpiesznie uciął to samobiczowanie się juniora. - Przygotowałem ci szczegółową rozpiskę, co, gdzie i kiedy. Najbardziej istotna jest jednak logistyka. Jak to opanujesz, nie będziesz miał problemów. Musisz pamiętać o tym, że dużo wcześniej przed pokazem należy od Pshemko wziąć specyfikację tkanin i je zamówić nie tylko na pokaz, ale i dla szwalni, a to będą spore ilości. Napisałem ci mniej więcej, ile każda z nich jest w stanie przerobić. Z tym wiążą się dodatki do kreacji. Tu robi specyfikację Paulina i to ona dostarczy ci zamówienie na stosowną ilość. Wypisałem też namiary na naszych dostawców z Niemiec i Francji. Będziesz musiał podszlifować angielski, bo inaczej się nie dogadasz, a z tego co wiem nie znasz ani niemieckiego, ani francuskiego. Na dodatki mamy umowę z jedną z tutejszych firm. Pokaz jest przewidziany na połowę września więc już możesz powoli się do niego przymierzać. Wszystko dokładnie ci napisałem krok po kroku i nie powinieneś mieć problemu, jeśli tylko będziesz trzymał się planu. Cztery razy do roku objeżdżamy szwalnie. Musisz mieć rozeznanie, czy pracują właściwie, czy nie robią jakichś przekrętów i sprawdzić jakość szycia. Od tego zależy, czy będą zwroty z butików, czy nie. Jak wiesz raz na kwartał mamy posiedzenie zarządu. Musisz za każdym razem sporządzać raport kwartalny. Pod spodem masz wzór jak należy go wykonać i co w nim ująć. Raporty miesięczne składasz u mnie do dwudziestego ósmego każdego miesiąca. I jeszcze jedna dobra rada. Jeśli naprawdę chcesz to wszystko ogarnąć, zwolnij Kubasińską. Ona nic nie robi. Kiedykolwiek nie zawitałbym na piątym piętrze, nigdy jej nie ma. Diabli wiedzą, gdzie ona się szwenda i czym zajmuje, bo że nie pracą, to pewne. Będę ogłaszał konkurs na asystentkę dla twojej żony i nic nie stoi na przeszkodzie, żebyś i ty dostał kogoś kompetentnego. Asystentka bądź asystent znacznie cię odciąży, ale nie może być tak, że to na nią, czy na niego zwalisz wszystkie obowiązki. Nie na tym to polega. Przejrzyj te notatki dokładnie. Miej je pod ręką w razie, gdybyś się pogubił. Jeśli będziesz miał pytania to przyjdź lub zadzwoń. Jeśli nie będziesz czegoś pewien, też pytaj. Nie możemy sobie pozwolić na pomyłki. I to chyba wszystko. Reszta wyjdzie w praktyce. Już teraz możesz pójść do Pshemko i zapytać, kiedy będzie gotowy ze specyfikacją. Wiem, że jest bardzo zaawansowany, jeśli chodzi o kolekcję jesienno-zimową więc tylko patrzeć jak ją zrobi. W czwartek mam spotkanie z twoją żoną. Ona będzie miała o wiele trudniejsze zadanie niż ty, bo prowadzenie spraw finansowych to poważna sprawa.

 - Chciałbym przyjść razem z nią. To jej pomysł, ponieważ uważa, że i o finansach powinienem mieć jakieś pojęcie.

 - Ja nie mam nic przeciwko temu. Jak ma na imię? Muszę wiedzieć jak się do niej zwracać.

 - Ula. Urszula – Marek podniósł się z krzesła i wyciągnął do Alexa dłoń. – Bardzo ci dziękuję za wszystko i jeszcze raz przepraszam za wszystko. Postaram się cię nie zawieść. Na razie - zamknął za sobą drzwi i spuścił powietrze z płuc.

Nie było tak źle i nie bolało tak bardzo. Alex okazał się bardzo rzeczowy i w przystępny sposób wytłumaczył w czym rzecz. - Może nie będzie tragicznie? Ula obiecała, że pomoże…

Od rana obdzwaniała swoich klientów i wyjaśniała, że z względu na sytuację rodzinną jest zmuszona zawiesić działalność firmy i rozwiązać z nimi umowy. Przepraszała, że powiadamia ich o tym telefonicznie a nie osobiście. Odetchnęła z ulgą po rozmowie z ostatnim klientem. Nie było to zbyt przyjemne i większość z nich nie była zadowolona z takiego obrotu sprawy. Jeszcze dzisiaj chciała dotrzeć do urzędu miasta, bo tam musiała złożyć wniosek na specjalnie do tego przeznaczonym druku. Wiedziała, że może zawiesić działalność gospodarczą maksymalnie na dwadzieścia cztery miesiące. Potem, albo ją wznowi, albo w ogóle zlikwiduje firmę. Wszystko zależy od tego jak rozwinie się sytuacja z Markiem. Na szczęście nigdzie indziej nie musiała chodzić, bo kopie tego druku urząd miasta rozsyłał do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Urzędu Skarbowego i Głównego Urzędu Statystycznego.

Jutro też koniecznie musiała zaliczyć wizytę u ortodonty. Miała nadzieję, że lekarz w końcu usunie jej to żelastwo z zębów, z którym męczyła się już od roku. Środa miała być dniem, w którym chciała się psychicznie przygotować do nowej pracy i nowego stanowiska. Postanowiła jechać do Rysiowa, uprzątnąć trochę dom i pójść na grób rodziców. Tam zawsze mogła się wyciszyć i w spokoju pomyśleć.

Marek energicznie otworzył drzwi od gabinetu Olszańskiego odrywając go od jakiejś gry strategicznej.

 - Nie możesz jakoś normalnie wchodzić? – kadrowy teatralnie złapał się za serce. – Zawału kiedyś dostanę.

 - Zawał może przyjść szybciej niż myślisz jak usłyszysz, co mam ci do przekazania – usiadł nonszalancko na krześle i wbił wzrok w przyjaciela. Ten głośno przełknął ślinę. Mina Marka nie wróżyła nic dobrego. – Jak już wiesz miałem wczoraj rozmowę z ojcem. To był efekt jego wizyty tutaj, o której mi mówiłeś. Postanowił zmienić zakres naszych obowiązków, żeby odciążyć Alexa. Kiedy wszedłem do niego dziś rano, przeraziłem się. Wygląda strasznie. Jest po prostu umordowany robotą i jeśli czegoś nie zrobimy, zajedzie się na śmierć.

 - No, ale co my możemy…? – Olszański bezradnie rozłożył ręce. Marek uśmiechnął się złośliwie.

 - Ależ możemy. Bardzo wiele możemy i ojciec już o to zadbał. Alex przekazał mi przed chwilą sprawy dotyczące pokazów i szwalni. Nadal marketing i reklama jest moją działką. Ula zostaje dyrektorem finansowym i przejmuje cały dział Turka. Jeśli chodzi o ciebie, to ojciec stwierdził, że jeśli chcesz zachować dotychczasowe stanowisko i pensję, będziesz musiał się wykazać, bo to, czym zajmujesz się teraz, a właściwie co zwalasz na swoich podwładnych, zupełnie nie upoważnia cię do brania co miesiąc tak dużych pieniędzy. Od dzisiaj niczego nie będziesz cedował ani na Milewską, ani na innych. Sam będziesz się przykładał do roboty. Poza tym wchodzisz razem ze mną w sprawę pokazów i objazdy po szwalniach. Ojciec oddał cię do mojej dyspozycji więc od teraz podlegasz bezpośrednio mnie, nie Alexowi. Możesz mi wierzyć, że skoro ja się nie będę oszczędzał, to tobie też nie pozwolę. Od dzisiaj pracujemy rzetelnie i uczciwie na każdą złotówkę. Alex będzie miał na nas oko i w razie najmniejszej wpadki wywali nas na zbity pysk. Ojciec wprawdzie nie powiedział mi tego wprost, ale dobitnie dał mi to do zrozumienia. Koniec ze szlajaniem się po klubach, pijaństwem i koniec z panienkami. Jeśli przyjdziesz do roboty pod wpływem alkoholu osobiście wypiszę ci dyscyplinarkę. To teraz nasza rzeczywistość jak powiedziała Ula. Zderzenie z nią jest bolesne, ale konieczne.

Olszański siedział nieruchomo wytrzeszczając na Marka oczy. Nie mógł uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszał. On podobnie jak Marek też nie lubił się przemęczać. Jego praca ograniczała się wyłącznie do podpisywania dokumentów przygotowanych przez Milewską, których nawet nie czytał.

 - No to pięknie… - wykrztusił. – Mamy przesrane.

Opuścił gabinet Sebastiana i odebrawszy pocztę wszedł do swojego sekretariatu. Ojciec miał rację. Po Violetcie nie było śladu. Drzwi od jego pokoju stały otwarte na oścież i praktycznie każdy mógł tu wejść i wziąć co tylko mu się podobało. Ta bezmyślność sekretarki podniosła mu ciśnienie. Kiedyś przeszedłby z tym do porządku dziennego, ale po rozmowie z ojcem a przede wszystkim z Ulą zaczął inaczej postrzegać sytuację w swoim dziale. Tu nie było mocnej ręki i nikt za nic nie czuł się odpowiedzialny. Wyjął telefon z kieszeni i wybrał numer Kubasińskiej. Niestety odezwała się poczta głosowa. Wściekły rozłączył się. Rzucił teczkę na biurko i zamknąwszy drzwi od gabinetu wyszedł na korytarz.

 - Aniu nie widziałaś Violetty? – zapytał dziewczynę z recepcji.

 - Przyszła rano spóźniona. Podpisała się, weszła na chwilę do sekretariatu, żeby otworzyć twój gabinet i po pięciu minutach z powrotem weszła do windy.

 - Czyli jest poza firmą tak?

 - Na to wygląda.

 - Już ja sobie na ciebie poczekam. Wywalę z hukiem na zbitą twarz. Alex ma rację. Ja się obijam, ale do niej to mi jeszcze daleko – wszedł do gabinetu zostawiając otwarte drzwi. Musiał wiedzieć, kiedy pojawi się w pracy. Zajął się przeglądaniem poczty z całego tygodnia. Było tego sporo. Odłożył tę część, na którą musiał udzielić odpowiedzi. Reszta to były same śmieci. Jakieś zaproszenia na eventy i inne bzdury.

Violetta zjawiła się koło południa. Z zadowoloną miną weszła do sekretariatu wachlując się jakimś czasopismem. Wstał od biurka i ruszył w jej kierunku.