PODRÓŻ PRZEDŚLUBNA - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Przy stole zapadła niezręczna cisza, którą przerwała Paulina zwracając się do Piotra.

 - Zupełnie się z tobą zgadzam. Naprawdę nie rozumiem ciągot mojego chłopaka do tych wszystkich skamielin, tej prymitywnej kultury i do piachu w sandałach. Ja też zdecydowanie bardziej wolę cywilizowane warunki. Opalanie się na wygodnym leżaku to prawdziwa przyjemność. W dodatku woda w basenie taka krystalicznie czysta… - rozmarzyła się. Marek wyglądał na strapionego i nieco skołowanego. Przed wyjazdem długo rozmawiali i obiecała mu wiele rzeczy, których najwyraźniej nie miała zamiaru spełnić.

 - Mieliśmy dzisiaj zwiedzić miasto pamiętasz? – wykrztusił. Prychnęła głośno jakby sam pomysł wydał jej się kuriozalny.

 - Ty chyba żartujesz - wysyczała. - Mam się ocierać o ten tłum brudnych Arabów? Tych dzikusów, którzy nie potrafią uszanować kobiety? W hotelu przynajmniej jestem bezpieczna w przeciwieństwie do bazaru, który chcesz zaliczyć.

 - Wybierasz się na tutejszy suk? - zapytała cicho Ula. - To podobno w dzielnicy Dahar. Jeśli nie masz nic przeciwko temu chętnie się z tobą zabiorę. Hotelowe taksówki nie są najtańsze więc możemy podzielić koszty dojazdu. To podobno dziesięć minut stąd.

 - Oczywiście. Będzie mi bardzo miło – kurtuazyjnie odparł Marek. - Nie zdecydujesz się jechać? – zwrócił się do swojej dziewczyny. Pokiwała przecząco głową.

 - Myślę, że to nie najlepszy pomysł. Piotr na pewno zechce dotrzymać mi towarzystwa na basenie. Poza tym widziałam, że mają tu SPA i mam zamiar skorzystać.

Po wyjściu z restauracji Marek podszedł do recepcji i zamówił taksówkę na godzinę dziesiątą. Umówił się z Ulą o tej godzinie przed wejściem do hotelu.

Jak tylko zamknęła za sobą drzwi, po prostu wybuchła. Była wściekła na Piotra.

 - Zupełnie cię nie rozumiem. Odkąd tu przyjechaliśmy zachowujesz się tak jakbyś przeszedł lobotomię. Sądziłam, że ten czas, który jest nam dany spędzimy tylko we dwoje, że to nas jeszcze bardziej zbliży, a ty tymczasem fundujesz mi wczasy bez siebie, bo wolisz wylegiwać się z obcą kobietą nad basenem. Czy mnie rozrywkę ma zapewnić facet, którego w ogóle nie znam? Do czego to wszystko zmierza? Zachlewasz się piwem, jesz gorzej niż prosię. To wygląda tak, jakby właśnie w tym miejscu obnażyły się wszystkie twoje najgorsze instynkty. Przecież nie jesteś taki – rozpłakała się. – Jesteś dobrym, wrażliwym i porządnym człowiekiem. Takiego właśnie cię pokochałam. Tymczasem tutaj stałeś się kimś, kogo zupełnie nie znam.

 - Ula, co ty wygadujesz? – Piotr przysiadł na brzegu łóżka. - Czy to takie dziwne, że po całorocznej harówie w szpitalu pragnę spędzić ten wolny czas tak jak chcę i lubię?

 - Obiecywałeś mi coś zupełnie innego – rzuciła z pretensją. – Gdybym wiedziała, że to tak będzie wyglądać, zrezygnowałabym.

 - Naprawdę na twoim miejscu nie miałbym powodu do narzekań. Możesz robić, co tylko chcesz. Daję ci wolną rękę. Zwiedzaj, oglądaj, fotografuj, kupuj pamiątki i takie tam. Spędź ten czas tak jak lubisz.

Popatrzyła na niego tak, jakby zobaczyła go pierwszy raz w życiu. Po jej policzkach płynęły łzy. Przełknęła głośno ślinę.

 - Jak sobie życzysz – wyszeptała. Właśnie doszła do wniosku, że Piotr przestał ją kochać. Czy zakochany człowiek tak właśnie traktuje kobietę, z którą ma spędzić resztę życia? Poczuła się odtrącona i upokorzona. Coś właśnie się kończyło i chociaż czuła w sercu żal, to miała przeczucie, że to coś nieodwracalnego. Włożyła portfel do małej torebki i przewiesiła ją przez ramię. Spojrzała jeszcze ze smutkiem na Piotra, który rozwalony na łóżku przerzucał kanały w telewizorze i cicho wyszła z pokoju.

Marek już czekał na nią na zewnątrz. Uśmiechnął się na jej widok, chociaż nie umknęło jego uwadze to, że jest jakaś przygaszona i smutna.

 - Wszystko w porządku? – zapytał.

 - Tak, tak – odpowiedziała pośpiesznie. – To chyba nasza taksówka – kiwnęła głową widząc podjeżdżający samochód. Zatrzymał się tuż przed wejściem. Marek otworzył tylne drzwi i zapytał kierowcę, czy to z nim mają jechać na suk. Mężczyzna potwierdził. Przepuścił Ulę przodem i sam wsunął się na siedzenie obok. Początkowo jechali w milczeniu, ale Marek nie wytrzymał.

 - Wydajesz się jakaś smutna i przytłoczona, jakby nagle spadł na ciebie stutonowy ciężar. Coś się stało?

Odwróciła do niego twarz i spojrzała mu niepewnie w oczy. Pomyślał, że to najpiękniejsze oczy jakie kiedykolwiek widział. Duże, nasycone błękitem jak bezchmurne niebo, okolone długimi rzęsami i wyrażające jakąś ogromną bezsilność i rozpacz.

 - Nie, – wyszeptała – zupełnie nic się nie stało poza tym, że czuję się strasznie zawiedziona i rozczarowana, ale z czasem to minie, bo już wiem jak mam sobie z tym poradzić.

 - Rozumiem – bąknął pod nosem spuszczając głowę. – Ja mam tak samo. Co innego mi obiecano, a co innego usłyszałem tutaj. Myślę Ula, że nie zmienimy tego. Jeśli się zgodzisz będę twoim towarzyszem w podróży po egipskich zabytkach, bo sam jestem ich bardzo ciekaw. Po to tu w końcu przyjechaliśmy i wielka szkoda, że nasi partnerzy nie potrafią tego zrozumieć. Aż żal, że będą ubożsi o wspomnienia z miejsc, których nigdy nie zobaczą, – zerknął przez szybę i mruknął na koniec - chyba dojeżdżamy.

Taksówka zatrzymała się przed wejściem na bazar. Wysiedli z niej i momentalnie otoczył ich kolorowy tłum ludzi zmierzających do straganów.

 - Daj rękę. Strasznie tu tłoczno. Nie chcę, żebyśmy stracili się z oczu.

Kiwnęła głową ze zrozumieniem i wsunęła dłoń w jego własną. Szli wolno wdychając liczne zapachy aromatycznych ziół, przypraw i owoców. Tu było wszystko o czym człowiek tylko zamarzył.

 - Za chwilę dostanę zawrotu głowy – Ula przystanęła na moment i otarła pot z czoła. – Poszukajmy czegoś do picia. Potem kupię jakieś pamiątki dla rodziny. Strasznie tu dużo ludzi i czuję się zupełnie stłamszona.

W krótkim czasie natknęli się na stragan, na którym jego właściciel oferował mocną, solidnie spienioną i potwornie słodką herbatę. Nie wybrzydzali, bo obojgu porządnie zaschło w gardłach. Po niej zainwestowali w wielkiego arbuza i to było lepsze od wszystkich herbat na świecie. Zwiedzili jeszcze stoiska z rybami. Podziwiali wielką ich różnorodność. Większości gatunków nawet nie znali.

 - Nurkowałaś kiedykolwiek? – zapytał Marek kiedy opuścili już suk.

 - Nigdy, bo jakoś nie miałam okazji, a co?

 - No bo pomyślałem sobie, że moglibyśmy spróbować. Wyczytałem w przewodniku, że tu gdzieś na nabrzeżu jest wypożyczalnia sprzętu to znaczy nie kombinezonów dla nurków, ale okularów, płetw i fajek. Przy brzegu jest dość płytko i ponoć piękna rafa koralowa. To może być bardzo ciekawe i przyjemne doświadczenie. Potem poszlibyśmy na jakiś lunch.

 - Brzmi intrygująco. Poszukajmy tej wypożyczalni.

Nie krążyli długo. Miejscowi szybko wskazali im właściwy kierunek. Ubrania zostawili w szatni i ruszyli do wody. Marek nie byłby sobą, gdyby dokładnie nie przyjrzał się Uli. Przemknęło mu przez myśl, że ona jest piękną kobietą niezwykle zgrabną i proporcjonalną. – Figurę ma nienaganną. Idealną. Prawdziwy cud natury. – Uśmiechnął się do niej poprawiając jej okulary, które zdążyły już zaparować.

 - Musisz je zamoczyć w wodzie i dopiero założyć. O, właśnie tak. Gotowa?

 - Jak najbardziej gotowa.

Powoli wchodzili do wody oswajając się z nią. Pierwsze zetknięcie wywołało na ich ciałach gęsią skórkę, ale po chwili nie czuli już chłodu wody.

 - Nurkujemy.

Przed ich oczami rozciągała się wielka połać rafy porośniętej koralowcami i ukwiałami, między którymi uwijały się różnokolorowe ryby małe i duże. Ula chłonęła ten widok wszystkimi zmysłami. Nigdy nie sądziła, że może doświadczyć czegoś równie pięknego. Przy Piotrze nie miałaby na to żadnych szans. Prędzej nauczyłaby się rozróżniać poszczególne gatunki piwa niż ryby żyjące na rafie. Podpłynął do niej Marek pokazując coś ręką. Spojrzała w kierunku, który wskazywał i oniemiała. Tuż przed ich oczami przepływał majestatycznie i dostojnie żółw morski. W ogóle się ich nie bał, nie uciekał, jakby był przyzwyczajony do obecności ludzi na rafie. To był niesamowity i niezapomniany widok. Ula żałowała, że nie zabrała ze sobą aparatu. Marek za to cykał zdjęcie za zdjęciem. Liczyła po cichu na to, że podzieli się z nią fotografiami, żeby miała co wspominać.

  

Poprosiła go o to tuż po wyjściu z wody. On uśmiechnął się wdzięcznie ukazując dwa słodkie dołeczki w policzkach.

 - Masz to jak w banku. Nawet nie myślałem inaczej. Jeszcze dzisiaj oddam zdjęcia do wywołania. A teraz ubierzmy się i chodźmy coś zjeść. Nie wiem jak ty, ale ja zgłodniałem. - Trzymając w ręku przewodnik Marek dotarł wraz z Ulą do dzielnicy Sakalla. Trafili tam na uroczą knajpkę El Joker oferującą owoce morza. – Lubisz? – zapytał. - Ja uwielbiam. Mógłbym jeść na okrągło krewetki, mule, albo przegrzebki.

 - Nigdy czegoś takiego nie jadłam i chętnie spróbuję.

Marek zamówił dwa homary. Były ogromne. Pomógł Uli rozgnieść szczypce. Tam są zazwyczaj najsmaczniejsze kąski. Ula uśmiechnęła się błogo. – Ależ to pyszne – mruknęła z zadowoleniem.

Na tym ta uczta się nie skończyła. Spróbowali słodkich przegrzebków i jeżowców. W Polsce zapłaciliby za to majątek. Tu były dość tanie i bardzo smaczne.

Najedzeni wyszli na rozgrzaną słońcem ulicę.

 - Chyba pora wracać – Ula uśmiechnęła się do Marka wdzięcznie. – To był naprawdę wspaniały dzień, za który bardzo ci dziękuję. Mam nadzieję, że i rejs po Nilu okaże się równie udany. To już pojutrze. Jestem taka ciekawa tych miejsc i w ogóle wszystkiego co tam jest. Czuję, że będzie wspaniale i nie będzie nudy.

 - Na pewno nie. A teraz złapmy gdzieś taksówkę.