KROK NAD PRZEPAŚCIĄ - rozdział 8

ROZDZIAŁ 8

Ten dzień zapowiadał się dla Marka niezwykle pracowicie. Bardzo wcześnie rano udał się do punktu xero wraz z całą zebraną dokumentacją. Powiedziano mu, że kopie będą do odebrania za trzy godziny, co było dla niego bardzo dobrą informacją, bo sądził, że będą potrzebowali na to znacznie więcej czasu. Nie chcąc go tracić wsiadł w samochód i podjechał na ulicę Słowackiego, gdzie mieścił się Teatr Komedia. Tu umówiony był z jego dyrektorem, niejakim Tomaszem Dutkiewiczem. Jak twierdził Maciek, dyrektor miał dla Marka jakąś propozycję biznesową. Bez trudu odnalazł dyrektorski pokój i wszedł bez pukania.

Trochę się zdziwił, bo wyobrażał sobie, że mężczyzna będzie bardziej wiekowy a tymczasem okazało się, że nie mógł mieć więcej jak czterdzieści siedem, pięćdziesiąt lat. Przedstawił mu się i uścisnął mu dłoń.

 - Proszę usiąść – dyrektor wskazał mu wysłużony, skórzany fotel. – Niezmiernie się cieszę, że zareagował pan tak szybko. Nie będę ukrywał, że bardzo zależy nam na czasie. Zaczęliśmy próby do musicalu „Zorro” – wyjaśniał – i w związku z tym potrzebujemy dużej ilości kostiumów damskich i męskich. Podkład muzyczny będzie stanowić repertuar zespołu „Gipsy King”, na pewno pan słyszał. Stroje swoim charakterem muszą nawiązywać do tradycji Romów, a więc długie suknie pełne falbanek, lamówek i cekinów, koszule z szerokimi rękawami i ozdobnymi aplikacjami, a także chusty na głowy również zdobne.

Pracy będzie mnóstwo, ale premierę przewidujemy za kilka miesięcy i myślę, że powinniście zdążyć. Podejmie się pan?

 - Oczywiście, choć muszę przyznać, że będzie to dla nas wyzwanie, bo nigdy nie projektowaliśmy kostiumów teatralnych. Jednak nasz sławny projektant bardzo lubi wyzwania i na pewno zaprojektuje coś spektakularnego, bo ma niezwykle rozwiniętą wyobraźnię. Żeby to jednak zrobić musimy tu przyjechać i zdjąć miary z aktorów. Może po jakiejś próbie? To na pewno uzgodnimy. Na początek proponuję spisać umowę wstępną, bo na razie nie znamy kwot materiałów z jakich kostiumy będą szyte i samych kosztów szycia. Na pewno nie zedrzemy z was skóry. Projektant postara się wykonać projekty jak najszybciej i wtedy przedstawię je panu do zaakceptowania. Być może będzie miał pan jakieś uwagi i od razu będziemy korygować.

 - To bardzo dobry pomysł. Ja w takim razie niecierpliwie czekam na nie. Jutro a najdalej pojutrze przedzwonię do pana i podam dokładną liczbę strojów damskich i męskich. Będziemy potrzebować jeszcze kilku smokingów i sukien z epoki, ale to dogadamy później. Może byłoby dobrze, gdybym osobiście pogadał z waszym projektantem?

 - To dobra myśl. Ja dzisiaj porozmawiam z nim i dam panu znać. Umówię was – podniósł się z fotela. – Jestem panu bardzo zobowiązany za to zlecenie. Będziemy w kontakcie. Do zobaczenia.

Po wyjściu z budynku teatru wziął głęboki oddech. Nie sądził, że to zlecenie będzie tak duże. Dla F&D to bardzo dobra wiadomość. Pshemko na pewno nie odmówi. Za chwilę i tak będzie siedział bezczynnie, bo projekty na pokaz dawno już wykonał.

Zerknął na zegarek. Miał wystarczająco dużo czasu, żeby pojechać do teatru Rampa. Wiedział tylko, że mają wystawiać coś dla dzieci i też potrzebują kostiumów. Wrzucił teczkę na tylne siedzenie, sięgnął po telefon i jedną z wizytówek od Maćka. Wybrał numer. Trochę czekał, ale wreszcie odebrano. Marek przedstawił się i zapytał, czy ma przyjemność z panem Cezarym Domagałą. Głos w słuchawce potwierdził.

 - Chciałem zapytać, czy mógłbym teraz podjechać i porozmawiać z panem o zamówieniu na kostiumy.

 - Oczywiście. Czekam na pana. Do zobaczenia.

Teatr mieścił się na Targówku przy ulicy Kołowej. Podczas rozmowy z Domagałą okazało się, że zamówienie będzie dotyczyło kostiumów do spektaklu dla dzieci „Dzień dziecka”. Miały być fantazyjne i bardzo kolorowe.

Marek ustalił wszystko w podobny sposób jak w Teatrze Komedia. To zlecenie było znacznie mniejsze, ale i tak wyszedł zadowolony. Doskonale pamiętał słowa Maćka, że F&D nie stoi na pozycji, żeby pozwolić sobie na wybrzydzanie i trzeba brać, co dają.

Kilka minut po jedenastej odebrał skserowane dokumenty i już bez zwłoki udał się do prawnika. Mężczyzna zrobił na nim dobre wrażenie. Okazał się niezwykle kompetentny. Wypytał Marka o wszystkie szczegóły, a on starał się opowiedzieć o wszystkim podpierając się zdobytymi przez Ulę i Violettę dowodami. Wizyta trwała długo, ale kiedy dobiegła już końca Dobrzański był pewien, że ten człowiek nie odpuści.

 - Macie nóż na gardle i należy działać szybko – mówił. – Proszę jeszcze dzisiaj zgłosić to na policji i zostawić im dokumenty. Ja ze swojej strony mogę zapewnić, że najdalej za dwa dni złożę pozew w sądzie. Wcześniej podjadę do pana, bo musi pan ten pozew podpisać. Postaram się jak najrzetelniej go zredagować, żeby sąd nie miał najmniejszych wątpliwości co do winy pańskiego wspólnika i jego siostry. Dowodów zebrał pan aż nadto. Proszę być dobrej myśli. Ja z największą przyjemnością będę reprezentował pana i pańską firmę w sądzie. Prywatnie panu powiem, że nienawidzę wręcz organicznie złodziei, kombinatorów i ludzi chcących wzbogacić się cudzym kosztem i zrobię wszystko, żeby ten łajdak zwrócił zagrabione pieniądze i to z wysoką nawiązką.

Wzruszony Marek mocno uścisnął mu dłoń.

 - Bardzo panu dziękuję i jestem prawdziwie wdzięczny, że podjął się pan tej sprawy. Przysięgam, że szczodrze wynagrodzę pańskie starania.

Kiedy opuścił biuro prawnika czuł się kompletnie wyzuty z sił. Było już dobrze po piętnastej. Wybrał numer Uli i kiedy się odezwała zaproponował jej obiad w Baccaro.

 - Jestem wykończony i burczy mi w brzuchu. Podjadę do firmy, ale nie będę wchodził tylko zaczekam na ciebie na zewnątrz. Przy obiedzie opowiem ci co załatwiłem.

Wybiegła przez szklane drzwi i rozejrzała się. Dostrzegła srebrnego Lexusa i Marka opartego o jego maskę. On też ją zauważył i szybko podszedł wyciskając na jej ustach słodkiego całusa.

 - Dzień dobry moje szczęście – wyszeptał cicho. – Już od rana chciałem się do ciebie przytulić. Chodźmy, bo za chwilę zemdleję z głodu.

Szybko dotarli do restauracji. Przy parującym posiłku zdawał jej relację z postępów.

 - Jutro rano muszę pogadać z Pshemko. Wytłumaczę, jak trudna jest sytuacja w firmie. Mam nadzieję, że zrozumie i zgodzi się zaprojektować te kostiumy. Pomyślałem sobie, żeby nie sprowadzać jakichś ekstra materiałów, bo to nie stroje dla elegantek. Z ostatnich kolekcji sporo tego zostało i być może nada się na stroje dla teatrów. Zaoszczędzilibyśmy…

 - To wcale niegłupie – uśmiechnęła się. - Zaczynasz myśleć ekonomicznie.

 - Umówiłem się z dyrektorami, że najpierw spiszemy coś w rodzaju wstępnej umowy zawierającej tylko ogólne założenia. Jak już będziemy znali wszystkie koszty, wtedy dostaną aneks do niej wraz ze szczegółowym kosztorysem. Obaj byli zgodni. Najbardziej ucieszył mnie prawnik, bo obiecał, że za dwa dni złoży pozew w sądzie. To bardzo mnie podbudowało. Był pod wrażeniem ilości dowodów jakie zebraliście. Jeszcze dzisiaj muszę podjechać na Malczewskiego do Wydziału do Walki z Przestępczością Gospodarczą i złożyć doniesienie. Jestem już bardzo zmęczony, ale zdobędę się jeszcze na ten ostatni wysiłek. Chcę mieć to z głowy. Pojedziesz ze mną? Później odwiozę cię do domu…

Uśmiechnęła się szeroko i pogładziła jego dłoń.

 - Pojadę. Widzę, że masz dość na dzisiaj, ale rzeczywiście trzeba to załatwić im prędzej, tym lepiej. Wreszcie zaczynasz być sobą. Znacznie bardziej wolę cię takiego spontanicznego i operatywnego, niż przygnębionego i bezradnego. Jeszcze trochę, a firma zacznie porządnie zarabiać i dźwigać się już bez Febo, a ty wreszcie odetchniesz i twoi rodzice także.

 - Mam nadzieję kochanie…, mam nadzieję…

W Wydziale do Walki z Przestępczością Gospodarczą nie poszło im zbyt szybko, bo Marek najpierw trochę czekał na oficera, który miał się zająć jego sprawą, a potem długo z nim wyjaśniał przedstawiając poszczególne dokumenty. Ula była bardzo pomocna, bo Marek nie we wszystkim okazał się na tyle biegły, by móc policjantowi wszystko klarownie wyjaśnić.

 - Mówi pan, że był dzisiaj u prawnika. Kiedy będzie składał pismo procesowe?

 - Powiedział, że najdalej pojutrze. Koniecznie musicie ukrócić ten proceder, bo firma każdego dnia traci ogromne pieniądze. Bardzo okroiliśmy pensje, ludzie jednak odchodzą, bo każdy z nich ma rodzinę na utrzymaniu i nie będzie pracował prawie za darmo. Bardzo pana proszę o szybką reakcję.

 - Na pewno będzie szybka. Raczej nie zwlekamy w takich sprawach. To chyba wszystko. Mam już jasność. Dziękuję państwu i do zobaczenia – pożegnał się z nimi. Pomyślał, że to będzie kolejna, długa noc, którą spędzi nad dokumentami. Sprawa była poważna a winnych należało aresztować. Sięgnął po telefon. Musiał zdobyć dwa nakazy zatrzymania dla rodzeństwa Febo.

Marek wyszedł z budynku i przetarł zmęczoną twarz.

 - Wykończył mnie ten dzień, ale cieszę się, że udało mi się tak dużo załatwić. Jutro wracasz do siebie? – popatrzył smutno na Ulę.

 - Wiesz, że muszę. Maciek ledwie ogarnia. Ty doskonale się orientujesz, co robić, a jak będziesz potrzebował rady, to przecież zawsze możesz zadzwonić. Zresztą mam nadzieję, że jak aresztują Febo, to dasz mi znać.

 - Oczywiście, że dam. To będzie głównie twój sukces. Jedźmy kochanie, bo już naprawdę jest późno.

Kiedy po czułym pożegnaniu się z Ulą wracał do Warszawy był naładowany niezwykle pozytywnie. Przez ostatnie tygodnie harował jak jeszcze nigdy w życiu, ale miał świadomość, że tylko on został na placu boju i tę wojnę z Febo musi wygrać. Nie oszczędzał się ani on, ani zespół Uli. Ten ostatni zasłużył na wszystkie pieniądze świata.

Wiedział, że to nie koniec, że jeszcze sporo pracy przed nim, ale świadomość, że Febo odpowiedzą za swoje czyny i któregoś dnia znikną z jego życia była bardzo budująca. Ten oficer mówił, że niewykluczone, że Ula, Maciek i Violetta będą musieli zeznawać, a być może też Karol i Jurek. Ula jednak uspokajała i mówiła, że to nie pierwszy raz i nie ma się czego obawiać, bo przecież będą zeznawać prawdę, na poparcie której mają niezliczoną ilość dowodów.

 - Będzie dobrze – pocieszał sam siebie. – Musi być.

W domu wziął tylko ciepły prysznic i runął do łóżka. Był kompletnie wyzuty z sił. Zasnął natychmiast ledwie przyłożywszy głowę do poduszki.