ZAŚLEPIENIE - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

Pomógł jej wykąpać i przebrać dzieci do spania. Ułożyli je w łóżeczkach a Marek włączył cichą, spokojną muzykę.

 - Tak usypiała je Joasia – wyjaśnił. – Są przyzwyczajone. Przygotowałem ci pokój i mam nadzieję, że będzie ci w nim wygodnie. Ja posprzątam łazienkę i będziesz mogła zaraz z niej skorzystać. Jestem ci naprawdę wdzięczny, że się zgodziłaś zostać. Bez ciebie chyba bym oszalał.

 - Nie ma o czym mówić – uśmiechnęła się blado. Była zmęczona po całym dniu. Usiadła na kanapie w salonie i włączyła telewizor. Nawet nie oglądała, bo jej myśli krążyły wokół Marka a w głowie dźwięczały słowa ojca. Wmawiała sobie, że on nie ma racji opowiadając te wszystkie rzeczy o Marku. On na pewno miał w sobie sporo egoizmu, ale jak zachodziła taka potrzeba, to potrafił być szczodry i wspaniałomyślny. Wynagradzał ją uczciwie, zawsze powtarzał, że jest najlepsza. Inna rzecz, że urabiała się dla niego po łokcie byleby zasłużyć na szczery, szeroki uśmiech odsłaniający największy atut jego urody w postaci wdzięcznych dołeczków i na słowa pochwały. Rzecz tylko w tym, że on był miły dla wszystkich a zwłaszcza dla płci pięknej. Wpadał między modelki, rzucał kilka komplementów a one już sikały po nogach licząc na upojną noc z nim. Nienawidziła takich sytuacji, kiedy musiała stać z boku i przyglądać się temu wszystkiemu. To było ponad jej siły. Obiecała sobie kiedyś, że dokona u siebie rewolucji. Zmieni wizerunek, zacznie się malować i lepiej ubierać. Może wtedy spojrzy na nią jak na kobietę, a nie jak na swoją asystentkę, czy przyjaciółkę.

Miała jeszcze inny ważny cel w życiu a mianowicie zdobycie własnego mieszkania. Wniosek od lat leżał w spółdzielni mieszkaniowej a jej pozostawało tylko cierpliwie czekać. Jeździła tam od czasu do czasu, żeby się przypomnieć, ale każda rozmowa kończyła się bezradnym rozłożeniem prezesowskich rąk i tłumaczeniem, że ona jest sama, a w kolejce mnóstwo rodzin z małymi dziećmi. Odpierała te irracjonalne argumenty mówiąc, że w ten sposób to nigdy nie doczeka się własnego lokum, bo dzieci rodzą się bez przerwy a single muszą mieszkać do czterdziestki z rodzicami. Gdyby miała pieniądze, mogłaby sobie kupić jakąś kawalerkę, albo jakieś dwupokojowe mieszkanko. Nie musiałoby być duże, ale własne. Póki co, to pozostawało wyłącznie w sferze marzeń.

Ten tydzień był bardzo intensywny dla Marka głównie ze względu na załatwianie formalności pogrzebowych. Ula też miała pełne ręce roboty przy dwójce dzieci. Kąpała, przewijała, prała, karmiła, wychodziła na spacery, gotowała sobie i Markowi posiłki, i uczyła go jak ma postępować z własnymi dziećmi.

Pogrzeb miał się odbyć w piątek do południa. Stawiła się niemal cała firma, żeby złożyć prezesowi kondolencje. Przygnębiający to był widok i pracownicy szczerze mu współczuli patrząc zwłaszcza na bliźniaczki w wózku, które nic nie rozumiały a mimo to zanosiły się płaczem.

Stypy nie było. Tę Marek sobie darował. W domu zrobił tylko skromne przyjęcie, na które zaprosił Sebastiana, firmowego projektanta Pshemko, swoją sekretarkę Violettę i oboje Febo. Trochę żałował, że nie zaprosił samego Alexa. Paulina zaczęła się kleić do młodego wdowca dość ostentacyjnie, na co Ula patrzyła ze zgrozą nie mogąc pojąć takiego zachowania. Jeszcze ciało Joasi dobrze nie ostygło a panna Febo chciała już zaklepać po niej miejsce u boku Marka. Na szczęście przypomniała sobie o dzieciach i trochę się zmitygowała. Była ostatnią osobą, która chciałaby wychowywać cudze „bachory” jak to określała. Swoich własnych nie zamierzała mieć więc taki układ zupełnie jej nie odpowiadał.

Czas mijał a dzieci rosły. Marek często korzystał z pomocy Uli a ona nie odmawiała. Wprawdzie udało mu się załatwić naprawdę kompetentną nianię, ale przychodziła na osiem godzin. Przez resztę dnia to on przejmował opiekę lub Ula, jeśli miał popołudniami jakieś spotkania służbowe. Czasami miewał wyrzuty sumienia, bo te spotkania służbowe nie do końca były służbowe a raczej towarzyskie. On się bawił a Ula robiła za niańkę. Zachowywał się tak jak w okresie, kiedy Joasia żyła.

Dobrzańscy seniorzy też nie bardzo chcieli zajmować się wnuczkami. Kochali je nad życie, ale Krzysztof często niedomagał, potrzebował spokoju a przy dwójce dość absorbujących dzieci było to trudne. Jakby więc na to nie patrzeć większość opieki nie licząc niani spoczywała na barkach Uli. Ona nadal wierzyła, że któregoś dnia Marek przejrzy na oczy i doceni jej poświęcenie.

Kiedyś uśpiwszy dzieci usiadła jeszcze w salonie gawędząc z Markiem cicho. Za chwilę miał jej zamówić taksówkę do Rysiowa.

 - To zaczyna być męczące i zbyt drogie – mruknęła.

 - A co masz na myśli?

 - Noo… te dojazdy. Od prawie dziewięciu lat czekam na mieszkanie i chyba się go nie doczekam. - Od słowa do słowa opowiedziała mu o swoich perypetiach ze spółdzielnią mieszkaniową i jej prezesem, który wciąż przesuwał ją na koniec kolejki. – To niesprawiedliwe. Powiedział mi kiedyś, że pierwszeństwo mają rodziny z dziećmi. Mam wyjść za byle kogo, zmajstrować sobie trójkę dzieci i wtedy dostanę mieszkanie? Co za niedorzeczność! – wstała z kanapy. – Zbieram się. Dzwoń po tę taksówkę.

Marek nie skomentował tego w żaden sposób, ale pomyślał, że mając tak liczne koneksje w różnych branżach mógłby je uruchomić i załatwić Uli to mieszkanie. Najlepiej gdzieś niedaleko niego, żeby miała blisko do dzieci. Ta ostatnia myśl była czysto egoistyczna. Znowu skupiał się wyłącznie na sobie i do głowy mu nie przyszło, że bezczelnie wykorzystuje tę dziewczynę. Nigdy też nie zastanowił się, dlaczego ona tak dużo dla niego robi, wręcz ofiarnie poświęca się dla niego. Zaczęło się od prezentacji do konkursu na stanowisko prezesa. Właściwie napisała ją całą sama bez jego udziału. Potem wzięła dwa potężne kredyty, żeby uratować firmę od zapaści. Odkręcała umowy, które zawalił i w końcu opiekowała się jego dziećmi. Ona zawsze była i trwała przy nim nie wiedzieć z jakiego powodu. Kiedyś rozmawiał nawet na ten temat z Sebastianem, który miał z niego niezły ubaw.

 - Człowieku, to przecież takie oczywiste! Zakochana kobieta dla swojego mężczyzny zrobi absolutnie wszystko, bo zdolna jest do największych poświęceń. Ona cię kocha, to chyba jasne?

 - Głupoty opowiadasz. Przecież bym coś zauważył. Ona jest moim przyjacielem a przyjaciele też robią dla siebie wszystko.

 - Noo, ja aż tak daleko bym się nie posunął- chichotał Olszański. - A wiesz czym ona różni się od tych wszystkich panienek, które miałeś?

Marek skrzywił się dając tym samym do zrozumienia, że Ula nie powala urodą. Sebastian zrozumiał to w lot i pokręcił głową.

 - Nie, nie o urodę tu chodzi. Ona nie dość, że kocha ciebie, to jeszcze kocha twoje dzieci. Opiekuje się nimi od śmierci Joaśki, niemal wychowuje, przyzwyczaiła je do siebie i tylko patrzeć jak zaczną nazywać ją mamą.

 - Nie zaczną, bo zwracają się do niej „ciociu”, ale fakt, że przepadają za nią.

Ta rozmowa z Sebą utkwiła mu w pamięci, ale jakoś specjalnie się nie przejął tym, co sugerował przyjaciel. Uważał, że się myli a pomysł, że Ula pała do niego wielkim uczuciem uznał za absurdalny i kompletnie pozbawiony sensu. Nie jest przecież ślepy. Gdyby było coś na rzeczy na pewno by zauważył.

Kilka dni później uruchomił swoje znajomości. Za ich pośrednictwem dotarł do prezesa spółdzielni i umówił się z nim na spotkanie w jakiejś knajpie. Miał zamiar najzwyczajniej w świecie go przekupić a w jego kieszeni spoczywała dość gruba koperta. Prezes najwidoczniej przyzwyczajony był do brania łapówek, bo bez mrugnięcia okiem błyskawicznie schował kopertę do kieszeni i obiecał, że następnego dnia poinformuje panią Cieplak o przydziale lokalu.

Telefon od samego prezesa spółdzielni wbił ją w fotel. Nie mogła uwierzyć, że znalazł się dla niej lokal. Od razu zapytała o adres.

 - Mieszkanie ma pięćdziesiąt metrów kwadratowych i mieści się przy Pańskiej na parterze. To dwa pokoje z kuchnią, ubikacją i łazienką, ale do remontu. Jego właściciele wyemigrowali do Niemiec i od dwóch lat stoi puste. Pozytywne jest to, że ma wymienione okna z drewnianych na plastiki. Interesowałoby panią?

 - Jak najbardziej. Kiedy mogę się zgłosić?

 - Kiedy pani wygodnie. Może być nawet dzisiaj.

Z tą dobrą wiadomością wparowała do gabinetu Marka. Była tak podekscytowana, że nie potrafiła mówić o tym spokojnie. Roześmiał się widząc ją taką rozemocjonowaną.

 - Ubierz się i zaraz tam jedziemy.

 - Ale jak to…? Teraz…?

 - A na co czekać? Trzeba odebrać klucze i zobaczyć ten pustostan. W podziękowaniu za to, co dla mnie robisz oddam naszą ekipę remontową do twojej dyspozycji i pokryję koszty remontu.

 - Naprawdę? – wytrzeszczyła oczy.

 - Naprawdę – potwierdził a po chwili ona zawisła na jego szyi. Zmitygowała się jednak i odsunęła od niego czując jak zaczynają jej płonąć policzki.

 - Przepraszam, ale to ze szczęścia - wydukała. – To ja idę się ubrać.

Najpierw podjechali pod budynek, w którym mieścił się zarząd spółdzielni. Udało im się dostać do prezesa, który z dumą wręczył Uli klucze. Podpisała też stosowną umowę chociaż nie był to koniec formalności, bo należało jeszcze uzupełnić wkład mieszkaniowy.

 - Oczywiście odliczymy koszty amortyzacji to będzie taniej – poinformował prezes.

Od razu podjechali na Pańską. Mieszkanie okazało się totalną ruiną. Ula z przerażeniem lustrowała to smętne wnętrze.

 - Spójrz, nawet nie chciało się im odkręcać żyrandoli i ucięli kable równo z sufitem. Jestem zdruzgotana wyglądem lokalu i ze zgrozą myślę ile to będzie kosztować. Nie mogę pozwolić na to, żebyś mi robił takie prezenty. Może jakoś sama dam radę…

 - Jak chcesz to zrobić i przede wszystkim kiedy? Nie marudź, bo nie na takie prezenty zasługujesz. Mało dla mnie robisz? Przynajmniej w taki sposób ci się odwdzięczę a ty musisz mi na to pozwolić. Zabiorę klucze i jutro rano przyjadę tu z ekipą. Ty tylko wybierz kolor ścian, płytek i podłóg. Nawet razem możemy coś wybrać. O resztę się nie martw. Cieszę się, że to tak blisko Siennej. Przynajmniej nie będziesz musiała już dojeżdżać.

Remont przebiegał dość sprawnie. Marek często zaglądał obserwując przebieg prac. Pilnował, żeby nie robili fuszerki. Dopiero kiedy stanęły w mieszkaniu meble Ula zaprosiła swoją rodzinę. Józef lustrował każdy kąt i tylko cmokał z zachwytu.

 - Pięknie wszystko odremontowane, naprawdę pięknie. To kiedy się wyprowadzasz? Będzie nam ciężko bez ciebie, ale rozumiem twoje dążenie do niezależności.

 - I tak będę przyjeżdżać co tydzień, żeby was oprać, posprzątać i nagotować wam na kolejne dni. A wyprowadzę się pod koniec tego tygodnia.