ZAŚLEPIENIE - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

W piątek rano Marek podjechał na Pańską i wyciągnąwszy z bagażnika duże, płaskie pudło zadzwonił do drzwi Uli. Zdziwiła się jego obecnością. Umawiali się, że pomoże jej przewieźć rzeczy z Rysiowa, ale w czasie dniówki. Musieli to załatwić dzisiaj, bo w sobotę i niedzielę Ula miała mieć dzieci u siebie. Marek wieczorem wylatywał do Mediolanu w interesach a przynajmniej tak twierdził. Nie dociekała. Wierzyła mu.

 - A co to jest? Telewizor? Kupiłeś mi telewizor?

 - Nie kupiłem. Zabrałem od siebie. Stał w gabinecie i w ogóle z niego nie korzystałem. Zbierał tylko kurz a tobie na pewno się przyda. Jak wrócimy z Rysiowa wszystko ci podłączę.

Popatrzyła na niego z wdzięcznością.

 - Bardzo dziękuję, to miło z twojej strony. Jedziemy do biura, czy od razu do Rysiowa?

 - Od razu do Rysiowa. Mało mam czasu dzisiaj. Ja sam też muszę się jeszcze spakować. Wrócę w niedzielę wieczorem i odbiorę dzieci. Chodźmy.

Podczas gdy ona w pośpiechu pakowała swój skromny dobytek Marek siedział w kuchni popijając zrobioną przez Józefa kawę. Rozmawiali o wszystkim i o niczym. Cieplak starał się unikać tematu wykorzystywania przez Dobrzańskiego swojej córki. Ona twierdziła, że mają dobre relacje i nie powinien takimi rozmowami ich psuć. Nie rozumiał tego zaślepienia Uli. Marek był miły, przystojny i najwyraźniej ją lubił, ale to nadal nie była miłość z jego strony.

Przez sobotę i niedzielę nie było jej łatwo. Musiała mieć oczy naokoło głowy. Dziewczynki już nie chciały siedzieć w kojcu i Marek nawet go nie przywoził. Biegały po całym mieszkaniu zaglądając w każdy zakamarek.

 - Marta, Dorotka, bądźcie grzeczne. Chodźcie do kuchni. Pomożecie mi ugotować obiadek.

Słuchały Uli chętnie. Ciocia zawsze potrafiła wymyślić różne ciekawe rzeczy, żeby miały fajną zabawę. Po obiedzie brała spacerówkę i usadowiwszy w niej dzieci szła z nimi do Parku Ujazdowskiego. W ciepłe dni miały tam naprawdę frajdę. Pięknie urządzony plac zabaw przyciągał maluchy jak magnes.

Musiała cały czas je pilnować, żeby nie zrobiły sobie krzywdy. Marek chyba nigdy by jej tego nie darował. Z drugiej strony obserwując ich rozwój często myślała, że gdyby on był inny, gdyby coś do niej poczuł, mogliby stanowić taką piękną rodzinę. Dziewczynki były swoistą mieszanką. Dużo miały z Marka, ale też niemało z Joasi. Oczy, długie rzęsy i delikatną urodę na pewno odziedziczyły po nim. Po Joasi jaśniejszy kolor włosów, których Marek nigdy nie podcinał. Trochę to trwało zanim Ula zaczęła je odróżniać. Wciąż patrzyła im na dłonie lokalizując u Marty to niewielkie znamię. Z czasem jednak zaczęły się trochę różnić i już nie miała z tym problemu.

Czas działał przeciwko niej. Coraz częściej myślała o tym, że on płynie a w jej życiu nic się nie zmienia. Patrząc na bliźniaczki Marka marzyła o własnych dzieciach. Kiedy go poznała i zakochała się w nim postanowiła, że jeśli ma mieć dzieci to tylko z Dobrzańskim. Jednak najwyraźniej nie zanosiło się na to. On niezmiennie traktował ją wciąż tak jak na początku ich znajomości. Lubił ją, pomagał w potrzebie i wspierał, ale nic ponadto. Uświadomienie sobie tej beznadziejnej sytuacji było bolesne. Nigdy nie odważyłaby się powiedzieć mu wprost, co do niego czuje i czego od niego oczekuje. Gdyby się na to zdobyła, to byłby koniec ich przyjaźni, koniec wszystkiego.

 - Marnujesz sobie życie – nieodmiennie powtarzał ojciec. – Nie będzie z tej mąki chleba. Powinnaś wyjść z tej dobrzańskiej skorupy i dobrze się rozejrzeć. Nie jeden Marek na świecie. Poznałabyś kogoś i może pokochała z wzajemnością? Najlepsze lata ci uciekają.

Nie chciała tego słuchać. Dla niej na świecie liczył się tylko on. Jedyny mężczyzna, z którym mogłaby być aż do śmierci.

Kiedy dziewczynki skończyły trzy lata Marek zapisał je do przedszkola. To znacznie odciążyło Ulę a przede wszystkim nianię dziewczynek, którą Marek zwolnił wypłacając sutą odprawę.

Teraz to on wstawał wcześniej, szykował dziewczynom śniadanie i odwoził do przedszkola. Ula nieco odetchnęła. Postanowiła wreszcie zająć się sobą. Nie dokonała jakiejś spektakularnej przemiany, ale zainwestowała w lepszej jakości ubrania i w samochód. Nie był nowy, ale dobrze utrzymany. Po zakup tego autka pojechała z ojcem i z bratem Jaśkiem. Cieplak znał się na mechanice i był prawdziwą złotą rączką. Po oględzinach zdecydowali się. Samochód mimo, że miał sześć lat był od nowości garażowany i nigdy nie stał pod chmurką. Do Rysiowa jednak prowadził Józef. Ula nie byłaby w stanie. Prawo jazdy robiła będąc na piątym roku studiów i od kiedy je dostała nigdy nie jeździła.

 - Nie martw się córcia. Poćwiczysz trochę i zaraz sobie przypomnisz – pocieszał ojciec. Zajechał na pusty, wybetonowany plac stanowiący pozostałość po wyburzonym tartaku i tu Ula przejęła kierownicę. Okazało się, że pewnych raz wyuczonych rzeczy po prostu się nie zapomina.

 - Widzisz jak dobrze ci idzie? To tak jak z jazdą na rowerze, czy pływaniem. Jutro też tu przyjedziemy i poćwiczymy, żebyś mogła bezpiecznie dojechać do domu.

Dojechała ostrożnie i wolno. Od tej pory już nie jeździła autobusem do Rysiowa. Autko okazało się bardzo przydatne w wielu innych sprawach i znacznie oszczędzało czas.

Do pracy zaczęła ubierać się może nie najmodniej, ale na pewno schludniej. Rzeczy pochodzące z lumpeksu wylądowały na śmietniku i praktycznie w ciągu jednego popołudnia wymieniła całą garderobę. Kiedy po raz pierwszy pokazała się tak w firmie Marek zdębiał na jej widok. Jedyne co zdołał wykrztusić, to słowo „wow”. Jej widok dostarczał przyjemnych doznań estetycznych.

 - Wyglądasz… O matko… Wyglądasz jak milion dolarów – wydukał wreszcie.

 - Dziękuję, – odparła skromnie spuściwszy głowę – ale z tym milionem to bym nie przesadzała.

 - Nie przesadzam ani trochę. Jak mogłaś ukrywać przez tyle lat taki potencjał? – pokręcił z podziwem głową.

 - No dobra. Dość tych komplementów, bo policzki mi płoną. Idę pracować.

 - Zaczekaj chwilę… Mam do ciebie prośbę. Czy mogłabyś pojechać dzisiaj ze mną po dziewczynki? Chciałbym je zabrać na zakupy. Ze wszystkiego wyrastają błyskawicznie głównie z butów. Muszę im kupić nowe rzeczy, bo niedługo będę je zawoził do przedszkola boso.

 - Nie ma sprawy tylko, że ja dzisiaj przyjechałam samochodem…

 - Jak to samochodem…? Kupiłaś samochód?

 - Kupiłam. Miałam dość jazdy do Rysiowa zatłoczonymi autobusami. Auto nie jest nowe, ale dobrze utrzymane. Zrobimy tak. Po pracy podjedziemy najpierw do mnie. Ja zostawię samochód i twoim pojedziemy po dzieci – twarz Marka rozciągnęła się w szerokim uśmiechu.

 - Wielkie dzięki. Tak właśnie zrobimy.

Zanim jednak dniówka się skończyła miał miejsce incydent, który zupełnie wytrącił Ulę z równowagi. Firma szykowała się do pokazu i dzisiaj musiano wyłonić twarz kolekcji. Już od rana w holu gromadziły się modelki. Miały uczestniczyć najpierw w sesji zdjęciowej. Ula trzymając listę z nazwiskami starała się przekrzyczeć ten tłum, ale nic nie pomagało. Z odsieczą przyszła Violetta, która wsadziwszy sobie palce do ust gwizdnęła tak przeraźliwie, że ucichło momentalnie. Ula uśmiechnęła się do sekretarki.

 - Dzięki Viola, że okiełznałaś ten jazgot.

Kubasińska odeszła a do Uli podeszła zeszłoroczna twarz kolekcji Domi pytając, czy jest prezes.

 - A do czego on ci potrzebny? Masz tu do wypełnienia ankietę i na tym się skup.

 - To strata czasu – prychnęła modelka – i tak wiadomo, że zostanę twarzą F&D.

 - A skąd ta pewność? – Ula spojrzała na nią zdziwiona.

 - Mam chody u prezesa i takie wyjaśnienie powinno ci wystarczyć.

 - To bardzo ciekawe co mówisz, a teraz proszę o wypełnienie ankiety.

Domi odwróciła się do niej plecami mrucząc pod nosem – sama sobie ją wypełnij.

 - Skoro tak, to wykreślam cię z listy. Możesz iść do domu – ostentacyjnie przekreśliła jej nazwisko.

 - Zgłupiałaś? Nie daruję ci tego. Idę do Marka.

 - Wolna droga – zakończyła Ula tę bezsensowną dyskusję. Odebrała ankiety od pozostałych i zaprowadziła całą grupę do Pshemko. Wróciwszy zabrała z biurka stertę zdjęć modeli i energicznie weszła do gabinetu Marka. To co zobaczyła wbiło ją w podłogę.

Domi z rozpiętą bluzką leżała na biurku a na niej leżał prezes obcałowując jej dekolt. Znowu poczuła ten znajomy ból serca. Ile razy jeszcze przyłapie go z kimś takim jak Domi? Jak długo da radę znosić takie widoki? W jej oczach zgromadziły się łzy i popłynęły po policzkach. Wytarła je i chrząknęła znacząco, czym wystraszyła całującą się parę. Marek oderwał się od modelki usiłując się wytłumaczyć, ale Ula nie pozwoliła mu nic powiedzieć. Rzuciła zdjęcia na szklany stolik i spojrzała mu w oczy.

 - Jesteś beznadziejny… - odwróciła się na pięcie i jak najszybciej opuściła gabinet. Marek poczuł się chyba po raz pierwszy w życiu zażenowany. Domi wstała z biurka i przykleiła się do niego. Odepchnął ją mocno.

 - Wyjdź stąd. W ten sposób nic nie ugrasz. Staniesz do konkursu jak wszystkie twoje koleżanki i dopiero wtedy zadecydujemy.

 - Szkoda… Przed chwilą byłeś taki miły i gdyby nie to brzydactwo twoja asystentka, to kto wie… Ona zawsze tak wchodzi bez pukania?

 - Ty też tak weszłaś, pamiętasz? Dzięki niej wrócił mi rozum. Na szczęście. A teraz wynoś się stąd i nie próbuj tego nigdy więcej.