ZAŚLEPIENIE - rozdział 6

ROZDZIAŁ 6

Pokaz, który odbył się jesienią w warszawskich Łazienkach odbił się szerokim echem w całym kraju. Przedstawicieli prasy i mediów było mnóstwo więc już następnego dnia ukazały się liczne artykuły w kolorowych gazetach poparte ogromną ilością zdjęć. Córki Marka też brały udział w pokazie i to już na samym początku, bo w pierwszej kolejności prezentowano kolekcję dziecięcą. Przed pokazem sporo ćwiczyły poruszanie się na wybiegu wraz z grupką innych, małych modeli. One były twarzami tej kolekcji i wzbudziły prawdziwy aplauz. Obie łudząco do siebie podobne, niezwykle urodziwe, poruszające się z dużą pewnością siebie wywołały burzę oklasków, które jeszcze bardziej się wzmogły, gdy oznajmiono przybyłym, że obie panny Dobrzańskie mają zaledwie pięć lat i niekwestionowany talent do modelingu.

Markowi gratulowano córek, Dobrzańskim seniorom wnuczek. Tylko Ula stała gdzieś z boku i uśmiechała się przez łzy. To przecież głównie dzięki niej one były takie a nie inne. To ona wychowywała je od pieluch. Była z nich naprawdę dumna i to wzruszenie wywołało łzy. Umówiła się z Markiem, że posiedzą na bankiecie do dwudziestej pierwszej, a potem Ula zabierze je do siebie na Pańską. Znowu skorzystał z jej dobroci i z tego, że nie potrafiła mu odmówić. Nie przyszło mu do głowy, że może ma ochotę zostać dłużej i dobrze się bawić.

Siedziała przy jednym stoliku z seniorami, Markiem i dziewczynkami. Były głodne. Zabrała je do długiego stołu, który robił za szwedzki bufet, żeby wybrały sobie jakieś przystawki. Sama też nałożyła kilka na talerz. Gdy wróciły z powrotem przy stoliku siedziała tylko Helena. Dziewczynki zajęły się jedzeniem a Ula przysiadła obok Dobrzańskiej. Ta uśmiechnęła się do niej i zagaiła ściszając głos.

 - Wciąż się zastanawiam, dlaczego wy jeszcze się nie pobraliście. Od śmierci Joasi minęły ponad cztery lata a wy tylko chodzicie wokół siebie w kółko i nic z tego nie wynika.

Ula wytrzeszczyła oczy i zaskoczona spojrzała na Helenę.

 - Ale my nie jesteśmy razem i nie ma powodu, żebyśmy mieli się pobrać. Marek mnie nie kocha i jestem mu całkowicie obojętna. Jest moim przyjacielem i tyle.

 - Nieprawda. Zależy mu na tobie. Sam mi mówił.

 - Zależy, ale nie w sposób jaki pani ma na myśli. Nie można zmusić nikogo do miłości.

 - Przecież wiem, że ty darzysz go uczuciem i to od lat. Tego nie można ukryć. Może w tobie jest tej miłości tak wiele, że wystarczyłoby dla niego i dla dzieci. One szaleją za tobą a i ty kochasz je jak swoje. Bylibyście taką ładną parą. Ja już daję wam moje błogosławieństwo.

 - To nie takie proste pani Heleno – westchnęła i odruchowo omiotła salę wzrokiem wypatrując znajomej sylwetki. – On nigdy mnie nie pokocha, bo widzi we mnie wyłącznie swoją asystentkę i opiekunkę do dzieci a nie kobietę z krwi i kości. Zresztą nie ma o czym mówić. Nie jestem w jego typie i nie sądzę, żeby kiedykolwiek coś do mnie poczuł oprócz sympatii a na tym nie można zbudować relacji, o jaką pani chodzi – zerknęła na zegarek. Było kilka minut po dwudziestej, ale postanowiła zabrać dziewczynki i wyjść z bankietu. Rozmowa z Heleną stawała się dla niej niewygodna i trudna. Najwyraźniej Dobrzańskiej wydawało się oczywiste, że Marek ożeni się w końcu z Ulą. Nie miała pojęcia, że ta szczera do bólu rozmowa wywołała u tej ostatniej kolejny ból serca i wielką żałość, że to nigdy się nie stanie. Ostatkiem sił powstrzymywała się, żeby nie wybuchnąć płaczem. Zauważyła seniora jak zmierza do stolika i podniosła się z krzesła.

 - Pojedziemy już. Dzieci są zmęczone i ja też. Nie wiem, gdzie jest Marek, ale to nieważne, bo i tak odbierze dziewczynki dopiero jutro. Marta, Dorotka, chodźcie. Jedziemy do domu.

Pożegnały się z seniorami i wyszły do szatni. Ula ubrała im płaszczyki i fantazyjne berety. Uczepiły się jej dłoni i wyszły na parking. Zauważyła jakiś ruch z lewej strony i odwróciła głowę w tym kierunku. Przy kępie iglaków dostrzegła Marka obściskującego jakąś wysoką, szczupłą kobietę w krwiście czerwonej sukni. W pierwszej chwili sądziła, że to Paulina, ale ta miała długie do połowy pleców włosy, a panna Febo nosiła się krótko. Nie rozpoznała tej kobiety. Pomyślała tylko, że w tym momencie na jej miejscu powinna stać Helena i skonfrontować ten widok przed sobą z tym, co powiedziała przy stoliku. Marek się nie zmieni, bo przyjemności, którą czerpie z łajdackiego życia nie zastąpi mu posiadanie żony i dzieci. To dla niego zbytnie obciążenie, zbędny balast. Joasia umarła, bo to zrozumiała. Ona też powinna przestać liczyć na cud. Marek urządził sobie wygodne życie. Ma bezpłatną opiekunkę na każde pstryknięcie palcami, która robi za niego wszystko. Dzięki temu może popijać w klubach i korzystać z uciech cielesnych chętnych panienek. Coraz trudniej było jej to znosić i coraz trudniej było podjąć decyzję o tym, żeby po prostu odejść. Rzucić to wszystko w diabły i odciąć się od tego chorego układu definitywnie.

Nie przespała dobrze tej nocy. Przewracała się w łóżku z boku na bok nie mogąc zasnąć. Wstała kilka minut po siódmej. Nastawiła expres i przygotowała dziewczynkom śniadanie. Przy nim oznajmiła im, że pojadą dzisiaj na cmentarz.

 - Dawno nie odwiedzałyście waszej mamusi. Trzeba zapalić jej światełko i położyć jakieś kwiaty na grobie.

Nie protestowały. Ula nigdy nie powiedziała im, że Joasia targnęła się na własne życie. Opowiadała im, że mama była bardzo chora i dlatego umarła. Marek nie poruszał tego tematu w ogóle. Uważał go za tabu. Ula uznała, że powinny znać matkę choćby z opowiadań czy zdjęć. To ona jeździła z nimi na grób Joasi i to ona nauczyła je modlitwy za spokój jej duszy.

Wyjechały godzinę później. Pod cmentarzem Ula kupiła dwa znicze i wiązankę ciętych chryzantem. Wytarła ścierką ławeczkę przy grobowcu i usadziła na niej dziewczynki. Uprzątnęła trochę spadłych liści z płyty i zapaliła znicze.

 - Złóżcie rączki i pomódlcie się za mamusię – stanęła przy nich i wraz z nimi wypowiadała słowa modlitwy.

Wychodziły już z cmentarza, gdy zabrzęczała Uli komórka. Odezwał się Marek mówiąc, że stoi pod drzwiami jej mieszkania.

 - Gdzie wy jesteście?

 - W drodze do kina. Zabieram dziewczynki na film. Wrócimy koło południa. Obiad zjedzą u mnie.

 - A mogłabyś zająć się nimi przez resztę dnia? Byłbym wdzięczny.

 - Przez resztę dnia? To znaczy do której?

 - Byłbym o dwudziestej.

 - No dobrze… Niech ci będzie…

Nie zjawił się o dwudziestej. Ula wykąpała dziewczynki i położyła je spać. Była wściekła na niego i na te obietnice bez pokrycia. Miała jedną głowę i dałaby sobie ją uciąć, że balował w klubie a potem poszedł w tango z jakąś panną.

W poniedziałek odstawiła dzieci do przedszkola i pojechała do pracy. Przy windach natknęła się na Olszańskiego. Wyglądał jak lump. Pomyślała, że Marek pewnie wygląda podobnie i nie pomyliła się. Weszła do gabinetu z plikiem raportów. Próbował się wytłumaczyć. Nie słuchała go. Położyła papiery na jego biurku i zamknęła za sobą drzwi. Ta sytuacja zaczynała ją przerastać. Powinna natychmiast rzucić tę robotę i wyjechać jak najdalej stąd. Nie odezwała się do niego do końca dniówki. Punktualnie o szesnastej spakowała się i wyszła z biura. Zamknęła się w domu na cztery spusty. Stojąc w łazience przed lustrem zadawała sobie pytanie, po co to wszystko, w imię czego? W imię jakichś głupich mrzonek o wielkiej, spełnionej miłości?

Usłyszała natarczywe pukanie do drzwi. Podeszła i przylgnęła do ich powierzchni plecami osuwając się na podłogę.

 - Ula otwórz. Błagam cię, otwórz. Przepraszam. Jestem idiotą. Masz prawo mnie nienawidzić. Proszę cię wpuść mnie. Wszystko ci wyjaśnię.

 - Po co mam cię wpuszczać? Po to, żeby znowu usłyszeć stek zgrabnych kłamstw dla zamydlenia mi oczu? Odebrałeś dziewczynki z przedszkola?

Cisza jaka zapadła po tym pytaniu uświadomiła jej, że nie.

 - Jesteś kompletnie nieodpowiedzialny. One siedzą tam i pewnie płaczą, bo nie wiedzą co się dzieje. Zapomniałeś, że masz dwójkę dzieci? No to gratuluję.

 - Jestem kretynem – usłyszała, a potem szybkie trzaśnięcie wejściowych drzwi.

 - Jesteś i tego nie da się ukryć – powiedziała do siebie. – A ja jestem kretynką, że wciąż trwam przy tobie nie wiadomo po co.

A jednak nie mogła się przełamać, żeby zerwać z dotychczasowym życiem. Dwa tygodnie po tym incydencie gruchnęła wieść, że Alex Febo odchodzi i to na dobre. Dostał jakąś intratną propozycję pracy we włoskiej korporacji i wyjeżdża na stałe do Mediolanu. To poniekąd było Markowi na rękę. Nie miał zamiaru zatrudniać nikogo z zewnątrz i zamierzał powołać na stanowisko dyrektora finansowego Ulę. Tak chodził wokół niej i tak zabiegał, że w końcu się zgodziła. Pensja poszybowała znacząco w górę, bo aż o dziesięć tysięcy. Nigdy nie była materialistką, ale pomyślała, że dzięki tym pieniądzom będzie mogła bardziej pomóc swojej rodzinie.

Od tego momentu miała znacznie mniej czasu na zajmowanie się bliźniaczkami Marka. Tęskniły za nią i domagały się spotkań. W takich razach Marek wybierał numer Uli i oddawał słuchawkę Marcie albo Dorotce. Ula oczywiście godziła się na takie kontakty. Przecież kochała te dzieci bezgranicznie.

Któregoś dnia szła do jego gabinetu niosąc ze sobą plik dokumentów. Musiała przysiąść z nim i przejrzeć budżet kolejnej kolekcji. Wchodząc do sekretariatu ze zdumieniem stwierdziła, że biurko, które do niedawna zajmowała jest zajęte. Siedziała za nim kobieta, którą Marek obcałowywał tuż po pokazie jesienno-zimowej kolekcji.

 - Cześć Viola – przywitała się z Kubasińską. – A pani…, przepraszam…, to…?

Kobieta wstała i wyciągnęła do niej dłoń.

 - Ewa Drabik, nowa asystentka Marka, bardzo mi miło.

 - Urszula Cieplak, dyrektor finansowy – odwzajemniła uścisk. – Marek u siebie?

 - Jest. Proszę wejść.

 - Viola zrób nam kawy. Szykuje się nasiadówka. I nie łącz go z nikim, dobrze?

 - Nie ma sprawy. Zaraz przyniosę – Violetta wstała od biurka i ruszyła do pokoju socjalnego.

Ula zamknęła drzwi od gabinetu i rozsiadła się na białej kanapie.

 - Nie wiedziałam, że zatrudniłeś nową asystentkę.

 - Musiałem. Wiesz dobrze, że Violetta nie bardzo ogarnia.

 - To wiem, ale nie rozumiem, dlaczego musi być to kobieta, z którą całowałeś się namiętnie przed Pomarańczarnią. Niewiele brakowało, żeby zobaczyły to twoje córki. Naprawdę jest taka świetna w ekonomii i finansach?

Marka zatkało. Wytrzeszczył oczy na Ulę i przetrawiał jej słowa. Minęła dłuższa chwila zanim się odezwał.

 - Widziałaś nas…?

 - Widziałam i szybko odciągnęłam uwagę dzieci. Przykre jest to, że ty dalej nic nie rozumiesz. Nie zrozumiałeś powodów, dla których Joasia targnęła się na swoje życie, nie zrozumiałeś treści listu, który zostawiła, nie zrozumiałeś nic i nic, kompletnie nic nie zmieniłeś w swoim życiu. Jesteś tak beznadziejny, że gorzej się już nie da, ale nie jest moją życiową misją resocjalizowanie cię i uświadamianie oczywistych prawd. Kiedyś życie cię dopadnie i wystawi wysoki rachunek za to jak postępujesz. To wszystko co miałam do powiedzenia na ten temat. Mam tylko nadzieję, że twoja nowa asystentka rzeczywiście okaże się taka świetna jak się tego spodziewasz. A teraz bierzmy się za ten budżet.