Z CZYSTEJ DESPERACJI - rozdział 10

ROZDZIAŁ 10

Poród zbliżał się wielkimi krokami i oboje szykowali się do niego. Ula nie chciała czekać do ostatniej chwili więc Marek postanowił, że zawiezie ją do kliniki dzień przed rozwiązaniem. Nieco wcześniej jednak przeprowadził z nią rozmowę, która miała zmienić wszystko a głównie to, żeby przestali trzymać się założeń podpisanej wcześniej umowy.

 - Chciałbym ci coś zaproponować Ula i mam nadzieję, że to co zaraz usłyszysz, przyjmiesz ze zrozumieniem – zagaił siadając obok niej na kanapie w salonie. – Wiem, że umawialiśmy się na coś. Sądziłem wtedy, że to dla mnie idealne wyjście, bo wówczas ufałem jeszcze Paulinie. Teraz jednak już tak nie myślę. Uważam, że tej umowy w ogóle nie powinno być, bo sytuacja uległa zmianie. Nie chcę przez to powiedzieć, że nie dostaniesz reszty pieniędzy na jakie się umawialiśmy. Mam zamiar zapłacić ci co do grosza. Myślę jednak, że aby uniknąć chodzenia po sądach i zakładania sprawy o adopcję ze wskazaniem, można by było od razu po porodzie wpisać moje nazwisko jako ojca dziecka. Tak byłoby prościej i bez kłopotu. Poza tym wiem, że już kochasz małą nieprzytomnie i mam świadomość jak trudno będzie ci się z nią rozstać. Rozumiem to doskonale i wcale nie chcę pozbawiać cię z nią kontaktu. W ogóle najlepiej by było, gdybyś została tu ze mną na zawsze.

Jej oczy wpatrywały się w niego zdumione i miały wielkość młyńskich kół. Kompletnie ją zaskoczył tą propozycją.

 - Ale jak to na zawsze…? Jako kto?

 - Jako matka mojego dziecka i może w przyszłości, o ile się zgodzisz, moja żona.

Zatkało ją na amen. W życiu by się tego nie spodziewała. Ona miałaby zostać panią Dobrzańską? Owszem Marek bardzo jej się podobał. Był atrakcyjnym mężczyzną i przy tym naprawdę wrażliwym i dobrym człowiekiem. Przez cały okres ciąży opiekował się nią, poświęcał dla niej swój czas, często wbrew Paulinie, ale żeby od razu tak się deklarował? To było jakieś niedorzeczne. Poczuła jego dłoń na swojej.

 - Ja wiem, że cię zaskoczyłem Ula, ale nie będę owijał w bawełnę i powiem wprost. Zakochałem się w tobie. Jesteś najmilszą, najłagodniejszą, najlepszą i najmądrzejszą osobą jaką znam. Masz coś takiego w sobie, co chwyta człowieka za serce i naprawdę wcale nie tak trudno było mi się w tobie zakochać. Będziemy mieć dziecko. Nasze wspólne, małe szczęście i byłbym najszczęśliwszym z ludzi, gdybyśmy mogli wychowywać je razem. Bardzo pragnę, żeby ta kruszynka miała normalną rodzinę. Miała mamę i tatę. Ty będziesz dla niej najlepszą matką pod słońcem. Jestem o tym przekonany. Jeśli się zgodzisz, będziemy musieli załatwić jeszcze jedną rzecz. Twój ojciec jest już w domu. Czuje się świetnie i błyskawicznie dochodzi do zdrowia. Uważam, że zasługuje na to, żeby poznać prawdę. W końcu mała będzie też jego wnuczką. Pojedziemy do niego oboje jak już ona się urodzi i opowiemy mu o wszystkim. Mam przeczucie, że wcale cię nie potępi a będzie wręcz z ciebie dumny, bo jesteś wspaniałą córką. Uważasz, że to co powiedziałem mogłoby się spełnić?

Potrząsnęła głową jakby obudziła się z ciężkiego snu. Jej oczy lśniły od łez.

 - Nie wiem Marek. Naprawdę nie wiem. Nie wiem, czy jestem taka wspaniała jak mówisz i nie wiem, czy sprawdzę się jako żona i matka, chociaż rzeczywiście kocham to dziecko najmocniej na świecie. Ostatnią rzeczą jakiej bym chciała, to rozczarowanie, które mógłbyś poczuć, bo być może to co o mnie powiedziałeś to tylko twoje wyobrażenie na mój temat.

Uśmiechnął się szeroko i wytarł kciukiem łzy, które płynęły jej po policzkach.

 - Nie mylę się Ula i wiem co mówię. Doskonale też wiem, co do ciebie czuję, bo trudno to pomylić z czymś innym. Ja chcę tylko, żebyśmy spróbowali być razem, żebyśmy dali sobie szansę. Może z czasem i ty do mnie poczujesz coś więcej?

 - Skoro mielibyśmy być razem to ja nie mogę od ciebie wziąć tych pieniędzy. To byłoby nieuczciwe.

 - Te pieniądze miały być dla twojej rodziny, pamiętasz? Miały być środkiem, który poprawi ich byt i warunki w jakich mieszkają. To był cel, który przyświecał ci jak zdecydowałaś się na ten desperacki krok. Ja pieniędzy mam dość i bardzo chętnie podzielę się nimi z twoją rodziną. Oboje zadbamy o nią, żeby już nigdy nie odczuła biedy. To nie jest nieuczciwe Ula.

 - To bardzo szlachetne z twojej strony, ale uwierz mi, że wciąż czułabym się tak, jakbym sprzedała ci nasze wspólne dziecko.

 - Tak miało być na początku, ale teraz nie możesz do tego podchodzić w ten sposób. To dziecko, to najwspanialszy dla mnie dar. Dar ze szczerego serca, z twojego serca, bo jest dobre i wspaniałe. Tak właśnie to odbieram. Pieniądze nie mają tu nic do rzeczy. Ty po prostu mi zaufaj, bo wiem co mówię.

Po tej rozmowie długo nie mogła zasnąć. Marek podawał jej miłość na tacy. Nie miała sumienia jej odrzucić, bo podświadomie czuła, że kiedyś ją odwzajemni. Był dobrym, spokojnym człowiekiem, który darzył ją szacunkiem i uczuciem. Miała pewność, że będzie też wspaniałym, troskliwym i opiekuńczym ojcem. To on od początku pragnął tego dziecka. Był w przeciwieństwie do Pauliny w stu procentach zaangażowany w cały proces, któremu Ula musiała się poddać. Zawsze przy niej był. Cieszył się i martwił razem z nią. - Co dalej będzie, czas pokaże – pomyślała sennie. – Marek jest wspaniały…

Tak jak wspólnie ustalili, dzień przed terminem porodu Marek zawiózł Ulę do kliniki. Miał zamiar czekać tam wraz z nią do rozwiązania, ale wybiła mu to z głowy.

 - To niedorzeczne Marek. Nie wiadomo kiedy złapią mnie bóle. To może trwać całymi godzinami a krzesła na korytarzu są bardzo niewygodne. Obiecuję ci, że jak tylko się zacznie zadzwonię do ciebie, żebyś przyjechał.

 - Bardzo chciałbym być przy porodzie. Chciałbym przeciąć pępowinę i usłyszeć pierwszy krzyk naszej córeczki. Nie chcę, żeby to mnie ominęło.

 - Przysięgam ci, że cię nie ominie. Myślę, że tak naprawdę wszystko zacznie się jutro nie dzisiaj. Zresztą powiem lekarzowi, że chcesz być obecny na sali porodowej a on na pewno się zgodzi. Jedź do pracy. I tak więcej cię w niej nie ma niż jesteś i to z mojego powodu. Zajmij czymś głowę. Ja jestem w dobrych rękach i nic mi się nie stanie. Jak tylko poczuję pierwsze skurcze dam ci znać.

 - No dobrze…, jadę w takim razie, ale to nie znaczy, że się nie będę martwił – pochylił się i po raz pierwszy ją pocałował tak naprawdę. – Trzymaj się kochanie – wyszeptał pieszczotliwie.

Wkrótce po jego wyjściu podpięto ją do maszyny monitorującej pracę serca dziecka i pobrano jej krew.

Wszystkie zabiegi znosiła cierpliwie. Nie chciała się niepotrzebnie denerwować. Wiedziała, że za kilkanaście godzin będzie miała już dziecko przy sobie, bo brzuch opadł dość nisko i mała przyjęła właściwą pozycję głową w dół. Ula czekała już tylko na pierwsze skurcze. Pojawił się też doktor Żamojda. Poprosiła go, by Marek mógł być przy porodzie.

 - Bardzo mu zależy doktorze.

 - No skoro tak, to może wywołamy poród wcześniej? Może dzisiaj po południu? Podamy leki na przyspieszenie akcji porodowej i jak odejdą wody zadzwoni pani do niego. Może być?

 - Jak najbardziej doktorze. Bardzo dziękuję.

Wody odeszły tuż przed siedemnastą. Marek właśnie zbierał się do wyjścia z biura, kiedy rozdzwonił się jego telefon. Odebrał natychmiast widząc na wyświetlaczu „Ula”.

 - Przyjeżdżaj – usłyszał jej głos. - Odeszły mi wody. Doktor przyspieszył poród. Jest szansa, że nasze dziecko urodzi się dzisiaj.

Nie zwlekał. Zanim wsiadł do samochodu zadzwonił jeszcze do rodziców informując ich, że właśnie ich wnuczka się rodzi i jeśli chcą, mogą przyjechać do kliniki.

 - Ja jestem już w drodze, bo chcę być przy porodzie. Jak mnie nie będzie na korytarzu to zaczekajcie.

Wpadł na oddział, ale nie zastał już Uli w pokoju. Jakaś życzliwa pielęgniarka podała mu fartuch, kapcie, maseczkę na twarz i zaprowadziła go na salę porodową. Ula była już gotowa do porodu. Miała częste skurcze. Asystowała jej pielęgniarka i doktor Żamojda. Marek przywitał się i stanął u wezgłowia.

 - Trzymasz się jakoś? – szepnął Uli do ucha.

 - Trzymam, tylko jak przychodzi skurcz to bardzo boli, ale dam radę – skrzywiła się, bo nadeszła kolejna fala bólu.

 - Oddychaj kochanie, oddychaj…

Nie miał pojęcia jak długo to trwało. Stracił poczucie czasu. Jedyne czego chciał, to żeby było już po wszystkim i Ula przestała cierpieć.

 - Jeszcze ze dwa parcia i mała będzie z nami – usłyszał głos lekarza. – Pełna mobilizacja pani Urszulo, za chwilę będzie po wszystkim.

Zebrała się w sobie i parła ostatkiem sił ciężko dysząc.

 - Mamy ją. Panie Dobrzański zapraszam. Tu są nożyczki a tu proszę ciąć.

Mimo zdenerwowania zrobił to szybko i zdecydowanie. Lekarz zgrabnie zawiązał pępowinę i wtedy usłyszeli płacz dziewczynki.

 - Piękna mała. Zaraz ją umyjemy i pokażemy państwu – podał dziecko położnej. Ta wytarła je i zważyła. Lekarz dokładnie je zbadał. – Mamy zdrowego noworodka. Dziesięć w skali Apgar.

Kiedy położna położyła na piersiach Uli to krzyczące zawiniątko Ula rozpłakała się ze szczęścia. Marek pochylił się i ucałował czółko córeczki.

 - Witaj na świecie maleństwo – wyszeptał. – Jestem szczęśliwy – jeszcze raz ucałował dziecko i przywarł do ust Uli. – Dziękuję kochanie. Bardzo was kocham. Bardzo. Czy mała może mieć na imię Marzenka? To dlatego, że długo była tylko moim marzeniem, które właśnie się spełniło.

 - Bardzo ładne imię. Marzena Dobrzańska. Idealnie.

 - Przepraszam, ale musi pan teraz wyjść – przy Marku pojawiła się jedna z asystujących lekarzowi pielęgniarek. - Trzeba żonę oczyścić. Za jakieś pół godzinki przewieziemy ją wraz z małą na salę poporodową i tam będzie pan mógł porozmawiać.

Wyszedł na korytarz. Zauważył rodziców, którzy siedzieli na jego końcu. Wolnym krokiem podszedł do nich i uśmiechnął się szeroko.

 - Jest piękna. Po prostu piękna. Dziesięć w skali Apgar. Ma pięćdziesiąt dwa centymetry wzrostu i trzy i pół kilo wagi. Marzena Dobrzańska.

Rodzice obstąpili go i gratulowali. Pytali o Ulę jak zniosła ten poród.

 - Była bardzo dzielna. Obie były bardzo dzielne. Za chwilę pozwolą nam je zobaczyć. Jestem szczęśliwy.