Z CZYSTEJ DESPERACJI - rozdział 9

ROZDZIAŁ 9

Stała przed nim w milczeniu przetrawiając to co przed chwilą od niego usłyszała. Zdała sobie sprawę, że w tym momencie straciła wszystko a zwłaszcza swój status społeczny. To nie mogło się tak skończyć.

 - Jak możesz mi to robić? Przecież ja cię kocham... – Roześmiał się tak głośno, że echo tego śmiechu rozniosło się po całym domu.

 - Ty mnie kochasz? I to z tej wielkiej miłości oszukiwałaś mnie przez tyle lat? Zrobiłaś ze mnie kompletnego idiotę a ja byłem tak naiwny, że jeszcze ci współczułem. Jedyną dobrą rzeczą jaką zrobiłaś w życiu, było znalezienie Uli. Nic więcej ci nie zawdzięczam. Kłamstwo to twoje drugie imię. Okłamałaś mnie i okłamałaś moich rodziców. Teraz uważasz, że jeśli zapewnisz mnie o swojej miłości, to wszystko będzie jak dawniej? Nie będzie moja droga, bo ja nie potrafię ci wybaczyć. To wszystko co mam ci do powiedzenia. Radzę zacząć się pakować, bo ani chwili dłużej nie pozwolę zostać ci w tym domu.

Wyminęła go bez słowa. Ze schowka wyciągnęła dwie duże walizki i zaczęła je zapełniać. Nie minęło pół godziny, gdy zamówioną taksówką opuszczała ich wspólny dom.

Marek odetchnął z ulgą. Miał nadzieję, że rozwód odbędzie się szybko. Tak przynajmniej nadmienił prawnikowi.

Tymczasem Paulina wysiadła pod domem Alexa i ciągnąc dwie walizki naraz stanęła przed jego drzwiami. Otworzył natychmiast. Wiedział, że przyjedzie, bo uprzedziła go telefonicznie. Nie znał tylko tej nagłej przyczyny wyprowadzki siostry od męża.

 - Może wyjaśnisz mi co się stało? – zapytał kiedy już usadowiła się na kanapie.

 - Wyjaśnię. Najpierw potrzebuję mocnego drinka.

Popijając dobrego gatunku koniak opowiedziała mu wszystko tak jak było. Opowieść ubarwiła jednak wersją przez siebie wymyśloną o panicznym strachu przed ciążą i porodem. Musiała się wybielić przynajmniej przed nim. Chciała, żeby jej współczuł, żeby wziął jej stronę i potępił Marka. Kiedy skończyła Alex nie odezwał się słowem.

 - Nic mi nie powiesz? Nie uważasz, że Marek postąpił pochopnie występując o rozwód? Przecież chciałam jak najlepiej.

 - Paulina – odezwał się wreszcie – Jesteś moją siostrą, ale gdyby mnie moja żona wywinęła taki numer, po prostu bym ją zabił. Jestem pełen podziwu dla mojego szwagra, że potrafił w tym wszystkim zachować zdrowy rozsądek. Jak mogłaś go tak perfidnie oszukać? Każdy facet ma swoją dumę i jeśli już się żeni, to chyba normalne jest, że z czasem chce mieć dzieci. Ty zrobiłaś z niego dętego wała. Czy wiesz, co to byłby za skandal, gdyby dowiedziała się o tym prasa? Nie zostawiliby na tobie suchej nitki. Zniszczyliby cię, bo oczywistym jest, że w całej tej sprawie to Marek jest pokrzywdzony. Ty naprawdę upadłaś na głowę. Jedyny sposób, żeby wyjść z tej sytuacji z twarzą, to przystać na jego warunki. Nikt nie będzie wycierał sobie gęby naszym nazwiskiem. Ja do tego nie dopuszczę. Schowaj więc swoje chore ambicje do kieszeni i zrób jak ci mówi. Szybki, bezproblemowy rozwód bez prania brudów, odejście z firmy, a potem wyjazd do Mediolanu. Zaczniesz wszystko od nowa. Ja nawet jestem skłonny pomóc ci finansowo. Może jakiś sklep z ekskluzywną odzieżą, lub mała firma? To jest jeszcze do przemyślenia. Tu na pewno nie zostaniesz, bo gdyby jednak coś wyszło na jaw ja nie będę za ciebie świecił oczami. Masz nauczkę. Tak kończą się związki, w których jedna ze stron oszukuje i mataczy. Wiem co mówię. Też to przerabiałem.

 - Dobrze. Zrobię tak jak mówisz. Nie będę mu robić trudności z rozwodem.

Podjechał pod klinikę i zaparkował. Minęło pięć dni od kiedy Ula trafiła na oddział. Dzisiaj miał ją odebrać, bo było już wszystko w porządku. Wysiadł i zabrał torbę z rzeczami dla niej. Czekała na niego. Miała już dość badań i strachu o dziecko. Na jego widok uśmiechnęła się.

 - Masz ciuchy dla mnie?

 - Mam. Proszę – podał jej reklamówkę. – Poczekam na zewnątrz aż się przebierzesz.

Wyszła po kilkunastu minutach. Wstał i odebrał od niej torbę.

 - Pięknie wyglądasz, aż miło popatrzeć. Zdrowo i kwitnąco.

 - Tak się też czuję. Był moment kiedy spanikowałam, bo nie czułam jej ruchów, ale teraz jest wszystko w porządku. Żyje i ma się dobrze. A co u ciebie?

 - Paulina wyprowadziła się kilka dni temu. Mój prawnik szybko działa. Złożył pozew i teraz czekam tylko na termin rozprawy. Chciałbym to mieć już za sobą i skupić się wyłącznie na tobie i dziecku.

Rzeczywiście od tego dnia wszystko zaczęło układać się pomyślnie. Ula czuła się świetnie. Wciąż pracowała teraz już bez stresu, że Paulina nakryje ją w gabinecie Marka. Na tapecie był budżet do nowej kolekcji. Obstawiona segregatorami przywiezionymi z firmy przez Marka porównywała ceny i oferty firm, żeby budżet był jak najkorzystniejszy. Wydzwaniała do dostawców i zestawiała tabelarycznie ceny, żeby mieć jak najlepsze rozeznanie. W międzyczasie gotowała im obiady proste i smaczne. Marek nie wybrzydzał. Smakowały mu kopytka i kluski śląskie. Zachwycał się pierogami i ziemniaczanymi plackami z mięsnym gulaszem. Z czasem uznał, że rozstanie z Pauliną było najlepszym posunięciem w jego życiu. Ta kobieta urodziła się tylko po to, żeby leżeć i pachnieć. Na żonę nie nadawała się zupełnie. Dwie lewe ręce do roboty, zero umiejętności kulinarnych. Do sprzątania musiał wynająć pomoc, żeby Paulina nie zniszczyła sobie wypielęgnowanych rączek a w kuchni była tak zdolna, że nawet wodę przypalała. Ula była w ósmym miesiącu ciąży i radziła sobie ze wszystkim. Czas sprawił, że przylgnął do niej. Podziwiał ją i doceniał. Uwielbiał jej towarzystwo i mądre dyskusje, które prowadzili głównie wieczorami. Zadziwiała go swoją dojrzałością, życiową mądrością, skromnością i obiektywizmem. Nawet nie chciał myśleć jak to będzie, kiedy ona urodzi dziecko i zgodnie z umową zostawi mu je, i odejdzie. Nie wierzył, że stać by ją było na taką chłodną kalkulację. Przekonał się już przecież jak bardzo była wrażliwa, jak bardzo troskliwa. Martwiła się o tę kruszynkę i robiła wszystko, żeby szczęśliwie sprowadzić ją na świat. Uważał, że ona kocha to dziecko bezgranicznie i podświadomie czuł, że przeżyje dramat, gdy będzie musiała się z nim rozstać.

Pod koniec ósmego miesiąca wysłała ojcu pieniądze na zabieg. Wcześniej rozmawiała o tym z Markiem.

 - Bardzo się o niego martwię. Ta operacja uratowałaby mu życie. Mamy tylko jego. Mama zmarła przy porodzie Beatki. To wtedy tak podupadł na zdrowiu.

 - Ula ja ci pomogę. Znam specjalistów kardiologów, bo przecież mój ojciec od dawna leczy się na serce. Zadzwonię do któregoś i poproszę dla taty o miejsce w klinice. Zrobią mu wszystkie badania i wykonają zabieg.

 - Bardzo bym chciała wtedy przy nim być, ale wiem, że to niemożliwe – zalśniły jej w oczach łzy. Współczuł jej jak mało komu i postanowił, że zrobi wszystko, żeby Cieplak tę operację przeszedł.

 - Nie martw się. Ja wszystkiego dopilnuję. Dzieci będą miały z kim zostać?

 - Poprosimy sąsiadkę. Ona zawsze nam pomaga odkąd pamiętam. Na pewno nie odmówi.

 - W takim razie ja jutro zacznę działać.

Marek nie tylko zadzwonił, ale pojechał osobiście do kliniki, w której leczył się senior i rozmawiał z ordynatorem kardiochirurgii. Naświetlił mu sytuację, powiedział, że sprawa jest dość pilna, bo człowiek słabnie w oczach. Zastrzegł, że nie chce, aby Cieplak domyślił się, kto za tym stoi.

 - Ja robię to w imieniu jego córki, która wreszcie uzbierała dość pieniędzy, żeby pokryć koszty zabiegu. Nie ma jej teraz w kraju i to dlatego ja załatwiam za nią te sprawy.

 - Skoro to takie pilne, to wyznaczę termin od dzisiaj za tydzień. Niech ten chory przyjedzie z całą dokumentacją medyczną.

Marek podziękował i natychmiast przekazał dobre informacje Uli, a ta niezwłocznie zadzwoniła do ojca.

 - Przesyłam ci tato pieniądze na zabieg. Znajomy załatwił go w prywatnej klinice. Musisz się tam stawić we wtorek w przyszłym tygodniu ze wszystkimi dokumentami z leczenia. Weź taksówkę, żeby zawiozła cię na miejsce. Poproś Marysię Szymczykową o opiekę nad dzieciakami, chociaż właściwie tylko Betti, bo Jasiek sobie poradzi. Trzeba to wreszcie załatwić, bo ty żyjesz na krawędzi. Mam nadzieję, że jak wrócę będziesz już w pełni sił.

Józef kolejny raz się rozkleił. Wiedział, że ta operacja jest dla niego szansą na lepsze życie bez bólu i cierpienia.

 - Wszystko załatwię córcia. Tak bardzo jestem ci wdzięczny za twoje poświęcenie dla mnie. Pewnie urabiałaś się po łokcie, żeby uzbierać tyle pieniędzy.

 - To nieważne tatusiu. Najważniejsze jest twoje zdrowie. Ja zadzwonię do ciebie w ten wtorek wieczorem. Pewnie będziesz już po pierwszych badaniach i być może będziesz wiedział czy zakwalifikują cię do zabiegu.

Po rozmowie z nim rozpłakała się głośno. Marek będący jej świadkiem przytulił Ulę do siebie podając jej jednocześnie chusteczkę.

 - Nawet nie wiesz jak bardzo ci jestem wdzięczna i ile to dla mnie znaczy. Przecież to wszystko co zrobiłam było głównie dla niego, po to, żeby żył i mógł się cieszyć zdrowiem przez długie lata.

 - Wiem Ula, wiem. Nie płacz. Zobaczysz, że ojciec wróci do domu jak nowonarodzony. Ta klinika ma najlepszych specjalistów w Warszawie. To oni zawsze stawiali mojego ojca na nogi. Są bardzo skuteczni.

Niedługo potem Marek dostał wezwanie na rozprawę rozwodową. Od prawnika wiedział, że pierwsza będzie polubowna i jeśli nie dojdą do porozumienia, to druga będzie rozstrzygająca. Wszystko potoczyło się bardzo szybko i to dzięki prawnikowi właśnie. Marek nie miał pojęcia jakich zaklęć użył adwokat, ale po drugiej rozprawie wyszedł z sądu jako wolny człowiek kilka dni przed porodem Uli. Paulina nie robiła mu żadnych trudności i podpisała wszystkie dokumenty. Z firmy zniknęła tuż po wyprowadzce do Alexa i to od niego dowiedział się Marek, że postanowiła wyjechać z Polski. Nie zmartwił się tym. Nie chciał mieć z tą kobietą już nic wspólnego.