AZYL - rozdział 10

 ROZDZIAŁ 10

 

 

Robota w mieszkaniu szła pełną parą. Właściciel firmy remontowej zachęcony przez Marka wizją podwójnej zapłaty rzucił do remontu wszystkich swoich ludzi. Jedni skuwali do gołej ściany wszystkie płytki i układali nowe, inni zdzierali resztki tapet, kładli gładzie i malowali na wybrane kolory pomieszczenia. Jeszcze inni pracowali przy układaniu paneli podłogowych. Marek zaglądał do mieszkania przynajmniej dwa razy w ciągu dnia. Rano przed wyjazdem do pracy i po powrocie z niej. Wtedy mógł ocenić postęp i jakość wykonywanych prac. Nie znosił fuszerki, ale o tym dobrze wiedział szef ekipy. Klient płacił podwójnie, więc o byle jakości nie mogło być mowy. W międzyczasie przywieziono kuchenne meble robione na wymiar. Pięknie współgrały z oliwkowymi płytkami, bo były jasnokremowe. Stanęły także nowe sprzęty w postaci pieca z płytą indukcyjną, lodówki i zmywarki. Na wszelki wypadek Marek skrzętnie gromadził faktury, by pokazać je Uli. Czuł w kościach, że nie byłaby zadowolona, gdyby zbagatelizował poniesione przez siebie koszty i chciał oddać w prezencie zakupione rzeczy. Na pewno by ich nie przyjęła.

Mieszkanie przechodziło transformację i każdego dnia stawało się coraz przytulniejsze. Pokoik Beatki wyglądał bajkowo. Udało mu się dostać śliczne mebelki idealne dla takiego brzdąca. U Uli w pokoju stanęły nowoczesne meble z Ikei. W przeddzień jej powrotu zaprosił Maćka, żeby upewnić się, czy taki wystrój spodoba się dziewczynom. Szymczyk był zachwycony. Chodził po mieszkaniu cmokając z podziwu.

 - No bracie, naprawdę się postarałeś. Obie chyba padną ze szczęścia. Tu jest jak w raju.

 - Ty jutro jedziesz po nie, prawda?

 - Prawda. Wyjeżdżam wcześnie rano, bo trzeba pomóc im pozamykać wszystkie kempingi, pochować i zabezpieczyć sprzęt. Trochę to zajmie. Myślę, że wrócimy późnym popołudniem.

 - Mam prośbę – Marek zmarszczył czoło, jakby się nad czymś zastanawiał. – Byłoby dobrze, żebyś przywiózł je od razu tutaj. Chciałbym, żeby pojutrze Ula pojechała ze mną do notariusza i podpisała akt. To dość pilne, bo jeden z oryginałów trzeba oddać sprzedającemu a i notariusz musi zgłosić zmianę właściciela mieszkania w Sądzie Ksiąg Wieczystych. Po prostu jak będziecie już w Warszawie, to dasz mi znać, a ja podejdę i wyjaśnię Uli wszystko.

 - Skoro tak trzeba, to przywiozę je. Urzędowe sprawy należy załatwiać od razu.

 - No właśnie…, zaczekaj, bo mi coś dzwoni – Marek wysupłał telefon z kieszeni spodni i odebrał. Maciek przysiadł na kanapie przysłuchując się rozmowie.

 - Witam panie Kopczyński. Jakieś dobre wieści? Naprawdę? Rewelacja! Pojutrze? Jak najbardziej, a o której? O jedenastej? Damy radę. To świetna wiadomość. Bardzo się cieszę i bardzo panu dziękuję. Do zobaczenia – szeroko uśmiechnięty spojrzał Maćkowi w oczy. – Nie uwierzysz…, ja sam jeszcze nie bardzo mogę, bo nie spodziewałem się, że tak prędko pójdzie. Kopczyński sprzedał dom w Rysiowie za trzysta dwadzieścia tysięcy. Wyobrażasz sobie? Podobno było kilku chętnych i wybrał najlepszą ofertę. Jestem w szoku.

 - Ja też. Ależ się Ula ucieszy. Będę leciał Marek. Jutro muszę wcześnie wstać. To do jutra – roześmiał się.

Marek wrócił do siebie. Rozpierała go radość, że udało mu się w tak krótkim czasie wszystko pozałatwiać. Rozłożył się na kanapie i wybrał numer Uli.

 - Ula? Nie uwierzysz… - zaczął tajemniczo jak tylko usłyszał jej łagodny głos. – Dzisiaj sprzedano dom w Rysiowie za uwaga, trzysta dwadzieścia tysięcy. I co ty na to?

 - Serio? Nawet nie myślałam, że ktoś przebije cenę wyjściową.

 - Było kilku chętnych i wybrano najkorzystniejszą ofertę. Teraz posłuchaj mnie uważnie. Widziałem się dzisiaj z Maćkiem, bo chciałem mu pokazać mieszkanie. Był zachwycony. Jutro pewnie będzie ci opowiadał. Poprosiłem go, żeby przywiózł was prosto tutaj, bo pojutrze rano musimy się stawić w kancelarii notarialnej, żeby podpisać ten akt kupna mieszkania. Nie można z tym już zwlekać, bo trzeba jeszcze załatwić wpis w księdze wieczystej. Poza tym o jedenastej będzie do podpisania drugi akt, tym razem sprzedaży domu. Od momentu podpisania masz miesiąc na wyprowadzkę i opróżnienie domu ze sprzętów. Oczywiście ja i Maciek pomożemy. Myślę, że trzeba będzie zrobić to jak najszybciej i nie zwlekać przez miesiąc czasu. Chodzi mi o to, że Betti w krótkim czasie powinna trafić do lekarza i od tej wyprowadzki uzależniam ustalenie terminu wizyty. Na Siennej jest przedszkole i może warto byłoby zapisać do niego Beatkę. To przedszkole prywatne i blisko domu. W tym czasie mogłabyś pomyśleć o podjęciu pracy. Mam wciąż nadzieję, że jednak się zdecydujesz. Potrzebujesz tej pracy a ja potrzebuję asystentki. Jutro będę czekał na was przed blokiem. Zrobię też jakieś podstawowe zakupy, żebyście miały co jeść. To na razie wszystkie wieści. Halo, Ula? Jesteś?

 - Jestem, jestem… Słucham tego co mówisz i wciąż nie mogę uwierzyć, bo wszystko dzieje się tak szybko.

 - Tak miało być Ula. Należało jak najszybciej wyrwać was z tego domu. Zobaczysz jak teraz wszystko się zmieni. Zmieni się przede wszystkim Betti. Mocno w to wierzę. Kończę już i do jutra. Szczęśliwej drogi.

 - Do jutra…

 

Wszedł do mieszkania Uli obładowany do granic możliwości. Rzucił dwie wielkie siaty na blat i zaczął je wypakowywać do lodówki. Ledwie skończył, gdy odezwała się jego komórka. Odebrał natychmiast, bo Maciek dzwonił.

 - Gdzie jesteście?

 - Dojeżdżamy. Za pięć minut będziemy na Siennej.

 - Dzięki. Już schodzę.

Biegiem ruszył po schodach. Nie było czasu, żeby ściągać windę. Stanął przed klatką schodową wypatrując błękitnego Volvo.

 

W końcu dostrzegł je i wyszedł na chodnik. Otworzył Uli i Betti drzwi pomagając im wysiąść. Mała rzuciła mu się na szyję cmokając go w policzki.

 - Stęskniłem się za tobą maleńka. Bardzo – przytulił dziewczynkę do siebie. – Teraz pokażę ci twój nowy domek i nowy pokój. Daj Ula walizkę. Maciek weźmie drugą. Co jeszcze jest do zabrania?

 - Jeszcze trochę jest, ale przyjdę drugi raz – Maciek ruszył do budynku.

 - I jak Ula? Zdenerwowana?

Popatrzyła na Marka tymi smutnymi, szafirowymi oczami i uśmiechnęła się niepewnie.

 - To mało powiedziane. Przelewa się przeze mnie wielka fala różnych emocji, ale chyba przeważa ciekawość. Które to piętro?

 - Trzecie, ale jest winda. Chodźmy. – Przekręcił w zamku klucz i otwarł drzwi na oścież uśmiechając się do Uli. – Proszę, to od teraz wasze królestwo.

Nieśmiało weszły obie do środka. Ula omiatała wzrokiem mieszkanie i nie mogła wykrztusić słowa. Przełknęła ślinę i po chwili jej oczy wypełniły się łzami. Ukryła w dłoniach twarz i rozpłakała się głośno.

 

- Mój Boże, mój Boże…, czy my mogłyśmy kiedykolwiek marzyć o czymś tak wspaniałym? – odwróciła się do Marka odkrywając mokre policzki. - Marek, - wyszeptała drżącym głosem - naprawdę nie znajduję słów jakimi mogłabym podziękować ci za to wszystko, co dla nas zrobiłeś. To mieszkanie to moje spełnione marzenie. Jest tak piękne, że brak mi słów.

Zbliżył się do niej i bezwiednie ujął jej zapłakaną twarz w dłonie wycierając kciukami łzy.

 - Nie widziałaś jeszcze wszystkiego, to tylko przedpokój i kawałek kuchni. - Zarumieniła się zawstydzona tym intymnym gestem. Podał jej chusteczkę i otworzył drzwi łazienki i ubikacji. – Maciek powiedział, że lubisz żółty kolor. Takie wybrałem płytki. W kuchni są oliwkowe. Obejrzyjcie i powiedzcie, czy wam się podoba. Nie kupowałem wanny, ale wygodny brodzik z siedziskiem, z którego pewnie skorzysta Betti. Pralka jest nowa, więc nie musisz zabierać tej starej z Rysiowa. W kuchni masz meble na wymiar. Chciałem jak najlepiej wykorzystać miejsce, dlatego nie kupowałem gotowych. Duży pokój może uchodzić za salon, ale też jest miejscem do spania dla ciebie. Chodź Betti pokażę ci twój pokoik. Spójrz, czyż nie jest to pokój małej księżniczki?

Mała z zachwytem lustrowała swoje królestwo. Zauważyła małe biureczko, na którym piętrzyły się kolorowe kredki, farbki i mnóstwo papieru do rysowania.

 

- Popatrz Ulcia jakie mam piękne łóżeczko – usiadła na nim wypróbowując miękkość materaca. – I jakie wygodne. Tutaj na pewno będzie mi się dobrze spało. Prawda, że Mareczek jest kochany? On zawsze dotrzymuje słowa – podeszła do niego a on wziął ją na ręce.

 - Bardzo się staram Betti, żeby tak było zawsze. Czy wiesz, że tu niedaleko jest przedszkole i mnóstwo fajnych dzieciaków? Jest się z kim bawić i z kim pogadać. Chciałabyś chodzić do takiego przedszkola?

Objęła go mocno za szyję.

 - Bardzo, bardzo, bardzo. A mają plac zabaw?

 - Mają i to dość spory. Jest piaskownica, huśtawki, zjeżdżalnia i taki batut do skakania, na którym odbijasz się jak piłeczka.

 - Ulcia, zapiszesz mnie? Ja bardzo chcę…

 - Zapiszę kochanie i to w najbliższych dniach – ponownie omiotła wzrokiem pokój. – Masz wspaniały gust Marek. To wszystko jest takie śliczne… Zaczynam wierzyć, że mała będzie tu szczęśliwa i pozbędzie się koszmarów raz na zawsze.

 - Też mocno w to wierzę. Powiem jeszcze tylko, że kupiłem wam obu nową pościel. Poduszki i kołdry są obleczone i leżą w twojej kanapie – przeszedł do dużego pokoju i otworzył półszafek z półkami. – Tu są też ręczniki, ściereczki i trochę pościeli na zmianę. Na górze leżą firanki i zasłony. Nie wiedziałem, czy będziesz chciała rolety i kupiłem na wszelki wypadek. Zrobiłem ci też zaopatrzenie, więc oprócz pieczywa nie musisz na razie nic kupować. Teraz rozpakujcie się spokojnie, a ja nastawię express. Napijemy się kawy. Chyba Maciek wrócił. Chodźmy.

Maciek postawił na blacie skrzynki pełne suszonych grzybów i słoików z grzybami marynowanymi i zasolonymi. Nie zabrakło dżemów z jeżyn, leśnych malin i jagód. Znalazły się i ryby już wyczyszczone i poporcjowane, które Ula od razu wsadziła do zamrażalnika. Marek tylko głową kręcił z podziwem.

 - Kiedy ty zdążyłaś to wszystko zrobić, przecież każdego dnia miałaś tyle pracy…

 - Jakoś znalazłam czas. Na zimę będzie jak znalazł – odłożyła trochę słoików dla Maćka. Markowi podsunęła kilka z konfiturami. – Będziesz miał do śniadania. Są naprawdę pyszne. To ja idę się wypakować a wy się rządźcie.

Marek wyciągnął filiżanki i nalał w nie aromatycznej, mocnej kawy. Beatce zrobił herbatę. Poustawiał wszystko na stoliku w salonie. Nie zapomniał pokroić też tort, który zamówił specjalnie, żeby uczcić powrót dziewczyn. Betti aż pisnęła ze szczęścia.

 - Czekoladowy, Ulcia czekoladowy! Uwielbiam.

Nie siedzieli zbyt długo. Robiło się późno. Maciek miał jeszcze przed sobą kawał drogi do domu, a Marek nie chciał się zasiedzieć, bo Ula miała trochę zajęcia z układaniem rzeczy. Zanim wyszedł powiedział jej, że przed ósmą podjedzie pod blok, żeby załatwić sprawę u notariusza.

 - Będziemy musieli wziąć ze sobą Beatkę. Może uda się też jutro zapisać ją do przedszkola. Zobaczymy. Uciekam, a ty oswajaj się z nowym miejscem. Aaa, gdzie ja mam głowę – zawrócił od progu - tu masz dwa komplety kluczy. No zmykam. Dobranoc.

 

Zamknęła za nim drzwi i ruszyła do pokoju Betti. Pościeliła jej łóżko i zabrała ją do łazienki pomagając jej się umyć. Przebierając ją w czystą piżamę mówiła:

 - Dzisiaj będziesz spała sama, ale jakby śniło ci się coś strasznego, to zawsze możesz do mnie przyjść, bo jestem za ścianą.

 - Myślę Ulcia, że będę dobrze spać, bo łóżeczko jest mięciutkie i ma śliczną pościel w słoniki. Słoniki są na szczęście i Mareczek o tym dobrze wie. Gdyby nie wiedział, to pewnie kupiłby jakąś inną, prawda?

 - Prawda. A teraz maszeruj spać. Ja mam jeszcze trochę roboty.

Pokrzątała się po mieszkaniu chowając ostatnie rzeczy. Wzięła przyjemny prysznic i położyła się do łóżka. Nadal nie mogła uwierzyć, że to wszystko jej się przydarzyło. Zupełnie przypadkiem poznała wielkiego filantropa, człowieka o szlachetnym sercu i ogromnej empatii. Gdyby nie on, one nadal tkwiłyby w Rysiowie bez szans na lepsze życie. On pomyślał dosłownie o wszystkim i to, co zastała w tym pięknym mieszkaniu absolutnie jej się podobało, bo urządzone było gustownie i pięknie. Do niczego nie mogła się przyczepić. Jutro podpisze akty i jak tylko dostanie przelew, zwróci Markowi za wszystko. Podjęła też decyzję w sprawie pracy. Przyjmie Marka propozycję, bo jest naprawdę świetna i dzięki zarobkom będzie w stanie utrzymać siebie, Betti i mieszkanie. Zaczynała wierzyć, że od teraz w jej życiu będą zdarzać się tylko dobre rzeczy.