AZYL - rozdział 9

 

ROZDZIAŁ 9

 

 

Podwiózł Sebastiana pod blok i pożegnał się z nim. Teraz już bez przeszkód mógł wracać do siebie na Sienną. Zaparkował przed budynkiem i wyjął z bagażnika walizkę. 

 

 

Uświadomił sobie, że będzie musiał tu wrócić jeszcze raz, bo nie da rady zabrać wszystkiego. Kiedy kolejny raz wracał do mieszkania, przed wejściowymi drzwiami natknął się na sąsiadkę mieszkającą piętro niżej. Przywitał się z nią uprzejmie i wyraził zdziwienie widząc, że kobieta trzyma w jednym ręku wiadro z mopem a w drugim wielką reklamówkę pełną jakichś płynów.

 - Może ja pani pomogę pani Skarżyńska? Pani da tę siatkę i otworzy drzwi do windy. Na co pani tyle środków czystości? Sprząta pani gdzieś?

 - A żeby pan wiedział. Tylko kłopot mam z tym sprzątaniem. Syn wynajmował jakimś ludziom mieszkanie, które kompletnie zdewastowali. Wszystko do wymiany. Jak można tak zgnoić taki ładny lokal? W dodatku nawet mu nie zapłacili za ostatnie pół roku i zwinęli się po cichu. Dopiero sąsiedzi dali znać, że z mieszkania cuchnie jak z szamba i powiem panu, niewiele się pomylili. Fekalia w łazience, bo zatkali odpływ. Wanna do wyrzucenia. Chyba młotkiem w nią walili. Lodówka nie do użytku, bo wszystko co w niej było zaśmierdziało się. Obraz nędzy i rozpaczy. Syn ma już tak dość, że postanowił je sprzedać. To ponad nasze siły, żeby doprowadzić ten lokal do użytku. Od trzech dni tam chodzę i usiłuję zrobić porządek, ale człowiek nie ma już na to zdrowia. Syn też niedomaga. Chciał wynająć ekipę sprzątającą, ale zażyczyli sobie taką sumę, że zrezygnował.

Marek nastawił uszu i skupił się na słowach kobiety.

 - A gdzie to mieszkanie pani Skarżyńska? Gdzieś niedaleko?

 - Blisko panie Marku. To ten pierwszy blok od ulicy. Wystarczy przejść skwer, a czemu pan pyta?

 - Bo szukam mieszkania dla mojej znajomej i jestem zainteresowany kupnem jakiegoś pod warunkiem, że nie będzie drogie.

 - Syn na pewno nie będzie windował ceny. Ono nadaje się do generalnego remontu. Wszędzie płytki wytrzaskane i pozrywane podłogi. Nawet dziury są w ścianach i wyrwane gniazdka. Obraz nędzy i rozpaczy.

 - A jakie duże?

 - Pięćdziesiąt cztery metry na trzecim piętrze. Dwa pokoje, kuchnia, spory przedpokój i osobno łazienka, i ubikacja. Jest też ładny balkon. Kiedyś to było naprawdę piękne mieszkanie. Ustawne i słoneczne, a teraz… - kobieta machnęła ręką z rezygnacją– szkoda gadać.

 - Pani Skarżyńska, mam prośbę. Proszę zadzwonić do syna i powiedzieć, że znalazł się chętny na to mieszkanie, jednak wszystko zależy od ceny, bo skoro jest tak zrujnowane jak pani mówi, to trzeba będzie wpompować w nie sporo gotówki. Ja przyszedłbym do pani za jakąś godzinkę, żeby dowiedzieć się, co państwo ustalili, dobrze? Chciałbym też je zobaczyć, o ile pani się zgodzi i oszacować koszty remontu. Czy moglibyśmy się umówić jutro rano, około ósmej?

 - A może teraz moglibyśmy pójść? Ja tylko zostawię te rzeczy i zjadę na dół. Już na miejscu mogę zadzwonić do syna, to pan sam z nim porozmawia. Wolałabym dzisiaj, bo wie pan, ja cierpię na bezsenność. Nawet tabletki nie pomagają. Zasypiam dopiero nad ranem i budzę się koło dziewiątej, czasem dziesiątej…

 - Nie ma sprawy. Jeszcze nie jest tak późno. Ja też zostawię zakupy i zaraz jestem na dole.

 

Wjechali na trzecie piętro i Skarżyńska otworzyła drzwi od mieszkania. Omiótł wzrokiem wnętrze. Dewastacja była wszechobecna. Zdarte tapety w przedpokoju smętnie zwisały ze ścian. Kobieta otworzyła drzwi do łazienki i ubikacji. Tu nie było lepiej.

 - Od razu syn wezwał hydraulika, bo wszystko wypływało górą muszli klozetowej. Jeszcze czuć ten smród. Co mogłam, to powycierałam, ale sam pan widzi te zniszczenia. Umywalka urwana, do wymiany, a proszę spojrzeć na łazienkę. Nie wiem co im się nie podobało, że wytrzaskali kafelki i wannę. Kompletna patologia, żeby w ciągu dwóch lat doprowadzić mieszkanie do takiego stanu. Nie wiem po co zdzierali tapety w pokojach. Na pewno nie po to, żeby położyć nowe, bo tamte były nowe. Kuchnia to kompletna ruina. Nie wiem, czy huśtali się na drzwiczkach od szafek, bo wszystkie pourywane. Piec nie ma palników, blaty zniszczone i te wyrwane gniazdka… Tylko siąść i płakać.

Rzeczywiście skala zniszczeń jest ogromna – pomyślał Marek. - Trzeba będzie włożyć sporo pieniędzy, żeby doprowadzić to mieszkanie do stanu używalności. Plusem jest to, że ma przyzwoitą wielkość, ustawne pokoje i okna na wschód.

 - Zadzwonię do syna, to porozmawia pan z nim – wyciągnęła z kieszeni telefon i wybrała numer. – Dobry wieczór Piotruś. Dzwonię w sprawie mieszkania. Nie, nie, wszystko w porządku i nic nie cieknie. Pan Dobrzański, mój sąsiad z dwunastego piętra jest zainteresowany kupnem. Właśnie teraz oglądamy tę ruinę. On chce porozmawiać i zapytać o cenę. Oddaję mu telefon.

 - Dobry wieczór panie Skarżyński, Marek Dobrzański z tej strony. Właśnie dowiedziałem się od mamy o tej nieprzyjemnej historii z mieszkaniem. Jestem zainteresowany kupnem w takim stanie jakim ono jest. Już wiem, że wymaga ogromu pracy i dużego nakładu środków. Za jaką cenę byłby pan skłonny je sprzedać?

 - Panie Marku, ja doskonale wiem, że nie mogę go sprzedać po cenie rynkowej i zdaję sobie sprawę z kosztów, jakie miałby ponieść ewentualny nabywca. Szczerze powiedziawszy to ta cała sytuacja doprowadziła moje nerwy do ostateczności i chcę się jak najszybciej pozbyć tego kłopotu. Jestem skłonny sprzedać je za sto siedemdziesiąt tysięcy. To połowa ceny, ale przynajmniej będę zdrowszy.

 - To bardzo korzystna oferta i nie ukrywam, że i mnie zależy, by jak najszybciej je wyremontować. Kiedy moglibyśmy się spotkać i sfinalizować transakcję? Ja mógłbym choćby jutro. Mam zaprzyjaźnionego notariusza, który jest w stanie od ręki sporządzić akt notarialny. Moglibyśmy się umówić na Lwowskiej w mojej firmie Febo&Dobrzański powiedzmy o dziesiątej? Biuro notarialne jest niedaleko, jakieś dziesięć minut od firmy. Ja od razu przelałbym pieniądze na pana konto.

 - Jak najbardziej. W takim razie do zobaczenia jutro i bardzo panu dziękuję.

Już w drodze powrotnej Skarżyńska oddała mu klucze do mieszkania mówiąc, że syn jutro przywiezie mu dodatkowe dwa komplety. Pożegnał się z nią przy windzie i jeszcze raz podziękował. Wróciwszy do siebie zaczął dzwonić. Najpierw do Olszańskiego, żeby mu powiedzieć, żeby nie dzwonił do urzędu w sprawie przetargu. Następny telefon był do notariusza a kolejny do rzeczoznawcy, z którym umówił się na dwunastą w Rysiowie. Potem rozmawiał z Maćkiem. Wyłuszczył mu, że pojawi się z rzeczoznawcą jutro i prosił o udostępnienie klucza do domu. Ostatni telefon wykonał do człowieka, który był właścicielem firmy remontowej. Dwukrotnie korzystał już z jego usług i wiedział, że finansowa motywacja sprawi szybki postęp prac w mieszkaniu. Z nim rozmawiał najdłużej opisując mu stan mieszkania i co należy w nim zrobić. Nie miał już siły rozpakowywać walizki. Powkładał tylko zakupione na ryńskim targu produkty do lodówki i położył się spać.

 

Skarżyński zjawił się punktualnie. Wręczył Markowi pozostałe dwa komplety kluczy zapewniając, że więcej ich nie posiada. Pieszo przeszli do kancelarii notarialnej, gdzie notariusz sporządził dwa akty mówiące o tym, że Piotr Skarżyński zbywa na rzecz Urszuli Cieplak mieszkanie. Marek wytłumaczył, że nowa właścicielka będzie mogła podpisać akt dopiero za dwa tygodnie, ale pieniądze przeleje na konto sprzedającego już dzisiaj.

 - Akt panie Piotrze zostanie przesłany panu pocztą, bądź ja sam dostarczę go pańskiej mamie. Możemy się tak umówić?

Skarżyński nie miał nic przeciwko temu. Również notariusz poinformował ich obu, że sprawy dotyczące zmiany wpisu w księdze wieczystej przesuną się o te dwa tygodnie.

Po wyjściu z kancelarii obaj panowie wstąpili jeszcze do banku, gdzie Marek dokonał przelewu. Potem uścisnąwszy sobie dłonie rozstali się.

O dwunastej Marek pojawił się w Rysiowie. Gdyby nie GPS, bez wątpienia miałby trudności, żeby tutaj trafić bez błądzenia. Podjeżdżając pod posesję Cieplaków zauważył stojącego przy bramie Maćka. 

 

Czekając na rzeczoznawcę Marek opowiedział mu jakie miał szczęście i że Ula jest już właścicielką mieszkania w Warszawie.

 - Na razie nie można tam jeszcze mieszkać, bo trzeba je gruntownie wyremontować, ale jestem już umówiony z ekipą i lada dzień tam wejdą i zaczną prace. Najważniejsze, że udało się kupić to mieszkanko bardzo okazyjnie i Uli zostanie jeszcze całkiem sporo pieniędzy, gdy sprzedamy dom. Będzie miała na start. Na razie nic jej nie mów. Dopiero jak już będziemy znali cenę domu i wystawimy go na sprzedaż, to możemy jej powiedzieć, a najchętniej zrobiłbym to sam.

 - Nie ma sprawy. Na razie milczę jak grób. Spójrz, to chyba ten rzeczoznawca – Maciek kiwnął głową pokazując tym samym człowieka, który zaparkował tuż za samochodem Marka.

 - Tak, to on – Marek podszedł do mężczyzny i przywitał się z nim. Po nim zrobił to Maciek.

Obeszli cały dom od strychu aż po piwnicę. Potem ekspert zlustrował jeszcze działkę, na której był posadowiony.

 - No cóż panowie, nie jest tak źle. Fundamenty całe, dobre podpiwniczenie, instalacja w porządku. Jedyne do czego mógłbym się przyczepić, to stan dachu. Jeszcze nie ma śladów przecieku wody i wilgoci, ale trzeba będzie go wzmocnić i na pewno wymienić orynnowanie. Działka jest dość spora. Zadbany ogród i sad. Wyceniłbym wszystko na trzysta dziesięć tysięcy. Zdjęcia zrobiłem więc mogę go wystawić do sprzedaży. Cena nie jest wygórowana i myślę, że powinni znaleźć się chętni. Będziemy w kontakcie panie Dobrzański. Jak tylko pojawią się oferty, dam znać.

Rzeczoznawca odjechał, a Marek indagował jeszcze Maćka.

 - Słuchaj, – mówił – będę potrzebował twojej pomocy. Nie znam gustu Uli. Nie wiem jakie lubi kolory i co by jej się ewentualnie podobało. Mam na myśli na przykład kolor płytek. Do łazienki i ubikacji możemy dać takie same, ale do kuchni to już nie bardzo. Maciek uśmiechnął się. Doskonale wiedział, co preferuje przyjaciółka. Wielokrotnie rozmawiali na ten temat, bo Ula zawsze marzyła, żeby coś w tym domu zmienić, ale jak zwykle wszystko rozbijało się o brak pieniędzy.

 - Do sanitariatu i łazienki duże kafle blado żółte. Do kuchni ten sam rozmiar, ale oliwkowe. Uwielbia pastelowe kolory. Pokoje najlepiej w ciepłym oranżu, ale też dość bladym i jasnym beżu. Na podłogach nie za ciemne panele.

 - Czy ona będzie zabierała stąd jakieś meble?

 - Nie sądzę… Sam widziałeś, że one pochodzą z okresu wczesnego Gierka. Raczej wszystko trzeba będzie kupić nowe. Ja chętnie wybiorę się z tobą na zakupy. Będzie ci łatwiej. Daj tylko znać, kiedy.

Marek wyciągnął dłoń.

 - Dzięki za wszystko przyjacielu. Na pewno będę dzwonił. Teraz trzeba się skupić na remoncie – zerknął na zegarek. – Chyba nie będę już wracał do firmy. Przejadę się do miasta i zrobię rekonesans w sprawie płytek. Drzwi i to wszystkie też trzeba będzie wymienić, bo nadają się tylko na śmietnik. Ktoś bardzo się na nich wyżywał.

 - Nawet nie powiedziałeś, gdzie to mieszkanie.

 - Na Siennej. To jest to samo osiedle, na którym i ja mieszkam, tylko inny blok. No, lecę. Na razie.

 

Do domu wrócił o dziewiętnastej, ale był bardzo zadowolony. Udało mu się zamówić bardzo ładne płytki i miał nadzieję, że była ich wystarczająca ilość, bo ilość metrów podał na oko. Nie mierzył przecież ani kuchni, ani łazienki i ubikacji. Postanowił zrobić to jutro i ewentualnie zadzwonić z prośbą o korektę. Zamówił też dostawę paneli podłogowych. Tych na pewno kupił na wyrost i spuchliznę, bo całe pięćdziesiąt metrów.

Zaparzył sobie herbaty i zrobił kilka kanapek. W brzuchu burczało mu już od kilku godzin. Najedzony wybrał numer Uli. Kiedy odebrała przywitał się z nią mówiąc, że ma dobre wieści.

 

Opowiedział jej o wizycie rzeczoznawcy i podał kwotę wyceny.

 - To całkiem sporo Ula. Poza tym kupiłem wam mieszkanie. Co swoje to swoje i nie zawracałem sobie głowy przetargiem o czynsz. Mieszkanie jest ładne i słoneczne tylko wymaga małego remontu. Dowiedziałem się o nim całkiem przypadkowo w dniu, w którym wróciłem z Mazur. Syn mojej sąsiadki chciał je pilnie sprzedać. To dwa pokoje z kuchnią, ale bardzo ustawne i słoneczne. Jutro wchodzi tam ekipa remontowa. Jak wrócisz, koniecznie i jak najszybciej musisz podpisać akt notarialny.

 - Zaczekaj Marek… Jak to kupiłeś nam mieszkanie? Za co? Przecież nie sprzedałeś jeszcze domu.

 - No wyłożyłem pieniądze. Nie było na co czekać Ula, bo za mieszkanie warte trzysta czterdzieści pięć tysięcy facet chciał sto siedemdziesiąt. Jak sprzedamy dom, to potrącę sobie tę sumę i już. Nie martw się pieniędzmi. Powiedz mi tylko, czy będziesz zabierać jakieś meble z Rysiowa. Ja na twoim miejscu kupiłbym nowe, bo będzie cię na to stać.

 - Tak…, chyba masz rację. Te meble to prawdziwe starocie. A gdzie to mieszkanie?

 - Na Siennej. Na tym samym osiedlu, na którym ja mieszkam, ale w innym bloku. Jestem pewien, że obie będziecie zadowolone. Mam też namiary na lekarza dla Betti. Jak wrócicie umówię wizytę. I to tyle.

 - To aż tyle Marek. Naprawdę nie wiem jak mam ci dziękować – niebezpiecznie zadrżał jej głos, jakby miała się zaraz rozpłakać.

 - Ja wiem. Po prostu zatrudnij się u mnie. To robota w sam raz dla ciebie. Nie naciskam jednak. Proszę tylko, żebyś to przemyślała. Pozdrów małą Betti i Dorotę. Trzymajcie się ciepło.