AZYL - rozdział 11

 ROZDZIAŁ 11

 

 

Zgodnie z umową następnego dnia czekał na dziewczyny pod ich blokiem. Pojawiły się wkrótce. Wysiadł z samochodu otwierając Uli drzwi. Trochę zaskoczona skonstatowała, że na tylnym siedzeniu zamontowany jest fotelik dla dziecka. Marek usadowił w nim Betti i zapiął jej pasy. Kiedy usiadł już za kierownicą, powodowana ciekawością Ula zapytała:

 - Masz dziecko? Trochę mnie zdziwił ten fotelik.

Marek roześmiał się na całe gardło.

 - Nie, nie mam dzieci, a przynajmniej nic na ten temat nie wiem. Kupiłem go niedawno z myślą o Beatce. Będę was woził do Rysiowa więc na pewno się przyda.

Ula zamilkła. Pomyślała tylko, że on jest niesamowicie przewidujący i planuje wszystko z dużym wyprzedzeniem. Bez wątpienia był świetnym logistykiem.

 

- Jak pierwsza noc na nowym miejscu? Dobrze wam się spało?

 - Mnie świetnie. Beatce trochę gorzej. Znowu śniło jej się coś złego, bo o czwartej nad ranem przyszła wystraszona i wtuliła się we mnie jak kocię. To i tak spory postęp, bo w Rysiowie potrafiła się zrywać kilka razy w ciągu nocy.

 - To się zmieni Ula, zobaczysz. Lekarz na pewno jej pomoże.

 

 

Podpisanie aktu zajęło im niewiele czasu, bo zaledwie piętnaście minut. Wreszcie Ula miała czarno na białym, że jest jedyną właścicielką lokalu mieszkalnego. Do podpisania następnego mieli prawie trzy godziny i Marek zaproponował, żeby przeczekały je w firmie.

 - Mam kilka rzeczy do załatwienia. Wy sobie posiedzicie, napijecie się czegoś, a ja wykonam kilka telefonów, przejrzę parę dokumentów i jak wygospodaruję trochę czasu, to pokażę wam firmę.

Ula nie oponowała. Zawdzięczała mu tak wiele, że zgadzała się na wszystko. Mógłby je zabrać nawet do samego piekła i też nie protestowałaby.

Spory biurowiec firmy Febo&Dobrzański zaskoczył ją, bo nie spodziewała się, że jest tak duża. Wraz z Markiem wyjechały na piąte piętro rozglądając się ciekawie.

 - Tu urzęduję – podszedł do recepcji pytając pracującą tam dziewczynę o pocztę.

 - Violetta ją zabrała. Masz u siebie na biurku.

 - Mam prośbę Aniu. Jeśli możesz, zrób nam dwie kawy i szklankę herbaty. Może w socjalnym będą jakieś herbatniki dla małej. To jest Ula Cieplak i niewykluczone, że będzie u nas pracować, a to Ula jest Ania Nawrot, nasza niezastąpiona recepcjonistka. – Dziewczyny podały sobie dłonie uśmiechając się do siebie. Już w sekretariacie przedstawił Ulę swojej sekretarce Violetcie. – To drugie biurko jak widzisz jest puste i czeka tylko na ciebie, – powiedział jej cicho – podobnie jak ja. – Otworzył drzwi od gabinetu przepuszczając je przodem. – Dajcie mi okrycia i rozgośćcie się. Ania za chwilę przyniesie kawę. Betti masz tu trochę kredek i papier. Narysuj mi coś ładnego.

Mała usiadła przy szklanym stoliku i zajęła się rysowaniem. Ula przysiadła obok.

 - Marek…, chciałabym ci coś powiedzieć. Teraz jak wyprowadziłeś nasze życie na prostą myślę, że chętnie skorzystam z twojej propozycji pracy. Jeśli tylko uda się zapisać Betti do przedszkola nie będzie przeszkód, żebym mogła ją podjąć.

Podszedł do niej i usiadł obok uśmiechając się szeroko.

 - I tak mi mów dziewczyno. To bardzo dobra decyzja, a o Betti się nie martw. Jak będziemy wracać od notariusza podjedziemy pod przedszkole i zapytamy. O ile wiem, w prywatnych placówkach raczej nie ma problemu z przyjęciem dziecka. Gorzej jest w tych państwowych. Wszystko się okaże. Jest kawa – zerwał się z kanapy i pomógł Ani otwierając szeroko przed nią drzwi – i ciastka. Dziękuję Aniu.

Po wyjściu recepcjonistki rozdzwoniły się telefony. Ula i Betti siedziały cichutko nie chcąc mu przeszkadzać. Podziwiała go jak świetnie prowadzi rozmowy, jak bardzo jest kompetentny, jak logicznie wszystko wyłuszcza. Nic dziwnego, że firma stała tak dobrze prowadzona profesjonalną ręką prezesa. Skończył rozmawiać i nacisnął jakiś guzik prosząc Violettę.

 - Viola, gdzie jest umowa z Terleckim. Miałaś zanieść do prawników. Sprawdzili?

 

- Nie pytałam…

 - Jak to nie pytałaś? Prosiłem, żebyś zaniosła im wczoraj więc dzisiaj powinno być już coś wiadomo, tak?

 - No tak, ale jakoś wyleciało mi z głowy…

 - Kiedyś moje nerwy nie wytrzymają i będę się musiał z tobą rozstać. Nawet Sebastian ci nie pomoże.

Blondynka przełknęła nerwowo ślinę.

 - To ja zaraz zadzwonię.

 - Teraz to sobie sam zadzwonię, a ty idź sprawdzić, czy jeszcze czegoś nie zapomniałaś. – Kiedy zamknęły się za nią drzwi Marek przewrócił oczami. – Naprawdę czasami nie mam już do niej siły. Zachowuje się tak, jakby była ograniczona umysłowo. Żadnego z niej pożytku. To dlatego tak bardzo potrzebuję asystentki – zerknął z zegarek. – Słuchajcie, a może chciałybyście odwiedzić Pshemko? On na pewno się ucieszy, a jeszcze bardziej, kiedy mu powiem, że zdecydowałaś się na pracę tutaj. Wiem, że martwił się o ciebie i Beatkę. Chodźmy, mamy jeszcze trochę czasu.

Tak jak przewidział Marek reakcja na widok dziewczyn była żywiołowa i spontaniczna. Mistrz zerwał się ze swojego czerwonego fotela i wyściskał je obie.

 - Słyszałem duszko, że przeniosłyście się do stolicy.

 - Wszystko dzięki Markowi. To, co dla nas zrobił jest nie do przecenienia. Koniecznie musisz nas odwiedzić i zobaczyć mieszkanie. Jest naprawdę piękne. Dzisiaj natomiast podjęłam decyzję i niedługo zacznę pracować tutaj. Będziemy się częściej widywać.

 - Bardzo się cieszę Urszulo. Zawsze ci powtarzałem, że powinnaś skończyć z klepaniem biedy i wykorzystać swoje umiejętności. Jak zajmiesz się pracą, to i twój smutek minie. Moja pupilka – spojrzał na Betti – też jakby weselsza.

 - Dzisiaj Ulcia zapisze mnie do przedszkola. Będę wśród dzieci. Bardzo chcę tam chodzić. Mareczek mówił, że tam jest fajny plac zabaw.

Pshemko pogładził małą po głowie.

 - To najlepsze dla ciebie rozwiązanie kruszynko.

 - Będziemy się zbierać – Marek sprawdził czas. – Jeszcze musimy załatwić podpisanie aktu notarialnego ponieważ udało mi się sprzedać dom w Rysiowie. Będzie trochę zamieszania, bo trzeba opróżnić go ze sprzętów. Jak się uporamy ze wszystkim urządzimy parapetówkę. Możesz się już czuć zaproszony.

 

Weszli do kancelarii, gdzie czekało już na nich młode małżeństwo z dwójką dzieci. To oni nabywali od Uli dom. Podpisano akty a nabywca korzystając z wolnego komputera przelał od razu pieniądze na Uli konto. Ona z kolei zobowiązała się jak najszybciej udostępnić im dom i obiecała, że jak go opróżnią, zadzwoni do nich. Na dzisiaj pozostała do załatwienia sprawa przedszkola. Zanim do niego dojechali Marek zaprosił dziewczyny na obiad.

 - Masz inne rzeczy na głowie niż stanie przy garach. Dzisiaj możesz sobie odpuścić gotowanie. Zjemy szybko i pojedziemy.

 - Ja chciałabym jeszcze dzisiaj załatwić najbardziej palącą sprawę. Chciałabym uregulować z tobą wszystkie rachunki. Trochę mnie to uwiera, bo nie lubię mieć długów.

 - No skoro tak, to będziemy musieli podjechać do mnie do domu, bo tam mam wszystkie faktury, ale najpierw przedszkole.

 

Miał rację. Nie robiono im żadnych trudności w zapisaniu Betti do grupy starszaków. Opłata miesięczna nie była zbyt wygórowana, chociaż i tak znacznie wyższa niż w państwowej placówce. Właścicielka poinformowała Ulę, że może Betti przyprowadzać już od jutra. Zadowolona uregulowała wszystkie opłaty. Teraz już bez przeszkód podjechali pod blok Marka.

 

To mieszkanie było ogromne, urządzone trochę minimalistycznie i po męsku, ale miało wszystko, co potrzebne do wygodnej egzystencji. Marek włączył Beatce bajki a sam nastawiwszy expres wyciągnął wszystkie faktury i kalkulator.

 - Musisz to policzyć. Ja nie miałem na to czasu. Rzeczy, które kupowałem do mieszkania nie są z najwyższej półki, ale nie są też z najniższej. Starałem się kupować solidne sprzęty, żeby wytrzymały parę lat. Ty zliczaj a ja idę zrobić kawę.

Nie przyznał się jej, że podwójnie opłacił ekipę remontową. Faktury opiewały na kwotę niepodwojoną. Ula pochyliła się nad rachunkami skrupulatnie je licząc.

 - Podliczyłam dwa razy. Wychodzi bez paru złotych dwieście czterdzieści tysięcy. To naprawdę nie tak drogo, skoro jak mówiłeś, samo mieszkanie kosztowałoby trzysta czterdzieści pięć tysięcy, gdyby nie trzeba było go remontować. Zostanie mi jeszcze całkiem sporo. To taki żelazny zapas na czarną godzinę, bo różnie może w życiu być. Masz tu laptopa? Od razu przeleję ci na konto. Przynajmniej wyjdę stąd z lekkim sercem i czystym sumieniem. Będę musiała odwiedzić jeszcze urząd skarbowy, bo trzeba zapłacić podatek, ale to już pestka. Wykorzystam czas, kiedy Beatka będzie w przedszkolu.

 - A od kiedy chcesz zacząć pracować? Nie ukrywam, że ja chciałbym jak najprędzej.

 - Myślę, że od połowy października. Może uda się do tego czasu uprzątnąć dom. Muszę jeszcze pogadać o tym z Maćkiem.

Marek postawił na stoliku filiżanki z kawą, sok pomarańczowy dla Betti i dwa kieliszki, które napełnił półsłodkim winem. Na zdziwione spojrzenie Uli odparł, że to był dla nich wszystkich męczący dzień, ale owocny, a lampka wina trochę ich odpręży.

 

Podniosła kieliszek i umoczyła w nim usta. Wino było naprawdę dobre.

 - Za twoje zdrowie Marek, oby zawsze ci dopisywało, za twoje wielkie, szlachetne serce i za wszystko dobre, co dla nas zrobiłeś. Zawsze będziemy ci bardzo wdzięczne – stuknęła lekko w jego kieliszek.

 - A ja piję za waszą odmianę losu, za waszą pomyślność i spokój.

Wieczorem odprowadził je do domu i pożegnał się z nimi przed blokiem. Jutro musiały wcześnie wstać z powodu Beatki. Przed pójściem spać Ula zadzwoniła jeszcze do Maćka. Omówiła z nim sprawę mebli.

 - Byłoby dobrze Maciuś, jakbyś skrzyknął kilku sąsiadów do pomocy na pojutrze. Ja rano będę w Rysiowie koło dziewiątej i zacznę pakować ciuchy, chociaż pewnie większość nadaje się tylko do spalenia. Jakbyś mógł załatwić trochę kartonów, to byłoby wspaniale. Może Dorota też przyjdzie? Zapytaj ją, dobrze? Chciałabym jak najszybciej opróżnić dom. Wprowadzi się młode małżeństwo z dziećmi, ale pewnie wcześniej będą chcieli wyremontować.

 - O nic się nie martw, wszystko załatwię. Trzymaj się i dobranoc.

 

Następnego dnia rano spakowała Beatce mały plecaczek, w którym były kapcie, ręczniczek i wielka torba cukierków czekoladowych.

 - Cukierki są na przywitanie. Poczęstujesz panią, nowe koleżanki i kolegów.

O siódmej trzydzieści były już w przedszkolu. Poinformowała siostrę, że przyjdzie po nią o szesnastej. Kiedy Betti dołączyła do swojej grupy Ula poszła jeszcze porozmawiać z dyrektorką. Wzięła od niej numer telefonu i podała jej swój. Uprzedziła ją, że pojutrze przyjdzie odebrać małą Marek Dobrzański.

 - To ten człowiek, który był tu wczoraj ze mną – wyjaśniła.

Sam Marek jeszcze o tym nie wiedział, ale po powrocie ze skarbówki miała zamiar do niego zadzwonić i poprosić go o to. Jechała do Rysiowa na cały dzień i chciała jak najwięcej zrobić.

Z urzędu wróciła przed trzynastą. Trochę zmitrężyła czasu, bo musiała wypełnić kilka formularzy. Zanim zabrała się za obiad, zadzwoniła do Marka.

 - Mam dwie sprawy Marek i nadzieję, że pomożesz w jednej z nich. Wprawdzie dręczą mnie wyrzuty sumienia, bo powinnam dać ci już spokój i nie zawracać ci nami głowy, ale umówiłam się jutro z Maćkiem w Rysiowie o dziewiątej i chciałabym zacząć opróżniać dom. Nie dam rady odebrać Betti z przedszkola o szesnastej. Mógłbyś po nią podjechać i przywieźć mi ją? Na kolację planuję pieczenie kiełbasek, bo sporo rzeczy trzeba będzie spalić. To takie trochę połączenie przyjemnego z pożytecznym.

 - Nie ma sprawy Ula. Uprzedziłaś, że to ja będę ją jutro odbierał?

 - Tak, wszystko załatwione. Druga rzecz jest przyjemniejsza, bo chcę cię zaprosić dzisiaj na obiad, jeśli oczywiście nie masz innych planów.

 - Bardzo chętnie przyjdę. Będę koło siedemnastej. Ugotuj coś wyjątkowego.

 - Nie wiem, czy będzie wyjątkowe, ale postaram się, żeby było smaczne.