KONFLIKT WEWNĘTRZNY - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

 

Matura zbliżała się wielkimi krokami a wraz z nią moment, który miał zadecydować o Antka być, albo nie być. Nie zmienił swojego postanowienia. Miał dość tak długo skrywanej tajemnicy.

Okres egzaminów był gorący. Niektórym bardzo zależało na wysokich ocenach. Antek miał inne oczekiwania. Nie wybierał się na studia, chociaż nie zamierzał kończyć edukacji na maturze. Już wcześniej zorientował się, że co jakiś czas odbywają się kursy profesjonalnego makijażu, po ukończeniu których otrzymuje się certyfikat pozwalający rozwinąć własną działalność lub pozyskać dobrą pracę w agencjach modelek. On chciał tylko zdać i mieć to z głowy. Tak też się stało, chociaż świadectwo, które przyniósł tego dnia do domu było bardzo przeciętne. Ojciec popatrzył na syna karcącym wzrokiem.

 - Możesz mi powiedzieć jakim cudem z takimi ocenami chcesz się dostać na studia?

 - Nie zamierzam iść na studia – odpowiedział spokojnie. – Chcę przejść korektę płci.

Oboje rodzice wytrzeszczyli na niego oczy i jednocześnie wyrzucili z siebie – co chcesz przejść?

 - Korektę płci – powtórzył. – Odkąd pojawiłem się na świecie wiem, że nie jestem sobą. Źle się czuję we własnym ciele. W środku jestem kobietą a na zewnątrz mężczyzną. Przeżywam konflikt wewnętrzny i jest mi z tym okropnie. Jestem nieszczęśliwy i chcę to zmienić.

 - W imię ojca i syna… Czyś ty oszalał? – matka teatralnie chwyciła się za miejsce, w którym biło jej serce. – Na litość boską Stachu zrób coś!

 - A zrobię, żebyś wiedziała, że zrobię – zerwał się z kanapy, mocno schwycił syna za ramię i wyszedł z nim z domu. Jak worek kartofli ciągnął go przez kilka przecznic aż wreszcie zatrzymał się przed jakimś starym budynkiem. Wszedł na piętro wciąż trzymając Antka w żelaznym uścisku.

 - Co to za miejsce? – wyksztusił Antoś.

 - To miejsce, w którym udowodnisz, że jesteś cholernym facetem z jajami. To dom uciech a ja za chwilę wykupię ci seans z panienką.

Antek zaczął się wyrywać.

 - Puść mnie! Nigdy tego nie zrobię, rozumiesz? Ja wiem, kim jestem. Na pewno nie jestem napalonym facetem pieprzącym panienki w burdelu.

Stanisław odsapnął głęboko.

 - Skoro tak, to załatwimy to inaczej. Idziemy.

Znowu minęli kilka przecznic docierając do jakiejś knajpy. Ojciec usadził go przy barze i zamówił dwie pięćdziesiątki.

 - Pij – rozkazał. Antoś skrzywił się.

 - To jest obrzydliwe. Nie będę tego pił.

 - Pij, powiedziałem. No już! – ojciec schwycił jego kieliszek i siłą rozchyliwszy mu usta wlał jego zawartość do gardła chłopca. Antek zakrztusił się i nie mógł złapać tchu. Usłyszał rechot swojego rodziciela, barmana i kilku facetów, którzy siedzieli nieopodal. Wściekł się. Złapał stojącą na blacie butelkę po coca-coli. Rozbił ją i jednym zamaszystym ruchem podciął sobie gardło. Krew trysnęła prosto na Stanisława.

 

 

 - Pogotowie! – wrzasnął do barmana – Dzwoń po pogotowie!

Antoś wykrwawiał się. Leżał na posadzce a obok niego powiększała się kałuża krwi. Na szczęście pogotowie przyjechało bardzo szybko. Zabezpieczyli ranę chłopca i na sygnale zawieźli go do szpitala.

 

Stan Antka był bardzo ciężki. Na stole operacyjnym zatrzymał się dwa razy i dwa razy reanimowano go. Chirurdzy cierpliwie zszywali przecięte naczynia krwionośne i nadszarpniętą tchawicę. Operacja trwała kilka godzin a skutek jej był wciąż niepewny. Rodzice chłopaka czuwali przy nim na zmianę dzień i noc. Oboje mieli wyrzuty sumienia i mnóstwo wątpliwości. Żałowali, że nie pozwolili mu tak do końca wyjaśnić tego co czuje i co zamierza.

Antek ocknął się trzeciego dnia. Nie mógł nic mówić. Zauważył siedzącego na krześle ojca i odwrócił od niego twarz. Stanisław usiłował mu wytłumaczyć swoje zachowanie i to, dlaczego zaciągnął go najpierw do burdelu a potem do baru, ale Antek go nie słuchał. Kiedy weszła pielęgniarka pokazał jej na migi, że potrzebuje coś do pisania. Przyniosła mu papier i długopis a on skreślił kilka słów i oddał jej kartkę z powrotem. Rozłożyła ją i przeczytała: „Proszę nigdy więcej nie wpuszczać tu mojej rodziny. Nie życzę sobie ich odwiedzin. Jestem dorosły i mam prawo decydować, kogo chcę tu widzieć a kogo nie”. Pokiwała głową dając znak Antkowi, że zrozumiała. Podeszła do Stanisława.

 - Musi pan opuścić salę chorego.

 - Z jakiego powodu? Ja jestem przecież ojcem i mam prawo czuwać przy synu.

 - To prawda, ale pański syn nie życzy sobie obecności rodziny przy nim. Wyraźnie mi to napisał – pokazała mu treść kartki. – Proszę więc nie utrudniać.

Stanisław podniósł się z krzesła. Był wściekły. Spojrzał jeszcze na syna i wyszedł z sali. Antek odetchnął. Od tej chwili zaczął wolno wracać do zdrowia. Codziennie przychodził psychiatra i rozmawiał z nim. Musiał przejść taką terapię ze względu na próbę samobójczą. Lekarzowi opowiedział o swojej odmienności a on obiecał, że skontaktuje go z dobrym seksuologiem.

 - On na pewno określi i nazwie twoją odmienność. Będziesz wiedział na czym stoisz. Ze swojej strony mogę ci zapewnić konsultacje przez najbliższy rok ilekroć będziesz odczuwał taką potrzebę.

Antek po raz pierwszy w życiu otrzymał wsparcie i przestał błądzić jak dziecko we mgle.

Miesiąc później wypisano go ze szpitala. Pojechał do rodzinnego domu. Tam zastał tylko bliźniaczki. Miały wakacje i póki co siedziały w domu. Spakował do plecaka kilka ciuchów i dokumenty. Z tylko sobie znanej skrytki w pokoju wyciągnął grubą kopertę z zarobionymi przez siebie pieniędzmi. Zarzucił plecak na ramię i pożegnał się z siostrami.

 - Pewnie nigdy tu już nie wrócę. Zbyt dużo krzywdy doznałem od ojca a matka nigdy nie stanęła po mojej stronie. Jeśli jednak będziecie chciały ze mną pogadać, to jest telefon. Numer na razie ten sam a jeśli zmienię, podam wam nowy. Trzymajcie się i zawsze bądźcie sobą.

 

 

Najpierw udał się do banku. Założył konto i wpłacił na nie pieniądze. Część z nich zachował na bieżące wydatki i na wynajęcie jakiegoś lokum. Kupił gazetę z ogłoszeniami i wstąpił do Mc Donalda, bo poczuł głód. Jedząc hamburgera pilnie studiował zamieszczone w gazecie anonse. Wynotował kilka adresów i zaczął poszukiwania. Nie miał szczęścia. Właściciele czterech pierwszych bardzo wyśrubowali ceny. Antek nie chciał być zbyt rozrzutny. Nie miał pojęcia, czy uda mu się zdobyć jakieś zlecenia. W końcu trafił do pewnej wdowy, która oferowała mu pokój i prawo korzystania z kuchni. Zgodził się. Musiał gdzieś się zadekować, bo jutro przed południem miał pierwszą wizytę u seksuologa, którą załatwił mu szpitalny psychiatra.

 

Następnego dnia udał się pod wskazany na wizytówce adres. Mężczyzna siedzący w gabinecie od razu wzbudził jego zaufanie. Był starszym człowiekiem około pięćdziesięcio pięcio letnim i z pewnością doświadczonym. Antek długo opowiadał mu o sobie, bo lekarz musiał poznać wszystkie szczegóły dotyczące konfliktu jego wnętrza z zewnętrzem. Pytał też o relacje w rodzinie.

 - To bardzo smutne, że taka odmienność skazuje ludzi takich jak pan na alienację rodzinną. Na podstawie tego co mi pan opowiedział mam pewność, że cierpi pan na zespół dezaprobaty płci. To ogólna nazwa obejmująca kilka zaburzeń, których cechą wspólną jest głębokie, silne i przygnębiające niezadowolenie z posiadanej płci cielesnej. Towarzyszy temu tak jak w pana przypadku przekonanie, że nastąpiło nieporozumienie, jakiś błąd popełniony przez naturę. Występuje więc niezgodność pomiędzy płcią psychiczną a pozostałymi cechami płci. Pan jest transseksualistą, kobietą uwięzioną w ciele mężczyzny. Czuje pan odrazę do własnego ciała należącego do innej płci i cierpi pan z tego powodu, bo pragnie pan akceptacji społecznej w roli zgodnej z płcią przeżywaną psychicznie. U pana występuje silne pragnienie przekształcenia swego ciała nawet w drodze skomplikowanych zabiegów chirurgicznych i odnoszę wrażenie, że to główny cel pańskiego życia. To długi i często bolesny proces, ale pan jest zdeterminowany i wierzę, że uda się panu. Zanim jednak zacznie się pan zmieniać fizycznie proponuję, by złożył pan wniosek w sądzie o zmianę płci w dokumentach. Jeśli sąd wyrazi taką zgodę, od razu poczuje się pan lepiej.

 

Wizyta u seksuologa otworzyła mu szerzej oczy. Lekarz długo go uświadamiał, ale dzięki temu dał mu instrumenty do ręki, dzięki którym krok po kroku mógł osiągnąć to co zamierzał. Nie zaniedbywał też sesji z psychiatrą. Trzy miesiące spotkań nauczyły Antka mówić o tym co czuje. Pozwoliły określić i nazwać przeszłość i rozpoznać krzywdy. Dojrzał swoje intencje i dokładnie wyznaczył cel. Mentalnie wydawał się gotowy do zmian i tak też orzekł lekarz.

 

Zebrał wszystkie niezbędne dokumenty a przede wszystkim diagnozę seksuologa i udał się z nimi do sądu. Proces trwał blisko pół roku, ale zakończył się dla niego pomyślnie. Przy okazji wpisano mu do dokumentów żeńskie imię Antonina. Dziwił się tylko, że na rozprawę wezwano jego rodziców. Był przecież pełnoletni. Jednak w takich sprawach zawsze wzywani są rodzice nawet wtedy, gdy dziecko osiągnie pełnoletność. Ani ojciec, ani matka nie robili trudności i zgodzili się na korektę płci syna, chociaż już go tak nie określali. Przestał nim być w momencie jak obnażył przed nimi swoją prawdziwą naturę. Podczas rozprawy ani raz nie spojrzeli w jego kierunku. Po niej chciał do nich podejść i podziękować, że się zgodzili na to, by stał się kobietą, ale ojciec ruchem dłoni zatrzymał go wpół kroku.

 - Nawet nie waż się podchodzić. Przyniosłeś nam wstyd. Nawet nie wiemy kim ty jesteś zboczeńcu. Niech Bóg ci wybaczy, bo my nie potrafimy.

Nie czuł się rozczarowany i nie spodziewał się żadnej wolty z ich strony. Po rozprawie ojciec pewnie poszedł się upić do baru a matka poleciała do kościoła wygniatać kolanami dziury w posadzce.

 

Po uprawomocnieniu decyzji sądu wyrobił sobie nowy dowód osobisty i inne potrzebne mu dokumenty. Sporządzono wpis w postaci notatki do aktu urodzenia. Na oryginale nadal widniało jego męskie imię. Zmieniono wpisy na świadectwach i dyplomach ze szkół a także w polisie ubezpieczeniowej. Na ostatnią wizytę do zaprzyjaźnionego już psychiatry poszedł jako Antonina Wolska ubrany w sukienkę, lekkie sandałki i przewieszoną przez ramię torebkę. Czuła się wspaniale, bo zrobiła wreszcie krok we właściwym kierunku.

 - Cieszę się, że masz to już za sobą, chociaż przed tobą jeszcze wiele pracy i kosztownych zabiegów. Tu masz adres Fundacji Trans-Fuzja, która działa na rzecz osób transpłciowych w Warszawie. Tam uzyskasz wsparcie i pomoc. Oni też wskażą ci lekarza, który zacznie leczenie hormonalne.

Tośka podziękowała mu za to, że tyle dla niej zrobił. Teraz czekała ją podróż do stolicy, gdzie miała się zacząć jej fizyczna przemiana.

 

Solidnie przygotowała się do tego wyjazdu. Zanim postawiła stopę na peronie warszawskiego dworca sprawdziła dojazd do fundacji i obdzwoniła kilka agencji modelek i salonów fryzjerskich oferując im swoje usługi. Kilku właścicieli tych placówek wykazało zainteresowanie i umówiło się z nią na spotkania. Od ręki zaproponowano jej pracę w zakładzie pogrzebowym. Potrzebowali kogoś, kto robiłby makijaż nieboszczykom. Praca nie miała być na etacie, ale w zależności od potrzeb co Tośce bardzo odpowiadało. Poza tym oferowano nawet niezłe pieniądze. Nie miała żadnych oporów. Dla niej był to jeden ze środków, które miały ją doprowadzić do wymarzonego celu.