"NASZE MIEJSCE NA ZIEMI" - rozdział 7

ROZDZIAŁ 7

W sobotni, wczesny poranek huk warczących silników wyrwał ją ze snu. Wyskoczyła z łóżka przestraszona, ale po chwili zrozumiała, że to dzisiaj mają ucywilizować to miejsce i wysypać drogę dojazdową szutrem. Błyskawicznie narzuciła na siebie dres, adidasy, i łapiąc w locie ciepłą kurtkę, wybiegła przed dom. Trzy potężne wywrotki zrzucały już szuter w wyznaczonym miejscu, a z głównej drogi skręcał walec, który miał wyrównać te ogromne pryzmy potłuczonego drobno kamienia.

Obok niej zmaterializowała się Marynia przecierając zaspane oczy i ziewając głośno.

 - Nawet w sobotę nie dają pospać – stwierdziła marudnie. Dorota uśmiechnęła się do córki i objęła ją wpół.

 - Wiesz przecież, że tylko ten termin mieli wolny. Nie mogłam wybrzydzać. Niedługo spadnie pewnie śnieg i już nic nie mogłybyśmy zrobić. – Marynia przytuliła się do niej.

 - Zapomniałam ci wczoraj powiedzieć… Maciek mówił, że dzisiaj będą kończyć grodzić naszą działkę. Pewnie też zamontują podwójną bramę tak jak chciałaś. Zresztą Adam ma tu dzisiaj być po porannym obchodzie to powie więcej szczegółów – uniosła w górę głowę, a następnie popatrzyła na jezioro, którego tafla marszczyła się pod wpływem silnych podmuchów wiatru.

 – Mam nadzieję, że chociaż padać nie będzie. Te chmury wyglądają niepokojąco.

 - Chodź do domu i nie wróż już. Pora zrobić jakieś śniadanie. Może i kierowcy zjedzą?

Koło jedenastej pojawił się Adam. Wszedł do domu głośno otrzepując buty i rozcierając zziębnięte dłonie. Ściągnął kurtkę i pomaszerował do kuchni. Przywitał się z dziewczynami i usiadł przy stole.

 - Widzę, że robota wre. Uwijają się. To dobrze. Może dzisiaj skończą.

 - Marynia mówiła, że finiszujecie z grodzeniem, to prawda?

 - Prawda. Za jakieś dwie godziny powinni tu dotrzeć. Chciałbym, żeby jeszcze dzisiaj postawili bramę. Jakie to szczęście, że zdecydowałaś się na ogrodzenie panelowe. Jest tak proste i szybkie do zamontowania, że nawet laik by sobie poradził. Przy układaniu siatki poszłoby znacznie trudniej i na pewno dłużej. Dostanę jakiej kawy? Zmarzłem trochę. 

Dorota zakręciła się jak fryga i już po chwili stawiała przed nim parujący kubek pełen czarnego, aromatycznego napoju. Marynia uciekła do swojego pokoju wymawiając się lekcjami. Zostali sami.

Adam potarł czoło i uśmiechnął się do Doroty.

 - Nie masz jeszcze dość tego wszystkiego? Tego huku, kurzu, wiecznego sprzątania?

 - Czasami mam, ale to jest takie inne od życia, które prowadziłam kiedyś. Wciąż odnoszę wrażenie, że tamto życie było strasznie dawno temu i choć było dla mnie momentami nie do zniesienia, tutaj jakoś zapominam o tym. Zawsze będę wdzięczna ciotce Klementynie, że zostawiła nam to wszystko w spadku. Tutaj obie odżyłyśmy po ciężkich przejściach, okrzepłyśmy i chyba zdążyłyśmy wrosnąć w ten krajobraz, jakby był naszą naturalną częścią. Budzę się każdego dnia i pierwszą rzeczą jaką robię, to zerkam przez okno. Jezioro jest takie urokliwe i chyba nigdy nie przestanie mnie zachwycać. Nie wiem wprawdzie jak jest w zimie, ale myślę, że i ten zimowy widok będę potrafiła docenić. Każda pora roku ma swój urok.

 - W zimie, jeśli temperatury są niskie, jezioro zamarza. Często chodzę i wybijam w nim przeręble, żeby ryby miały dopływ tlenu. Dokarmiam też ptactwo zimujące tutaj. Z całą pewnością ta zimowa cisza, która jest tu wszechobecna, może człowieka uwieść. Jeśli będziesz miała ochotę, zabiorę cię któregoś dnia na paśniki, które rozstawiliśmy z ojcem w różnych miejscach. Jak ma się szczęście, to można zobaczyć sarny i dziki. Nie tak rzadko i lisy się trafiają. Jednak w następną sobotę chciałbym porwać cię do Kwidzyna, do Kwidzyńskiego Centrum Kultury, w którym odbędzie się koncert Michała Bajora. Często puszczasz jego nagrania i pomyślałem, że to dobra okazja zobaczyć i posłuchać go na żywo. Wykupiłem dla nas bilety…

Oczy Doroty dostały wytrzeszczu. Nigdy by nie pomyślała, że Adam będzie preferował taką muzykę. Bajora uwielbiała od niepamiętnych czasów, ale nigdy nie miała możliwości być na jego występie, choć w stolicy dość często widywała plakaty z zapowiedziami jego recitali.

 - Naprawdę kupiłeś bilety? – wyszeptała zaskoczona. Adam pokiwał twierdząco głową. Ujął jej drobną dłoń i przycisnął do ust. Poczuła się trochę zażenowana tym intymnym gestem.

 - Mam nadzieję, że dasz się skusić?

 - Nawet nie musisz mnie namawiać. Chętnie pojadę. O której ten koncert?

 - Zaczyna się o osiemnastej, więc nie tak późno.

Usłyszeli odgłos otwieranych drzwi i po chwili w kuchni pojawił się Maciek.

 - Jesteśmy. Odetchniemy trochę i będziemy stawiać bramę. Pani Doroto, zrobi nam pani kawy? Chłodno dzisiaj i chłopakom zdrętwiały dłonie.

 - Zaraz się rozgrzejecie. Zaproś ich wszystkich. Nie będą przecież pić na tym wietrze.

Kuchnia wypełniła się wesołym gwarem kilkunastu ludzi w wieku Adama i nieco młodszych. Wszyscy byli jego dobrymi kolegami. Porozsiadali się przy dębowym stole żartując i chichocząc z własnych dowcipów. Dorota ustawiła przed każdym z nich kubek i ogromny dzbanek z kawą.

 - Samoobsługa – powiedziała uśmiechając się szeroko. – Kto ma ochotę na kawę z mlekiem, jest i mleko. A może wy głodni jesteście? Mam cały gar dobrego bigosu. Ktoś chętny? – Wszyscy jak jeden mąż podnieśli ręce. Znali już jej talent kulinarny, bo przez wiele dni karmiła ich w przerwach od pracy. Oni ciężko pracowali, a ona dbała o ich żołądki.

Zwabiona gwarem weszła do kuchni Marynia i przywitała się ze wszystkimi. Przycupnęła na krześle obok Maćka.

 - Cześć Maryś – odezwał się cicho. – Dużo masz lekcji do odrobienia?

 - Nie tak wiele. Właściwie to już skończyłam, a co?

 - Chciałbym wyciągnąć cię na dyskotekę dzisiaj po południu. Wybieramy się całą paczką, większość ludzi już znasz. Masz ochotę potańczyć?

 - Pewnie, choć większych doświadczeń nie mam. W Warszawie raczej nie chodziłam na takie imprezy chyba, że organizowane były w szkole. A gdzie to ma być?

 - W Prabuckim Centrum Kultury na Łąkowej. Powiem twojej mamie, że odwiozę cię całą i zdrową.

Dorota nie miała nic przeciwko temu. Uważała, że Maciek jak na swoje szesnaście, no prawie siedemnaście lat, jest bardzo odpowiedzialny i na pewno nie pozwoli, żeby Maryni stała się jakaś krzywda.

 - Pamiętaj tylko, że chciałabym, żeby ona była w domu o dwudziestej drugiej trzydzieści najpóźniej, bo będę się martwić, jak nie wrócicie na czas.

Towarzystwo ruszyło do pracy zostawiając Dorotę z całą górą brudnych naczyń, ale nie narzekała. Adam też podniósł się z krzesła.

 - I ja będę szedł. Muszę jeszcze objechać trochę lasu. Wpadnę jutro zobaczyć, czy skończyli ubijać drogę. Trzymaj się.

Dom nagle ucichł, choć za oknami robota trwała w najlepsze. Dorota pozmywała naczynia i zajęła się rozdzielaniem do kopert należnych ludziom od grodzenia pieniędzy. Na pewno dzisiaj skończą, a ona lubiła być przygotowana do wypłaty. Za utwardzanie drogi i wynajęcie walca wpłaciła zadatek i jeśli i to dzisiaj zostanie zrobione, prześle resztę należności na konto firmy. Nie lubiła zalegać z rachunkami.

Wielu rzeczy na pewno już nie uda się zrobić w tym roku. Na wiosnę odłożyły plany związane z budową werandy, chociaż dwa wygodne, bujane fotele, które miały stanowić jej ozdobę, stały od jakiegoś czasu na strychu. Pomost też musi zaczekać do przyszłego roku. Nie był priorytetem, bo dom był ważniejszy. Dorota jednak podzielała zdanie córki, że on jest niezbędny i obiecała, że w przyszłym roku stanie solidny i mocny, wysunięty kilka metrów dalej na jezioro, niż ten stary. Takie mini molo. Garaż też był ważny, ale póki co, jej samochód będzie zimował pod chmurką.

Kolejny raz pojawił się Maciek informując ją, że brama skończona i jeśli nie ma nic przeciwko temu, ludzie chcieliby wrócić do domu. Wyszła wraz z nim przed dom dzierżąc w dłoni plik kopert. Dziękowała im serdecznie wręczając każdemu jedną z nich i obiecując, że wiosną też będzie miała dla nich pracę. Podwórze powoli pustoszało. Został Maciek, dla którego też przygotowała wynagrodzenie. Zarumienił się, gdy wciskała mu kopertę w dłoń.

 - Nie trzeba…, naprawdę…, to przecież sąsiedzka pomoc.

 - Nie wygłupiaj się Maciek. Harujesz tu jak wół od kiedy się poznaliśmy. Zasłużyłeś uczciwie na te pieniądze, więc bierz i zrób z nich dobry użytek.

Podziękował i zanim wsiadł do kłada, rzucił jeszcze, że pojawi się za dwie godziny, jak trochę się ogarnie i zabierze Marynię.

Wspólnie wybierały kreację dla Maryni. Postanowiła iść w krótkiej plisowanej spódniczce i zdobnej bluzce. Dorota z rozczuleniem przyglądała się przebierankom córki. Powoli zaczęła zmieniać się w kobietę. Niezauważalnie traciła dziecięce rysy na rzecz subtelnego kształtu drobnej twarzyczki, w której dominowały duże, błękitne oczy i długie rzęsy. Dorota też takie miała. Cieszyła się, gdy tuż po porodzie okazało się, że mała podobna jest do niej. Z Karola nie miała nic. Na szczęście.

Marynia stanęła przed nią i okręciła się dokoła.

 - I jak mamuś? Dobrze?

 - Pięknie. Śliczna ta bluzka. A co z włosami? Zostawisz rozpuszczone?

 - Chyba tak. Założę tylko opaskę. Nie będą przeszkadzać. Czółenka wezmę do reklamówki i przebiorę tam na miejscu – znieruchomiała nagle. – Chyba Maciek przyjechał. Słyszę samochód. Lecę mamuś. Na pewno wrócimy na czas. Na razie.

Zamknęła drzwi na klucz i ruszyła schodami na strych. Miała popołudniowy luz więc postanowiła, że zacznie wreszcie tkać. Już wcześniej przygotowała sobie na papierze dużego formatu kilka projektów i cały kosz kolorowej przędzy. Tej ostatniej nie brakowało, bo ciotka Klementyna zostawiła jej ogromne ilości. Przez co najmniej pół roku nie wyrobi tego do końca. Nacisnęła włącznik i pomieszczenie zalało jasne światło. Podpięła jeden z projektów za naciągniętą na krosna osnową i usiadła wybierając stosowne kolory włóczki. Zaczęła tkać. To miał być gobelin przedstawiający jesienne motywy.

Palce początkowo niezgrabnie radziły sobie z materią, ale wraz z upływem czasu przypominały sobie wszystkie ruchy. Po godzinie szło jej już całkiem sprawnie. Ta praca uspokajała ją, pozwalała skupić się na czynności przeplatania wątków i pomyśleć. Przypomniała sobie poranną rozmowę z Adamem, jego propozycję pójścia na koncert i ten intymny gest, kiedy jego usta dotknęły jej dłoni. Wtedy na krótki moment poczuła się prawdziwą kobietą. Nie pamiętała, czy Karol kiedykolwiek całował jej dłonie. Chyba nigdy… Nawet wtedy, gdy nie byli jeszcze małżeństwem i nic nie zapowiadało tego piekła, przez które musiała przejść. Adam był taki inny. Zawsze uprzejmy, życzliwie uśmiechnięty, pomocny i po prostu dobry. O takim mężu dla siebie zawsze myślała. Marzyła o dobrym, szczęśliwym życiu, a tymczasem to życie zgotowało jej prawdziwy koszmar nie oszczędzając przy tym wszystkim jej ukochanego dziecka. Poczuła, że ma mokre policzki. Nerwowo przetarła je dłońmi. Czy mogła jeszcze liczyć na życie z mężczyzną u boku? Miała zaledwie trzydzieści pięć lat. W jej wieku niektóre kobiety są dopiero na początku drogi. Wychodzą za mąż i planują potomstwo. Nie sądziła, by chciała mieć jeszcze dzieci, ale przecież nie będzie młodsza, tylko coraz starsza, a perspektywa starzenia się w samotności nie napawała optymizmem.