"NASZE MIEJSCE NA ZIEMI" - rozdział 9

ROZDZIAŁ 9

Dorota ocknęła się dość późno. Za oknem był już jasny dzień. Z niepokojem spojrzała na budzik, który wskazywał godzinę dziewiątą trzydzieści. – No nieźle – pomyślała. Wyskoczyła z łóżka i zarzucając na ramiona szlafrok wyszła z pokoju. Z przyjemnością wciągnęła w nozdrza zapach świeżo parzonej kawy. Najwyraźniej jej dziecko było już od dawna na nogach. Marynia siedziała przy stole i z zapałem szykowała śniadanie. Dorota podeszła do niej i przytuliła twarz do jej ciepłego policzka.

 - Dzień dobry córuś. Od dawna tu urzędujesz?

 - Od siódmej. Nie mogłam spać. Co zjesz na śniadanie? Ten biały ser od Gawrońskich, pycha. Próbowałam, a z miodem, albo z dżemem jeszcze lepszy.

 - Może być. Ja tylko ogarnę się trochę i zaraz przyjdę.

Odświeżona i przebrana zasiadła za kuchennym stołem, a Marynia już stawiała przed nią pachnące kakao i filiżankę z kawą.

 - Smacznego mamuś. Jak było wczoraj? Koncert fajny?

 - Bardzo mi się podobał. Bajor to jednak klasa sama dla siebie. Adam nawet kupił mi płytę z jego utworami. Dostałam też autograf. To był naprawdę miły wieczór. Za to wy – roześmiała się – pospaliście się jak dwa bąki.

 - Zmęczył nas ten maraton filmowy. Co za dużo, to nie zdrowo. Za to dzisiaj szykuje się nam mała wyprawa.

 - Lekcje masz odrobione?

 - Prawie. Do południa posiedzę jeszcze nad matmą, bo w poniedziałek mam sprawdzian.

 - W takim razie ja przygotuję obiad. Może upiekę jakieś ciasto? Chłopaki lubią coś zagryźć do kawy, a wrócimy na pewno zziębnięci. Dzień zapowiada się ładny, ale jest mroźno.

Skończyły jeść i Marynia zniknęła za drzwiami swojego pokoju. Dorota zagniotła drożdżowe ciasto. Postanowiła, że upiecze trochę rogalików z nadzieniem malinowym. Sporo malin udało jej się zaprawić w tym roku i należało je wykorzystać. Adam mówił, że przyjadą tuż po obiedzie. Pewnie gdzieś koło czternastej. Na pewno zdąży uwinąć się ze wszystkim. Ciasto spokojnie sobie rosło, a ona w tym czasie dusiła ozorki wieprzowe. Uwielbiały je obie zwłaszcza w sosie chrzanowym. Obrała kilka ziemniaków i ze spiżarni wyciągnęła sałatkę szwedzką. Postanowiła nie gotować zupy. I tak po zjedzeniu jednego dania miały dość.

Wyciągnęła stolnicę i oprószyła ją mąką. Ciasto wyrosło pięknie i teraz rozwałkowywała je w dość cienki placek. Wycięła z niego mnóstwo trójkątów, na które szczodrze nakładała porcje malin. Wszystko zawinęła w zgrabne rogaliczki i potraktowawszy je jeszcze roztrzepanym jajkiem wsadziła do piekarnika.

Gawrońscy zjawili się kilka minut po drugiej. Poczekali, aż dziewczyny się ubiorą. Adam radził włożyć na nogi grube skarpety i kalosze.

 - Pójdziemy w przeciwnym kierunku do drogi, a tam sporo mokradeł i trzcinowisk.

Ruszyli wolno wzdłuż jeziora. Dzień faktycznie był dość mroźny. Jakby na to nie patrzeć to był już koniec listopada i przymrozki stały się tutaj codziennością.

 - Wiecie, że to wszystko – Adam wyciągnął rękę i zatoczył koło – jest rezerwatem? Nie wolno tu polować, nawet nie wolno łowić ryb.

 - A wczoraj mówiłeś, że można – wtrąciła Dorota.

 - Można na innych jeziorach, ale akurat na Liwieńcu nie, choć i tu tak jak wszędzie łamią prawo. Po drugiej stronie jeziora jest sporo ogródków działkowych, niektóre przylegają niemal do lustra wody. To tam głównie zaszywają się w trzcinach potencjalni kłusownicy i odławiają ryby. Nadleśnictwo regularnie zarybia wody jeziora, więc sporo tu szczupaków, płoci i linów. To łakomy kąsek dla niektórych.

Latem dość często można spotkać tu kajakarzy, bo dla nich organizowane są spływy rzeką Liwą. Płyną zazwyczaj w małych grupach, ale nie zawsze jest to dobre dla jeziora zwłaszcza wtedy, gdy gniazdują ptaki i zaczynają się lęgi. Liwa, to dzika rzeka o nieuregulowanych brzegach i przez to tak atrakcyjna, bo w przyrodę nie ingeruje ręka człowieka. Zresztą Liwieniec też jest taki. Wszędzie trzciny i szuwary. Jedyne prace jakie tu robimy, to rąbiemy zimą przeręble jak jezioro zamarznie, żeby ryby się nie podusiły. Trzeba to robić, bo woda tu jest dość płytka. Zaledwie dwa metry i to nie wszędzie. Mogło by się wydawać, że utopić się tu nie można, ale dno jest bardzo zamulone i przez to zdradliwe. Lepiej nie próbować tu kąpieli. Liwieniec leży w pobliżu większego zbiornika - jeziora Dzierzgoń, z którym połączone jest właśnie Liwą. Dzierzgoń jest największym i bardziej atrakcyjnym akwenem niż Liwieniec i znacznie chętniej odwiedzanym przez wędrujące i zimujące ptaki, chociaż i tu jest ich nie mało. Najwięcej mamy łabędzi niemych i gęgaw. To taki rodzaj dzikiej gęsi. I o ile łabędzie zwykle tu zimują, bo są dokarmiane, choć w Europie to raczej migrują, tak gęgawy przylatują do nas na cieplejsze miesiące i na złożenie jaj. Często można spotkać też perkozy dwuczube, i kilka gatunków kaczek. Same widziałyście, że latem jest tu ich prawdziwe zatrzęsienie.

Doszli do miejsca, gdzie Liwa wypływała z Liwieńca.

 - Widzicie jak szeroko rozlała? – kontynuował Adam. – Tam gdzie wyjeżdżamy na główną drogę, na most, ona wpływa do jeziora i na tym krótkim odcinku musiała zostać uregulowana, bo inaczej nie można byłoby zbudować drogi. Jednak poza obiektami mostowymi jest całkowicie dzika. Był czas, że do jeziora trafiały ścieki z Prabut, ale jak wybudowano tam oczyszczalnię to i jezioro znacznie skorzystało. Teraz nie ma już zagrożenia ani dla ryb, ani dla ptactwa.

 - A dzikie zwierzęta? – zapytała Marynia. – Występują tutaj?

 - Zdarzają się. Na pewno jest populacja piżmaków, wydr i norek amerykańskich. W lasach żyją jenoty, dość rzadkie dzisiaj i lisy. Jest niewielkie stadko saren i jedna wataha dzików. Staramy się dbać o nie, dlatego zawsze na zimę stawiamy paśniki, żeby móc je dokarmiać w najgorszym okresie. Kiedyś pokażę wam te miejsca.

 - Nikt nigdy nie pomyślał o osuszeniu tych bagien? Właściwie przejście tutaj suchą nogą jest praktycznie niemożliwe – Dorota kolejny raz trzymając ramię Adama wyciągnęła kalosz z błota.

 - To byłby zły pomysł. Przez osuszenie tego terenu zmarniałby cały ekosystem. Stalibyśmy się pustynią – Adam podniósł głowę i spojrzał w niebo. – Widzicie? – ściszył głos niemal do szeptu. – Spójrzcie, to kania ruda, tutejszy drapieżnik. Na pewno poluje. Szkoda, że jest za wysoko. To naprawdę piękny ptak Jest spokrewniona z jastrzębiami. Mamy też tutaj rodzinę orłów bielików, ale nawet ja nie miałem okazji przyjrzeć się im dokładniej.

Adam przytknął lornetkę do oczu i uważnie zlustrował okolicę.

 - Szukasz czegoś konkretnego? – zapytała Dorota.

 - Już znalazłem i zaraz wam pokażę. Musicie tylko zachowywać się cicho i spokojnie.

Powoli, stawiając ostrożnie kroki szedł pierwszy a za nim reszta. W pewnej chwili przykucnął i dał znak, żeby zrobili to samo. Wyciągnął przed siebie rękę i szepnął.

 - Jak się dobrze przyjrzycie, to wśród tych trzcin zauważycie gniazdo łabędzi. Są dwa. To na pewno para. Wbrew stereotypom i powszechnemu mniemaniu one nie łączą się ze sobą na całe życie. Najwyżej na rok. Te odchowały już młode i wypuściły w świat.

Przykucnęli wszyscy obok Adama i rzeczywiście ujrzeli dwa śnieżnobiałe łabędzie. Dziewczyny były zauroczone. Maciek już mniej, bo on nie raz oglądał takie widoczki.

 - Ten w gnieździe to samica. Jest znacznie mniejsza od samca – poinformował Adam. – Są dość agresywne. Potrafią zaatakować, gdy usiłuje im się zniszczyć gniazdo lub odebrać młode. Zwykle w gnieździe jest od pięciu do dwunastu jaj i wtedy lepiej nie podchodzić za blisko – uśmiechnął się do dziewczyn. – Chyba zmarzłyście i powinniśmy wracać. Dość wrażeń na dzisiaj.

Siedzieli przy stole delektując się aromatyczną kawą, a młodzi herbatą z cytryną i zajadali oprószone cukrem pudrem malinowe rogaliki. Te ostatnie znikały błyskawicznie.

 - Ależ są pyszne – Adam otarł usta serwetką. – Że też chciało ci się je piec.

 - I tak nie miałam nic lepszego do roboty. Weźmiesz kilka rodzicom. Zrobiłam też sałatkę jarzynową, to zabierzesz. Mam nadzieję, że zostaniecie na kolacji? Na targu kupiłam mnóstwo swojskich frankfurterek i chyba nie damy rady ich zjeść same.

 - Brzmi pysznie. Chętnie zostaniemy.

Marysia podniosła się z miejsca.

 - To my pójdziemy z Maćkiem do mojego pokoju. Nie będziemy wam przeszkadzać.

Adam rozsiadł się wygodniej wyciągając przed siebie nogi.

 - Nie mówisz nic jak sprawują się krosna.

 - Znakomicie. Już zaczęłam trochę tkać. Chodź na strych, to ci pokażę.

Wyszli na górę i gdy Dorota włączyła światło Adam spojrzawszy na krosna oniemiał.

 - No, no… Nie miałem pojęcia, że masz taki talent. To jest piękne. Myślę, że tkasz lepiej od Klementyny. Ona trzymała się prostych wzorów, a ta twoja robótka jest jakaś taka… strukturalna, przestrzenna, nie jednowymiarowa. Jeśli zrobisz tego więcej jestem przekonany, że sprzedasz to na pniu. Przecież to jest dzieło sztuki i to przez duże „S”. Wygląda jak… rzeźba, a raczej płaskorzeźba.

Dorota pod wpływem tych komplementów poczerwieniała jak burak.

 - Naprawdę tak uważasz? – wystękała zduszonym szeptem. Odwrócił się do niej i głęboko spojrzał jej w oczy.

 - Ile jeszcze talentów ukrywasz? Jakim cudem w tak drobnym ciele i takiej ślicznej główce jest tyle geniuszu?

 - Przesadzasz…

 - Ani trochę. Świetnie gotujesz, masz niezwykle dobry gust, potrafisz wykonywać męskie roboty, pięknie tkasz. Nawet nie chce mi się wymieniać dalej. Jesteś niezwykłą kobietą Dorota i w dodatku bardzo piękną. Trudno ci się oprzeć. Ja sam… Nieważne – machnął ręką i ugryzł się w język. Niewiele brakowało, żeby powiedział jej prawdę. Prawdę o tym, że zakochał się w niej. Jednak po tym, co wczoraj od niej usłyszał, nie był pewien, czy ona jest gotowa na nowy związek. Ten pierwszy naznaczył ją ogromną traumą. To prawdziwy cud, że potrafiła się z niej podźwignąć, wziąć sprawy we własne ręce i całkowicie odmienić swoje życie. Wspomnienia z przeszłości wciąż wywoływały łzy, a to było oznaką, że emocje związane z tymi tragicznymi dla niej wydarzeniami wciąż były świeże i wciąż bolały. Rozumiał ją doskonale i bardzo jej współczuł. Pamiętał, jak po śmierci matki Maćka nie potrafił posklejać swojego życia do kupy. Była jego pierwszą i jedyną jak do tej pory miłością. Kiedy zaszła w ciążę skakał do góry z radości. Mimo, że oboje mieli wtedy zaledwie po dziewiętnaście lat on cieszył się, że zostanie ojcem. Zaczęli planować przyszłość. Chcieli się jak najszybciej pobrać i wspólnie budować swoje przyszłe życie już we trójkę. Nawet w najgorszych snach nie przypuszczał, że ten poród zakończy życie jego ukochanej Hani. Wykrwawiała się na śmierć, a lekarze stali bezradni i nie potrafili jej pomóc. Błagał ich wtedy na klęczkach, a oni rozkładali ręce mówiąc, że dla niej już nie ma ratunku. Gasła na jego oczach. Niemal oszalał z rozpaczy. Tkwił godzinami przy jej łóżku i nie dopuszczał do niej nikogo. Wtedy przyszedł jego ojciec i powiedział mu, że ma syna, który oczekuje od niego największej miłości i troski. To go opamiętało. Hania nie miała żadnej rodziny. Była sierotą z przytułku. To on musiał wziąć odpowiedzialność za swoje dziecko. Musiał nauczyć się wszystkiego. Jak karmić, jak przewijać, jak kąpać. Na szczęście pomogła mu mama. Bez niej chyba by się załamał. Ku radości ich wszystkich Maciek chował się bardzo dobrze. Rzadko chorował. Od najmłodszych lat Adam oswajał go z lasem. Uczył wielu umiejętności. Mały zdobywał sprawności, a przy ich okazji krzepę i tężyznę. Jak na swoje prawie siedemnaście lat wyglądał już niemal jak dorosły, dobrze zbudowany mężczyzna i tak jak ojciec, był niezwykle odpowiedzialny. Był też podobny fizycznie do Adama. Obaj byli wysocy i barczyści. Takie chłopy na schwał.

 - Zamyśliłeś się… - dobiegł go cichy głos Doroty.

 - Tak…, przepraszam. Chodźmy na dół. Tam jeszcze porozmawiamy. Może puścisz tę płytę Bajora? Nawet jej nie przesłuchaliśmy.

 - Zaraz to nadrobimy.