"MATCZYNE SERCE" - rozdział 1

MATCZYNE SERCE

ROZDZIAŁ 1

Z wielkim trudem pokonała ostatnie stopnie schodów prowadzących na drugie piętro, na którym mieściło się jej mieszkanie. Była zmęczona, żeby nie powiedzieć – skonana. Marzyła tylko o ciepłej kąpieli i poduszce, do której mogła przytulić głowę i zasnąć. Ten dzień nie różnił się od innych i był równie ciężki jak wiele poprzednich. Najpierw harówa w biurze przy obsłudze petentów, a potem zakupy dla pani Nocoń, którą opiekowała się już od kilku lat. Kobieta była przykuta do łóżka. Trzeba było zrobić jej zaopatrzenie, przygotować posiłki na następny dzień, trochę ogarnąć mieszkanie i ją samą. Na to wszystko nie miała więcej niż dwie godziny. Musiała się uwijać, bo czekało na nią sprzątanie biur, którego się podjęła w jednej z firm.

Do domu wracała późno. Nie miała już czasu dla siebie. Za kilka godzin znowu będzie musiała wstać o piątej rano i zacząć polkę od nowa. Nie raz i nie dwa przeszło jej przez głowę, że gdyby nie miała córki nie musiałaby się tak zabijać. Westchnęła. Gdyby żył Kazimierz, wszystko wyglądałoby inaczej.

Zawsze była ambitna i zawsze chciała się uczyć. Była też dość urodziwa i zazwyczaj otaczał ją wianuszek wielbicieli, czego bardzo zazdrościły jej koleżanki. Problem był w tym, że ona na żadnego nie zwracała uwagi, bo jej serce pokochało kogoś zupełnie innego. Ten ktoś był już dorosły, pracował. Skończył technikum samochodowe i zaraz po maturze podjął pracę w jednym z warsztatów samochodowych rozsianych po całym mieście. W jej oczach był bardzo przystojny i taka też była prawda. Chłopak górował wzrostem nad innymi. Zawsze uśmiechnięty z czarną, rozwianą czupryną mamił ją szafirowymi oczami, w których zdawała się tonąć. Najważniejszy był jednak jego charakter. Nigdy nie spotkała tak miłego, dobrego i uczynnego człowieka.

Marzyła o studiach, ale on nalegał na ślub. Mówił, że przecież po ślubie też może je podjąć, bo on na pewno da radę utrzymać ich oboje i opłacić jej uczelnię. Miała wątpliwości, ale jego argumenty przeważyły. W końcu pobrali się w pewną lipcową sobotę, a od października miała zacząć studia zaoczne na wydziale ekonomicznym. To miała być niejako kontynuacja jej nauki po liceum o tym samym profilu. Od sierpnia zatrudniła się w jednej z warszawskich firm w dziale rachuby. I choć proponowane zarobki nie były imponujące, to jednak potrafiła czerpać radość z tej pracy.

Powoli zaczęli się dorabiać. Cieszyła się z każdej zakupionej rzeczy do nowego mieszkania. Miała satysfakcję, że nic nikomu nie zawdzięcza. Tak naprawdę mieszkanie nie było nowe. Było raczej stare i do generalnego remontu. Mieściło się na pierwszym piętrze starej warszawskiej kamienicy. Kazimierz wziął udział w przetargu czynszu i wygrał. Urząd Miasta organizował co jakiś czas takie przetargi. Mieszkania były głównie z odzysku i przeważnie zdemolowane. Chcąc ratować stare budynki przed dewastacją oferowano w nich mieszkania za niewielki czynsz zostawiając resztę w rękach potencjalnych lokatorów.

Nie bali się pracy. Kazimierz mnóstwo rzeczy wykonał sam lub z pomocą swoich kolegów. Wpompował w remont sporo gotówki, ale wkrótce ta ruina zaczęła przypominać porządne mieszkanie w dodatku ogromne. Trzy wielkie pokoje, mała służbówka, kuchnia, spiżarnia i imponujących rozmiarów łazienka.

Nawet nie zdążyli nacieszyć się tym swoim gniazdkiem, gdy okazało się, że ona jest w ciąży. Wróciła z tą nowiną do domu nie bardzo wiedząc jak ma to przekazać Kaziowi. Nigdy wcześniej nie poruszali tematu dzieci. Niepotrzebnie jednak się obawiała. Kazimierz na wieść o ciąży porwał ją w ramiona i wrzeszczał jak opętany

 - Ewuś! Tak się cieszę! Tak bardzo się cieszę! Nawet nie wiesz od jak dawna marzyłem o dziecku. Obiecaj mi, że jak urodzi się chłopiec, to damy mu imię po moim ojcu – Szymon, a jak dziewczynka, to będzie miała na imię Iwonka. To takie śliczne imię.

Śmiała się z tego podekscytowania Kazimierza, ale też ta reakcja uspokoiła ją i upewniła, że on naprawdę ją kocha i już kocha to nienarodzone dziecko.

Rzeczywiście całkowicie oszalał. Zaczął znosić do domu różne rzeczy. A to łóżeczko prawie nowe, w którym zmieniła tylko poszycie baldachimu, a to specjalny stolik do przewijania maleństwa, a to znowu niezliczoną ilość śpioszków, które miały idealnie pasować na takie niemowlę. Prosiła go, żeby nie znosił więcej rzeczy.

 - Ja się boję Kazimierz, że ta radość stanie się przedwczesna i wszystko pójdzie nie tak. Zaczekajmy, aż dziecko szczęśliwie się urodzi i dopiero wtedy będziemy planować.

Kiedy minął szósty miesiąc poczuła się okropnie ociężała. Nie dawała rady z nauką. Kazimierz zawsze na wszystko miał gotową odpowiedź.

 - Nie przejmuj się. Skończysz jak dziecko się urodzi.

Sama nie sądziła, aby było to możliwe. Dziecko zawsze absorbuje i trzeba nie lada samozaparcia, żeby pogodzić opiekę nad nim, pracę w domu, pracę zawodową i jeszcze naukę. Zrezygnowała ze studiów, ale nie z pracy. Pracowała właściwie do ostatniego dnia, aż do rozwiązania.

Trudny i ciężki był ten poród. Trwał kilkanaście godzin. Była kompletnie wyczerpana. Pragnęła, żeby to już się skończyło, bo nie miała sił, żeby przeć. Wreszcie wyciągnęli z niej to maleństwo, które nabrawszy powietrza w płuca natychmiast zaczęło płakać. Było zdrowe i było dziewczynką. Z dumą podawała jej imię i nazwisko pielęgniarce.

 - Iwona, Ewa Zakrzewska.

Tego dnia Kazimierz był najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Oglądał niemowlę i wciąż powtarzał, że ona jest tak bardzo do niego podobna. Ewa tonowała go mówiąc, że to może się jeszcze zmienić, że niemowlęta już tak mają, ale on wiedział swoje.

 - Spójrz na te czarne włosy i na te błękitne oczy. To cały ja. Moja kochana córeczka, moja Iwonka – rozczulał się.

Mała chowała się dobrze. Nie chorowała za często. Po trzech miesiącach urlopu macierzyńskiego Ewa wróciła do pracy. Małą w tym czasie zajmowała się jej matka. Kiedy Iwona skończyła trzy lata Ewa postanowiła zapisać ją do przedszkola.

 - Tam będzie miała kontakt z dziećmi – tłumaczyła swoją decyzję Kazimierzowi. – Nie chcę, żeby wyrosła na egoistkę.

Niestety cały ciężar zaprowadzania i odbierania Iwonki z przedszkola spadł na Ewę. Kazimierz miał dużo pracy. Wychodził z domu o piątej rano i wracał koło dziewiętnastej. Nie narzekała jednak, bo dzięki tym nadgodzinom zarabiał bardzo dobrze i zawsze mogła odłożyć część pieniędzy.

Generalnie finansowo powodziło im się całkiem nieźle. Z czasem dopieścili mieszkanie, co roku wyjeżdżali na zagraniczne wczasy. Ewę stać było pójść w każdą sobotę do fryzjera, żeby modnie się uczesać. Była bardzo zadbaną i dobrze ubraną kobietą. Na Kazimierzu też nie oszczędzała. Modne koszule i garnitury, buty ze skóry. Wszystko w najlepszym gatunku. Często myślała, że ma dobre, szczęśliwe życie, a Kazimierz to najlepszy z mężów.

Był sierpień. Iwonka od pierwszego września szła do szkoły. Gorączkowo przygotowywali się do tego dnia. Nowe ubrania, mundurek szkolny, piękny tornister i obowiązkowa wielka tuba wypełniona słodyczami. Na uroczystość poszli oboje. Kazimierz nie chciał przepuścić tak ważnego wydarzenia w życiu swojej jedynaczki. Był bardzo wzruszony i ukradkiem ocierał łzy. To był bardzo emocjonalny dzień i może dlatego, gdy wrócił po uroczystości do pracy nie skupił się na niej należycie. Był nieuważny. Leżał pod samochodem, gdy puściły lewarki podtrzymujące podwozie. Samochód runął na niego i przygniótł go całym ciężarem. Koledzy usiłowali go wyciągnąć, ale trwało to zbyt długo. Lekarz z pogotowia stwierdził zgon.

Ewa tego dnia była wyjątkowo niespokojna jakby coś przeczuwała. Kiedy usłyszała o dwudziestej dzwonek do drzwi, wiedziała, że coś się stało z Kazimierzem. Właściciel warsztatu osobiście poinformował ją o tej tragedii. Powiadomił dokąd zabrali ciało i zaoferował się z podwózką. Szybko ubrała małą i pojechała do kostnicy. Niemal rzuciła się na ciało męża łkając rozpaczliwie. Nie miała pojęcia, jak da sobie teraz radę bez niego. Jak będzie dalej żyć. Zemdlała. Podano jej jakiś zastrzyk. Pół przytomna wróciła do domu i tam do rana tuliła Iwonę w ramionach powtarzając jej wciąż, że tatusia już nie ma, że umarł i poszedł do nieba.

Po śmierci Kazimierza rozsypała się zupełnie i nie mogła poradzić sobie sama ze sobą. Wzięła miesiąc bezpłatnego urlopu i przez ten czas nie robiła nic innego, tylko przesiadywała na cmentarzu wciąż pytając – co mam teraz zrobić Kazimierz? Od czego zacząć?

Na szczęście Iwoną znowu zajęła się babcia.

Wreszcie nadszedł czas, gdy Ewa zaczęła myśleć logicznie. – Po pierwsze na pewno nie dam rady utrzymać tego mieszkania i koniecznie muszę zamienić je na mniejsze. Po drugie nie utrzymamy się z mojej małej pensji i będę musiała poszukać jakiejś dodatkowej roboty. Jest lokata dla Iwony, ale można ją ruszyć dopiero jak ona skończy osiemnaście lat. Jest trochę oszczędności, ale nie za wiele. Mogę z nich dokładać do pensji najwyżej przez rok, ale na pewno nie dłużej. Jakieś pieniądze należą mi się z warsztatu. No i są jeszcze pieniądze z ubezpieczenia. W sumie niby nie tak mało, ale przecież muszę myśleć perspektywicznie.

Zaczęła działać. Dała ogłoszenie do prasy, że chce zamienić mieszkanie czynszowe na podobne tylko o mniejszym metrażu. Nie sądziła, że znajdzie się tylu chętnych. Przez dwa tygodnie nie robiła nic innego tylko oglądała mieszkania ludzi chcących się przenieść na większy metraż. Przede wszystkim postanowiła, że byle czego nie weźmie a już na pewno mieszkania do remontu. To musi być lokal, do którego można przeprowadzić się od zaraz. Ważna była też wysokość czynszu. Wreszcie trafiła na mieszkanie, które wydawało się spełniać standardy. Było dość przestronne i jasne. Miało pięćdziesiąt cztery metry, dwa pokoje, osobno łazienkę i ubikację, i dość ustawną kuchnię, no i nie mieściło się za wysoko, bo na drugim piętrze. Uznała, że to było to, czego szukała. Ludzie, z którymi zamieniła się na mieszkania dowiedziawszy się, że jest sama z dzieckiem, pomogli jej w przeprowadzce. Część mebli wywiozła do matki z zamiarem ich sprzedania. Nie mieściły się w jej nowym mieszkaniu. Powoli ogarnęła wszystko. Urządziła przytulny pokoik dla Iwonki sama zajmując większy przeznaczony i na salon, i na sypialnię dla niej. Teraz musiała tylko przyzwyczaić się do myśli, że Kazimierza już nie ma i została zupełnie sama.

Wróciła do pracy, ale nie ustawała w wysiłkach, żeby znaleźć jeszcze jakieś dodatkowe zajęcie. Któregoś dnia, całkiem przypadkowo dowiedziała się, że jakaś kobieta poszukuje opiekunki do chorej matki. Matka jest w zasadzie leżąca, ale potrafi wstać i przejść o balkoniku do kuchni, żeby podgrzać sobie posiłek. Samodzielnie korzysta też z łazienki. Zdobywszy adres i numer telefonu od razu skontaktowała się z córką tej chorej kobiety. Okazało się, że córka nie mieszka w Warszawie, ale gdzieś za Warszawą i nie jest w stanie dojeżdżać do matki w tygodniu. Umówiły się na spotkanie. Z kartką w dłoni Ewa trafiła do mieszkania Tekli Nocoń, gdzie czekała już na nią jej córka Wanda Kotecka. Przywitały się. Wanda objaśniła po krótce w czym rzecz.

 - Mama jest kontaktowa, ale bardzo słaba. Wstaje z łóżka tylko wtedy, gdy jest głodna, lub za potrzebą. Ciężko jej idzie przebieranie się w świeżą bieliznę i tu trzeba jej pomóc. Trzeba też robić zakupy i podgotować jakieś posiłki tak, żeby sama mogła je wsadzić do mikrofalówki i podgrzać. Wie pani, takie gotowe porcje dla jednej osoby. Jeśli starczyłoby pani czasu, to mile widziane jest sprzątanie, ale nie jakieś gruntowne, tylko zwykłe odkurzanie i wytarcie z mebli. Ja i tak przyjeżdżam tutaj w każdą sobotę i robię porządki łącznie z praniem i przebieraniem pościeli. Mogę zaoferować pięćset złotych. Oczywiście pieniądze na zakupy będę zostawiać.

Ewa nie wybrzydzała. Teraz, gdy musiała na własnych barkach udźwignąć ciężar utrzymania siebie i córki chętnie przystała na takie warunki. Dobiły więc targu. Dostała od Wandy komplet kluczy, została poinformowana, gdzie co jest i pieniądze na jutrzejsze zakupy.

Odtąd wracała do domu znacznie później. Nadal rano odprowadzała córkę do szkoły, natomiast po skończonych lekcjach odbierała ją babcia.

Lata mijały. Ewa chociaż bardzo się starała, nie wyglądała już tak dobrze jak kiedyś. O sobotnich wizytach u fryzjera zapomniała już dawno. Chodziła się tylko strzyc raz na dwa miesiące. Nie kupowała już markowych ubrań, bo zwyczajnie nie było ją na nie stać. Coraz częściej wyszukiwała coś dla siebie w lumpeksach. Nigdy jednak nie kupiła w nich nic dla Iwony. Ona zawsze miała to co chciała. Dla niej nie mogło zabraknąć pieniędzy. Ewa wychodziła ze skóry, żeby córka nie odstawała od swoich koleżanek. Wciąż uważała, że Iwonie się to należy, bo jest półsierotą, bo jest uboższa o ojca, którego nadal mają jej koleżanki. – Kazimierz na pewno nigdy by jej nie odmówił kupienia magnetowidu, czy telefonu – usprawiedliwiała większe wydatki. Nie uważała, że postępuje niewłaściwie. Kochała córkę nad życie i nie była w stanie niczego jej odmówić. Rosła więc Iwona z poczuciem, że wszystko jej się od życia należy, że nie musi nic robić, nie musi wkładać żadnego wysiłku, żeby uzyskać to, co jej akurat się podoba. Najlepsze i najmodniejsze ciuchy. Pierwsze drogie kosmetyki. Wszystko dla niej. Nie tak rzadko zdarzało się jej przetrząsać portfel matki i wyciągać pieniądze na dyskoteki, czy kino. Nie miała skrupułów.

Szkołę podstawową skończyła z dobrymi ocenami. Gorzej już było w szkole średniej. Zaczęła opuszczać lekcje. Nie uczyła się. Szwendała się z jakimiś podejrzanymi ludźmi po mieście popijając piwo lub mocniejsze trunki. Ewa nie miała pojęcia o niczym, bo Iwona każdego dnia wychodziła do szkoły zabierając ze sobą plecak z książkami.

Bomba wybuchła tuż przed feriami. Wychodząc z pracy Ewa natknęła się na matkę jednej z koleżanek Iwony. Ta powiedziała jej o zebraniu, które ma odbyć się właśnie dzisiaj o siedemnastej. Ewa spanikowała. Podziękowała kobiecie za informacje i niemal biegiem dotarła do pani Nocoń. Tam szybko uwinęła się z obiadem i sprzątaniem i prosto stamtąd pognała do szkoły. Samo zebranie trwało dość krótko, natomiast pod jego koniec wychowawczyni poprosiła ją o pozostanie. Powiedziała jej, że Iwona ma mnóstwo nieobecności i pod wielkim znakiem zapytania stoi dopuszczenie jej do matury.

 - Nawet nie ma jej z czego wystawić ocen na półrocze, bo nie była na żadnych sprawdzianach, nie ma stopni z odpowiedzi ustnych.

Ewie było wstyd, że nie miała zielonego pojęcia o absencji córki w szkole.

 - Porozmawiam z nią i przywołam do porządku. Ona zda tę maturę, jeśli tylko szkoła dopuści ją do niej. Już ja tego dopilnuję. To moja wina, bo haruję po całych dniach i nawet nie mam kiedy jej dopilnować.

 - Ona musi zdać materiał z pierwszego semestru, żeby zaliczyć to półrocze. Koniec z nieprzychodzeniem na zajęcia. Jeśli chce zdać maturę, musi je zaliczać.

Ewa wyszła ze szkoły zdruzgotana. – Jak to tak? – pytała samą siebie. - To ja urabiam się dla niej po łokcie, żeby miała wszystko, co najlepsze, a ona nawet nie chodzi do szkoły? Uwolniłam ją ze wszystkich obowiązków. Chciałam, żeby tylko się uczyła i wyszła na ludzi. Dlaczego ona mi to robi?

Dotarłszy do mieszkania rozebrała się i założywszy na nogi kapcie skierowała kroki do pokoju córki. Otworzyła na oścież drzwi. Na tapczanie siedziała Iwona z jakąś dziewczyną, której Ewa nie znała i dwóch młodzieńców. Wszyscy kiwali się w rytm hinduskiej muzyki.

 - Dobry wieczór państwu – powiedziała głośno. Towarzystwo otworzyło oczy i spojrzało na nią beznamiętnie.

 - Przeszkadzasz nam mamo – odezwała się pretensjonalnym tonem Iwona.

 - Jestem u siebie i mogę robić, co mi się podoba. Poproś swoich kolegów, żeby opuścili nasz dom. Jest już bardzo późno, a my mamy jeszcze do pogadania.

Iwona spojrzała na nią nienawistnie. Mruknęła coś do swoich gości, którzy w żółwim tempie zaczęli się zbierać do wyjścia. Kiedy zamknęły się za nimi drzwi Iwona wrzasnęła.

 - Oszalałaś?! Co ty wyprawiasz?! Jak śmiesz wypraszać moich gości?! To mnie już nic nie wolno?!

 - Uspokój się. Myślę, że chyba pozwalałam ci na zbyt dużo swobody. To wkrótce się zmieni. Właśnie wracam z zebrania szkolnego, o którym nie raczyłaś mnie powiadomić. Dowiedziałam się na nim wielu ciekawych rzeczy. Przede wszystkim tego, że nie chodzisz do szkoły i nie dopuszczą cię do matury. Jeśli tak się stanie, wyniesiesz się z domu, bo ja nie będę utrzymywać pasożyta. Nic od ciebie nie chciałam, niczego nie wymagałam. Ty miałaś się tylko uczyć, zdać maturę, zrobić jakieś studia, żeby zdobyć porządny zawód. Nie zrobiłaś kompletnie nic. Kocham cię nad życie, ale jeśli mnie sprowokujesz zostaniesz sama i sama będziesz musiała sobie radzić. Wszystko w twoich rękach. Rozmawiałam z wychowawczynią. Jeśli zaliczysz ten semestr dopuszczą cię do matury pod warunkiem, że będziesz uczęszczać na zajęcia. Naprawdę tego nie rozumiem. Wychodzę ze skóry, żebyś miała wszystko, żeby niczego ci nie zabrakło. Haruję na dwa etaty i to wszystko dla ciebie. Spójrz na mnie jak wyglądam. Za każdym razem jest mi szkoda wydać pieniądze na siebie, bo ty jesteś ważniejsza. Czy za wiele wymagam? Gdzie popełniam błąd? Co się z tobą stało? Tak dobrze się uczyłaś w podstawówce, dlaczego teraz tak nie jest?

Iwona rozpłakała się.

 - Już nic nie mów. Przysięgam ci, że zaliczę ten semestr. Wezmę się ostro do nauki i zaliczę go. Maturę też zdam. Obiecuję. Tylko już nie krzycz.