KROK NAD PRZEPAŚCIĄ - rozdział 4

ROZDZIAŁ 4

Nie zdążyła mu nic odpowiedzieć, bo w drzwiach pojawił się Szymczyk a tuż za nim Violetta z dokumentami pod pachą. Maciek przywitał się z Markiem. Ula opowiedziała mu w wielkim skrócie, co dzisiaj zwojowały.

 - Nie chciałam ci nic mówić Marek, ale Maciek nie siedział bezczynnie. Trzeba wpompować w tę firmę trochę gotówki a przynajmniej tyle, żeby odzyskała płynność finansową. Mów Maciek, bo zżera mnie ciekawość.

Szymczyk uśmiechnął się od ucha do ucha.

 - Powiem tylko jedno słowo. Outlet. Byłem w magazynach. Ciuchy piętrzą się w obu aż po sam sufit. To nie może tak być. Jak najszybciej trzeba je upłynnić, o ile zgodzisz się na moją propozycję. Wygospodarujemy w jednym z magazynów miejsce na sklep i zaczniemy wyprzedaż z czterdziestoprocentową zniżką. Najpierw jednak puścimy reklamę w miasto i w internecie. Trochę już nad tym pracowałem. Utworzyłem w tym celu stronę internetową, na której będziemy reklamować te ciuchy i ich atrakcyjne ceny. Za chwilę wam pokażę. Jednak najważniejsza rzecz. Ty Marek musisz pójść jutro do banku. Założysz jeszcze jedno konto na firmę. Tam będą spływać wyłącznie pieniądze z outletu. Musimy wiedzieć czy to w ogóle wypali. Do konta upoważnisz siebie i twojego ojca. Febo nie ma prawa o nim wiedzieć. Zresztą jesteś współwłaścicielem i skoro on z tobą nie uzgadnia niczego i podejmuje decyzje samodzielnie, to ty możesz robić podobnie. Nadal będę myślał na czym firma mogłaby jeszcze zarobić a tymczasem daję ci Ula fax z Terespola. Bardzo ciekawy. Nie miałem żadnych problemów i nie musiałem się z niczego tłumaczyć. Uwierzyli na słowo i niezwykle gorliwie podeszli do tematu. Proszę bardzo – dokument wylądował w dłoniach Uli.

 - Tak przypuszczałam, że muszą prowadzić jakąś ewidencję. I co my tu mamy… Zgłoszenie przyjął…, to mało istotne. Zgłaszający Adam Turczyński – roześmiała się – bardzo nieudolnie zmienił nazwisko. Firma – nie napisali. Pewnie nawet się nie przyznał, że dzwoni z F&D, bo wyglądałoby to tak jakby walił we własne gniazdo. Mamy pierwszy dowód i pierwszy sukces. Daj Viola tę umowę, bo za chwilę okaże się, że mamy następny.

Wraz z Markiem pochyliła się nad dokumentem.

 - No proszę, umowa o wzajemnej współpracy. Dotyczy dostaw tekstyliów. Obie strony są partnerami i podział zysków odbywa się po połowie. Zdziwiłabym się, gdyby było inaczej. Zaczekajcie tu na mnie chwilę. Muszę iść do Pshemko. Marek chodź ze mną, bo przecież on mnie nie zna.

Błyskawicznie przemieścili się do pracowni mistrza. Marek przedstawił mu Ulę jako swoją asystentkę.

 - Ula ma do ciebie kilka pytań i byłbym wdzięczny, gdybyś zechciał na nie odpowiedzieć.

Mistrz uśmiechnął się łaskawie i rzekł

 - Pytaj duszko.

 - Czy na przestrzeni ostatnich dwóch lat zauważyłeś może gorszą jakość materiałów, jakąś ich wadliwość?

 - Zawsze to zauważam, ale zaciskam zęby, bo przecież zamawiam najlepsze gatunki, które później nie okazują się już takie dobre. W każdej partii materiałów znajdą się takie, które gorzej się szyją bądź prasują. Najbardziej narzeka na to Izabela, bo to ona je prasuje i dopieszcza.

 - Rozumiem. Czy zostały ci jakieś? Mogłabym je zobaczyć? - Kiedy asystent mistrza przyniósł jej kilka bel przede wszystkim zwróciła uwagę na banderole. Zrozumiała już wszystko. Banderole były fałszywe. Febo był naprawdę inteligentny i nie zostawiał nic przypadkowi. – Bardzo dziękujemy Pshemko. Marek przy zamówieniu będzie zwracał na to baczniejszą uwagę.

Wyszli z pracowni, ale Marek wyglądał na skołowanego. Zupełnie nie rozumiał o co tym razem Uli chodzi.

 - Pshemko zawsze zamawia materiały z Francji, Włoch i Niemiec - wyjaśniała. - Dobrej jakości materiały. Przychodzą jednak wymieszane. Powiem ci co robią Febo, bo że Paulina jest w to zamieszana mam już pewność. Mówiłeś, że zawsze przed pokazem przychodzi od dostawców katalog z materiałami. Przychodzi na tyle wcześnie, że Pshemko zdąży wybrać, zrobić specyfikację, a ty zamówić. Zanim jednak specyfikacja dojdzie do ciebie, Paulina zna ją na pamięć, bo przecież zajmuje się dodatkami i powinna wiedzieć do czego ma je przypasować. Ona też zamawia tkaniny, ale nie oryginały, a tanie podróby u braci Scacci. Są dobrze zorganizowani jak siatka przestępcza. Prawdopodobnie kierowcy są przekupieni, bo wymiana odbywać się musi jeszcze na trasie. Zabierają część transportu i uzupełniają go tą taniochą. Oryginały upłynniają z zyskiem i dzielą się nim. Samochody dostawcze nie jadą bezpośrednio do Polski, ale najpierw docierają do Turynu. Następuje wymiana części transportu i potem już bez przeszkód jadą dalej. To cały, sprytnie przemyślany proceder. Kiedy ma być następna dostawa?

 - Za jakieś dwa tygodnie.

 - Sprawdź to dokładnie. Musimy wiedzieć. Wyślę ludzi, którzy będą śledzić transport na całej trasie i zrobią dokumentację fotograficzną – przetarła zmęczone oczy. – Mam dość na dzisiaj. Kończymy. Ja muszę jeszcze pomówić z Maćkiem i wymyślić coś, co da firmie realny dochód. Magazyny to za mało.

 - Dziękuję Ula. Jesteście naprawdę wspaniali i niewiarygodnie kompetentni. Jak to wszystko się uda, to chyba was ozłocę, a już na pewno nie będę na was oszczędzał.

W czasie kiedy on zdawał relację ojcu i wyrażał zachwyt nad operatywnością Uli i Maćka, ta dwójka siedziała w przytulnym pokoju Uli w Rysiowie i zawzięcie dyskutowała.

 - Marek musi zamówić ze dwa tysiące ulotek. Rozdam je ludziom, żeby rozprowadzili tam, gdzie mieszkają. To będzie taka krótka informacja o otwarciu outletu. Musi mi też dać jakichś ludzi, bym mógł zorganizować stanowisko do sprzedaży. To wszystko powinno pójść sprawnie. Jutro się tym zajmę i mam nadzieję, że za dwa dni zdołamy otworzyć. Trzeba zatrudnić jakąś kobietę do sprzedaży. Violka wspominała kiedyś, że jej matka nudzi się w domu i chętnie by popracowała. Jutro trzeba jej to zaproponować. Rozeznam się też, czy nie ma zapotrzebowania na jakieś nietypowe ciuchy. Zadzwonię do telewizji i teatrów. Pshemko ponoć projektuje wszystko. Potrzebują jakichś intratnych zleceń i nie ma co wybrzydzać.

 - To dobry pomysł. Ja na razie skupiam się na starych dokumentach i usiłuję pozyskać jakieś dowody przeciwko Febo. Nie uwierzysz jak bardzo brudne interesy prowadzi. Jak nie przymierzając szef włoskiej mafii. A to, co wyprawia z tą firmą podpada już pod przestępstwo gospodarcze. Najchętniej namówiłabym Marka, żeby zgłosił to na policję, ale myślę, że oni i tak mieliby związane ręce i zanim do czegokolwiek by doszli Febo wyczyściłby przedpole i zniszczył kompromitujące go dokumenty. Sporo ryzykujemy, ale to my musimy pozyskać dowody tej przestępczej działalności. Za dwa tygodnie będziemy musieli wysłać dwóch naszych chłopaków na trasę, którą przewożą materiały dla Pshemko i szwalni. Mam nadzieję, że będą mieli szczęście i sfotografują przerzut tych tanich materiałów. To byłyby mocne argumenty w sprawie. Bardzo żal mi Marka. Tak naprawdę został z tym wszystkim sam. Gdyby do nas nie przyszedł, nie poradziłby sobie.

 - A mnie podoba się, że nadal próbuje walczyć chociaż stoi praktycznie na straconej pozycji. Bardzo bym chciał, żeby moje pomysły wypaliły. To by go podbudowało. Polubiłem go, bo porządny z niego gość.

Po wyjściu Maćka pochyliła się jeszcze nad dokumentami wyszukanymi przez Violę. Violetta miała wyjątkowego nosa do zdobywania kompromitujących dokumentów. Ula bardzo ją za to ceniła i zawsze angażowała do najtrudniejszych zadań, w których osobiście miała swój udział. Tym razem nie było inaczej. Trzymała w ręku pismo kierowane do ministra do spraw finansów publicznych. Było świetnie umotywowane. Febo był mistrzem. Doskonale wiedział, że przepisy ustawy upoważniają do obniżania w drodze rozporządzenia stawki podatku do wysokości zero, pięć i osiem procent dla dostaw niektórych towarów i świadczenia niektórych usług a także do określania warunków stosowania stawek obniżonych. Wysmarował dokument, który w zasadzie był prośbą o obniżenie do zera podatku za usługi transportowe i za świadczenie niektórych usług. Ula znalazła również odpowiedź z ministerstwa i to pozytywną. Viola mogła mieć rację, że te dokumenty trafiły do archiwum przez zupełny przypadek. Tak jak umowa ze Scacci datowane były na dwa lata wstecz. Sprawdziła jeszcze faktury, które znalazł Marek i te z archiwum. Wszystkie zawierały dwudziestotrzyprocentowy podatek. – Gdzie jesteście bliźniacze siostry tych faktur? Pewnie u prezesa. Nie mam pojęcia, gdzie ich szukać. Najgorzej jak trzyma je w domu…

Następnego dnia jak tylko pojawiła się w firmie zaraz odbyła rozmowę z Dobrzańskim. Pokazała mu obydwa pisma i faktury. Był wściekły.

 - Co za chciwy sukinsyn! Już nie wystarczyło osiem procent, tylko bezczelnie wystąpił do ministerstwa o zero. Przecież to oznacza, że praktycznie kasuje do własnej kieszeni cały VAT. Podły złodziej! Ciekawe czy Lange w Fox Fashion postępuje tak samo. Dam głowę, że tak.

 - Nie denerwuj się, bo to o czym mówię, to jedynie nasze podejrzenia graniczące z pewnością. Musimy odnaleźć faktury z zerowym podatkiem. Bez tego jesteśmy jak dzieci we mgle. Maciek dzwonił do ciebie?

 - Dzwonił wcześnie rano. Mam sporo pracy w związku z tym outletem, ale dam radę. Sebastian pomoże.

 - W takim razie do roboty. Ja przeglądam kolejne segregatory.

 - Cześć – odwrócili się jak na komendę. W drzwiach stała Viola uśmiechnięta od ucha do ucha. – Maciek dzwonił do mnie i powiedział, że jest praca dla mojej mamy, to prawda?

 - Prawda Viola. Będzie zarządzać niejako tym outletem, a konkretnie przygotowywać kreacje do sprzedaży. Zgodziła się?

 - Jest wniebowzięta. Nawet o płacę nie pytała. Zresztą i tak nie wiedziałabym, co mam jej powiedzieć.

 - Powiedz, że dostanie trzy tysiące brutto – zaproponował Marek. – Myślę, że to niezła pensja.

 - Niezła? Fantastyczna! Ależ ona się ucieszy. Dziękuję, że pomyśleliście o niej. Zabieram się do pracy. Dzisiaj skończę przeglądać archiwum.

Ula została sama. Marek pojechał do magazynów, gdzie umówił się z Maćkiem. Teraz kartka po kartce wertowała zawartość pozostałych segregatorów. Rozliczenia za paliwo, za papier do ksero, za media, to wszystko były mało istotne rzeczy i nie można było się na nich dorobić majątku. Bardziej zainteresowały ją rachunki pochodzące z eleganckich restauracji. Opiewały na astronomiczne sumy i nic dziwnego. Ktoś płacił z firmowej karty za homary, kawior i najlepsze trunki. Zerknęła na podpis. Paulina Febo. Wychodziło na to, że panna Febo bez skrupułów płaciła firmowymi pieniędzmi nie tylko za siebie. Ciekawe, kto jeszcze uczestniczył w tych kolacyjkach? Marek powiedział, że ona pełni funkcję ambasadora firmy. Dba o kontakty z mediami. Dwa razy do roku organizuje wielkie przyjęcia promujące pokazy najnowszych kolekcji. Ula koniecznie musiała odnaleźć faktury za te bale.

Jak to się mówi: kto szuka ten znajdzie. Trzeci z kolei segregator opisany tytułem „Promocje” zawierał całą dokumentację dotyczącą przyjęć promocyjnych. Im bardziej wgryzała się w temat tym bardziej stawały jej włosy dęba. Koszty każdego przyjęcia były horrendalne. Ceny za catering, trunki, zespół muzyczny i tym podobne co najmniej dwu lub trzykrotnie zawyżone. I tu zastosowano podwójną księgowość. Właściwie czego by nie dotknęła wszystko było zawyżone i przepłacone. – Brzydko się bawisz panno Febo. – Ledwo to pomyślała usłyszała szybki stukot wysokich obcasów i w sekretariacie pojawiła się Paulina we własnej osobie. Ula poznała ją od razu, bo wielkie fotografie całego zarządu wisiały na korytarzu. Febo zatrzymała się nagle i wytrzeszczyła oczy zobaczywszy obcą jej osobę pracującą za biurkiem.

 - A pani kim jest? – rzuciła butnie. Ula nie zamierzała grać potulnej kotki.

 - A pani? Dobre wychowanie wymaga od kogoś, kto wchodzi do pokoju przywitania i przedstawienia się. Jestem nową asystentką dyrektora Dobrzańskiego. Nazywam się Urszula Cieplak.

 - Asystentką? – Febo wydawała się być wcale niezrażona wcześniejszymi słowami Uli. – A może kochanką?

 - Może. A nawet gdyby, to chyba nie pani sprawa. Ja nie pytam z kim pani sypia i mówiąc szczerze wcale mnie nie interesuje pani życie erotyczne.

 - Niech pani zważa na słowa. Za bezczelność wylatuje się z tej firmy.

 - W takim razie co pani jeszcze w niej robi? Bezczelnością pobiła mnie pani na głowę.

 - Marek u siebie?

 - Niestety nie. Załatwia sprawy na mieście.

 - Sprawy? Jakie sprawy? – Ula uśmiechnęła się szeroko.

 - Pani daruje, ale nie mam zamiaru nikogo o tym informować. Jedyne co mogę powiedzieć, że załatwia sprawy służbowe. A teraz wybaczy pani jestem zajęta – usiadła za biurkiem wlepiając nos w dokumenty i dając tym samym do zrozumienia tej wstrętnej babie, że rozmowa skończona.