KROK NAD PRZEPAŚCIĄ - rozdział 5

ROZDZIAŁ 5

Marek pojawił się kilka minut po dwunastej. Opowiedział Uli, co zdziałali w magazynach i że Kubasińska może zacząć sprzedawać za dwa dni.

 - Byłem też w drukarni i zamówiłem ulotki. Będą na jutro. Szczerze powiedziawszy trochę zgłodniałem i chętnie bym coś zjadł. Dasz się wyciągnąć na lunch? Tu niedaleko jest bardzo dobra restauracja. Ja zapraszam.

Pomyślała, że i ona czuje burczenie w brzuchu. Zgodziła się więc chętnie. Marek pomógł jej odnieść segregatory i dokładnie zamknął swój gabinet na klucz.

 - To na wszelki wypadek – wyjaśnił. – Już dość miałem nieprzyjemnych niespodzianek. Ty też wyłącz komputer. Tak będzie bezpieczniej.

W drodze do Baccaro opowiedziała mu o wizycie Pauliny.

 - Ciekawe czego chciała. Ostatnio dość rzadko mnie nęka. Częściej siedzi u Alexa, bo pewnie wciąż oboje knują.

 - Nie wiem czego chciała. Jedynie pytała czy jesteś. A tak w ogóle to rozmowa z nią nie należała do najprzyjemniejszych. Trochę utarłam jej ten włoski nos. Ta kobieta pozbawiona jest zupełnie taktu i dobrego wychowania. Zwykłe chamidło w pięknym opakowaniu.

Marek roześmiał się na cały głos.

 - Masz rację. Lepiej bym tego nie ujął.

W restauracji przyglądała mu się z przyjemnością. Miał ładną powierzchowność i potrafił ciekawie opowiadać. Kiedy trochę wyluzował i poruszał tematy nie mające nic wspólnego z firmą, był niezwykle spontaniczny i często się uśmiechał. Pomyślała, że to naprawdę piękny mężczyzna i dobry, wrażliwy człowiek. Zauważyła już wczoraj jak często jej się przygląda, chociaż starał się robić to bardzo dyskretnie. - Czyżbym mu się podobała?

 - Jesteś dla mnie zagadką Ula.

Roześmiała się.

 - Nic dziwnego. Przecież znamy się zaledwie od trzech dni.

 - To prawda, ale ja już wiedziałem o tobie trochę wcześniej. Ojciec mi opowiadał, że podczas rozmowy z twoim tatą dowiedział się jak bardzo jesteś zdolna i pracowita, że w zaledwie rok osiągnęłaś spektakularne sukcesy i postawiłaś kilka firm na nogi. To naprawdę niezwykłe, bo jesteś przecież bardzo młoda i na początku drogi.

 - Po prostu miałam trochę szczęścia.

 - Myślę, że szczęście nie ma tu nic do rzeczy. Jesteś zbyt skromna. Twój ojciec mówił, że jesteś piekielnie utalentowana, że skończyłaś dwa kierunki studiów. Masz wrodzony dar pomagania o czym przekonałem się już wczoraj. Jesteś wspaniałą osobą i nie ukrywam, że byłbym szczęśliwy, gdybym mógł lepiej cię poznać.

 - To da się zrobić – zachichotała. – Wyjaśnianie spraw w twojej firmie jeszcze trochę potrwa i będzie dość karkołomne. Już takie jest, bo oboje Febo pracowali w pocie czoła, żeby przywłaszczyć sobie jak najwięcej i wycisnąć tę firmę jak cytrynę. Dowody przeciwko nim obejmą zapewne kilka grubych tomów. Już mamy tego sporo, bo na bieżąco kserujemy wszystkie dokumenty, a to dopiero drugi dzień. Trochę się zaczynam bać, co jeszcze tu odkryjemy.

 - Wiem Ula, wiem i też się tym martwię. Jednak mnie chodziło bardziej o poznanie ciebie na gruncie prywatnym, no chyba że jesteś z kimś związana i to nie wchodzi w rachubę.

Trochę jednak ją zaskoczył. Zdziwiona spojrzała mu w oczy.

 - Chcesz mi zaproponować randki?

 - No… coś w tym rodzaju… - posłał jej nieśmiały uśmiech.

 - Ale my nie mamy czasu na randki. Jest tyle pracy…

 - To też wiem Ula, ale przecież kiedyś ten młyn się skończy. Wierzę, że Febo poniosą zasłużoną karę i dzięki temu atmosfera w firmie się oczyści i wierzę, że nastąpi to dość szybko zważywszy jak niesamowicie jesteście operatywni i skuteczni.

 - Obyś miał rację. My bardzo się postaramy. A odpowiadając na twoje pytanie, to nie, z nikim nie jestem związana. Szczerze powiedziawszy nawet nie miałam czasu, żeby pomyśleć o sobie i jakoś specjalnie mi nie przeszkadza bycie singielką. Dzisiaj mogę powiedzieć ci tylko tyle, że nie wykluczam możliwości spotkań z tobą na prywatnym gruncie.

Ucałował jej dłoń i zaserwował szeroki uśmiech, który sprawił, że w jego policzkach wykwitły dwa wdzięczne dołeczki.

 - Trzymam cię za słowo i dziękuję. Jeśli zjadłaś, wracajmy.

Dni mijały. Violetta skończyła przeglądać archiwum i pod koniec tygodnia przytargała do gabinetu Marka trzy mocno zakurzone, opasłe teczki.

 - Ulka pozwól, bo mam prawdziwą bombę – rzuciła teczki na szklany stolik – i lepiej zamknij za sobą drzwi. Marek ty też chodź.

Miałam rację z tą przypadkowością. Wiecie co to jest? To są dowody na ich kreatywną księgowość. Calutki komplet. Jest wszystko. Faktury z zerowym podatkiem VAT i te, które pochodzą z płatności firmową kartą. Są także te za imprezy promocyjne organizowane przez Paulinę. To nie są oryginały, ale ich kopie. I powiem wam coś jeszcze. To wręcz niemożliwe, by przy takiej przestępczej działalności być tak nieostrożnym, wręcz głupim i wynieś tę dokumentację do archiwum. Wydawać by się mogło, że to niezbyt bezpieczne miejsce, choć z reguły nikt tam nie zagląda, a mimo to ktoś był na tyle lekkomyślny, że wyniósł tam te papiery. Może nawet nie tak lekkomyślny jak nieuważny. To będzie bardziej adekwatne słowo. Sądzę, że wszystkie kopie nie były u Febo, ale u Turka i że to nawet nie on sam osobiście wyniósł je do archiwum, ale któraś z jego księgowych. Byłam w pokoju, w którym siedzą. Jest bardzo mały a oni gnieżdżą się na kupie. Oprócz Turka pracują tam trzy kobiety i nie ma się jak ruszyć. Podejrzewam, że kursy do składnicy zdarzają się im często, żeby zwolnić tę niewielką ilość regałów, jakie tam mają. Dla nas to szczęśliwy traf. Uważam też, że nie ma sensu tego kserować. Oni nie mają pojęcia, że te dokumenty trafiły do piwnicy więc śmiało możemy je skonfiskować.

Marek z podziwem popatrzył na Violettę i wzruszony mocno ją uściskał. Miał świadomość, że to przełom i że ona zdobyła koronny dowód przekrętów Febo.

 - Gdyby nie ty Viola, to aż boję się pomyśleć… Masz u mnie extra premię za to, co zrobiłaś. Dziękuję. Dzisiaj wywiozę te wszystkie dokumenty do ojca. Tam będą bezpieczne. Już nie raz i nie dwa przyłapywałem Turka jak węszył w moim gabinecie i nie chcę powtórki z rozrywki.

 - To dobry pomysł – pochwaliła Ula. – A my mamy do przejrzenia jeszcze całkiem sporo papierów. Być może natkniemy się ponownie na jakieś „perełki”. Dobra robota Viola.

Dwa dni po tym odkryciu obie siedziały pochylone nad robotą, gdy niespodziewanie zawitał do sekretariatu sam prezes. Podobnie jak jego siostrę i jego samego zdziwiła obecność dwóch kobiet przed gabinetem Marka. Przywitał się z nimi i zapytał kim są.

 - Ja jestem Urszula Cieplak i pełnię funkcję asystentki dyrektora.

 - A ja Violetta Kubasińska i jestem jego sekretarką.

Febo już otwierał usta by zadać kolejne pytanie, ale nie zdążył, bowiem z gabinetu wychynął Marek. Trochę go zaskoczyła obecność Alexa, bo raczej nie przychodził z wizytami do niego i wolał się wysługiwać Turkiem.

 - Co ty tu robisz? Potrzebujesz czegoś?

 - Informacji – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Po pierwsze dlaczego nic nie wiem, że zatrudniłeś dwie osoby, skoro nie stać nas, żeby je opłacać? Po drugie, co to jest? – wyciągnął z kieszeni zmiętą ulotkę. – O jaki outlet chodzi i dlaczego nie uzgodniłeś tego ze mną.

Marek za nic nie chciał wpuścić Alexa do gabinetu, bo tam zadałby mu kolejne pytanie, co to za segregatory i skąd pochodzą. Wyciągnął więc prezesa na korytarz.

 - Zaraz cię oświecę. Musiałem przyjąć te dwie kobiety, bo zarzuciłeś mnie taką ilością roboty, że nie wyrabiam. Przyjąłem je na umowę zlecenie i dałem minimalne stawki. Od tego firma nie zbankrutuje. Poza tym kilka tygodni temu byłem w magazynach. Łachów jest tak dużo, że nie można przejść. Zorganizowałem outlet i wyprzedaję je z czterdziestoprocentową zniżką. Robię wszystko co w mojej mocy, żeby zasilić firmę jakąś gotówką. A ty co robisz, żebyśmy byli wypłacalni?

Febo skrzywił się i pominął ostatnie pytanie Marka milczeniem.

 - Dlaczego nie powiedziałeś mi nic o tym outlecie?

 - A ty mówisz mi o swoich przedsięwzięciach? Uzgadniasz ze mną cokolwiek? Jakoś nie przypominam sobie. Jesteśmy wspólnikami na równych prawach i nie muszę ci się z niczego tłumaczyć a zwłaszcza z rzeczy, które wyjdą firmie tylko na dobre. Jeśli to wszystko, to żegnam. Mam masę roboty – Marek odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę swojego gabinetu. Febo popatrzył za nim jeszcze i mruknął.

 - Już niedługo skończą się twoje rządy dupku. Już niedługo…

 - Czego chciał? – zapytała Ula zaintrygowana wizytą prezesa.

 - Znalazł naszą ulotkę i przyszedł zapytać o ten outlet. Powiedziałem, że robię to dla dobra firmy, żeby dać jej zastrzyk gotówki. Myślę, że ucieszyła go ta wiadomość, bo w swojej naiwności sądzi, że pieniądze zaczną wpływać na firmowe konto, z którego on czerpie jak z własnego. Zawiedzie się i dobrze. Ja nie będę się mu z niczego tłumaczył.

Seniorka Kubasińska okazała się niezwykle przedsiębiorczą kobietą, bo już po tygodniu jej urzędowania zaczęły wpływać na konto pierwsze pieniądze ze sprzedaży starych kolekcji. Okazało się, że ta kobieta ma handel we krwi i gdyby mogła, własną babkę przehandlowałaby z zyskiem. Marek nie mógł się jej nachwalić, bo robiła więcej niż należało do jej obowiązków. Sama wyszukiwała najlepsze sukienki i kostiumy. Prasowała je i eksponowała w widocznym miejscu. Pracownik Marka robił im zdjęcia, przesyłał je Markowi a on wrzucał je do internetu. Przy magazynach panował ruch jak na Marszałkowskiej. Co chwilę podjeżdżały jakieś samochody i wysiadały z nich kobiety zachęcone niskimi cenami kolekcji znanego projektanta. Interes się kręcił, a Marek tylko zacierał ręce. Ta zmiana na lepsze spowodowała, że mocno się podbudował i najwyraźniej nabrał energii. Był częstym gościem u swoich rodziców i właściwie na bieżąco zdawał im relację z postępów.

 - Wierzę tato, że to jeszcze nie koniec Dobrzańskich – mówił. – Na pewno koniec Febo, ale my jeszcze pokażemy na co nas stać. Ula i Maciek są genialni i posiadają zespół niezwykle kompetentnych i zdolnych ludzi. Nawet nie liczyłem na tak wielką pomoc, ale oni, jeśli już się za coś zabierają, to robią to z wielkim zaangażowaniem. Jeszcze nie tak dawno staliśmy krok nad przepaścią. Powoli cofamy się znad niej. Za parę dni ludzie Uli jadą do Włoch, do Turynu i tam będą śledzić całą trasę transportu i podmianę materiałów. Mają wszystko nagrywać. Febo się nie wywiną z tego przekrętu. Zobaczysz, – perorował z entuzjazmem – że jeszcze dożyjemy momentu, kiedy oni trafią za kratki na długie lata i wierz mi, ani przez moment nie będę ich żałował. Gdyby nie Ula i reszta, nigdy nie odkryłbym, że to oni ciągną firmę na dno, bo do głowy by mi nie przyszło, żeby sprawdzać billingi, czy przekopywać się przez archiwum. Nigdy nie dowiedziałbym się, że Febo załatwił zerowy VAT i w całości wypłaca go sobie do własnej kieszeni. Ja już nawet wiem jaki on miał w tym cel, żeby zrujnować firmę. Najpierw miało dojść do upadłości, a potem z pieniędzy, które nam zagrabił miał ją podźwignąć, ale już bez nas za to do spółki ze Scacci. Ciągnie swój do swego, nie? W umowie, którą znaleźliśmy widnieje czarno na białym, że członkami połowy zarządu mają być Włosi. Nawet stanowiska zostały już przydzielone. Pomyślałbyś kiedykolwiek, że człowiek, którego wychowaliście jak własnego syna i kobieta, którą traktowaliście jak córkę w taki właśnie sposób wam się odwdzięczą za cały ten trud i pomnażanie ich majątku przez lata? Zawsze stawiałeś mi go za wzór, a ja od razu wyczułem w nim obłudę i fałsz. Wciąż knuł i kombinował, judził przeciwko mnie Paulinę wmawiając jej, że mam tabuny kochanek. Padało na podatny grunt, bo włoski temperament Pauliny uwydatniał się w postaci awantur każdego dnia. Jeszcze trochę tato, a obecność Febo w naszym życiu stanie się tylko wspomnieniem.