DRUGA SZANSA - rozdział 6

ROZDZIAŁ 6

Po dość obfitym śniadaniu ruszyli w miasto. Mieli dla siebie cały dzień i nigdzie się nie śpieszyli. Ula prowadziła Marka przez kręte, urokliwe uliczki aż do samego rynku.

Zauważyli, że miasto powoli przygotowywało się do świąt. W wielu sklepowych witrynach widniały już świąteczne akcenty.

 - Tu niedaleko przy Stolarskiej mamy jeden z naszych butików. Chcesz zobaczyć? Ja chętnie bym poszedł i zapytał o ostatnią kolekcję. Musimy dojść do Małego Rynku. To pod szóstką.

 - Nie ma sprawy. W takim razie prowadź.

Butik wyglądał na bardzo ekskluzywny. Ładnie skomponowana witryna prezentowała się zachęcająco. Marek otworzył drzwi i przepuścił Ulę przodem. Za ladą stała elegancko ubrana kobieta. Na jej widok Marek uśmiechnął się szeroko.

 - Dzień dobry pani Ewo.

 - Pan Marek? A to niespodzianka? Nie dzwonił pan z informacją, że wybiera się do nas.

 - Nie dzwoniłem, bo jestem w Krakowie absolutnie prywatnie. Przyjechałem do swojej dziewczyny. To właśnie ona. Urszula Sosnowska. - Ula wyciągnęła dłoń witając się z kobietą. – Jesteśmy na spacerze i postanowiłem wpaść i zapytać o ostatnią kolekcję.

 - Świetnie się sprzedaje i z tego co wiem w tym sklepie na Krowoderskiej jest podobnie. Ja w poniedziałek chciałam wysłać do was zamówienie, bo zostały pojedyncze egzemplarze.

 - Jak ma pani gotowe, to ja zabiorę i w poniedziałek załatwię już dostawę. Będzie szybciej.

Kobieta sięgnęła do szuflady wyciągając wypełnione druki.

 - Proszę bardzo oto ono. Zaoszczędził mi pan czasu. Dziękuję.

 - To ja dziękuję za to, że u was zawsze wszystko idzie sprawnie i rzadko miewacie zwroty. Będziemy lecieć. Do widzenia pani Ewo i powodzenia.

Opuścili sklep i ruszyli dalej.

 - To było bardzo miłe – powiedziała Ula.

 - Ale co? – nie bardzo rozumiał.

 - No to, że nazwałeś mnie swoją dziewczyną.

 - A jak miałem cię nazwać? Przecież jesteśmy parą, prawda?

 - Jesteśmy… - potwierdziła. – Może wejdziemy do jakiejś knajpki. Trochę zmarzłam i chętnie napiłabym się kawy.

 - Mówisz i masz. Może tutaj? – pokazał na wejście jednego z lokali, który właśnie mijali.

Weszli do środka i usiedli przy stoliku zamawiając mocne espresso i po lampce wina. Ciepło panujące w kawiarence sprawiło, że policzki Uli mocno się zaróżowiły. Z przyjemnością patrzył na nie. Ujął jej dłoń i przycisnął do ust.

 - Ślicznie ci z tymi rumieńcami.

Ten bez wątpienia komplement znacznie je zintensyfikował.

 - Zawstydzasz mnie.

 - Nie musisz się niczego wstydzić Ula, bo jesteś piękną kobietą i przy tym wszystkim masz kawał wspaniałego charakteru.

Rozgrzani ponownie ruszyli spacerkiem po mieście. Ze Starego Miasta Ula poprowadziła Marka ulicą Lubicz i Rakowiecką aż do Uniwersytetu Ekonomicznego.

 - To tu kończyłam studia – wyjaśniała. – Może nie cieszy się aż taką renomą jak SGH w Warszawie, ale jest równie dobry.

 - Ja właśnie kończyłem SGH na wydziale zarządzania i marketingu. Ojciec od początku zaplanował nam studia. Alex kończył finanse, bo w firmie miał pełnić rolę dyrektora finansowego. Z Pauliną był tylko kłopot, bo ona niespecjalnie chciała się uczyć i dopiero jak ojciec przemówił jej do rozumu, to wzięła się za siebie i jakoś skończyła studia, ale nie na SGH, bo nie była zbyt lotna z przedmiotów ścisłych, tylko komunikację społeczną na Uniwersytecie Warszawskim. Jednak marna byłaby z niej dziennikarka, bo nie jest aż tak zdolna. Firma zapewniła jej bezpieczeństwo finansowe i właściwie nie pracuje w swoim zawodzie. Nie pisze żadnych artykułów, a jedynie pozuje do zdjęć i jest jakby twarzą firmy. Tak czy siak niewiele z niej pożytku. Wejdziemy na jakiś obiad? Zaczęło mi burczeć w brzuchu a i nogom trzeba dać odpocząć.

Do domu wrócili późnym popołudniem. Nachodzili się tego dnia, ale nie narzekali. Wieczorem Ula przygotowała ciepłą kolację i jeszcze długo po niej rozmawiali. Było dobrze po północy, gdy kładli się spać.

Niedzielne przedpołudnie minęło im bardzo szybko. Za szybko. Po pysznym obiedzie Marek zaczął szykować się do powrotu. Zeszła z nim na dół i pomogła odśnieżyć mu samochód.

 - Trochę się martwię. Pogoda nie jest dobra. Obiecaj mi, że będziesz jechał ostrożnie i nie będziesz szarżował na drodze.

Przyciągnął ją do siebie i mocno objął.

 - Myślisz, że ryzykowałbym tak bardzo teraz, kiedy zakochałem się w tobie bez pamięci i mam szansę na szczęśliwe życie? Obiecuję ci kochanie, że będę jechał wolno i ostrożnie. Będę dzwonił do ciebie z trasy i wtedy, gdy dotrę już do domu. U Zbyszka na pewno nie zabawię dłużej niż jakieś dwie godziny więc około siedemnastej będę już w drodze do Warszawy. Następny weekend spędzisz u mnie. Ja wszystko załatwię, żebyś nie miała żadnych problemów. Uważaj na siebie, ubieraj się ciepło i nie choruj. Kocham cię. Bardzo cię kocham. Pamiętaj – wtulił się w jej usta i całował długo nie mogąc się od niej oderwać. – Będę jechał. Dbaj o siebie kochanie. Do zobaczenia.

Stała do momentu aż Lexus zniknął jej z oczu. Czuła na policzkach łzy. Ciężko jej było rozstawać się z nim. Na pewno będzie tęsknić, chociaż za pięć dni znowu go zobaczy.

Tak jak obiecał dzwonił do niej co jakiś czas. Pierwszy telefon miała już po dwudziestu minutach.

 - Kochanie dotarłem do Zbyszka. On pozdrawia cię serdecznie, a ja odezwę się za jakieś dwie godzinki.

Po tym czasie ponownie zadzwonił.

 - Ula, jestem już na trasie. Jest w miarę bezpiecznie, bo nawierzchnia jest czarna, ale zgodnie z tym co ci obiecałem nie naciskam mocniej pedału gazu i jadę trzymając się przepisów. Odezwę się za jakiś czas.

Kolejny telefon miała około dwudziestej pierwszej.

 - Kochanie dotarłem. Jestem już na parkingu przed swoim blokiem. Dzisiaj nie będę już dzwonił. Powinienem się trochę ogarnąć, wziąć ciepły prysznic i coś zjeść. Jutro muszę wcześnie wstać podobnie jak ty. Jutro też zorientuję się w połączeniach lotniczych i dam ci znać. Śpij dobrze moje szczęście. Kocham cię.

 - Ja ciebie też. Cieszę się, że szczęśliwie dojechałeś. Dobrej nocy Marek – rozłączyła się. Chyba nigdy nie usłyszała tylu zapewnień o miłości w ciągu całego życia jak w przeciągu tych prawie trzech dni. Żyjąc z Piotrem przywykła do braku takich wyznań, bo doktorek pod tym względem był dość toporny. Marek naprawdę ją kochał. Widziała to w jego oczach i każdym jego geście. Może to właśnie on jest jej drugą połówką, a nie Sosnowski?

Marek odezwał się w poniedziałek wieczorem.

 - Już wszystko wiem Ula. Najbardziej pasujący lot do Warszawy jest o osiemnastej pięć. Mogłabyś jechać na lotnisko prosto z pracy, bo i tak musisz być wcześniej z powodu odprawy. W Warszawie wylądujesz przed dziewiętnastą a tam ja już będę na ciebie niecierpliwie czekał. Powrót w niedzielę o godzinie dwudziestej. W domu będziesz mniej więcej o dwudziestej drugiej, to nie tak późno i zdążysz się wyspać. Pozwoliłem sobie wykupić już bilety i są do odebrania w kasie lotniska. Co ty na to?

 - Jestem zaskoczona, że zadziałałeś tak szybko. Faktycznie wyliczyłeś wszystko bardzo dokładnie. Myślę, że to dobry plan. Ja zrobię sobie w tygodniu wycieczkę do Balic i odbiorę bilety. Przy okazji sprawdzę trasę i czy nie ma jakichś objazdów. Cieszę się, że znowu się spotkamy.

 - Ja nie mogę się już doczekać, bo ledwie od ciebie wyjechałem, już zacząłem tęsknić, ale damy radę. Najważniejsza jest logistyka, a tę mamy opanowaną.

W środę prosto z pracy ruszyła w stronę lotniska. GPS prowadził ją najkrótszą trasą. Po czterdziestu minutach dojeżdżała. – Nie jest tak źle. Nie ma utrudnień w ruchu i objazdów. Trochę zajmuje przepchanie się przez miasto i te cholerne światła, ale i tak czas jest dobry. Spokojnie zdążę. – Objechała parking. Było dość tłoczno, ale widziała i wolne miejsca.

Zlokalizowała budkę a nawet dwie przeznaczone dla strażników parkingu. Podjechała pod szlaban i nacisnęła przycisk. Momentalnie wyskoczył bilet a szlaban podniósł się do góry. Zaparkowała jak najbliżej wejścia do terminalu i ruszyła po bilety. Odebrała bez problemu podając swoje nazwisko. Mogła wracać.

Po powrocie do domu połączyła się z Markiem informując go, że trasę sprawdziła i odebrała bilety.

 - Wszystko było tak jak mówiłeś. Nie powinno być najmniejszych problemów. Wezmę tylko bagaż podręczny, coś do spania i kilka ciuchów na trzy dni. To w zupełności wystarczy. Widzimy się za dwa dni.

Zapakowała trochę rzeczy w niewielką torbę i jeszcze raz sprawdziła, czy wyłączyła wtyczki z gniazdek. Zeszła na parking i wrzuciła bagaż na tylne siedzenie. Już wczoraj na wszelki wypadek wyczyściła schowek i wypięła radio, żeby nie było pokusą dla złodziei. Parking na lotnisku był wprawdzie strzeżony, ale nie sposób upilnować aż tylu samochodów. Trochę była spięta, ale starała się pracować normalnie przez całą dniówkę. Punktualnie o szesnastej wyszła z banku. Zgrabnie wyprowadziła samochód i ruszyła na lotnisko. Niespodzianek nie było. Zlokalizowała stanowisko Ryanair’a i stanęła w kolejce do odprawy. Szło sprawnie i szybko. Po pół godzinie zasiadła w hali odlotów czekając aż ktoś z obsługi zaprowadzi całą grupę pasażerów na płytę lotniska. Połączyła się jeszcze z Markiem, bo wiedziała, że jak zajmie miejsce w samolocie nie będzie mogła skorzystać z telefonu. Marek odebrał natychmiast.

 - I jak kochanie?

 - Jestem po odprawie i czekam na wylot. Za chwilę powinnam być już w samolocie. Do zobaczenia za godzinę.

 - Szczęśliwego lotu skarbie. Pogoda jest dość dobra i nie powinno być turbulencji. Sprawdziłem. Kocham cię i czekam na ciebie.

Wrzuciła torbę do schowka i zajęła miejsce. Zapięła pas czekając już tylko na kołowanie samolotu. Nawet nie czuła momentu, kiedy wzniósł się w powietrze. Wszystko odbyło się łagodnie i spokojnie. Odetchnęła. Miała miejsce przy oknie, ale widziała tylko światła miasta. Zapadł zimowy zmrok. Przymknęła oczy. Pomyślała, że z tymi wakacyjnymi miłościami nie do końca jest tak jak twierdzą. Niektórym jednak udaje się przetrwać. Wszystko zależy od stopnia zaangażowania partnerów i od woli bycia razem. W życiu by nie przypuszczała, że jej znajomość z Markiem tak się rozwinie i że on tak bardzo ją pokocha. Nie przypuszczała, że i ona odwzajemni tę miłość, i pokocha tego człowieka całym sercem.

Lot przebiegł bez problemów. Poczuła lekkie chybotanie i po chwili zobaczyła światła na pasie startowym. Wylądowali. Nie znała warszawskiego lotniska więc szła po prostu za pasażerami do hali przylotów rozglądając się za Markiem. Zobaczyła go wreszcie i uśmiechnęła się szeroko. Pomachał do niej i zaczął przeciskać się przez tłum. Porwał ją w ramiona i uniósł do góry.

 - Dotarłaś. Moje szczęście kochane. Dotarłaś – obsypywał jej twarz pocałunkami. – Daj mi torbę. Zmykamy stąd. Zaparkowałem niedaleko. Zanim jednak pojedziemy do domu zapraszam cię na kolację. Nie miałem czasu, żeby przygotować cokolwiek, więc zamówiłem dla nas stolik w Książęcej. To jedna z lepszych restauracji w Warszawie i dobrze dają tam jeść. - Pomógł jej wsiąść i po chwili ruszył. – Będziemy przejeżdżać koło firmy to przynajmniej budynek zobaczysz, a jutro jego wnętrze.

Po upływie dwudziestu minut Marek parkował przed restauracją.

 - Chodźmy kochanie, bo ja mocno zgłodniałem i ty na pewno też.