DRUGA SZANSA - rozdział 7

ROZDZIAŁ 7

Usiedli przy stoliku i zamówili dania. Najpierw na przystawkę trochę skorupiaków, bo Marek bardzo je zachwalał, a później polędwiczki cielęce z pysznym sosem z borowików i surówkami.

 - Kawę wypijemy w domu. Robię naprawdę niezłą – pochwalił się.

Najedzeni ruszyli już bez zwłoki w stronę Siennej. Przejeżdżając przez Lwowską pokazał jej budynek firmy.

 - To tutaj się mieści. Jutro oprowadzę cię i wszystko dokładnie pokażę. Będzie swobodnie, bo w soboty nie pracujemy a w każdym razie rzadko się to zdarza.

Zaparkował pod jednym z wysokich bloków i pomógł Uli wysiąść. Zabrał jeszcze jej bagaż i poprowadził do windy. Wiedziała, że mieszka wysoko na ostatnim, dwunastym piętrze. Przekręcił w zamku klucz i przepuścił ją przodem.

 - Proszę bardzo, rozgość się kochanie. Tu masz wygodne kapcie. Ja nastawię tylko expres i zaraz wszystko ci pokażę. Tu po prawej stronie jest ubikacja i łazienka. Jest wanna i prysznic, co wolisz. Na wprost mam salon i otwartą na niego kuchnię a w głębi pokój gościnny, moją sypialnię i gabinet, w którym czasem pracuję.

Ula oglądała ten apartament z otwartą buzią. Był naprawdę ogromny a jej mała klitka spokojnie zmieściłaby się w salonie.

 - Piękne mieszkanie. Przestronne i duże. Jest czym oddychać. Aż mi wstyd, że u mnie musiałeś spać na materacu.

 - Nie przesadzaj skarbie. Nie jestem rozpieszczonym jedynakiem. Mnie wszędzie jest dobrze. A jeśli chodzi o kwestię spania… to zerknij do sypialni – otworzył szeroko drzwi. – Łóżko jest ogromne. Spokojnie mogłyby w nim spać trzy osoby. Nie będę ukrywał, że pragnę przytulić się do ciebie i zasnąć u twego boku. Od razu cię uspokoję, że nie mam żadnych niecnych zamiarów wobec ciebie i nie zrobię niczego, czego byś nie chciała. Jednak jeśli cię to krępuje, to przygotuję pokój gościnny – spojrzał na nią wyczekująco i z napięciem. Spuściła głowę i zarumieniła się. Spanie przy nim na pewno byłoby czymś przyjemnym. Kiedy była z Piotrem lubiła przytulić się do niego i tak przespać do rana. Trwało to jednak dość krótko, bo później tuliła się już wyłącznie do poduszki nierzadko wypłakując w nią swój żal.

 - Może być sypialnia – powiedziała cicho. Na Marka twarzy pojawił się szczęśliwy uśmiech.

Byłby hipokrytą, gdyby zaprzeczył, że jej nie pragnie. Jest przecież normalnym, zdrowym mężczyzną z potrzebami. Poza tym faktycznie nie był z żadną kobietą już od bardzo dawna. Jej obiecał, że będzie trzymał ręce przy sobie i zamierzał tej obietnicy dotrzymać.

 - To co, najpierw kawa, a potem jak będziesz miała ochotę na kąpiel, to w łazience masz wszystko przygotowane. Świeże ręczniki są w zasięgu ręki.

Siedzieli rozparci na wygodnej kanapie sącząc wino i rozmawiając.

Marek postanowił wrócić do rozpoczętego kiedyś tematu i zaczął wypytywać Ulę.

 - Mówiłaś kiedyś, że nie masz już żadnej rodziny i że w Krakowie właściwie nic cię nie trzyma…

 - To prawda. Gdybym miała więcej odwagi poszukałabym jakiejś dobrze płatnej pracy, w której mogłabym się rozwijać i w zasadzie byłoby mi obojętne w jakim to miałoby być miejscu Polski. Ciągle mam wrażenie, że moje życie od momentu rozwodu a właściwie to już grubo przed nim przyhamowało tak bardzo, że teraz nie potrafi ruszyć z miejsca a każdy dzień podobny jest do drugiego. To frustrujące.

 - Naprawdę porzuciłabyś Kraków?

 - Rzeczywiście mam sentyment do tego miasta, ale to tylko miasto Marek. Zawsze można tu przyjechać i pooddychać tą szczególną atmosferą. Na pewno to nie jest powód, który mnie tam trzyma.

 - A do Warszawy przeprowadziłabyś się?

Podniosła głowę i spojrzała na niego przenikliwie.

 - Do czego zmierzasz? Gdybym znalazła tu pracę, to dlaczego nie?

 - Bo pomyślałem sobie, że mogłabyś pracować w Febo&Dobrzański. Mówiłem ci, że od dawna nie mam asystentki. To musi być ktoś, kto zna się na finansach i ekonomii. Ty masz kierunkowe studia i nadawałabyś się idealnie.

 - Mówisz poważnie? – Jej oczy zrobiły się ogromne.

 - Śmiertelnie poważnie. Pensja pięć tysięcy brutto plus kwartalna premia. Poza tym proponuję to przede wszystkim z czysto egoistycznych względów. Kocham cię i chcę mieć cię blisko – ujął jej dłonie i przycisnął do ust. – Ula, ja jestem zaangażowany w stu procentach. Nie zrezygnuję z tej miłości, bo po raz pierwszy w życiu wiem, że to jest szczere uczucie, dobre i prawdziwe. Bardzo, bardzo mocne. Jeżeli i ty czujesz coś podobnego do mnie, to daj nam szansę. Ja wszystko pozałatwiam, tylko się zgódź.

Milczała dłuższą chwilę przetrawiając w głowie jego słowa. To, co proponował było wspaniałe, ale wiązało się z mnóstwem formalności i w dodatku spowodowałoby rewolucję w jej życiu, ale czyż nie pragnęła rewolucji? Musiałaby się zwolnić z banku, zlikwidować swoją kawalerkę. A co z meblami? Wprawdzie niewiele są warte, ale coś będzie musiała z nimi zrobić.

 - Kochanie – usłyszała głos Marka – ja we wszystkim ci pomogę. Nie zostawię cię z przeprowadzką samej. Myślałem już, żeby zaprosić cię na święta. Rodzice wracają dopiero w marcu, a to zwykle u nich odbywała się wigilia, na której obecni też byli oboje Febo. Wiem, że oni wyjeżdżają do Mediolanu i że sam będę musiał zorganizować sobie ten świąteczny czas. Wziąłbym po świętach urlop do końca roku i razem z tobą poleciał do Krakowa. Wrócilibyśmy przed sylwestrem już samochodem a od nowego roku zaczęłabyś pracę w firmie. Damy radę. Zobaczysz.

 - Trochę mnie to przeraża, ale też ekscytuje. Trzeba byłoby przejrzeć ogłoszenia, bo może udałoby się wynająć dla mnie jakieś małe mieszkanko.

 - Ale po co? Przecież tu jest dość miejsca dla nas dwojga. To byłoby spełnienie moich marzeń.

 - Zamieszkać z tobą? No ale jak to będzie wyglądać? Zamieszkam tu jako kto?

Roześmiał się na całe gardło i podniósł z kanapy. Sięgnął do szuflady komody wyciągając z niej zdobne pudełko. Ukląkł przed nią i otworzył wieczko.

 - Jeśli się zgodzisz, to jako moja narzeczona.

 - Jako narzeczona? – jego słowa wprawiły ją w bezbrzeżne zdumienie. – Ale my się za krótko znamy. Nie zrozum mnie źle, bo kocham cię i chcę z tobą być, ale to wszystko za szybko się dzieje aż w głowie mi się kręci. Swoje zamierzenia masz przemyślane i dopracowane. Wiesz co robić. Masz plan nie tylko na moją przeprowadzkę, ale na dalsze ze mną życie. To trochę mnie przeraża i przytłacza, bo do tej pory to ja byłam od tego, żeby zadbać o siebie, i trochę to dziwne, że nagle ty przejąłeś pałeczkę.

 - Ula. Znamy się być może krótko, ale ja byłem już pewien tej miłości tam w Sopocie. Tego przecież nie można pomylić z czymś innym. Mamy chodzić ze sobą przez kolejne pięć lat, żeby udowodnić sobie jak bardzo się kochamy? To bez sensu. Ja wiem, że kocham cię nad życie i pragnę się przy tobie zestarzeć. Niczego nie muszę sobie udowadniać. To co, przyjmiesz ten pierścionek jako znak mojej wielkiej miłości i przywiązania? Zostaniesz moją żoną? Ten ślub nie musi odbyć się zaraz. Zanim do niego dojdzie zdążymy poznać się jak łyse konie.

Miała jeszcze moment zawahania, ale w końcu wyciągnęła dłoń w jego kierunku.

 - Zgadzam się. Zostanę twoją żoną.

Wsunął jej pierścionek na palec i spontanicznie wpił się w jej usta. Był naprawdę szczęśliwy, a ona mocno zakłopotana, zawstydzona, trochę wystraszona, ale równie szczęśliwa jak on.

 - Późno już – wyszeptała. – Jeśli pozwolisz skorzystam z łazienki. Jestem zmęczona i śpiąca. Za dużo wrażeń miałam dzisiaj.

Weszła do kabiny i puściła na siebie strumień ciepłej wody. Stała tak przez moment chcąc spłukać z siebie ten natłok myśli. Lecąc tu nie spodziewała się takiego obrotu sprawy. Nie minęły nawet cztery godziny a ona dostała propozycję pracy, mieszkania i została narzeczoną. Czy to naprawdę się wydarzyło? Marek to jednak szalona głowa. Szybciej działa niż myśli. Mimo wszystko doceniała to, że on czuł się za nią odpowiedzialny, że zaopiekował się nią i zadbał. Potrzebowała takiego silnego męskiego wsparcia i troski. Za długo musiała radzić sobie sama a dzięki niemu będzie mogła odpocząć.

Wytarła ciało do sucha, narzuciła koszulkę i szlafrok. Marek czekał na nią w salonie. Podniósł się z kanapy i teraz on ruszył w stronę łazienki.

 - Idź się położyć Ula. Ja zaraz przyjdę.

Podreptała do sypialni i wsunęła się do chłodnej pościeli. Poduszka była taka miękka a łóżko niesamowicie wygodne. Przymknęła oczy. Było jej tak dobrze. Zapadała w sen. Nie czuła jak Marek położył się obok ani tego, jak delikatnie przytulił się do jej pleców.

Obudziła się i ze zdumieniem stwierdziła, że leży przytulona do gołego, męskiego torsu. Podniosła oczy. Marek przyglądał się jej z uśmiechem.

 - Dzień dobry kochanie. Dobrze spałaś?

Odkleiła się od niego zażenowana.

 - Przepraszam, nawet nie wiem kiedy…

 - Nic nie szkodzi. Było mi bardzo przyjemnie. Poleż sobie jeszcze troszkę, a ja przygotuję śniadanie. Zaraz będę z powrotem.

Uwinął się błyskawicznie. Pokroił pieczywo, wyjął z lodówki masło i usmażył jajecznicę na boczku. Nastawił expres i poszedł do sypialni.

 - Łazienka wolna i zaraz będzie śniadanie. Możesz iść.

Umyta i ubrana pojawiła się w kuchni przysiadając na jednym z wysokich taboretów stojących przy długim blacie.

 - Pięknie pachnie. Zgłodniałam.

Marek postawił przed nią filiżankę z kawą i podsunął talerzyk z jajecznicą.

 - Smacznego skarbie. Na dworze całkiem przyzwoicie i nawet temperatura znośna. Najpierw pojedziemy do firmy, a później pokażę ci mój ukochany zakątek nad Wisłą. Jeśli będziesz miała ochotę na spacer podjedziemy do Łazienek. Zimą nie są takie atrakcyjne jak latem, ale też mają swój urok. Na obiad pojedziemy do Hotelu Intercontinental. Tam zamówiłem stolik.

 - Marek nie musimy jadać w takich ekskluzywnych miejscach. Ja nie mam hrabiowskiego podniebienia i wystarczy mi zapiekanka lub pizza.

 - Czasami można zaszaleć, a ja dla ciebie chcę wszystkiego co najlepsze. Jeśli zjadłaś, to ubieramy się i wychodzimy.

Podjechał na Lwowską i zaparkował w podcieniach budynku. Objął Ulę ramieniem i skierował się wraz z nią do głównego wejścia. Przeszli przez przeszklone drzwi i przywitali się z ochroniarzem.

 - Dzień dobry panie Władku. Ktoś u mnie dzisiaj pracuje?

 - Nie ma nikogo panie prezesie. A pan do pracy?

 - Nie panie Władku. Chcę pokazać narzeczonej firmę. Niech pan zapamięta tę twarz, bo od stycznia będzie tu pracować.

 - Zapamiętam panie prezesie. Trudno byłoby zapomnieć taką śliczną buzię.

Wsiedli do windy, która wyniosła ich na piąte piętro.

 - Na trzecim jest księgowość i bufet firmowy. A tutaj jest moje królestwo. Spójrz. To jest sekretariat.

Biurko po lewej zajmuje Violetta, a przy tym po prawej byłoby twoje miejsce. W głębi jest mój gabinet – otworzył dwuskrzydłowe drzwi na oścież.

 - Naprawdę ładnie tu. Nowocześnie – Ula rozglądała się dookoła.

 - Pracy na pewno miałabyś dużo, ale zdecydowanie nie ma tu nudy i monotonii, bo bez przerwy coś się dzieje. W F&D nie można się nudzić. Przejdźmy dalej. Pokażę ci pracownię, w której dzieła tworzy nasz genialny projektant Pshemko, gabinet dyrektora finansowego, salę konferencyjną i aneks kuchenny, w którym można zaparzyć sobie herbatę lub kawę. Na końcu korytarza jest pomieszczenie z dużym xero i toalety, a wcześniej gabinet dyrektora HR Olszańskiego, męża Violetty, o którym ci opowiadałem. Zauważyłaś na pewno wiszące na korytarzu wielkie portrety. Na tym przy windach jestem ja z Alexem Febo. Tu przy konferencyjnej są moi rodzice, a tam dalej Paulina i modelki będące twarzami kolekcji. Na dłużej przystanęła przy rodzicach Marka.

 - Bardzo jesteś podobny do ojca, chociaż po mamie odziedziczyłeś chyba oczy. Ona też ma takie ładne o łagodnym spojrzeniu jak twoje. No i te długie rzęsy. Jak mężczyzna może mieć takie długie rzęsy? To niesprawiedliwe.

Rozchichotał się. Złapał ją za rękę i pociągnął na koniec korytarza.