DRUGA SZANSA - rozdział 9

 Moi drodzy

W ramach bonusu w niedzielę 27.10.2019r. ukaże się kolejna część "Drugiej szansy". Trochę rozpieszczania jeszcze nikomu nie zaszkodziło. Pozdrawiam Was wszystkich najserdeczniej.

Gośka.

ROZDZIAŁ 9

Po kilku sygnałach wreszcie usłyszała w słuchawce męski głos.

 - Dzień dobry panie Kaszycki - przywitała się. - Ula Sosnowska z tej strony.

 - Dzień dobry. Stało się coś? Jakaś awaria?

 - Nie, nie. Nic z tych rzeczy, ale chętnie spotkałabym się z panem. Wyprowadzam się do Warszawy, bo tam dostałam świetną propozycję pracy i w związku z tym chciałam porozmawiać z panem na temat kawalerki. Są w niej zakupione przeze mnie meble, których nie będę zabierać ze sobą. Są w dobrym stanie i chciałam zapytać, czy to byłby problem, gdybym zostawiła je w mieszkaniu?

 - Najmniejszy. A kiedy się pani wyprowadza?

 - Konkretnej daty nie mogę panu jeszcze podać, ale na pewno przed końcem roku. Oczywiście zadzwonię, gdy będę już wiedzieć. Czy po klucze przyjechałby pan osobiście, czy też miałabym je gdzieś przesłać, lub zostawić?

 - Proszę zostawić je u sąsiadów obok. Ja przy okazji sobie odbiorę. Z mieszkaniem w porządku?

 - Jak najbardziej. Pamięta pan, że remontowałam je zanim się wprowadziłam, a konkretnie malowałam ściany. Cała reszta, to znaczy armatura, piec w łazience i kuchni są sprawne i działają bez zarzutu. Mam nadzieję, że pieniądze za grudzień doszły?

 - Tak. Dostałem. Chce pani zwrotu części? W końcu wyprowadzi się pani zanim skończy się miesiąc.

 - Nie, nie. Absolutnie nie. Żadnego zwracania pieniędzy. Mieszkało mi się tu bardzo dobrze i na pewno będę mieć dobre wspomnienia z tego miejsca. No to załatwione. Klucze zostawię u sąsiadów i zadzwonię, kiedy będę już opuszczać mieszkanie. Bardzo dziękuję i do widzenia.

 - Do widzenia pani Urszulo i powodzenia w stolicy.

Wsiadła do samochodu i zanim ruszyła wybrała jeszcze numer Marka.

 - Witaj kochanie – usłyszała jego ciepły głos. – Stęskniłaś się za mną? Ja za tobą bardzo.

 - Ciągle tęsknię, ale dzwonię, bo mam dobre wiadomości. Właśnie załatwiłam wypowiedzenie za porozumieniem stron i urlop do końca roku. Już nie wracam do banku. Poza tym przed chwilą rozmawiałam z właścicielem mieszkania i zgodził się na zostawienie w nim moich mebli. Klucz mam zostawić u sąsiadów. Nie spodziewałam się, że wszystko tak gładko pójdzie.

 - To wspaniałe nowiny. Będzie zmiana planów Ula, bo ja wezmę kilka dni urlopu i przyjadę do Krakowa już teraz. Pomogę ci się spakować i wrócimy twoim samochodem. Do świąt się uwiniemy. Ale się cieszę! Zaraz zadzwonię na lotnisko i zabukuję bilet na jutro do południa. Dam jeszcze znać, o której będę w Krakowie. Załatwimy to szybko i w święta będziemy mogli odetchnąć. Super to załatwiłaś. Odezwę się za jakiś czas i powiem ci co ja zdziałałem. Całuję cię skarbie i rozłączam się.

W drodze do domu zatrzymała się przed jakimś dyskontem. Zrobiła niewielkie zakupy i wyprosiła od ekspedientki kilka dużych kartonów. Wiedziała, że nie upchnie wszystkiego do walizki.

Nie miała ochoty na gotowanie. Zrobiła sobie kilka kanapek i popiła herbatą. Powoli zaczęła składać kartony i oklejać je taśmą. Potem skupiła się na ich zapełnianiu. Nie miała zamiaru zabierać jakichś garnków, czy sztućców. U Marka było wszystko. Ograniczyła się jedynie do odzieży i obuwia. Nawet pościel zamierzała zostawić. Mały, płaski telewizor i laptop zabierała koniecznie.

Zadzwonił Marek i poinformował ją, że o jedenastej czterdzieści pięć wyląduje planowo w Balicach.

 - Po drodze z lotniska zjemy jakiś obiad i będziemy pakować.

 - Tak naprawdę to ja już kończę się pakować. Dostałam kilka kartonów ze sklepu i właśnie je zapełniam. Nie jest tego aż tak wiele, bo to głównie ciuchy. Niewielki ten mój dobytek. Gdybyśmy się sprężyli, to nawet jutro moglibyśmy ruszyć do Warszawy.

 - Lejesz miód na moje serce kochanie. Damy radę. Jestem tego pewien. Wyłączam się, a ty przygotuj wszystko tak, żebym mógł od razu wynosić te pudła. Do jutra w takim razie. Kocham cię.

 - Ja ciebie też.

Wieczorem miała już wszystko ogarnięte. Wysprzątała jeszcze mieszkanie, żeby nie zarzucono jej, że zostawiła po sobie bałagan.

Następnego dnia wyruszyła z domu o jedenastej. Pięć minut przed przylotem Marka zaparkowała i pobiegła do hali przylotów. Po dziesięciu minutach dojrzała go w tłumie pasażerów. Pomachała mu i ruszyła w jego kierunku. Podniósł ją do góry jak piórko i wycisnął na jej ustach siarczystego całusa.

 - Jestem pełen podziwu skarbie, że udało ci się wszystko załatwić w ciągu jednego dnia. Dzisiaj się pomęczymy za to jutro będziemy spać do oporu. Wziąłem dwa dni urlopu. Chciałem do końca tygodnia, ale nie miałby mnie kto zastąpić, bo Alex wylatuje na targi do Włoch. Gdzie zaparkowałaś?

 - Niedaleko. Chodźmy.

Ula usiadła za kierownicą i wyprowadziła samochód na trasę.

 - Myślałam o miejscu, w którym moglibyśmy zjeść obiad. Pamiętasz tę oświetloną barkę, którą mijaliśmy w czasie spaceru? Tak naprawdę to włoska restauracja z pysznym jedzeniem. Dodatkowy plus jest taki, że to blisko domu. Nie musielibyśmy nigdzie daleko jeździć.

 - Ja jestem za. Bardzo lubię włoską kuchnię. Nie będę wybrzydzał, bo na pewno będzie smacznie.

 - Chciałam też pogadać o świętach. Ja wiem, że miałeś zamiar zamówić catering, ale skoro będę już w Warszawie na kilka dni przed nimi, to może jednak przygotuję wigilijną kolację. Moglibyśmy pojutrze pojechać na jakieś zakupy. Upiekę ryby i ciasto. Zrobię śledzie w oleju i śmietanie. Zawsze to smaczniejsze niż jedzenie z restauracji i na pewno tańsze. Ty pójdziesz do pracy, a ja będę się nudzić. Tak przynajmniej zabiłabym nudę czekając na ciebie. Co myślisz?

 - Mówiłem o cateringu, bo nie chciałem, żebyś stała godzinami przy garach, ale jeśli ma to ci sprawić przyjemność, to nie będę oponował.

 - No to załatwione. Dojeżdżamy.

Zaparkowała niedaleko kiwającej się na wodzie barki. Weszli na pokład i zajęli jeden ze stolików. Marek zerknął do menu.

 - Wziąłbym zupę kokosową z imbirem, bo dobra jest na rozgrzewkę, kurczaka w sosie z gorgonzoli z warzywami i gnocchi. Do tego espresso, a ty?

 - Ja poproszę o to samo. Bardzo lubię gnocchi. Przypominają trochę nasze kopytka, ale są delikatniejsze w smaku. Zamiast kawy herbata z cytryną.

Zamówili i kiedy przyniesiono dania delektowali się nimi przez dłuższą chwilę konsumując w milczeniu.

 - Pyszna zupa i faktycznie rozgrzewa. Imbir robi swoje. Będę musiała kiedyś spróbować ugotować ją sama. Może wyjdzie równie smaczna.

Marek spojrzał na zegarek. Było kilkanaście minut po trzynastej.

 - Pośpieszmy się kochanie. Może uda nam się wyjechać po czternastej. Dużo masz tych pudeł?

 - Właściwie to trzy, ale duże. Jest jeszcze wielka walizka i teczka z laptopem. Nie jest tego zbyt wiele. Pudła pójdą do bagażnika a walizka na tylne siedzenie. Nie będzie tak źle.

Marek złapał za uchwyt walizki i zszedł z nią na dół. Ula rozejrzała się po mieszkaniu, ale nie było w nim nic, co jeszcze chciałaby zabrać. Sięgnęła po worek ze śmieciami i zamknęła drzwi na wszystkie zamki. Zadzwoniła do sąsiadów prosząc o oddanie kluczy właścicielowi mieszkania. Schodząc na dół pomyślała, że właśnie zamyka kolejny etap życia. W Krakowie zostawał jej sentyment i grób rodziców. Chciała jeszcze przed wyjazdem zapalić im znicz na mogile.

 - Pojedziemy obok Cmentarza Rakowickiego. Na chwilę tam stanę i pójdę na grób rodziców. To nie potrwa długo.

Pod cmentarzem kupiła dwa spore znicze i chryzantemy w doniczce. Na szczęście rodzice byli pochowani niedaleko głównej bramy. Odgarnęła śnieg z płyty i zapaliła lampki. Na środku postawiła chryzantemy. – Wyjeżdżam z Krakowa kochani - wyszeptała. - Zaręczyłam się ze wspaniałym człowiekiem, ale on mieszka w Warszawie i to do niego się wyprowadzam. Nie będę u was już tak często jak do tej pory. Będę jednak starała się przyjeżdżać jak tylko będę miała ku temu okazję. Spoczywajcie w spokoju. – Przeżegnała się i zmówiła modlitwę. Teraz mogła z czystym sumieniem jechać.

Ustąpiła Markowi miejsce za kierownicą. On wcześniej ustawił GPS. Nie zwlekając już ani chwili ruszyli w drogę.

Marek podjechał na parking i zatrzymał się obok swojego Lexusa. Odwrócił uśmiechniętą twarz do Uli.

 - Dojechaliśmy kochanie. Jest dziewiętnasta dwadzieścia. Niezły czas mamy. - Odpięła pas. Wyglądała na zmęczoną. Nieco go to zmartwiło, ale pomyślał, że przygotuje jej odprężającą kąpiel to nabierze trochę energii. Wysiadł z samochodu i otworzył bagażnik. Wyciągnął jedno pudło i z tylnego siedzenia zdjął walizkę. – Weź ją Ula, bo nie trzeba jej nieść. Będę musiał obrócić jeszcze dwa razy, bo nie zabiorę się z tymi kartonami. Chodźmy.

Zanim przytargał dwa pozostałe pudła ona nastawiła expres i przygotowała dwie filiżanki. Czekając na kawę oparła się o parapet wpatrując się w ciemność za oknem. Zamyśliła się. Nawet nie słyszała jak Marek wrócił z ostatnim kartonem i podszedł do niej cicho przytulając się do jej pleców.

 - Zmęczyła cię ta droga i w ogóle cały dzień. Przygotuję ci kąpiel. To ci dobrze zrobi. Włączę bąbelki. Odprężą cię trochę.

Rozlała kawę do filiżanek i postawiła je na ławie. Przycupnęła na brzegu kanapy sącząc małymi łykami gorący płyn. Marek wyszedł z łazienki oznajmiając, że kąpiel gotowa. Podniosła się z miejsca. Była mu wdzięczna, że tak troszczy się o nią. Ściągnęła ubranie i bieliznę. Z przyjemnością wślizgnęła się do ciepłej, pachnącej wody. Oparła głowę o krawędź wanny i przymknęła oczy. Bąbelki buzowały wokół jej ciała masując je i pieszcząc. Napięcie, które zaczęło z niej spływać stało się niemal namacalne. Wreszcie poczuła ulgę i odetchnęła głęboko.

Marek wsunął głowę przez drzwi. Trochę się zaniepokoił, bo dość długo siedziała w wodzie.

 - Ula – powiedział cicho – usnęłaś? Nie śpij kochanie, bo się utopisz.

 - Nie śpię. Tak sobie tylko rozmyślam. Już wychodzę.

Podał jej wielki kąpielowy ręcznik i otulił ją.

 - W walizce na wierzchu jest moja koszula nocna i szlafrok. Mógłbyś mi przynieść?

 - Zaraz ci dam.

Okutana szlafrokiem wyszła z łazienki i usiadła na kanapie. Kawa zdążyła już wystygnąć.

 - Zrobię ci malinowej herbaty i może przygotuję coś na ciepło do jedzenia. Trochę zgłodniałem. Lubisz sandwicze? Mam specjalny opiekacz. Są naprawdę chrupiące i smaczne zwłaszcza z tostowego chleba. Zrobię trochę z serem i z szynką.

Rzeczywiście okazały się pyszne. Zjadła dwa i dopiła herbatę. Poczuła się senna. Najwyraźniej miała dość tego wariackiego dnia.

 - Pójdę się położyć Marek. Padam z nóg. Powieki same mi się zamykają.

 - Idź. Ja jeszcze tu ogarnę. Wezmę szybki prysznic i też się położę. Jutro rozpakujemy wszystko już na spokojnie.

Zanurzyła twarz w miękką poduszkę i niemal natychmiast odpłynęła w sen. Kiedy Marek kładł się spać, nawet nie drgnęła. Objął ją wpół przytulając do siebie. Uśmiechnął się do swoich myśli. Marzenia się spełniły. Ma wreszcie swoje szczęście tu na miejscu, na wyciągnięcie ręki.

Marek przetarł zaspane oczy i zerknął na stojący obok łóżka budzik. Było kilka minut po dziesiątej. Odwrócił się patrząc na śpiącą Ulę, której głowa spoczywała pod jego lewą pachą. – Naprawdę musiała być zmordowana. Śpi jak kamień. – Delikatnie wysunął się z pościeli i jak najciszej poszedł do łazienki. Tam wziął szybki prysznic i zajął się szykowaniem śniadania.

Przeciągnęła się rozkosznie trafiając ręką na puste miejsce obok. Dopiero teraz otworzyła oczy ze zdziwieniem odkrywając, że nie ma koło niej Marka.

 - Marek? – wyartykułowała - Przecież miał mieć dzisiaj wolne. Gdzie on jest? - Wyskoczyła z łóżka i narzuciwszy na siebie szlafrok wyszła z pokoju. Od razu poczuła zapach świeżo parzonej kawy. Uśmiechnęła się. – Ciekawe, czy po ślubie też tak będzie. – Stanęła na środku salonu obserwując krzątającego się w kuchni narzeczonego. – Nie możesz spać? – zapytała. Odwrócił się gwałtownie i podszedł do niej cmokając jej policzek.

 - Już nie pamiętam kiedy tak długo spałem. Jest dziesiąta czterdzieści pięć. Zaraz będzie śniadanie.

 - W takim razie ogarnę się trochę i zaraz przyjdę.

To była prawdziwa uczta. Chrupiące tosty, świeże masło, jajka na miękko, miód i dżem do wyboru, i twarożek.

 - Jak zjemy, zaczniemy rozpakowywać pudła. Połowa garderoby jest twoja. Potem możemy podjechać na jakiś obiad a po nim zrobić część zakupów świątecznych. Poza tym chciałbym jeszcze załatwić sprawę twojego meldunku, ale może to już jutro do południa. Trzeba też przerejestrować samochód.

 - Cholera! Nie pomyślałam o meldunku! Przecież ja muszę się wymeldować z Krakowa. Ależ ze mnie idiotka. Wszystko podziało się tak szybko, że nie miałam czasu nawet pomyśleć. I co teraz? Wprawdzie na Podgórskiej byłam zameldowana na pobyt czasowy, ale żeby załatwić nowy meldunek, muszę mieć takie zaświadczenie, że zostałam wymeldowana z poprzedniego miejsca zamieszkania. Tego ostatniego nie jestem pewna. Koniecznie muszę to sprawdzić w internecie.