AZYL - rozdział 4

 

ROZDZIAŁ 4

 

Wolnym krokiem zbliżali się do miejsca, w którym Marek dostrzegł Ulę. Ona zaś zupełnie nieświadoma niczego wyszła z wody i złapawszy duży kąpielowy ręcznik otuliła nim mokrą Betti.

 - Chyba już dość na dzisiaj tego moczenia się. Ja za chwilę muszę wracać do pracy, a ty albo pójdziesz ze mną, albo na plac zabaw.

 - Wolę huśtawki i piaskownicę. Tam przynajmniej się nie nudzę. – Nagle wyrwała się Uli i z wrzaskiem – wujcio Pshemko! - podbiegła do zbliżających się mężczyzn.

 - Beato, jesteś cała mokra – wykrztusił mistrz, ale dziecko nie zważając na to przylgnęło do niego obejmując go w pasie. Podniosła głowę i wbiła w niego swoje duże, błękitne oczy.

 - Kiedy pójdziemy coś rysować? Obiecałeś, że mnie nauczysz.

Projektant przykucnął i pogładził płowe włosy Beatki.

 - Obiecałem i słowa dotrzymam. Może jutro po śniadaniu? Witaj Urszulo – zwrócił się do dziewczyny. – Mogę ją jutro zabrać w plener? Wrócimy w porze obiadowej.

Ula podeszła do obu mężczyzn i przywitała się nieśmiało. Ten młodszy i bardzo przystojny wlepiał w nią zachwycony wzrok, co bardzo ją krępowało.

 - Oczywiście Pshemko, że możesz. Od wczoraj o niczym innym nie mówi, tylko o tym rysowaniu.

 - Wybacz Bella moje niedopatrzenie. Pozwól, że przedstawię ci Marka Dobrzańskiego, prezesa firmy, w której pracuję i mojego przyjaciela. Zachęcony opowieściami o tym cudnym miejscu postanowił i on je zobaczyć. Właśnie dzisiaj przyjechał i oprowadzam go po okolicy. A to Marco Urszula Cieplak i jej siostra Beata.

Zarumieniona Ula pokiwała ze zrozumieniem głową i uścisnęła wyciągniętą dłoń Marka.

 - Na pewno pan odpocznie, bo panuje tu wyjątkowy spokój, chociaż letników nie brakuje a i pogoda zapowiada się bardzo dobra. Miło było mi pana poznać, - ponownie podała mu swoją szczupłą dłoń - ale teraz musimy już wracać. Praca wzywa.

 - Doskonale to rozumiem duszko. My jeszcze trochę pospacerujemy. Na razie.

Stali przez chwilę patrząc jak Ula trzymając za rękę Betti wolno oddala się w stronę głównego budynku.

 - Ależ ona piękna – wyszeptał Marek. – Jest taka naturalna, a jej uroda niezwykle subtelna i delikatna. 

 

 

Pshemko pogroził mu palcem.

 - No, no…, tylko się nie zakochaj.

 - A dlaczego nie? Jestem od dwóch lat singlem, żyję jak pustelnik. Poznanie kogoś nowego byłoby miłą odmianą. Ona jest z Warszawy? Bo chyba nie tutejsza?

 - Jest z Rysiowa. To małe miasteczko położone dwadzieścia kilometrów od stolicy. Z Dorotą, którą poznałeś przyjaźnią się od najmłodszych lat. Ula pracuje tu w sezonie, żeby podreperować się finansowo. Wciąż namawiam ją, żeby poszukała jakiejś pracy. Jest świetnie wykształcona. Ma dwa kierunki studiów, a mimo to siedzi w domu i trzęsie się nad Beatką. Obie przeżyły ciężką traumę i nie potrafią się po niej pozbierać. Beatka była świadkiem agonii ojca i długo nie mogła wyjść z szoku. Nadal miewa koszmary i budzi się z krzykiem. Tak, czy siak klepią biedę, bo żyją tylko z marnej renty po ojcu, którą sąd przyznał małej.

 - A co kończyła? Jakie studia? – dociekał coraz bardziej zaintrygowany Marek.

 - Ekonomię i chyba finanse w Szkole Głównej Handlowej. - Marek aż przystanął zaskoczony.

 - Mówisz serio? Przecież ja mógłbym ją zatrudnić. Wiesz, że od dawna nie mam asystentki, a ona w dodatku ma kierunkowe wykształcenie. Czy byłoby dużym nietaktem, gdybym jej to zaproponował?

 - Ależ ty jesteś w gorącej wodzie kąpany. Dopiero przyjechałeś, dopiero ją poznałeś. Daj sobie trochę czasu. Poznaj ją lepiej, porozmawiaj i przed wyjazdem zaproponuj pracę. Nie działaj tak żywiołowo i nieodpowiedzialnie. Ona musi najpierw poskładać swoje życie do kupy. Przepełniona jest panicznym strachem o siostrę. Zaproponowałem, żeby zapisała ją do przedszkola, żeby mała była wśród rówieśników, bo zamknięta w domu wciąż rozpamiętuje tamte wydarzenia i nie potrafi w takim otoczeniu o nich zapomnieć. Nie mam pojęcia, co postanowi Ula, ale mam nadzieję, że jej rozsądek zwycięży. Chodźmy. Pokażę ci jeszcze kilka ciekawych miejsc, a później pójdę pomedytować, a ty w tym czasie rozpakujesz rzeczy. Pamiętaj, że o dziewiętnastej jest kolacja.

 

Marek podobnie jak Pshemko był zachwycony tym malowniczym zakątkiem. Mistrz zaprowadził go do miejsc nad jeziorem, w których gnieździło się dzikie ptactwo. Wypłoszyli parę pięknych czapli, a na wodzie Marek zauważył dzikie kaczki, perkozy i łyski. Liczebnie przeważały tu jednak żarłoczne mewy dokarmiane przez letników.

 

 

Pomyślał, że jutro zabierze ze sobą aparat i uwieczni te wszystkie cuda na zdjęciach. Odkąd pamiętał uwielbiał fotografować i miał niezłe oko do tej roboty. Sporo nauczył się od firmowego fotografa Czarka, który był dla niego wyrocznią w czasach, gdy dopiero zaczynał rozwijać swoje hobby.

Mistrz nakazał odwrót. Dochodziła godzina siedemnasta, a on obiecał sobie, że przynajmniej raz dziennie odwiedzi swoje urokliwe miejsce przeznaczone do medytacji. Nadawało się do tego idealnie. Położone w pobliżu jego domku, otoczone ze wszystkich stron lasem, było ciche i spokojne. To Ula je odkryła zupełnie przypadkowo chodząc za grzybami i podczas jego pierwszego pobytu pokazała mu je. Nie prowadziła tam żadna ścieżka i trzeba było się trochę przedzierać między gęsto rosnącymi, młodymi sosnami, ale ta niewielka polanka była warta takiego wysiłku. On rozkładał koc pod zwartą ścianą zieleni i przez godzinę uspokajał myśli. Czas przed każdym pokazem wprowadzał w jego głowie pewną nerwowość. Często napięcie było tak duże, że uzewnętrzniał je popadając w niekontrolowaną furię. Rzucał wtedy czym popadło, tupał nogami i wydzierał się na wszystkich jak opętany. Izabela w takich razach pędziła ile sił w nogach do prezesa, bo tylko on był w stanie go okiełznać. Błyskawicznie pojawiał się dzbanek z gorącą czekoladą jako antidotum na wszelkie stresy. Co ciekawe, to zawsze działało.

Tu nie musiał się niczym denerwować, bo nie miał żadnego powodu. Ula troszczyła się o niego. Osobiście przyrządzała mu „nektar bogów”, jak zwykł nazywać płynną czekoladę i dbała o jego wygody. Przy tym była niezwykle łagodna i miała ciepłą barwę głosu, a to działało na mistrza jak najlepszy balsam.

Pożegnał Marka i wszedł jeszcze na chwilę do swojej samotni po koc. Zwinął go w rulon i włożył sobie pod pachę. Obszedł kemping i na jego tyłach zapuścił się w sosnowy gąszcz. Po dziesięciu minutach był na miejscu. Wziął głęboki oddech i rozejrzał się. Oprósz szelestu gałęzi nic nie mąciło tej błogiej ciszy. Rozłożył koc, usiadł na nim po turecku i przymknął oczy, powoli odrywając się od otaczającej go rzeczywistości.

 

Marek wszedł do domku i zrzucił z siebie przepoconą koszulę. Jego ciało domagało się chłodnego prysznica. Uskutecznił go i zaraz poczuł się lepiej. Przebrał się w wygodne, dresowe spodnie i t-shirt. Teraz mógł rozpakować walizkę. Otworzył na oścież szafę lustrując jej wnętrze. Były półki i wieszaki więc niezwłocznie zaczął je zapełniać. Pustą walizkę też tam umieścił. Zaparzył sobie kawy i z filiżanką wyszedł na zewnątrz. Usiadł przy drewnianej ławie i uśmiechnął się do swoich myśli. Pshemko miał rację. To miejsce idealnie nadawało się do odpoczynku. Zero komputera, zero telewizora i zero przygnębiających wiadomości. Rozparł się wygodnie na siedzisku obserwując otoczenie. Skupiając się na nim zauważał coraz więcej szczegółów. Widział ptaki, których nie potrafił nazwać, poza dzięciołem pracowicie walącym dziobem w pień. Rozpoznał też dudka po charakterystycznym czubie. Dojrzał kilka wiewiórek a z dala słyszał rechoczące żaby zamieszkujące szuwary.

Jego myśli skupiły się na Uli. Rzeczywiście była nieśmiała, łatwo się rumieniła, ale to go jeszcze bardziej upewniło w tym, że w najmniejszym stopniu nie przypominała żadnej kobiety, którą znał. Musiała być wrażliwa. Pshemko lubił takie typy. Lgnął do nich, więc nic dziwnego, że przylgnął też do Uli. Jej historia z całą pewnością nim wstrząsnęła. Gdyby było inaczej nie opowiadałby o niej Markowi z takim przejęciem. On też zauważył jej smutek. Okrywał ją jak wojskowa peleryna. Najbardziej przejmujące było spojrzenie jej pięknych, szafirowych oczu. Usta się uśmiechały, ale oczy pozostawały przeraźliwie smutne i zrozpaczone. Wydawała się krucha i zupełnie bezradna, a jednak z tego, co mówił o niej projektant było wręcz odwrotnie. Musiała być silna. W końcu zastępowała małej Beatce matkę i ojca. Ogromny ciężar odpowiedzialności wzięła na swoje barki.

Był zafascynowany jej subtelną urodą, jej naturalnością, łagodnością i skromnością. On podobnie jak Pshemko czuł potrzebę zaopiekowania się nią, wsparcia i pomocy. Pytanie tylko, czy ona zechce tę pomoc przyjąć. Czy nie uniesie się honorem i odmówi. Trochę się tego obawiał, ale mimo to uznał, że warto spróbować i wyjść z propozycją pracy. Może się zgodzi?

 

 - Marco! – głos mistrza wyrwał Dobrzańskiego z tych rozmyślań. – Nie zgłodniałeś? Za chwilę kolacja. Zbieraj się.

 - Już. Już idę – zerwał się z krzesła i zaniósł pustą filiżankę do zlewu. Zamknął drzwi i dołączył do projektanta. Wolnym krokiem ruszyli w stronę jadalni. Już przed budynkiem poczuli zniewalający zapach pieczonego mięsa. Markowi mocno zaburczało w brzuchu.

 - O matko, – teatralnym gestem złapał się za niego – dopiero teraz poczułem jaki jestem głodny. Ciekawe co tak pachnie?

Zajęli miejsce przy stoliku i po chwili wjechał do jadalni kuchenny wózek, z którego kelner na desce do krojenia podawał gorące naczynie z obłędnie pachnącą zapiekanką.

 - Proszę bardzo, zapiekanka pasterska z wołowiną. Mam nadzieję, że będzie panom smakować.

 

Nałożyli sobie ogromne porcje. Danie było naprawdę pyszne. Obaj pochłaniali je aż uszy im się trzęsły.

 - Urszula jest fenomenalną kucharką – Pshemko przełknął podpieczone purée odrywając się na chwilę od talerza. – Z prostych rzeczy potrafi wyczarować prawdziwe cuda.

 - To jej dzieło?

 - No tak. Ona układa jadłospis, ona robi zaopatrzenie i dodatkowo rozlicza faktury. Ma sporo obowiązków, ale jest bardzo pracowita i rzetelna. Dorota nie może się jej nachwalić.

Marek poluzował pasek od spodni i dopił resztę herbaty. Najadł się jak bąk, ale zapiekanka okazała się genialna. Dostrzegł Ulę jak wyszła zza wahadłowych drzwi. Podeszła z nieśmiałym uśmiechem do ich stolika.

 - Twój termos z czekoladą Pshemko. Gorąca z odrobiną chili, tak jak lubisz. Kolacja smakowała?

 - Pani Urszulo – odezwał się Marek – ja nigdy nie jadłem nic równie smacznego. Musiałem poluzować pasek, ale nie mogłem odmówić sobie tych pyszności.

 - Marek ma rację. To było boskie. Dziękuję duszko, że pamiętałaś o czekoladzie. Po niej śpię jak suseł – podniósł się od stołu i wolnym krokiem ruszył w kierunku wyjścia. Marek również wstał.

 - Pani Urszulo… - zatrzymał dziewczynę, która zmierzała już do kuchni. Wróciła do niego stając naprzeciwko. – Chciałbym panią zaprosić na wieczorny spacer. Da się pani skusić? – Zarumieniła się zakłopotana.

 - Chętnie poszłabym na taki spacer, ale mam w kuchni jeszcze sporo pracy a potem muszę położyć spać Betti. Nie zaśnie sama…

 - To może jutro po śniadaniu…? – zapytał z nadzieją.

 - Jutro muszę wcześnie wstać. Wybieram się do Rynu po zaopatrzenie, z którym powinnam szybko wrócić i zająć się śniadaniem dla gości. Wie pan, w kuchni zawsze jest dużo pracy… - dodała usprawiedliwiająco.

 - Doskonale to rozumiem, ale powinna mieć też pani możliwość trochę odetchnąć. Jutro Pshemko zabiera Beatkę na lekcje rysunku więc miałaby pani trochę czasu. A może mógłbym pani towarzyszyć w robieniu tych porannych zakupów? Chętnie pomogę.

 - A ja chętnie przyjęłabym tę pomoc, tylko nie wiem czy to wypada, żeby gość jeździł po zaopatrzenie dla ośrodka.

 - Tym proszę się nie przejmować. O której pani wyjeżdża?

 - O szóstej rano.

 - W takim razie będę czekał na parkingu. Dobrej nocy.

 - Dobranoc i dziękuję.