AZYL - rozdział 5

 

ROZDZIAŁ 5

 

Komórka zabrzęczała o piątej trzydzieści. Nie ociągał się. Zerwał się z posłania i błyskawicznie przemieścił do łazienki. Szybki, chłodny prysznic pozbawił go resztek snu. Ubrał jeansy i błękitną koszulę podwijając rękawy do łokci. Nie miał czasu na łyk gorącej, mocnej kawy i pomyślał, że być może uda mu się ją wypić w Rynie. Nie zwlekając porwał jeszcze portfel z dokumentami i zamknął drzwi na klucz.

Dzień zapowiadał się piękny. Słońce zaczęło swoją wędrówkę po niebie, choć wciąż odczuwalny był chłód poranka. Trawa i krzewinki wrzosu mieniły się srebrzyście kropelkami porannej rosy. Pachniało igliwiem i grzybnią. 

 

 

Przyspieszył kroku. Nie chciał się spóźnić. Liczył na to, że ta wspólna wyprawa pozwoli poznać im się nieco lepiej i być może zaprzyjaźnić. 

Dotarł zgodnie z umową na parking, ale Uli jeszcze nie było. Zlustrował stojące na nim samochody. Był ciekawy, którym pojadą. Skoro to miało być zaopatrzenie dla całego ośrodka, samochód nie mógł być osobowy i w grę wchodził jakiś duży dostawczak. Tylko taki jeden stał zupełnie z boku. Ruszył w jego kierunku, gdy za plecami usłyszał znajomy głos.

 - Dzień dobry panie Marku. - Odwrócił się gwałtownie i przystroił twarz w szeroki uśmiech. Ula zrównała się z nim. – Dziękuję, że chciało się panu tak wcześnie zrywać z łóżka. Większość gości korzysta z urlopu i śpi do oporu.

 - Ja też lubię pospać, ale tutaj szkoda każdego dnia. Już od świtu budzą człowieka ptaki, co z mojej strony nie jest żadnym zarzutem. Tu po prostu wcześniej czuję się wyspany. To pewnie przez to świeże powietrze pozbawione spalin. Czy my pojedziemy tym białym, dostawczym Peugeot’em?

 - Tak. Mamy sporo do załatwienia i zabrania. Małym samochodem nie byłoby szans – otworzyła pilotem drzwi. – Proszę wsiadać. – Sama zajęła miejsce za kierownicą i uruchomiła silnik. – Najpierw kupimy jarzyny, a później spożywcze rzeczy. Zawsze robię listę zakupów, żeby tam na miejscu nie tracić już czasu.

 

Targowisko było całkiem spore, ale Ula od razu skierowała się do konkretnego stoiska. Zawsze robiła zaopatrzenie u tych samych producentów. Wiedziała, którzy z nich prowadzą ekologiczne uprawy. Marek szedł za nią ciągnąc wózek do przewożenia skrzyń. Zatrzymali się przy jednym z samochodów. Ula przywitała się z dostawcą wręczając mu spis towarów.

 - Dzisiaj sporo tego – mężczyzna uśmiechnął się do niej. - Sama nie da pani rady.

 - Wyjątkowo dzisiaj mam pomocnika – przedstawiła Marka.

 - Mój syn wam pomoże. Na dwa wózki będzie szybciej.

One powoli zapełniały się skrzynkami dorodnej marchwi, selera, pietruszki, buraków i cebuli. Doszły też pomidory, warkocz czosnku, papryka, wielka wiązka porów i natki pietruszki. Na sam koniec wciśnięto dwa worki ziemniaków i dziesięć wielkich główek kapusty.

Syn dostawcy okazał się silnym osiłkiem i przy jego pomocy udało im się sprawnie wszystko załadować. Ula wróciła jeszcze, żeby zapłacić za towar i wziąć na wszystko fakturę. Później poszli po owoce. Ula załatwiała zakup z producentem a Marek wziąwszy jabłko usiadł na pustej skrzynce czekając na finał rozmowy.

 

Pomyślał, że i on mógłby kupić dla siebie kilka soczystych gruszek i słodkich jabłek. Pshemko na pewno też się skusi.

Wstąpili jeszcze do tutejszej jatki, gdzie Ula zawsze zamawiała telefonicznie większe ilości mięsa i wędlin. Wszystko było już przygotowane. Wystarczyło tylko zapłacić i odebrać. Na koniec zostawiła sobie piekarnię, w której czekały na odbiór kosze z ciepłym jeszcze chlebem i bułkami a także sklep z nabiałem, w którym zaopatrywała ośrodek w mleko, jaja, sery i masło.

Marek zatrzasnął tylne drzwi od samochodu i spojrzał na zegarek.

 - To już wszystko?

 - Tak. Myślę, że tak…

 - Mamy dobry czas. Może napilibyśmy się chociaż kawy?

 - Możemy. Tu przy targu jest taka mała kawiarenka. Chodźmy.

Kawiarenka była czynna od wczesnych godzin rannych. Największy utarg robili tu właśnie na kawie i serwowanych do niej drożdżówkach. Przyjezdni z całego regionu producenci płodów rolnych chętnie z niej korzystali. Ula usiadła przy jednym ze stolików a Marek poszedł zamówić. Po chwili postawił przed nią parującą aromatycznym płynem filiżankę.

 - Dziękuję – uśmiechnęła się do niego nieśmiało. – Chyba tego mi było trzeba.

 - Czy byłoby dużym nietaktem, gdybym poprosił panią, żebyśmy mówili sobie po imieniu?

 - Nie…, oczywiście, że nie… - zaprzeczyła lekko zawstydzona.

 - Zastanawiam się, z kim jest teraz Betti, bo pewnie jeszcze śpi, a ty jesteś tutaj.

 - Dorota przyszła przed szóstą, żeby mała jak otworzy oczy nie przestraszyła się, że nikogo nie ma. Zawsze tak robimy, gdy mam wyjazd po zakupy. Dzisiaj wyjątkowo dużo miałam do załatwienia, dlatego nie muszę się aż tak bardzo śpieszyć, bo Dorota umyje ją i pomoże jej się ubrać, a potem zastąpi mnie w kuchni. Zresztą chłopaki, moi pomocnicy, wiedzą co mają robić. Nie pierwszy raz ma miejsce taka sytuacja. Musimy sobie jakoś radzić. Teraz w sezonie w każdy weekend przyjeżdża nasz przyjaciel, z którym znamy się od pieluch. Dokonuje drobnych napraw i pomaga w cięższych pracach. Jutro pewnie się pojawi wieczorem, bo to piątek. Jutro też zapraszamy was serdecznie na późnego grilla. Lubimy takie nasiadówki i nocne Polaków rozmowy. Zawsze organizujemy go przed domkiem zajmowanym przez Dorotę. To jeden z tych dwóch mniejszych niedaleko jadalni. Wiem, że Pshemko lubi grillowany boczek i karczek, bo już brał udział w takich wieczornych sesjach więc pewnie chętnie przyjdzie.

 - Ja również chętnie skorzystam – potwierdził Marek. Oblała ją fala gorąca, kiedy po raz kolejny zobaczyła jak na jego twarz wypełza szeroki uśmiech a wraz z nim wykwitają mu w policzkach dwa wdzięczne dołeczki. Teraz siedząc tak blisko niego miała okazję przyjrzeć mu się dokładnie. Jak na mężczyznę był naprawdę urodziwy. Długie rzęsy przesłaniały duże, stalowo-szare oczy pełne łagodnego, ciepłego blasku. Oczy dobrego człowieka... Prosty, proporcjonalny nos i ładnie wykrojone usta kryjące dwa rzędy równych, białych zębów. Bez wątpienia był pięknym, przystojnym, atrakcyjnym mężczyzną, na którego zwracały uwagę kobiety. Jej też się spodobał od momentu, w którym go ujrzała po raz pierwszy.

 

Wracali niespiesznie, bo samochód był mocno obciążony i Ula nie chciała szarżować na drodze. Marek koniecznie musiał porozmawiać na temat jej zatrudnienia w F&D, ale ciężko się do tego zbierał.

 - Ula – wykrztusił w końcu – mam nadzieję, że to, co za chwilę powiem nie urazi cię w żaden sposób, ani nie poczujesz się dotknięta, bo nie takie są moje intencje. Pshemko trochę opowiadał mi o tobie i Betti. Mówił, że nie pracujesz i że skończyłaś dwa kierunki na SGH. Ja od paru lat szukam kompetentnej asystentki i byłbym zachwycony, jeśli przyjęłabyś tę propozycję pracy.

Ewidentnie wyglądała na zaskoczoną. Milczała przez dłuższą chwilę przetrawiając w głowie słowa Marka.

 - To nie takie proste… - wyszeptała. – Skoro Pshemko powiedział ci o tym, to zapewne również wspomniał z jakich powodów obawiam się podjęcia pracy. Nie chcę, żeby w związku z taką decyzją w jakikolwiek sposób ucierpiała moja siostra.

 - Wiem Ula, wiem i wiem też, że chcesz dla niej jak najlepiej. Masz dobre i szczere intencje, ale myślę, że trochę źle się do tego zabrałaś. Zresztą nic dziwnego. Kochasz ją przecież i starasz się chronić, ale dla niej to chyba nie jest najlepsze wyjście. Spójrz jaka jest radosna, kiedy przebywa wśród innych dzieci. Lgnie do nich i pragnie się z nimi bawić. To bardzo zdrowy odruch. Właściwy odruch. Kiedy wracacie do Rysiowa ona już nie ma takich możliwości, bo drżysz o nią i starasz się ze wszystkich sił, żeby zatarły się w jej pamięci te wszystkie złe doświadczenia. Problem w tym, że nieświadomie nie ułatwiasz jej tego. Próbowałaś z nią pójść do psychologa dziecięcego? Ona potrzebuje pomocy Ula, konkretnej pomocy fachowca. Jeśli nie zaczniesz działać, ona zasklepi się w swoim świecie, a przecież nie tego dla niej chcesz. Ta nieszczęsna sytuacja sprzed lat niszczy was obie. Ty sama też nie uporałaś się z tym, bo masz nieuzasadnione wyrzuty sumienia i to dlatego nie potrafisz zapomnieć. Jak chcesz pomóc Betti, skoro sama potrzebujesz pomocy?

Zjechała na pobocze i rozpłakała się głośno. On nie miał prawa tego wszystkiego jej mówić. Nie znał jej a mimo to powiedział prawdę o tym, z czym zmagała się od śmierci taty.

 - Nie wiesz jak to jest – wyszlochała. – Nie wiesz, jak to jest czuć kompletną bezradność, nie wiedzieć jak pomóc najbardziej ukochanej osobie. Ona jest przecież jak moje własne dziecko. Co ja mam robić…? Co robić?

 - Pozwól sobie pomóc Ula. Nie unoś się ambicją, schowaj dumę do kieszeni, bo dobro Betti jest najważniejsze. Masz wsparcie swoich przyjaciół, ale tu trzeba zadziałać konkretnie. Jeśli tego nie zrobimy, już zawsze w nocy będzie budził cię jej krzyk.

 - Zrobimy…? – przetarła mokre policzki i spojrzała na niego. W jej oczach dojrzał rozpacz i strach.

 - Jeśli się zgodzisz, ja ci pomogę. Znam kilku lekarzy, również pediatrów, którzy na pewno kogoś polecą. Tylko trzeba zacząć działać. Moja mama stoi na czele fundacji zajmującej się pozyskiwaniem środków finansowych dla dzieci obarczonych chorobami onkologicznymi. Często organizuje eventy połączone ze zbiórką pieniędzy. Przychodzą na nie różni specjaliści i jestem przekonany, że znajdzie się wśród nich jakiś psycholog dziecięcy. Powinnaś też oderwać się od Rysiowa. Ja wiem, że tam jest wasz rodzinny dom, ale zbyt wiele rzeczy, złych rzeczy tam się wydarzyło. To by dobrze zrobiło wam obu.

 - Marek, mnie nie stać ani na prywatne wizyty u lekarza, ani na wyprowadzkę. To błędne koło. Przecież żyjemy tylko ze skromnej renty po tacie. Mam oddać nerkę, żeby stać mnie było na to wszystko?

 - Nie Ula. To nie będzie konieczne. Jeśli dasz mi zielone światło, ja wszystkim się zajmę, o wszystko zadbam, bo uważam, że najwyższy czas pozbierać się po tej traumie i zacząć leczyć Beatkę, zacząć pracować i zacząć zarabiać godnie.

 - Nie znasz mnie i doprawdy nie rozumiem, dlaczego chcesz nam pomóc. Nie rozumiem twoich pobudek.

 - Moje pobudki nie są niecne, są szczere. Taką potrzebę odczułem już w momencie, w którym wczoraj zobaczyłem cię w tych szuwarach. Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo twój smutek jest namacalny. Otula cię szczelnie jak wojskowy szynel. Najbardziej uwidacznia się w twoich oczach. To bardzo przejmujący widok. Kiedy wczoraj w nie spojrzałem poczułem bolesny skurcz w sercu i pomyślałem, że musiało cię w życiu spotkać coś naprawdę strasznego. Dopiero jak Pshemko opowiedział mi trochę o was, zrozumiałem. Nie odtrącaj mojej pomocy Ula. Przysięgam ci, że zrobię wszystko, żeby Betti zasypiała bez koszmarów i żebyś ty odzyskała radość życia.

 - A czego oczekujesz w zamian?

Z przejęciem popatrzył w jej zapłakane oczy.

 - Uważasz, że mam w tym jakiś interes? Niczego nie oczekuję Ula i niczego się nie spodziewam. Źle mnie oceniasz i masz słabą wiarę w bezinteresowność człowieka. Wbrew temu co sądzisz, są jeszcze na świecie ludzie robiący coś dla bliźnich bez żadnych podtekstów.

Zrobiło się jej głupio i najzwyczajniej wstyd. Na jej policzkach wykwitły dorodne rumieńce. Pochyliła głowę.

 

 

 - Przepraszam… Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało. Daję ci zielone światło, bo chyba ci ufam. Dziękuję.

Podał jej chusteczkę, żeby wytarła twarz. Uspokoiła się. Przekręciła kluczyk w stacyjce i wolno ruszyła do ośrodka.

 

Ostrożnie manewrowała samochodem i wreszcie udało jej się stanąć tyłem naprzeciwko dwuskrzydłowych drzwi od zaplecza. Wyskoczyła z samochodu i otworzyła je na oścież. Marek to samo zrobił z drzwiami od samochodu wyciągając przy okazji z niego wózek.

 - Nie noś sam. Zaraz zawołam chłopaków.

Pojawili się błyskawicznie i zaczęli rozładowywać. Doskonale wiedzieli, że mięso ma iść do chłodni podobnie jarzyny, a pieczywo do magazynku przylegającego do niej. Bułki od razu powędrowały na stoły. Marek wyciągnął z tylnego siedzenia reklamówkę z owocami i wrócił do stojącej przy drzwiach Uli.

 - Mogę ci jeszcze w czymś pomóc?

 - Dziękuję ci, ale dzisiaj pomogłeś mi wystarczająco. Jestem ci naprawdę wdzięczna, bo sama nie poradziłabym sobie.

 - Nie ma o czym mówić. Usiądę sobie na ławce i poczekam na śniadanie. Nie opłaca mi się wracać do kempingu – odwrócił głowę i dojrzał Dorotę prowadzącą Betti.

 - Ulcia! – wrzasnęła mała jak tylko dojrzała siostrę. – Kupiłaś mi coś w Rynie?

 - Ja ci kupiłem – Marek przykucnął przy niej wyciągając coś z torby. – Masz dzisiaj lekcję rysunku z Pshemko i jestem pewien, że blok i kredki na pewno ci się przydadzą.

Beatce na widok grubego pudła kredek zaświeciły się oczy. Objęła Marka za szyję i wycisnęła mu na policzku całusa.

 - Bardzo dziękuję. Są piękne.