AZYL - rozdział 6

 ROZDZIAŁ 6

 

Po wyładowaniu samochodu Ula przestawiła go na parking i wraz z Dorotą zajęła się śniadaniem. Marek został z Beatką, bo mała nalegała. Usiadł sobie z nią na ławce przy jadalni i razem czekali na Pshemko. Trochę od niechcenia zaczął rozmawiać z dziewczynką pytając ją jak znosi pobyty w domu, kiedy już wyjeżdżają stąd. Ku jego zaskoczeniu mała powiedziała mu, że nie znosi domu w Rysiowie.

 - Tylko niech pan nie mówi o tym Ulci. Ona myśli, że ja nic nie rozumiem, a mnie jest tam źle, bo ciągle mi się wydaje, że słyszę tatę jak ciężko oddycha a ja nie mogę nic zrobić. Mój tatuś umarł. Był bardzo chory. Ulci wtedy nie było w domu a ja mogłam tylko krzyczeć. Byłam wtedy mała, bo miałam cztery lata.

 - I naprawdę pamiętasz to z takimi szczegółami?

 - Wszystko pamiętam a najbardziej to, że nie mogłam przestać krzyczeć i dopiero jak pan doktor dał mi zastrzyk, to przestałam.

Pogładził Betti po głowie. Bardzo jej współczuł. Ona nie powinna pamiętać takich rzeczy. Z czasem wspomnienia te dobre i te złe zacierają się w pamięci dziecka. On sam mało pamiętał z okresu dzieciństwa, a wiedzę pozyskiwał wyłącznie z opowiadań matki.

 - To bardzo przykre Betti. Chyba nie chciałabyś o tym pamiętać, prawda?

 - Nie…, bo to było straszne…

 - Wiesz jak temu zaradzić? Najlepiej zająć się czymś przyjemnym, żeby nie zaprzątać głowy smutnymi rzeczami. Dzisiaj Pshemko zabierze cię w jakieś ładne miejsce i trochę nauczy rysować. To wymagające zajęcie i jak tylko na nim się skupisz, żeby wykonać je jak najlepiej, to na pewno zapomnisz o tym złym okresie w twoim życiu.

 - Na pewno się skupię. Bardzo lubię rysować, a wujcio ma naprawdę talent. Już trochę mnie uczył w zeszłym roku. O, właśnie idzie – porwała blok i kredki i biegiem ruszyła w jego kierunku.

 - Wujciu zobacz, co pan Marek mi kupił. Gruby blok i piękne kredki. Koniecznie musimy narysować coś ładnego.

 - Narysujemy dużo ładnych rzeczy dziecinko, ale najpierw śniadanie, bo w brzuchu mi burczy. Witaj Marco. Jak wypad do miasta?

 - Owocny, nawet bardzo. Udało mi się przekonać Ulę, żeby przyjęła moją pomoc. Po powrocie do Warszawy zacznę działać.

 - To świetna wiadomość. Chodźmy jeść.

 

Śniadanie było na bogato. Chrupiące, świeże bułki smakowały genialnie. Do nich był twarożek ze szczypiorkiem, powidła lub dżem do wyboru, jajka na twardo i plastry wędliny. Mała Betti siedziała przy stole razem z nimi. Nie chciała mistrza tracić z oczu.

Po posiłku Ula przyniosła termos z czekoladą i dla siostry sok marchewkowy.

 - To na wszelki wypadek, gdyby wam się zachciało pić. A ciebie chciałam zapytać – zwróciła się do Marka – czy miałbyś ochotę na spacer po lesie. Pokazały się już grzyby i być może będziemy mieć szczęście i coś znajdziemy.

 - Bardzo chętnie tym bardziej, że ostatni raz je zbierałem chyba w dzieciństwie.

 - Będę wolna za jakąś godzinkę. Podejdę pod twój kemping. Na razie.

Wolnym krokiem wrócił do siebie. Nastawił wodę i zrobił sobie kawy. Zmienił koszulę i tak jak wczoraj, usiadł z filiżanką na zewnątrz kontemplując widoki. Większość letników prosto z jadalni ruszyła na plażę. Nie każdy miał ochotę na spacery, gdy słońce prażyło i była szansa na mocną opaleniznę.

 

 Przywołał z pamięci rozmowę z Beatką. Ula chyba nie miała pojęcia jak bardzo Betti nie znosi rysiowskiego domu. Swoich uczuć nie potrafiła jeszcze ubrać we właściwe słowa, ale mógł się domyślić, że przebywając tam przechodzi katusze wciąż wizualizując sobie umierającego ojca i słysząc swój własny krzyk. To tylko odświeżało jej pamięć każdego dnia i nie było najmniejszych szans, żeby kiedykolwiek zapomniała. Zdecydowanie powinny wyprowadzić się z tego domu, a nie trzymać się kurczowo jakichś sentymentów. Ula mówiła, że Ryn stał się dla nich prawdziwym azylem i to pewnie dlatego, że Betti jest tu spokojniejsza, rzadziej miewa koszmary a przede wszystkim jest wśród dzieci. Dla Uli to miejsce też było odskocznią od Rysiowa, bo rzucała się w wir pracy i nie myślała za wiele, tylko że błędnie interpretowała zbawienny wpływ tej okolicy na ich poprawę samopoczucia. Fakt, że ogólnie zmiana otoczenia wpływa pozytywnie na człowieka, ale nie wyleczy go z traumy. Po pobycie tutaj wracały do rodzinnego domu i wszystko powracało ze zdwojoną siłą. To koniecznie trzeba było zmienić. Przysłonił dłonią czoło i spojrzał w bok. Zauważył Ulę niosącą w ręku jakiś koszyk. Zerwał się z krzesła i wyniósł pustą filiżankę do kuchenki. Po chwili dołączył do niej.

 - To w którą stronę idziemy?

 - Skręcimy tu zaraz w prawo i przejdziemy lasem do takiego jednego miejsca. W zeszłym roku zbierałam tam rydze i liczę na to, że i teraz się pokażą. Trzymaj się blisko i nie oddalaj, bo łatwo można się tu zgubić, a ty nie znasz tego lasu.

 

 Szedł w pewnej od niej odległości mając ją w zasięgu wzroku i to właśnie on natknął się na polankę usianą podgrzybkami. Nie były imponująco duże, raczej średniej wielkości, ale było ich naprawdę sporo.

 - Ula! – zawołał. – Pozwól tutaj! Potrzebny kosz!

Pojawiła się szybko i aż westchnęła na widok brązowych kapeluszy.

 - Ale ich dużo! Zbieramy.

 - Mogę ci zadać pytanie? Chodzi mi o Betti.

 - Pytaj…

 - Czy ona nie powinna pójść od września do zerówki? Ma sześć lat i to chyba jest usankcjonowane prawnie, że sześciolatki idą do zerówki.

 - Nie ma jeszcze sześciu lat. Uważasz, że byłabym tak nierozsądna i zatrzymała dziecko w domu, kiedy powinno chodzić do szkoły? Ona urodziła się pierwszego stycznia, więc zobowiązujący jest następny rok. Poza tym rozważam możliwość posłania jej od razu do pierwszej klasy. Jest dość rezolutna i zna już trochę liter. Poradziłaby sobie.

 - Nie chciałem cię urazić, ale ona wciąż powtarza, że ma sześć lat i pomyślałem…

 - Wiem, co pomyślałeś – przerwała mu gwałtownie. - Zapewniam cię, że nigdy nie dopuszczę do żadnych zaniedbań wobec niej i to powinno rozwiać twoje wątpliwości.

Rozwiało. Trochę ją zirytował, chociaż wcale nie miał takiego zamiaru. Powinien już wiedzieć, że jest zbyt opiekuńcza i robi wszystko, by małej zapewnić jak najlepszy byt. Denerwuje się, gdy ktoś zarzuca jej jakieś zaniedbania względem siostry. Postanowił, że nie będzie drążył tematu i da jej spokój.

 

Kosz zapełniał się i Marek zaczął wątpić, czy starczy w nim miejsca.

 - Chyba nie zmieszczą się wszystkie… - wyraził swoje obawy.

 - No raczej nie… Nie sądziłam, że będzie ich tak dużo w jednym miejscu. Na szczęście wzięłam dwie płócienne siatki, więc na rydze też pójdziemy – wyciągnęła z kieszeni złożone w kostkę torby i podała jedną z nich Markowi. – Na obiad dzisiaj będą gołąbki i zamiast pomidorowego sosu zrobię grzybowy. Będą pyszne. Chodźmy jeszcze zobaczyć, czy są rydze. Za długo nie mogę chodzić po lesie, bo trzeba pomóc chłopakom w kuchni.

Marek niósł koszyk i szedł za Ulą. Po piętnastu minutach dotarli do tego tajemniczego miejsca i rozejrzeli się. Ula uśmiechnęła się, bo przy młodniku dostrzegła kilka kapeluszy.

 - Spójrz tam. Już są i to jakie ładne - nożykiem podcinała im nóżki i układała w torbie. Marek robił podobnie. Rydzów było znacznie mniej niż podgrzybków, ale Ula już miała pomysł na nie. – Usmażę wam na kolację. Na maśle są genialne. Jadłeś kiedyś? Pshemko je uwielbia.

 - Nie, chyba nie, ale chętnie spróbuję skoro tak zachwalasz. Wracamy?

 - Tak. Późno zaczyna się robić. Niedługo południe.

Odprowadził ją aż do kuchni i postawił kosz z grzybami na blacie. Jeden z kuchcików zaraz się nimi zajął.

 - To nie przeszkadzam już i uciekam. Dziękuję za ten spacer. Na razie.

 

Stała przy kuchennej ladzie zawijając wypełnione mięsem i ryżem liście kapusty w zgrabne ruloniki. Miała w tym ogromną wprawę, bo tace zapełniały się błyskawicznie. Była zła na Marka i trochę zaczynała żałować, że pozwoliła mu ingerować w jej i Betti życie. Chyba nieco przeholował. Jak w ogóle mógł pomyśleć, że byłaby zdolna zahamować edukację siostry? To niedorzeczne. Znał ją zaledwie kilka dni i już ją pouczał. Buntowała się przeciwko takiemu traktowaniu. Nikt nie będzie jej mówił jak ma wychowywać dziecko.

Zajrzała do grzybowego sosu. Woda już nieco odparowała i można było wlać śmietanę. Wymieszała ją z grzybami i spróbowała. Jeszcze tylko trochę soli i będzie genialny.

 

Marek wolnym krokiem zmierzał w kierunku jadalni. Już z daleka dostrzegł siedzącego na ławce mistrza wraz z małą Beatką. Dołączył do nich pytając jak poszło jej rysowanie. Pokazała mu wszystkie rysunki zrobione tego dnia. Ewidentnie posiadała jakieś zacięcie artystyczne, bo obrazki miały zachowane proporcje i kolory.

 - Są naprawdę piękne. Jak będę w mieście, to kupię ci ramki, żebyś mogła oprawić.

 - A ty co robiłeś? – dopytywał Pshemko.

 - Byłem z Ulą na grzybach i naprawdę sporo uzbieraliśmy. Postanowiła zrobić gołąbki a do nich sos grzybowy. Oprócz tego uzbieraliśmy trochę rydzów, które dostaniemy na kolację. Ponoć lubisz.

 - Uwielbiam. Na masełku są fantastyczne. Jutro jesteśmy zaproszeni na grill do Doroty.

 - Tak, wiem. Ula mówiła.

 

Pshemko rozpływał się nad anielskim, jak to określał, smakiem rydzów. Zawisł na szyi Uli i ściskał ją długo dziękując za te wspaniałości, które przygotowała.

 - To tu masz jeszcze jedną wspaniałość mistrzu, twoją ulubioną czekoladę – wręczyła mu termos. – Dobrej nocy panowie.

 - Ula ja mam jeszcze słówko do ciebie – Marek wstał od stołu i zbliżył się do niej. – Ponownie chcę cię przeprosić za moje nietaktowne pytania tam w lesie. Nie chciałem, żeby tak wyszło. Wybacz. Poza tym jutro po śniadaniu wybieram się do Giżycka i jeśli czegoś byś potrzebowała, to ja chętnie kupię. Może będzie coś niezbędne na ten grill?

 - Nie, nie…, to nie będzie konieczne, bo mamy już wszystko, ale dziękuję, że zapytałeś.

 - W każdym razie, gdyby ci się coś przypomniało, to daj znać przy śniadaniu. Dobranoc.

 

Obudził się przed dzwonkiem komórki. Mimo, że było jeszcze wcześnie czuł się wyspany. To chyba dlatego, że odkąd tu jest, chodzi spać razem z kurami. W domu nie miał takiego komfortu, bo zawsze wieczorami było coś do zrobienia lub przejrzenia. Przeciągnął zastane mięśnie i poszedł pod prysznic. Z kawą zasiadł na werandzie wsłuchując się w świergot ptaków. To był jeden z najprzyjemniejszych momentów dnia. Giżycko wpadło mu do głowy zupełnie spontanicznie. Nigdy tam nie był a nadarzyła się okazja, żeby pojechać i trochę zwiedzić miasto. Przy okazji chciał kupić te obiecane Beatce ramki. Nie zamierzał spędzić tam pół dnia. Miał zamiar wrócić na obiad. Znowu zapowiadał się upał i wolał popołudnie nad jeziorem niż parogodzinną włóczęgę po pełnym turystów mieście. Dopił kawę, zabrał portfel z dokumentami i kluczyki od samochodu. Spacerkiem ruszył na śniadanie. Dochodził już do jadalni, gdy przed jej wejściem zauważył znaną mu postać. Jak to możliwe, że ten facet znalazł się właśnie tutaj? Niewiarygodne. Jednak świat jest mały.

 

 - Maciek? – Mężczyzna odwrócił się i uśmiechnął szeroko podchodząc do Marka.

 - Marek Dobrzański we własnej osobie. Nie do wiary. Skąd się tu wziąłeś? – uścisnął mu mocno dłoń.

 - Pshemko mnie tu ściągnął, a raczej polecił to miejsce jako idealne do wypoczynku, a ty?

 - A ja…, ja mogę powiedzieć, że budowałem to miejsce, a właściwie to podnosiłem je z ruin. W letnie weekendy jestem tu zawsze, bo ciągle jest coś do naprawienia. Właścicielka jest moją przyjaciółką od najmłodszych lat.

Marek wreszcie zaczął kojarzyć i ze zrozumieniem potakiwał głową.

 - No to ja już wszystko kumam. To ta wasza nierozłączna trójca: Dorota, Ula i ty. One mówiły, że mają przyjaciela, który pojawia się tu w weekendy, ale do głowy by mi nie przyszło, że tym kimś jest dyrektor Pro-S. To nawet dobrze się składa, bo dzisiaj ja i mistrz jesteśmy zaproszeni na grilla, ale wcześniej chciałbym z tobą pogadać. Po śniadaniu wybieram się do Giżycka. Nie zabawię tam długo i wracam na obiad. Po nim będę leniuchował nad jeziorem. Jeśli miałbyś wtedy wolną chwilę, to może spotkalibyśmy się. Bardzo mi na tym zależy i rozmowa nie będzie dotyczyć spraw służbowych. Chodzi o Ulę, ale wolałbym, żeby to zostało między nami.

 - No to umowa stoi. Na pewno będę, bo zaintrygowałeś mnie. Na razie.