AZYL - rozdział 7

 ROZDZIAŁ 7

 

 

Na śniadaniu Uli nie widział. Domyślił się, że pewnie mają sobie z Maćkiem wiele do powiedzenia. Poinformował Pshemko o swoim wypadzie do Giżycka i nawet zaproponował, żeby mistrz jechał razem z nim, ale ten odmówił. Powiedział, że woli pomedytować niż zwiedzać jakieś zatęchłe miasto. Marek dokończył więc jeść i prosto z jadalni poszedł na parking. Ustawił GPS i zgodnie z jego wskazówkami ruszył w drogę. Po niespełna czterdziestu minutach dotarł do słynnej Twierdzy Boyen zbudowanej w kształcie gwiazdy w połowie dziewiętnastego wieku.

 

 Wzniesiona była na obszarze dawnych Prus Wschodnich liczącym około stu hektarów i stanowiła główne ogniwo w łańcuchu umocnień zamykających od wschodu dostęp na teren państwa pruskiego. Marek nie był jakimś fanatykiem obiektów historycznych, ale uznał, że skoro już tu jest, powinien zobaczyć fortyfikacje. Szwendał się po nich blisko godzinę, po której był spocony i chciało mu się pić. Nie zwlekając pojechał dalej. Odnotował, że mimo kończącego się sezonu żeglarskiego turystów było całkiem sporo. Długo szukał miejsca do parkowania i w końcu udało mu się je znaleźć niedaleko jednej z przystani. Wysiadł i ruszył w miasto. Po piętnastu minutach miał serdecznie dość. Wszędzie królowały stragany z nic nie wartymi pamiątkami i smażalnie ryb podobnie jak wszechobecne fastfood’y. Wreszcie natknął się na jakiś sklep, czy pracownię ramiarską i postanowił zapytać o ramki lub antyramy. Okazało się, że mają w sprzedaży obie te rzeczy. Wziął dziesięć cienkich ramek z szybką wielkości formatu kartek bloku do rysowania. Nieco dalej poczuł zapach świeżo mielonej kawy i idąc za nim trafił do małej cukierni. Zamówił mocne espresso i szarlotkę z bitą śmietaną. Pomyślał, że weźmie też trochę sernika na tę wieczorną imprezę i jakieś tortowe ciasto. Po opuszczeniu cukierni już nie miał ochoty na nic. Wrócił do samochodu i natychmiast odjechał. Bardzo docenił ośrodek w Rynie, gdzie panowała cisza i spokój. Gdyby miał wypoczywać w Giżycku, pewnie prędzej by zwariował.

Po powrocie schował ciasto do małej lodówki i przebrał się. Miał jeszcze godzinę do obiadu więc postanowił zaszyć się w lesie. Tam był przyjemny cień i chłód. Zabrał do kieszeni jakąś reklamówkę i ruszył w to samo miejsce, w którym znaleźli wczoraj tak dużo grzybów. Ku jego zdumieniu przez noc wyrosły nowe. To było dziwne, bo przecież w dzień było upalnie, noce też ciepłe i ani kropli deszczu. Las poprzecinany był licznymi, cienkimi strumykami i może dzięki temu było dość wilgoci, która prowokowała grzyby do wzrostu. Pozbierał tylko te największe. Potem zdarzały się jedynie pojedyncze sztuki. Szedł niemal brzegiem lasu kierując się w stronę budynku głównego. Minął dwa kempingi zajmowane przez Dorotę i Ulę i przeszedł jeszcze jakieś dwieście metrów. Potem zawrócił. Dochodząc do jadalni natknął się na Cieplakównę wyrzucającą worki z odpadkami do śmietnika. Przywitał się z nią i pochwalił zebranymi grzybami.

 

 - Nie wiem co z nimi zrobić. Może ususzyć, ale nie mam żadnej nici, żeby je na nią nanizać.

 - Nie potrzebujesz nici. Za twoim kempingiem rośnie tarnina. Łatwo ją poznasz, bo gałęzie mają długie kolce. Dam ci nóż, żebyś się nie pokłuł. Zetnij kilka, obierz z liści i nabij grzyby na kolce. Wyschną elegancko.

 - Dziękuję Ula. Nawet nie wiedziałem, że tak można.

 - A jak wycieczka do Giżycka?

 - Daj spokój. Gdybym wiedział, że to miasto w sezonie wygląda tak jak Krupówki w Zakopanem, nawet bym się tam nie wybrał.

 - Ja też wolę Ryn od Giżycka. Przynajmniej nie ma tam tylu ludzi. Biegnę, bo za chwilę będziemy podawać obiad. Na razie.

 

Po obiedzie Marek uzbrojony w wielki nóż ruszył na poszukiwanie tarniny. Znalazł ją bez trudu. Oczyścił ucięte gałęzie z liści i usiadł na werandzie, żeby ponabijać na kolce grzyby. Co jakiś czas spoglądał na chodnik biegnący wzdłuż kempingów wypatrując Maćka. Jakoś nie przyszło mu do głowy, że przecież ma zapisany jego numer telefonu i może spokojnie zadzwonić.

Kończył zabawę z grzybami, gdy dostrzegł Szymczyka idącego raźnym krokiem w kierunku jeziora. Wyszedł na chodnik i machając rękami zawołał go. Po chwili Maciek już był przy kempingu.

 - Umawialiśmy się nad jeziorem, prawda?

 - Prawda, ale przed obiadem poszedłem do lasu i nazbierałem trochę grzybów. Nie mogłem ich zostawić w reklamówce. Napijesz się kawy?

 - Chętnie – Szymczyk opadł na stojące krzesło. Marek nastawił wodę i po kilku minutach podsunął Maćkowi parującą filiżankę. – To o czym chciałeś porozmawiać?

 - O Uli, mówiłem ci. Zanim ją poznałem Pshemko trochę mi o niej opowiedział, a potem spotkaliśmy ją nad jeziorem jak pilnowała pływającej Betti. Muszę przyznać, że jej widok wstrząsnął mną do głębi. Nie czujesz tego smutku, który ją otacza? Jest niemal namacalny. Patrząc na nią poczułem coś dziwnego. Poczułem, że powinienem pomóc i jej, i Betti, a właściwie przede wszystkim Betti. Obie nie radzą sobie z tą traumą, którą przeżyły. Pojechałem z Ulą na targowisko do Rynu i w drodze powrotnej miałem okazję z nią porozmawiać. Prosiłem, że jeśli się zgodzi, jeśli da mi zielone światło, to bardzo się postaram im pomóc. Znajdę Betti dobrego psychologa dziecięcego, ale przede wszystkim trzeba je obie wyrwać z Rysiowa. To, że Ula ma tutaj swój azyl i obie czują się w tym miejscu znacznie lepiej, jest dość złudne, bo po sezonie wracają do domu i wszystko odżywa od nowa. Ciekawy jestem twojej opinii. Znasz Ulę bardzo dobrze i wiesz, co dla niej byłoby najlepsze. Jeśli czegoś nie zrobimy Beatka zamknie się w sobie i nigdy nie dojdzie do równowagi. Wiesz co mi powiedziała? Powiedziała mi, że nienawidzi rysiowskiego domu, bo wciąż widzi w nim ciężko oddychającego tatę i słyszy swój krzyk. W dodatku prosiła mnie, żebym nie mówił o tym Uli. Jest zupełnie nieświadoma tego, że po sezonie tutaj wraca z uporem maniaka do Rysiowa, a do małej wracają koszmary. Ona boi się tego domu i nie znosi w nim przebywać. To nie jest normalne.

Maciek pokiwał ze zrozumieniem głową.

 - To właśnie ten przeraźliwy krzyk postawił mnie na nogi. Mieszkam naprzeciwko. Wpadłem wtedy do nich jak szalony. Uli nie było, a Betti trzymała w garści piżamę Józefa i szarpała nim, żeby się ocknął. Niestety on był już martwy. Porwałem małą na ręce i wyniosłem z pokoju. Zadzwoniłem po pogotowie, a ona nadal krzyczała. Nie mogłem jej uspokoić. To było coś okropnego. I ja, i Dorota od dawna usiłujemy przekonać Ulkę, że powinna sprzedać ten dom, bo przebywanie w nim jest dla nich obu torturą. Na razie nic nie wskóraliśmy. Ona niby to rozumie, ale nic z tym nie robi. Powinna zacząć normalnie żyć. Pójść do pracy, robić to, co najlepiej potrafi i przestać klepać biedę. Jest matematycznym geniuszem. Ekonomię ma w małym palcu, czuje giełdę i to wszystko straciło znaczenie po śmierci Józefa. Może ciebie posłucha i uwierzy, że można żyć inaczej, lepiej. Ja zawsze pomogę, jeśli tylko będziesz potrzebował pomocy i Dorota na pewno też.

 - Zaproponowałem jej pracę na stanowisku mojej asystentki. Od lat działam sam i naprawdę przydałaby mi się. Ona w dodatku ma kierunkowe wykształcenie. Sprawdziłaby się na pewno, ale waha się i chyba nie wie, co zrobić. Wciąż zastanawia się, co pocznie z Beatką, a przecież ona niedługo pójdzie do szkoły. Myślałem też nad mieszkaniem dla nich. Wiesz o tym, że co jakiś czas w urzędzie miasta odbywają się przetargi na wysokość czynszu w starym budownictwie i w blokach budowanych przez Towarzystwo Budownictwa Społecznego? Mogłaby przystąpić do takiego przetargu, lub ja wystąpiłbym w jej imieniu. Jeśli podejmie pracę będzie ją stać na czynsz. Trzeba by było sprowadzić rzeczoznawcę, żeby wycenił dom w Rysiowie. Musi mieć rozeznanie, za ile może go sprzedać. Nie chcę na nią naciskać, dlatego dobrze by było, gdybyście jeszcze raz porozmawiali z Ulą i spróbowali przekonać ją do działania.

 - Na pewno to zrobimy. Jeśli tylko nastąpi jakiś przełom w sprawie, dam ci znać. Będę leciał, bo mam trochę roboty. Dzięki za kawę. Widzimy się na grillu.

Marek odetchnął. Może wspólnymi siłami uda się przemówić Uli do rozsądku. Oparł gałęzie z grzybami o nasłonecznioną ścianę kempingu i ruszył na plażę.

 

Ustawił leżak na uboczu i wyciągnął się na nim wygodnie. Słońce prażyło jeszcze mocno. Ściągnął koszulę zostając w samych spodenkach. Nasmarował się ochronnym kremem i wystawił do słońca swoje blade ciało.

 

Na kolacji nie najadali się za bardzo. Wiedzieli, że prawdziwa uczta jeszcze przed nimi. Ula jak zwykle przyniosła Pshemko termos z czekoladą i powiedziała, żeby przyszli na dwudziestą pierwszą do domku Doroty.

Marek wrócił do siebie, uskutecznił małą przepierkę i przed wyjściem wyciągnął ciasto z lodówki. Pamiętał też, żeby zabrać ramki. Za dziesięć dziewiąta przyszedł Pshemko i obaj ruszyli na tę małą imprezę. Przed domkiem Doroty zastali Maćka, który zdążył już rozpalić spory grill. Po chwili wyszły dziewczyny i przywitały się. Ula podeszła do grilla układając na ruszcie plastry zamarynowanej wcześniej karkówki i boczku, nacięte kiełbaski i sporą ilość papryki, cukinii, cebuli i wysmarowane oliwą duże kapelusze pieczarek. Marek wręczył Dorocie torbę z ciastem.

 - Kupiłem trochę słodkości i mam nadzieję, że się skusicie, a gdzie Betti?

 - Zaraz przyjdzie. Nie chciała iść spać więc nie naciskałyśmy. O, właśnie idzie. Chodź tu do nas Betti.

Marek przykucnął przy niej i wręczył jej paczkę z ramkami.

 - Tak jak ci obiecałem, kupiłem kilka ramek na twoje najpiękniejsze rysunki. Połóż je w takim miejscu, żeby się nie stłukły, dobrze?

Mała przylgnęła do niego.

 - Bardzo dziękuję. Pan zawsze dotrzymuje słowa. Jutro Ulcia pomoże mi oprawić. Zaniosę je do swojego pokoju.

Kiedy odeszła Marek zagadnął Szymczyka.

 - Maciek a jak sprzedaż? Nadal tak dobrze idzie? Muszę przyznać, że nawet nie miałem czasu przejrzeć twoich raportów.

 - A jakże. Zacząłem nawet upłynniać na niemieckim rynku. Koniecznie musisz przejechać się do magazynów. Pustoszeją w oczach. Podpisałem kontrakt z Fox Fashion. Oni też pękają w szwach. Zostaje im więcej niż wam.

Ula odwróciła się od grilla i ze zdziwieniem spojrzała na przyjaciela.

 - To wy się znacie?

 - I to od dawna – roześmiał się Szymczyk. – Przecież upłynniam przez internet ich stare kolekcje. Na tym zarabiam, wiesz o tym dobrze.

 - No wiem, ale jakoś nie pokojarzyłam tego z F&D.

 - Wiesz jaki ja byłem zdziwiony, gdy rano zobaczyłem Marka przed jadalnią? Szczęka mi opadła, bo spodziewałem się tu tylko mistrza. Chyba trzeba obrócić mięso, bo zaczyna się przypalać – chwycił szczypce i zgrabnie przerzucił plastry na drugą stronę. – Pachnie obłędnie. To będzie prawdziwa uczta.

Siedzieli przy drewnianym stole racząc się aromatycznym mięsem i kiełbaskami. Na blacie wylądowała musztarda i keczup, a także szklanki z herbatą i równo pocięty chleb. Dorota pokroiła ciasto i przyniosła deserowe talerzyki.

Pshemko był zachwycony. Rozpływał się nad smakiem karkówki, boczku i nad wielkim, kulinarnym talentem Uli.

 - Nikt tak jak ty duszko nie potrafi zrobić tego lepiej. Co za delicje, co za specjały… Nawet pieczarki są wspaniałe.

 - Potwierdzam – dołączył się do tych pochwał Marek. – Chyba nigdy w życiu nie najadłem się tylu smacznych rzeczy. Dziękuję ci przyjacielu, – poklepał Pshemko po ramieniu - że ściągnąłeś mnie tutaj. Zachwalałeś to piękne miejsce i nie przesadziłeś w niczym. Tu jest wszystko, o czym człowiek może zamarzyć. Niewykluczone, że i ja będę tu przyjeżdżał co roku. Ta cisza, spokój, fantastyczna kuchnia potrafią uwieść człowieka. Jest magicznie. A ja zachęcony dzisiejszym wyjściem do lasu postanowiłem robić to codziennie i ususzyć dużo grzybów. Rodzice będą zachwyceni, bo uwielbiają zupę grzybową i bigos.

 

 

O dwudziestej trzeciej padła Beatka Przytulona do Uli zasnęła jak kamień. Marek podniósł się i wziął ją na ręce.

 - Ja ją zaniosę, – powiedział do Uli – a ty otwórz drzwi. I tak długo wytrzymała - ułożył ją w łóżku i ściągnął jej buty. – Nie rozbieraj jej – wyszeptał. – Skoro ma taki lekki sen, to może się obudzić.

Ula skinęła głową na znak zgody. Wyszli cichutko zostawiając uchylone drzwi. Tak na wszelki wypadek.