AZYL - rozdział 14

 ROZDZIAŁ 14

 

 

Zabawa rozkręcała się. Mała zachwycona była występami grupy akrobatycznej i konkursami dla dzieci. Nawet sama wystąpiła w jednym otrzymując jakąś książkową nagrodę za udział. Po loterii i aukcji cennych przedmiotów przyszedł czas na zabawę dla starszych. Marek zaprowadził Betti do dzieci i oddał pod opiekę specjalnie wynajętym opiekunkom. Na scenie rozstawili się muzycy i po chwili popłynęła spokojna melodia. Marek skłonił się przed Ulą prosząc ją do tańca.

 - Nie jestem zbyt dobra w tańcach. Jakoś nie miałam do tej pory okazji – szepnęła mu na ucho.

 - Nie będzie tak źle. Wsłuchaj się w muzykę i pozwól mi się prowadzić.

Był naprawdę świetnym tancerzem. Prowadził ją płynnie po parkiecie przytuliwszy policzek do jej włosów. Niemal przestała oddychać, bo ta bliskość powodowała u niej szybsze bicie serca, a delikatny zapach męskich perfum, którymi się skropił, zniewalał.

 - Kocham cię Ula – doleciał do jej uszu jego szept. Sądziła, że się przesłyszała, ale jednak nie. – Kocham cię tak bardzo, że aż serce boli. – Znieruchomiała. Oderwała się od niego i spojrzała mu w oczy. Jej własne wyrażały ogromne zdziwienie. Pogładził kciukiem jej policzek.

 - To niemożliwe Marek. Ty musiałeś pomylić to z czymś innym – odpowiedziała cicho, gdy minął jej pierwszy szok. – Ja jestem taka zwyczajna, a ty zasługujesz na piękną, atrakcyjną kobietę, bo sam jesteś taki.

 - Uważasz, że jestem powierzchowny? Kiedy ostatni raz spoglądałaś w lustro? Jesteś najpiękniejszą kobietą jaką znam a przy tym zewnętrzu posiadasz wspaniałe wnętrze. Zakochałem się w tobie od momentu, gdy ujrzałem cię w tych szuwarach. Zakochałem w tych pięknych, szafirowych, smutnych oczach, w twoim nieśmiałym uśmiechu i w tych rumieńcach na policzkach. Stałaś się dla mnie najważniejszą osobą na ziemi, sensem i treścią mojego życia. Ty i Betti. Jeśli nie jesteś w stanie odwzajemnić tego uczucia, powiedz mi to od razu. Zrozumiem – westchnął - i może z czasem pogodzę się z tym.

 

 

 - Marek…, to najpiękniejsze wyznanie miłości, jakie może usłyszeć kobieta. Z trudem to mówię, ale i ja coś poczułam. Początkowo sądziłam, że to tylko ta ogromna wdzięczność za to, że pochyliłeś się nad naszym losem, że nie byłeś obojętny, że zaopiekowałeś się nami i rozłożyłeś nad nami wielki, ochronny parasol. Potem zrozumiałam, że to nie tylko to, że to coś więcej. Nie nazywałam tego miłością, ale jak nazwać to, że tęsknię za tobą każdego dnia, że uwielbiam twoje towarzystwo, że cieszę się z każdej twojej wizyty u nas, że myślę o tobie nieustannie i że za każdym razem na dźwięk twojego głosu w telefonie zamiera mi serce?

Przytulił ją mocno do siebie.

 - To jest właśnie miłość Ula i nawet nie wiesz jak bardzo się cieszę, że ją odwzajemniłaś. Nigdy nikogo nie potrafiłbym już pokochać tak mocno jak ciebie. Z tej radości najchętniej wykrzyczałbym swoje szczęście całemu światu. Kocham cię mój smutasku – pochylił się delikatnie całując jej usta. – Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi.

 

Impreza dobiegała końca. Marek wraz z Ulą i Betti podeszli do rodziców. Junior sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki wyciągając z niej czek.

 - Proszę mamo. To nasza cegiełka. Mam nadzieję, że wspomoże ten szlachetny cel.

 - Na pewno synku. Idziecie już?

 - Tak. Późno się zrobiło, a Beatka jest śpiąca. To była naprawdę udana impreza. Gratulacje. Zdzwonimy się. Dobranoc.

Zanim dotarli na Sienną Betti spała już w najlepsze. Marek ostrożnie wyciągnął ją z fotelika i na rękach zaniósł do domu. Ułożył ją w łóżeczku i przykrył kołdrą. Wrócił i stanął naprzeciwko Uli.

 - Będę leciał. Może jutro wybierzemy się do Łazienek? Spacer dobrze nam zrobi. Mała się wybiega, pokarmi kaczki, a potem zapraszam was na obiad. W końcu jest niedziela i zaoszczędzisz trochę nóg od stania przy garnkach. Ostatni dzień wolności Ula.

 - Oczywiście, że chętnie zwiedzimy Łazienki. Dawno tam nie byłyśmy. Na którą mamy być gotowe?

 - Myślę, że jedenasta będzie w sam raz. Dam sygnał jak będę pod waszym blokiem. Spokojnych snów moje szczęście – przytulił się do jej ust. Tym razem pocałunek był długi i namiętny. Zarumieniona oderwała się od niego ciężko dysząc. – Smakujesz tak słodko jak najsłodszy cukierek. Dobranoc kochanie.

Kładła się spać oszołomiona. Wciąż czuła na ustach ten gorący pocałunek, pod wpływem którego doświadczała na całym ciele błogiego dreszczu. Nigdy w życiu nie doznała czegoś podobnego i czegoś równie miłego.

W niedzielę po śniadaniu zadzwoniła do Maćka zapraszając go wraz z rodzicami na parapetówkę. Podobny telefon wykonała do Doroty. Pshemko postanowiła zaprosić osobiście. Może Marek będzie chciał zaprosić Sebastiana? Jak Sebastiana to i Violettę. Koniecznie musiała go o to zapytać.

 

W poniedziałkowy poranek odwieźli Betti do przedszkola a sami ruszyli do firmy. Ula była milcząca i trochę spięta. Zauważył to i ścisnął jej dłoń.

 - Nie stresuj się tak, bo naprawdę nie masz powodu. Poradzisz sobie, jestem o tym przekonany. Jedyne, czego możesz się obawiać, to niesubordynacji Violetty. Moich poleceń nie słucha, to i twoich pewnie nie będzie chciała. Przywykniesz…

 - Na pewno nie. Nie będę odwalać za nią roboty, tak jak ty to robisz. Pobłażasz jej, dlatego się obija i nic nie robi. Ja nie będę się oszczędzać i jej też na to nie pozwolę. To ona będzie musiała zapracować uczciwie na pensję, którą jej płacisz. To, że jest dziewczyną twojego najlepszego przyjaciela, to dla mnie żaden argument.

 - No proszę… Jednak jak zaistnieje potrzeba, to potrafisz pokazać pazurki. To mi się podoba kochanie.

 

Biurko dla Uli było przygotowane. Stał już na nim podłączony do sieci komputer. Marek wyjaśnił Kubasińskiej, że od teraz Ula jest jej bezpośrednią przełożoną.

 - Masz wykonywać wszystkie jej polecenia. Z nią nie będzie tak łatwo jak ze mną. Jest sto razy bardziej wymagająca ode mnie więc uważaj. Zadzwoń do Sebastiana niech tu przyjdzie z umową dla Uli. Będziemy mieli to z głowy. Jak się rozpakujesz, to przyjdź do mnie. Wprowadzę cię w szczegóły.

Połapała się bardzo szybko o co w tym wszystkim chodzi i jaki będzie zakres jej obowiązków. Przyniesioną przez Sebastiana umowę dokładnie przeczytała i podpisała. Pensja jaką miała dostawać była dla niej oszałamiająca, ale taką właśnie Marek jej obiecywał. Po omówieniu wszystkich spraw zrobiła im jeszcze kawy i poszła do Pshemko, żeby zaprosić go na parapetówkę. Napisała mu na kartce adres, żeby mógł bez problemu trafić.

 - Będą osoby, które dobrze znasz. Mam na myśli Dorotę i Maćka. Przyjadą też jego rodzice, bo przez te wszystkie lata bardzo mi pomagali i wspierali mnie. Marek zaprosił Sebastiana, ale bez Violetty. Uznał, że skoro mam być jej bezpośrednią przełożoną, to nie może być zbytniego spoufalania się i chyba Sebastian to zrozumiał.

 

W czwartek po sesji u psychologa wybrali się na zakupy. Ula chciała przygotować coś naprawdę wyjątkowego. Znała gust mistrza. Wiedziała, że preferuje staropolskie potrawy i takie postanowiła ugotować. Miała więc być karkówka po staropolsku nadziewana farszem z cebuli, mielonego mięsa, suszonych owoców i migdałów przełamana smakiem ostrej papryki, gęś pieczona w całości nadziewana kaszą gryczaną i boczkiem a także żurek z prawdziwkami i różnymi rodzajami mięs. Oprócz tego szaszłyki grillowane na patelni, różne rodzaje serów i mnóstwo przystawek w postaci nadziewanej twarogiem papryki, pieczonych kulek z mielonej ryby, faszerowanych jaj i roladek z dodatkiem fety z prosciutto i z wędzonym łososiem. Marek zadbał o dobre, lekkie wino dla pań i mocniejsze alkohole dla panów.

W sobotę rano zjawił się u Uli i wraz z nią smażył, kroił, siekał, smarował i oczywiście próbował. Ula upiekła dwie blachy drożdżowego ciasta z posypką, a Marek przywiózł z cukierni zamówiony wcześniej tort czekoladowy.

Pierwsi goście z Rysiowa pojawili się już po szesnastej. Po nich dotarł Pshemko a na końcu Sebastian. Mistrz po wzajemnej prezentacji z rodzicami Maćka został wciągnięty przez małą Betti do jej pokoju. Koniecznie musiała mu się pochwalić rysunkami, które wspólnie rysowali w Rynie. Teraz pięknie oprawione zdobiły jej przytulny pokoik. Siedząc już przy stole i racząc się tymi wspaniałościami przejęty projektant mówił:

 

 

 - To pięknie urządzone mieszkanie Bella. Jest bardzo przytulne i wcale nie takie małe. Tak bardzo się cieszę, że wreszcie wyrwałyście się z tamtego domu. Tu w końcu odżyjecie i będziecie szczęśliwe.

 - Już jesteśmy przyjacielu, a to wszystko zawdzięczamy Markowi. Gdyby nie on, aż boję się pomyśleć. Stworzył nam tutaj prawdziwy raj, nasz mały azyl, w którym można odpocząć i zebrać myśli. Do końca życia nie zdołamy mu się odwdzięczyć. Ty też miałeś w tym swój udział, bo wciąż dopingowałeś mnie do zmian. Miałyśmy wielkie szczęście do dobrych i wiernych przyjaciół. Wznoszę toast za zdrowie nas wszystkich i bardzo wszystkim dziękuję.

Impreza trwała do późna. Wspominano stare czasy, raczono się pysznym jedzeniem i trunkami. Dorota ubolewała, że straciła taką świetną szefową kuchni i będzie musiała zatrudnić kogoś na jej miejsce.

 - Mimo to bardzo się cieszę Ula, że odmieniłyście swój los i że podjęłaś pracę.

 - Tak łatwo się nas nie pozbędziesz, – wtrącił się Marek – bo co roku będziemy przyjeżdżać co najmniej na dwa tygodnie. Może ciebie mi się uda namówić Seba, bo to miejsce jest naprawdę wyjątkowe. Zwali ci się na głowę połowa Febo&Dobrzański Dorotko.

 - Nie mam nic przeciwko temu – odparowała Dorota. - Najbardziej cieszy mnie zawsze komplet letników.

 

Goście rozjechali się przed północą. Ostatkiem sił pozbierali naczynia chowając niedojedzone rzeczy do lodówki. Ula leciała z nóg.

 - Daj spokój. Jutro przyjdę rano i pomogę to sprzątać. Ledwo na oczy patrzysz.

 - A może byś został? Nie masz wprawdzie daleko, ale co będziesz włóczył się po nocy. Kanapa jest duża i pomieścimy się. Idę pod prysznic, a ty jak możesz, to rozłóż ją i wyjmij pościel. Niestety nie mam tu męskiej piżamy.

 - Nie szkodzi. Poradzę sobie.

Nie spodziewał się takiej propozycji, ale uśmiechał się sam do siebie, bo od dawna marzył, by móc się do niej przytulić, by zamknąć ją w swoich ramionach i rano obudzić się w takiej samej pozycji. Wiedział, że na seks jest zdecydowanie za wcześnie, ale taka bliskość bardzo mu odpowiadała.

Wyszła z łazienki przebrana w cienką, nocną koszulę i wsunęła się pod kołdrę. Teraz on poszedł pod prysznic. Zanim wrócił, ona już smacznie spała. Przylgnął do jej pleców i mocno objął. Wtuliła się w niego jak kociak mrucząc coś niewyraźnie. Uśmiechnął się. Oto jego szczęście do niedawna jeszcze tak mocno nieszczęśliwe i przepełnione smutkiem ufnie przytulało się do niego oddychając spokojnie.

 - Kocham cię kochanie moje – szepnął jej do ucha. Po chwili spał jak kamień.

 

Życie wyhamowało. Stało się spokojniejsze, nie tak rozedrgane, z ustalonym rytmem dnia. Przedszkole, praca, powrót z pracy, wspólne posiłki i sesje u psychologa. Beatka zmieniła się. Skończyły się nocne koszmary i pobudki w środku nocy. Już nie przechodziła nad ranem do łóżka Uli i przesypiała noce w swoim własnym.

 

 

Wyraźnie odżyła. Nabrała energii. Lgnęła do dzieci i zawsze z chęcią chodziła do przedszkola. Zgodnie z sugestią psychologa Ula zapisała ją do kółka plastycznego. Rytmika jej nie pociągała, nie sprawiała takiej frajdy jak kredki i farbki. Ula nie naciskała. Z czasem pojawiła się możliwość nauki angielskiego i tego już nie odpuściła. Uważała, że umysł dziecka znacznie łatwiej przyswaja języki niż dorosły człowiek. Mała nie protestowała. Pod tym względem bardzo była podobna do Uli, która też od najmłodszych lat lubiła się uczyć.

Powoli zbliżały się święta. Ich pierwsze święta w Warszawie.