AZYL - rozdział 13

 ROZDZIAŁ 13

 

Marek wrócił do domu i zaparzył sobie zielonej herbaty. Stanął z parującą filiżanką przy oknie i zapatrzył się w mrok za szybą.

 

Dzisiejszy dzień uzmysłowił mu i utwierdził w przekonaniu, że kocha Ulę najbardziej na świecie. Nigdy wcześniej nie spotkał nikogo podobnego do niej. Była inna niż wszystkie znane mu kobiety. Przy niej jego serce przyspieszało a w brzuchu lęgły się tysiące motyli. Wyzwalała w nim najlepsze i najcieplejsze uczucia. Dla niej był gotów do największych poświęceń. Przytulił ją dzisiaj zupełnie spontanicznie, ale najwyraźniej potrzebowała takiej pociechy, bo przywarła do niego ufnie i nie odsunęła się. Ten całus trochę ją zawstydził. Widział to, ale nie żałował. Nie miał pojęcia, czy ona czuje do niego wyłącznie wdzięczność, czy coś więcej. Bardzo liczył na to „więcej”, bo uważał, że ona jest tą jedyną i tą właściwą kobietą, której szukał przez lata. Musi się z nią obchodzić delikatnie i powoli ją oswajać. Dać jej czas, żeby przywykła do jego obecności w swoim życiu. Nie chciał niczego zepsuć ani jej spłoszyć. Metoda małych kroków. Tego właśnie powinien się trzymać.

 

Od rana poświęciła się obieraniu owoców. Nie mogły leżeć za długo. Wrzuciła ich część do ogromnego garnka i zaczęła gotować na małym ogniu mieszając od czasu do czasu. Odprowadziwszy Beatkę weszła jeszcze do miejscowego dyskontu i kupiła dwadzieścia słoików, by móc zaprawić powidła. Powoli zaczęła powstawać słodka pulpa. Oderwała się na chwilę od mieszania, bo zadzwonił telefon. Uśmiechnęła się i odebrała natychmiast.

 - Witaj Marek.

 - Dzień dobry Ula. Dzwoniłem do tego psychologa. Pojutrze macie wizytę o piętnastej trzydzieści. Będziesz musiała odebrać Betti wcześniej z przedszkola. Ja podjadę po was i zawiozę do lekarza.

 - Dziękuję. Na ciebie zawsze można liczyć. Wpadniesz na obiad? Będą pierogi z mięsem.

 - Ty wiesz, że jesteś wielką kusicielką? Jak mógłbym odmówić? Mam tylko pytanie. Czy mógłbym przyjechać z Sebastianem? Poznałaś go jak byłyście w firmie, pamiętasz?

 - Oczywiście, że pamiętam. To twój najlepszy przyjaciel i chłopak Violi. Nie ma sprawy, pierogów będzie aż nadto.

 - Nie prosiłbym o to, ale mamy trochę rzeczy do zrobienia i pewnie posiedzimy z tym do nocy. Mogłabyś przygotować teczkę z twoim CV? Seba ją zabierze i od razu będzie mógł zredagować umowę dla ciebie. Ja już zamówiłem komputer u informatyków. Zainstalują go tuż przed twoim przyjściem do firmy.

 - Podziwiam cię, wiesz…? Potrafisz wszystko ogarnąć i o wszystkim myślisz. To cenna umiejętność. Ludzie powinni z ciebie brać przykład.

 - Nie przesadzaj Ula. Będziemy koło siedemnastej. Do zobaczenia.

Parę minut po piętnastej zadzwonił Maciek z informacją, że garaż już opróżnili, wybiałkowali i w zasadzie można zadzwonić do nowych nabywców i oddać im klucze.

 - To świetna wiadomość Maciuś. Zaraz to zrobię. Podam im twój numer telefonu, żeby skontaktowali się z tobą przed przyjazdem do Rysiowa i odebrali od ciebie klucze. Bardzo wam za wszystko dziękuję. Gdyby nie wy, to opróżnianie domu trwałoby tydzień. Pozdrów rodziców i podziękuj im w moim imieniu.

 

Połączyła się z młodym małżeństwem i przekazała im pomyślne wieści. Ucieszyli się, że będą mogli zacząć remont i zapewnili, że zadzwonią do pana Szymczyka.

 

Przed siedemnastą rozdzwonił się domofon. Nacisnęła guzik i po paru minutach witała się z Sebastianem. Marek wszedł za nim i wycisnął na jej policzku buziaka. Nie potrafił się powstrzymać.

 - Rozbierzcie się proszę, a ja już stawiam obiad na stół.

Krupnik na indyczych żołądkach pachniał wspaniale. Na środku wylądowała ogromna miska pierogów obsypanych szczodrze skwarkami z wędzonego boczku. Był i kompot gruszkowo-śliwkowy. Mężczyźni ochoczo zabrali się do jedzenia. Beatka zadowoliła się jednym pierogiem, bo obiad zjadła w przedszkolu. Ula nałożyła sobie skromną porcję.

 - To co macie takiego pilnego i pracochłonnego do zrobienia? Może mogłabym pomóc?

 - Nie Ula. Ty masz jeszcze wolne i ciesz się nim, bo za chwilę naprawdę wpadniesz w prawdziwy kierat. Ta robota nie jest skomplikowana, ale pochłania sporo czasu. Przyszły raporty ze szwalni i teraz trzeba rozliczyć materiałówkę, dodatki i inne drobiazgi, podsumować i sporządzić jeden zbiorczy protokół. Damy radę. Zresztą nie mamy wyjścia. Niedługo zarząd… Przygotowałaś CV?

 - Tak. Jak zjemy, to dam ci teczkę.

Olszański podniósł głowę i uśmiechnął się błogo. Jego broda wręcz ociekała pachnącym tłuszczem.

 - Ależ to dobre… Nawet moja staruszka nie robi takich pysznych.

 - Możesz dostać do domu, jeśli tak ci smakują – zaproponowała Ula. - Jak już zacznę lepić, to nie mam umiaru. Dzisiaj zrobiłam ich bardzo dużo. Może na kolację sobie przygrzejecie?

 - Ja jestem chętny. Mógłbym je jeść na okrągło.

Po obiedzie zostali jeszcze na herbacie, a potem zaczęli się zbierać, bo czas ich gonił. Już wychodząc Marek zapewnił ją, że będzie czekał jutro pod przedszkolem, żeby zawieźć je na wizytę.

 - Dziękuję za dzisiaj. Obiad był przepyszny.

 

Lekarz okazał się znanym specjalistą w swojej dziedzinie, a przynajmniej tak zapewniała o tym Helena Dobrzańska. Przyjmował w swojej willi na przedmieściach. Poczekalnia była nowocześnie urządzona i poza nimi nie było żadnego pacjenta. Najwidoczniej lekarz umawiał wizyty tak, żeby nikt nie poczuł się skrępowany. Najpierw zaprosił Ulę i Beatkę do gabinetu. Wskazał im wygodną kanapę i sam usiadłszy naprzeciwko poprosił Ulę o wyjaśnienie celu wizyty. Uznała, że nie będzie szczędzić mu żadnych szczegółów, bo skoro ma pomóc, musi znać całą prawdę. Wyjaśniła mu wszystko a głównie to, że od śmierci taty minęły ponad dwa lata, a siostra nadal śni koszmary i budzi się z krzykiem.

 - Przez pierwsze pół roku moczyła się, ale w końcu przestała. Niedawno sprzedałyśmy ten dom, w którym przeżywałyśmy tę tragedię każdego dnia i zamieszkałyśmy w Warszawie. Przyjaciel pomógł nam stworzyć taki mały azyl. Mamy przytulne mieszkanie, w którym obie czujemy się dobrze. Beatka miewa jeszcze sny i krzyczy w nocy, ale już nie tak często jak wcześniej.

 - Jestem pewien, że zdołam wam pomóc. Szkoda tylko, że od razu nie poszukała pani dla małej pomocy, ale jeszcze wszystko da się naprawić. Teraz chciałbym porozmawiać z siostrą bez pani udziału. Proszę zaczekać na korytarzu.

Wyszła z mokrymi policzkami. Opowiedzenie o ich złej przeszłości było bardzo emocjonalne. Marek wstał i podszedł do niej. Objął ją szeptając:

 - Będzie dobrze Ula, zobaczysz. Pierwsza wizyta zawsze jest najcięższa, bo trzeba się odrzeć z prawdy. Później będzie już lepiej. Usiądź i uspokój się trochę.

Po pół godzinie ponownie poprosił ją do gabinetu. Betti siedziała rozluźniona wcinając lizaka.

 - Pani Urszulo już wiem, na czym stoję. Chciałbym was tu gościć przynajmniej raz w tygodniu na półgodzinnych sesjach. Nie będę miał żadnych szczególnych zaleceń, bo z tego co pani mi powiedziała zrobiłyście duży krok do przodu zmieniając miejsce zamieszkania i zapisując Beatkę do przedszkola. Proszę tam dopytać, czy mają jakieś zajęcia ponadplanowe na przykład z rytmiki, gimnastyki, czy jakieś kółka zainteresowań, które rozwijają zdolności dziecka. Ona powiedziała mi, że lubi rysować, więc można pójść w tym kierunku. Chodzi o to, żeby miała jak najmniej czasu na rozpamiętywanie tych przykrych dla niej wydarzeń i myślała wyłącznie o pozytywnych i przyjemnych rzeczach. Możemy się umówić, że będziecie przyjeżdżały na godzinę szesnastą w każdy czwartek?

 - Oczywiście jak najbardziej.

Ula uiściła jeszcze opłatę za wizytę i z ulgą opuściła gabinet. Betti podbiegła do Marka. Wziął ją na ręce i zapytał jak było.

 - Pan doktor jest bardzo fajny. Dał mi lizaka.

 - To odwiozę was teraz do domu, chyba że chcesz Ula coś jeszcze załatwić.

 - Chciałabym, ale nie śmiem cię już prosić. Zdecydowanie za dużo zwaliłam na twoją głowę, a przecież masz tyle pracy…

 - Nie jest tak źle. Wczoraj uporaliśmy się ze wszystkim, więc dzisiaj jestem cały twój, to znaczy… - zmitygował się – jestem do waszej dyspozycji. To mów, dokąd jedziemy?

 - Do Złotych Tarasów. Muszę kupić trochę odzieży dla Betti i może coś dla siebie. Jak wrócimy zrobię wam furę naleśników z powidłami. Wyszły pyszne.

Marek miał genialne oko. W sklepach z odzieżą dziecięcą bez namysłu wybierał najładniejsze rzeczy dla małej. Podobnie było zresztą w sklepach z damską odzieżą. Gdyby nie on i jego szybkie podejmowanie decyzji, pewnie wyszłyby stamtąd wraz z zamknięciem sklepów. Dzięki niemu poszło szybko, sprawnie i bezstresowo. Torby z odzieżą zajęły cały bagażnik.

W domu pomógł pochować ją w szafach a Ula zajęła się naleśnikami.

 

- Dzisiaj masz obiad z kolacją – uśmiechnęła się do niego.

 - Ale za to jaki pyszny. Powidła rzeczywiście wyszły rewelacyjnie.

 - Dostaniesz do domu parę słoików. Dobrze smakują z tostami.

 - A ja mam do ciebie prośbę. W sobotę mama organizuje w ramach fundacji imprezę dobroczynną dla dzieci. Będzie loteria i licytacja a najważniejsze, że będą też występy dla maluchów. Pieniądze są zbierane na zakup jakiegoś sprzętu dla dziecięcego oddziału onkologicznego. Byłbym szczęśliwy, gdybyście zgodziły się mi towarzyszyć. Beatka na pewno znajdzie tam rówieśników i obejrzy występy. Nie będzie się nudzić. Impreza zaczyna się o siedemnastej i potrwa do dwudziestej pierwszej. Natomiast w następną sobotę zorganizowalibyśmy parapetówkę. Obiecaliśmy to niektórym i pewnie byliby rozczarowani, gdybyśmy nie oblali tego mieszkania. Ja we wszystkim ci pomogę, bo przecież zaczynasz pracę już od następnego poniedziałku i będziesz miała mniej czasu. Co ty na to?

Uśmiechnęła się łagodnie patrząc mu w oczy.

 - Planujesz, wciąż planujesz, ale to wszystko ma sens. Bardzo chętnie pójdziemy z tobą na imprezę i równie chętnie zorganizuję parapetówkę. 

 

 

 - Ślicznie wyglądasz – Marek stał w drzwiach i zachwyconym wzrokiem lustrował sylwetkę Uli od stóp do głów. – Obie wyglądacie pięknie. Nie będę wchodził. Jeśli jesteście gotowe, to jedziemy.

Event odbywał się w jednym z warszawskich hoteli, gdzie na ten cel fundacja Heleny Dobrzańskiej wynajęła salę bankietową. Ustrojono ją kolorowymi wstążkami i balonami. Kiedy weszli, na sali było już całkiem sporo zaproszonych gości. Niemałą grupę stanowiły tu dzieci obciążone chorobami onkologicznymi będące na różnym etapie. Część z nich siedziała już na wózkach. Przystanęli z boku i zerknęli w program imprezy.

 

Po chwili Marek zaczął rozglądać się za rodzicami. Mieli być tu dzisiaj oboje. Wreszcie zauważył ich i pociągnął dziewczyny w ich kierunku. Przywitał się z nimi i przedstawił im Cieplakówny. Ula nie omieszkała podziękować za lekarza, którego Helena wyszukała dla Betti.

 - Jesteśmy już po pierwszej wizycie i bardzo zadowolone. Jest duża szansa, że siostra wyjdzie na prostą.

 - Bardzo się cieszę Ula, że mogłam pomóc. Sporo przeżyłyście. Wiem o tym, bo Marek trochę nam opowiadał, ale mam nadzieję, że teraz tylko dobre rzeczy przed wami. Cieszymy się też, że zaczniesz pracować w firmie. Ona potrzebuje zdolnych ekonomistów – odwróciła się w stronę sceny. – Podejdźmy bliżej, bo chyba zaczynają się występy. Beatce powinny się spodobać.