KONFLIKT WEWNĘTRZNY - rozdział 1

 

Kochani

Społeczność LGBT jest dość zróżnicowana i poprzez swoje preferencje nie zawsze postrzegana i traktowana pozytywnie. Świadczą o tym choćby ostatnie wydarzenia w postaci strajków a także nakręcana przez rząd i samego prezydenta (kampania wyborcza) spirala nienawiści i szczucia na członków tej społeczności. Ta krótka historia opowiada o osobie transpłciowej i jej zmaganiach z nietolerancją i wielką determinacją, by żyć zgodnie ze sobą samą. Zapraszam serdecznie wszystkich do lektury. Pozdrawiam. Gośka.

„KONFLIKT WEWNĘTRZNY”

 

 

ROZDZIAŁ 1

 

Antoś był najstarszy z rodzeństwa. Miał pięć lat, gdy jego rodzicielka powiła bliźniaczki. Po ich pojawieniu się na świecie chłopiec odszedł niejako na drugi plan, chociaż nie można powiedzieć, by jego ojciec nie cieszył się z narodzin pierworodnego. Jednak bliźniaczki zawojowały jego serce. Mały wiedziony instynktem usuwał się w cień, gdy matka pieściła swoje córeczki a ojciec uwielbiał sadzać je na kolanach, na których podrygiwały komicznie. Antek był teraz starszym bratem i spełniał jedynie funkcję usługową to znaczy podawał pieluchy, zasypkę lub butelki z jedzeniem. Jego nikt nie pytał czy jest głodny dopóki sam się nie upomniał. Był zazdrosny o siostry i z biegiem czasu stał się kompletnie wycofany, nieśmiały i milczący. Ojciec rzadko zapędzał go do jakichś męskich zajęć. Chłopak z natury był dość wrażliwy i anemiczny. Nie bardzo garnął się do takiej roboty. Nie radził sobie z młotkiem czy kombinerkami. Zniechęcony jego marnymi postępami ojciec odpuścił. W zamian lubił pogderać, że nie ma pojęcia co z chłopaka wyrośnie, bo słaby i niezaradny.

 - Skąd on ma mieć siłę jak je tyle co wróbel. Chude to takie a bicepsy ma jak bocian pięty.

Antoś zupełnie nie brał sobie do serca słów ojca. Był jaki był a z całą pewnością był kimś zupełnie innym wewnątrz niż na zewnątrz.

 

To, że jest inny zrozumiał dość wcześnie. Może nie rozumiał mechanizmu tej inności, ale czuł, że coś z nim nie tak. Jako trzylatek wkładał matki buty na obcasie i przechadzał się w nich po domu wywołując u rodzicieli salwy śmiechu. Matka wciskała mu jeszcze swój kapelusz na głowę i apaszkę pod szyję.

 - Zobacz Stachu jaka z niego panienka – zaśmiewała się do rozpuku a mały Antoś stawał przed lustrem krygując się i uśmiechając błogo. – Jestem dziewczynką, jestem dziewczynką… – nucił w myślach.

Kiedy został starszym bratem zazdrościł siostrom wszystkiego. Różowych, falbaniastych spódniczek, bluzeczek z koronkowymi kołnierzami i pięknych lalek, których posiadały bez liku. Z czasem doszedł do przekonania, że zamiast im zazdrościć, może się z nimi tymi lalkami bawić. Siadywał z nimi na dywanie i bawił się w dom, którego pilnował pies o kudłatym futrze, i w którym mieszkały piękne lalki. Wraz z siostrami przebierał je w coraz to inne ubranka a nawet szył je nieudolnie. Dziewczynki były zachwycone. Z bratem było zawsze fajnie, bo potrafił za każdym razem wymyślić coś ciekawego. Ani matce, ani ojcu to nie podpadło. Oboje byli zadowoleni, że zajmuje się rodzeństwem zwalniając ich z tej części obowiązków.

Antoś bez wątpienia posiadał talent. Jeszcze nie zdawał sobie z tego sprawy, ale każdego dnia w bloku rysunkowym malował oczy. To nie były takie zwykłe oczy, bo ich rysunek wzbogacony był pięknym makijażem. Do tego dorysowywał pełne usta pomalowane czerwoną farbką udającą szminkę. Być może nie miał talentu na miarę artysty malarza, ale z pewnością potrafił zrobić profesjonalny makijaż.

Któregoś dnia, kiedy nikogo nie było w domu postanowił wykonać go na sobie. Wyciągnął kosmetyki z toaletki matki i z wielkim pietyzmem zaczął nakładać na twarz najpierw podkład a potem cienie na powieki. Precyzyjnie pociągnął cienkim pędzelkiem misterne kreski i wytuszował rzęsy. Makijaż zmienił kompletnie jego rysy twarzy. Wyglądał zdecydowanie na więcej lat. Wyglądał jak młoda kobieta.

 

Usłyszał głosy i szybkie kroki a potem gwałtownie otwierane drzwi. Odwrócił się w ich kierunku. Na progu stał ojciec i surowym spojrzeniem omiatał go od stóp do głów.

- Co to ma być!? Co to znaczy!? – jego pytania cięły jak miecze. – Antek! Możesz mi to wyjaśnić?!

 - Ja tylko próbowałem na sobie zrobić makijaż - tłumaczył się odzyskawszy głos. – Ciągle rysuję go na papierze, chciałem spróbować jak to jest na skórze.

 - Wysmarowałeś mi połowę kosmetyków – matka podeszła do lustra oglądając marne resztki szminki i cieni do powiek. – Kompletnie ci odbiło. Naprawdę nie wiem, co ty masz w głowie. Natychmiast to zetrzyj i przyjdź na obiad. Do grobu mnie kiedyś wpędzisz… - rzuciła na odchodne.

Popędził do łazienki i starł wszystko z twarzy. Szkoda, że rodzice nie docenili jego pracy. Sam z siebie był zadowolony, bo wyszło pięknie.

Po obiedzie musiał jeszcze wysłuchać reprymendy ojca. Stał przed nim ze spuszczoną głową słuchając jego słów.

 

 - Naprawdę cię nie rozumiem. Nie uprawiasz żadnych sportów, nie spotykasz się z kolegami. Zamiast do sekcji piłkarskiej zapisałeś się na kółko plastyczne i baletowe. Nie wstyd ci, że są tam tylko dziewczyny i ty jeden? Nie czujesz dyskomfortu?

 - Czuję się wspaniale tato – odpowiedział mu w myślach. – Nawet nie masz pojęcia jak wspaniale. Tam jestem sobą i niczego nie muszę udawać. – Ale ja to lubię… - powiedział na głos. – Zabronisz mi tego, co lubię?

 - Nie, nie zabronię ci, ale nie będziesz mi wyczyniał takich fanaberii w domu – powiedział ojciec z ciężkim sercem. – Zły przykład dajesz dziewczynkom.

 - Zły przykład? Tylko dlatego, że zobaczą jak zrobić ładny makijaż? Na kółku plastycznym uczyliśmy się robić na drutach. Zamierzam dziewczynom zrobić czapki i szaliki na zimę. To też uznasz za zły przykład?

Ojciec popatrzył na niego ze zgrozą.

 - Kim ty jesteś chłopaku? Nie poznaję własnego syna.

 - Może nie powinienem nim być…?

Ojciec zamachnął się i strzelił go otwartą dłonią w twarz.

 - Uważaj na to co mówisz, bo może się spełnić – wysyczał i wycelował w niego wskazujący palec. – Masz dwanaście lat. Jesteś bezczelny i za dużo sobie pozwalasz. Co wolno wojewodzie, to nie tobie smrodzie. Szoruj do swojego pokoju.

Odwrócił się na pięcie i przełykając łzy zamknął się u siebie na cztery spusty. W słowach, które usłyszał od ojca pobrzmiewała gorycz, rozczarowanie ale też i wielka pogarda dla tego co robił. W miarę upływu czasu uświadamiał sobie boleśnie, że czuje się coraz gorzej w ciele, które posiada. Brzydziła go okolica łonowa i pierwsze włosy, które zaczęły ją porastać. Brzydził go powiększający się penis, którego ze wstrętem brał w rękę, żeby się wypróżnić. – To nie tak miało być, nie tak… Miałem być dziewczyną, chodzić w sukienkach i splatać włosy w warkocze…

Im był starszy tym bardziej obsesyjnie myślał o swoim niedoskonałym ciele. Któregoś dnia opiekował się dziewczynkami, bo rodzice wychodzili na jakieś spotkanie. Wtedy od jednej z sióstr usłyszał coś znamiennego. Bawił się z nimi lalkami i wtedy Ewa powiedziała, że on jest ich starszą siostrą nie bratem.

 - Starsi bracia nie bawią się z siostrami lalkami i nie robią im czapek na drutach – skwitowała. – Powinnyśmy mówić do ciebie Antosia.

Nie żartowała i mówiła to wszystko śmiertelnie poważnie. Wyartykułowała coś o czym Antek nie śmiał pisnąć słowa od wielu lat. Ona była ośmioletnim dzieciakiem, który z prostotą i wielką szczerością tak właściwą dzieciom wypowiedział głośno to, co dla niego było takie oczywiste i naturalne. Zrozumiał, że nie powinien wstydzić się tego, że nie jest taki jak ojciec czy jego szkolni koledzy. Obiecał sobie, że jak tylko osiągnie pełnoletność wszystko opowie rodzicom. Jeśli będzie z nimi szczery to z pewnością znajdzie u nich zrozumienie i wsparcie.

 

W ogólniaku zapisał się do kółka teatralnego. Nie był może wybitnym aktorem – amatorem, za to makijaże robił całej ekipie. Podziwiano go za talent. Chwalono za kreatywność. Pedagog mająca pieczę nad tą szkolną trupą powtarzała mu, że posiada wielką wrażliwość.

 

- Jesteś szczególnym przypadkiem Antosiu. Twoja wrażliwość jest na poziomie kobiecej. Mężczyźni nie są aż tak subtelni i czuli.

Antek uśmiechał się słysząc te słowa i dziękował kobiecie za nie. One utwierdzały go w przekonaniu, że tam w środku jest kobietą z krwi i kości a to zewnętrze, to tylko okrutny żart od losu. – Nadejdzie kiedyś dzień, że to się zmieni. Nie zmarnuję sobie życia posiadając ciało, którego nienawidzę.

 

Nie miał wsparcia w swojej rodzinie. Jego dziwna, dorywcza praca polegająca na robieniu artystycznego makijażu dziewczynom na studniówki i bale maturalne, na pokazy fryzjerstwa i częstych fuchach w teatrze budziła w matce i ojcu wyraźny sprzeciw. Ich syn miał mieć w ręku konkretny fach. Miał być lekarzem lub prawnikiem. Tymczasem ich marzenia najwyraźniej miały się nigdy nie ziścić. Matka, zagorzała katoliczka niemalże nie wychodziła z kościoła. Klęczała na zimnej posadzce i modliła się żarliwie o nawrócenie syna na dobrą drogę. Stwórca jakby był głuchy na te błagania. Za to Antoś skrupulatnie zbierał każdy grosz. Czuł przez skórę, że jego pobyt w rodzinnym domu nie potrwa już długo. Obiecał sobie, że tuż po maturze dokona coming out’u na razie przed swoją rodziną.