PODRÓŻ PRZEDŚLUBNA - rozdział 10

KOCHANI

PRZEGLĄDAŁAM BLOG I OKAZAŁO SIĘ, ŻE OSTATNIĄ NIESPODZIANKĘ  W RAMACH ROZPIESZCZANIA WAS SPRAWIŁAM WAM PRAWIE ROK TEMU. ABY WIĘC NADROBIĆ NIECO TO KARYGODNE ZANIEDBANIE DODAJĘ KOLEJNY ROZDZIAŁ OPOWIADANIA, ŻEBY UMILIĆ WAM POCZĄTEK TYGODNIA.

POZDRAWIAM WAS WSZYSTKICH. MIŁEJ LEKTURY.

ROZDZIAŁ 10

Rzeczywiście pracy miała sporo. Oprócz budżetu zajmowała się wieloma innymi rzeczami w tym dyscyplinowaniem Violetty, która niewiele robiła sobie z jej poleceń i efekt był taki, że to Ula w końcu opracowywała rzeczy, które jej zleciła. Oliwy do ognia dolał fakt, że nie załatwiła kilku ważnych spraw związanych z pokazem. Wszystko wyszło na jaw, gdy w piątek przed sobotnim finałem Ulę zasypał grad telefonów z pretensjami, że brak jest odpowiedniego oświetlenia, nie ma sukna na pokrycie wybiegu i jest niewystarczająca ilość modeli. Po prostu się wściekła i od razu poszła do Marka.

 - Nic ci nie mówiłam, bo nie chciałam przysparzać ci dodatkowego stresu, ale teraz zupełnie nie mam pojęcia, co robić. Nic z tego, co zleciłam Violetcie nie zostało przez nią zrealizowane. Jeśli ten pokaz wypali, to ja zostanę świętą. Nie ma oświetlenia, modeli i sukna na wybieg. Skąd ja mam to teraz wziąć? Jak załatwić? Dzwoniłam już do agencji, ale tak na szybko nie są w stanie nikogo podesłać.

Marek zbladł i zacisnął z wściekłości zęby.

 - Tym razem jej tego nie daruję – wysyczał. – Violetta do mnie! – wrzasnął na całe gardło. Kubasińska aż podskoczyła na fotelu i pędem pognała do gabinetu.

 - Pali się, czy co? O mało nie zeszłam na zawał – wyrzuciła z siebie z pretensją.

 - Wiele rzeczy do tej pory uchodziło ci na sucho, wiele wybaczałem, ale tym razem nie będę już taki pobłażliwy. Jesteś krnąbrna, leniwa i po prostu głupia. Bierzesz pieniądze za nic. Dwa tygodnie temu Ula poleciła ci, żebyś załatwiła oświetleniowców, zamówiła zielone sukno na pokrycie wybiegu i wynajęła modeli w liczbie dziesięciu. Mamy trzech i to naszych. Nie wywiązałaś się z niczego. Czym zajmowałaś się przez te czternaście dni i co było tak pilnego, że rzeczy, które wymieniłem leżały odłogiem? – Kubasińska spuściła głowę i nerwowo międliła w dłoniach bluzkę. Nie miała pojęcia o co szef robi tyle krzyku. – No słucham. Co masz na swoje usprawiedliwienie? – Ona jednak milczała nadal. Marek wstał zza biurka i stanął naprzeciwko niej. – Przez twoje ignorowanie poleceń jutrzejszy pokaz stanął pod znakiem zapytania i nie wiadomo czy się odbędzie, bo teraz to ja i Ula będziemy wychodzić ze skóry, żeby naprawić twoje niedbalstwo. Mam tego po dziurki w nosie, bo odkąd tu nastałaś nic innego nie robię tylko ratuję to, co zawalasz przez swoją bezdenną głupotę. Zwalniam cię natychmiast i dyscyplinarnie. Wyjdziesz stąd i spakujesz swoje rzeczy. Nie jest mi potrzebny pracownik, który tylko sprawia wrażenie, że pracuje. Żegnam.

Kiedy wyszła z gabinetu poluzował krawat i spojrzał na zmartwioną twarz Uli.

 - Musimy zacząć działać kochanie. Mamy cholernie mało czasu i chyba niewiele możliwości, ale trzeba próbować. Ja wezmę na siebie oświetleniowców i spróbuję załatwić to sukno. Jak się nie uda, to po prostu pojedziemy i zamówimy trzydzieści metrów jakiegoś chodnika, ale to ostateczność. Ty popytaj o modeli. Na pewno są w Warszawie jakieś inne agencje. Do roboty, bo polegniemy na amen.

Nie traciła czasu. W sekretariacie Violetta niespiesznie pakowała do pudła swoje rzeczy. Spojrzała na Ulę z pogardą.

 - I co zadowolona jesteś? Od początku chciałaś się mnie pozbyć.

 - Gdybyś była solidnym pracownikiem i wykonywała polecenia, nie musiałabyś teraz odchodzić. Pretensje możesz mieć tylko do siebie. Nie wystarczy ładnie wyglądać i modnie się ubierać, trzeba mieć jeszcze coś w głowie, a ty masz w niej za dużo wolnej przestrzeni. A teraz nie przeszkadzaj mi, bo muszę odkręcić to, co zawaliłaś – usiadła za biurkiem i zajęła się wyszukiwaniem agencji modelek.

Ciężko było tak na ostatnią chwilę wynająć siedmiu modeli. Wydzwaniała ze dwie godziny, aż wreszcie dodzwoniła się do niewielkiej agencji, która z chęcią zgodziła się wynająć młodych mężczyzn do pozowania. Ula od razu przedstawiła warunki finansowe, które dla tej małej firmy okazały się zadowalające i zapewniła, że jeszcze dzisiaj modele dostaną umowy jak tylko zjawią się w F&D. Nawet nie zauważyła kiedy Violetta wyniosła się z biura. – I tak nie było z niej żadnego pożytku. Ma tupet. Jeszcze mnie obarcza winą za swoje nieróbstwo. Bezczelna.

 - Marek, – weszła do gabinetu z uśmiechem na ustach – załatwiłam. Za godzinę będzie tu cała siódemka. Za chwilę zabieram się za pisanie dla nich umów i osobnej umowy dla agencji. A tobie jak poszło?

 - Dobrze. Nadzwyczaj dobrze. Oświetleniowcy załatwieni. Dla nich też trzeba będzie sporządzić umowy, a sukno znalazłem w naszych magazynach. Nawet nie miałem pojęcia, że składujemy tam jakieś bele materiałów, których nie wykorzystano do szycia. Z głupia frant tam zadzwoniłem. To wprawdzie nie jest typowe sukno, ale jakiś grubszy zielony materiał. Z braku laku dobry kit jak to mówią. Chyba uratowaliśmy się. Violetta poszła?

 - Poszła. Jest na mnie obrażona i obarcza mnie winą za to, że ją zwolniłeś. Pewnie jeszcze powinnam mieć wyrzuty sumienia. Skąd ty ją wytrzasnąłeś?

 - To nie ja, to Paulina mi ją wcisnęła. Mówiłem ci. Miała mnie szpiegować, czy nie zadaję się z innymi kobietami. W sumie cieszę się, że się jej pozbyłem, bo była jak wrzód na tyłku – podszedł do biurka i odsunął szufladę. – Mam dla ciebie oficjalne zaproszenie na jutrzejszy pokaz. Będziesz mi towarzyszyć. Zawsze stoję w drzwiach i witam gości. Do tej pory robiłem to z Pauliną, ale mając tak urodziwą asystentkę byłbym głupi, żeby teraz witać ich samemu. Mam nadzieję, że się zgodzisz?

Zarumieniona tym niewątpliwym komplementem potaknęła głową.

 - Oczywiście, że się zgadzam. Idę pisać te umowy, bo w końcu nie zdążę. Na razie.

Kiedy zniknęła za drzwiami uśmiechnął się sam do siebie. Zatrudnienie jej było genialnym posunięciem. Była niezwykle pracowita, rzetelna i bardzo kompetentna. W lot odgadywała jego intencje, uprzedzała jego działania. Zadziwiająca kobieta. Kobieta ideał. Kobieta, w której zakochał się bez pamięci. Zawsze cicha, spokojna panowała nad wszystkim. Chyba po raz pierwszy widział ją zdenerwowaną. Nie… Po raz drugi. Pierwszy raz, kiedy nakryli Paulinę i Piotra razem. Teraz Violetta doprowadziła ją do ostateczności. Ula była ostatnią osobą, która chciałaby komukolwiek zaszkodzić, ale wszystko ma swoje granice.

Jutro pokaz. Cieszył się, że będzie przy nim. Wprowadzała go w dobry nastrój, poprawiała samopoczucie. Przy niej czuł się o wiele pewniej. Była prawdziwą podporą. Sosnowski to jednak głupek do kwadratu. Miał taką wyjątkową kobietę i puścił się z Pauliną, która nie dorastała Uli do pięt. Marek niezmiennie pozostawał pod urokiem jej subtelnej urody i wspaniałego charakteru.

Pokaz zgromadził mnóstwo ludzi zarówno z branży jak i z prasy. Sporo przybyło też aktorów i celebrytów. Marek wraz z Ulą witali wszystkich serdecznie i zapraszali do zajęcia miejsc. Poznała rodziców Marka i przywitała Alexa Febo, brata Pauliny, którego poznała już wcześniej jak tylko zaczęła pracować. Fizycznie był podobny do Pauliny, ale Uli wydał się niezwykle powściągliwy i jakiś mroczny.

Po części oficjalnej, w której wystąpił Marek witając wszystkich gości i omawiając kolekcję nastąpiła część niejako artystyczna. Ula bardzo doceniła talent Pshemko, bo kreacje były wręcz unikatowe i na koniec nagrodzone gromkimi brawami. Mistrz puchł z dumy i nisko się kłaniał. W końcu na scenę wyszedł Marek i zaprosił wszystkich na bankiet do sali obok. On zanim tam trafił udzielił jeszcze kilku wywiadów cały czas mając Ulę u boku.

Podeszli do bufetu i nałożyli sobie trochę przekąsek na talerzyki. Oboje byli głodni. Marek wręczył Uli kieliszek szampana i wziąwszy też dla siebie omiótł wzrokiem salę. Wreszcie zauważył siedzących przy stoliku seniorów i wraz z Ulą pożeglował w ich stronę. Krzysztof Dobrzański podniósł się z krzesła i uścisnął ich oboje.

 - Jestem z was taki dumny dzieci. Przepraszam Ula, że tak się zwracam, ale mogłabyś być naszą córką. Wiemy jak bardzo napracowałaś się przy tym pokazie. To właściwie twój chrzest bojowy i spisałaś się znakomicie. Ty też synu nie oszczędzałeś się i to widać. Wszystko dopięte na ostatni guzik. Było naprawdę pięknie.

Marek uśmiechnął się szeroko. Już dawno nie słyszał od ojca takich pochwał.

 - Dziękujemy tato. Bardzo nam zależało, żeby było idealnie i cieszę się, że tak to oceniacie. Sam jestem ciekawy czy przełoży się to na ilość kontraktów. Byłoby wspaniale, bo kolekcja naprawdę jest wyjątkowo udana i podobała się gościom – obejrzał się za siebie usłyszawszy pierwsze takty muzyki. Spojrzał na Ulę i wyciągnął do niej dłoń. – Zatańczysz? - Nie krygowała się. Podała mu swoją i ruszyli na parkiet. Marek tańczył świetnie. Nic nie musiała robić a jedynie poddać się rytmowi i ruchom Marka, który prowadził ją dookoła parkietu. Było jej dobrze, lekko i przyjemnie, bo miała wrażenie, że płynie i nie dotyka stopami podłogi. Potem zatańczyła jeszcze z Krzysztofem, który podobnie jak Marek tańczył z gracją i elegancją. Sebastian także poprosił ją o taniec, ale on z kolei prowadził bardzo topornie i ciężko.

Do domu wróciła nad ranem wynajętą przez Marka taksówką. Usadowiona obok niego na tylnym siedzeniu z przyjemnością przytulała się do jego boku. Teraz po tym SPA uważała go za swojego chłopaka i uznała, że na taką bliskość może sobie pozwolić. Ciepła dłoń Marka na jej ramieniu i to przytulenie były dla niej czymś naprawdę przyjemnym, miłym i dającym poczucie bezpieczeństwa.

Będąc już w łóżku i wspominając ten bankiet stwierdziła, że Marek jest rzeczywiście idealny pod każdym względem, a w tańcu szczególnie i to w jego ramionach czuła się najlepiej.

Przez pierwszy miesiąc nie mieli chwili oddechu. Ula bezustannie pisała nowe umowy dla starych i nowo pozyskanych kontrahentów, i wciąż towarzyszyła Markowi na spotkaniach z nimi. Najczęściej Marek umawiał się z tymi ludźmi w restauracjach, ale też chętnie zapraszał ich do siedziby F&D, żeby trochę zaoszczędzić nóg i czasu.

Na jednym z takich spotkań w Baccaro oboje natrafili na swoją przeszłość. Właśnie zamykali wszystkie ustalenia z nowym kooperantem, gdy dostrzegli wchodzącą do środka Paulinę i postępującego tuż za nią Piotra. Najwyraźniej się kłócili, a raczej to Paulina syczała przez zaciśnięte zęby a on próbował ją uspokoić. Kelner wskazał im stolik w rogu sali. Zajęli miejsca i czekając na zamówienie rozglądali się wokół. Bez problemu dostrzegli Ulę i Marka, którzy właśnie wstali żegnając się z nowym partnerem biznesowym.

 - My też pójdziemy Ula. Nie chcę męczyć oczu ich widokiem.

 - Dla mnie on też nie jest miły. Chodźmy.

Przeszli udając, że nie znają ludzi siedzących w kącie sali. Paulina prychnęła pogardliwie.

 - Widziałeś co za chamstwo? Słoma z butów. Nie miałam pojęcia, że oni nadal utrzymują kontakt. Pewnie zaproponował jej pracę, bo wyglądało to na spotkanie biznesowe. Zresztą co mnie to obchodzi. Cieszę się, że nie muszę już oglądać tego plebejskiego gbura.

Sosnowski nie odzywał się w ogóle. Dobrze wiedział, że wystarczy jedno nieopatrzne słowo, żeby wzbudzić w Paulinie wściekłość. Nie chciał drażnić lwa.

 - Chyba nie są jacyś szczególnie szczęśliwi – powiedział Marek otwierając Uli drzwi od samochodu. – Nie jest mi ich żal w ogóle. Od razu widać, że nie pasują do siebie i są wiecznie skonfliktowani. Zresztą Paulina nie byłaby sobą, gdyby przynajmniej raz dziennie nie wszczęła kłótni. To może stać się dla doktorka męczące. Ciekawe ile z nią wytrzyma. Założę się, że nie za długo.

 - A ja się nie zakładam – Ula wsunęła się do środka i zapięła pasy. – To mnie już kompletnie nie interesuje i ciebie też nie powinno. Każdy się wyśpi jak sobie pościele. Możemy już jechać? Zmęczona jestem i głodna.

 - Już kochanie. Już jedziemy.