PODRÓŻ PRZEDŚLUBNA - rozdział 11

ROZDZIAŁ 11

ostatni

Nadeszło lato i wreszcie mogli trochę odetchnąć. W sekretariacie naprzeciwko Uli królowała nowa sekretarka Beata. Kobieta koło czterdziestki, z doświadczeniem, niezwykle kompetentna i pracowita. Wreszcie skończyły się kłopoty i Uli i Marka. Teraz mogli sobie częściej pozwolić na wyjazdy w Polskę, żeby pozwiedzać różne ciekawe miejsca. Raz był to Sandomierz, raz Zamość, innym razem Zakopane. To ostatnie szczególnie zapadło w pamięć Uli i nie chodziło tu bynajmniej o zdobywanie tatrzańskich szczytów. Wzięli sobie tygodniowe urlopy. W planach mieli przejść doliny: Chochołowską, Kościeliską i Pięciu Stawów. Nie ryzykowali wejścia na Giewont, bo był sezon turystyczny i mnóstwo ludzi pchało się na szczyt. Oni nie byli aż tak ambitni i mieli raczej słabe doświadczenie we wspinaczkach górskich.

Poszli jednak pieszo nad Morskie Oko, co było nie lada wyczynem i sprawdzianem ich wytrzymałości, bo musieli przejść jedenaście kilometrów. Po czterech naprawdę intensywnych dniach czuli ból wszystkich mięśni i wszechobecne zakwasy. W piątek podjechali na Gubałówkę i zostawiwszy samochód na parkingu poszli spacerkiem na szczyt. To już nie była ta sama Gubałówka co kiedyś. Teraz zawładnęły nią stragany z pamiątkami, z piwem i masą turystów. Dotarli do jednej z tutejszych knajpek i zamówiwszy po butelce coli rozsiedli się na tarasie widokowym skąd mieli wspaniałą panoramę na Tatry a przede wszystkim na Giewont.

Ula otworzyła laptop chcąc sprawdzić pocztę, ale nie znalazła w niej nic ważnego. Uśmiechnęła się do Marka i wystawiła do słońca twarz.

Nie widziała jak wstał od stołu i zbliżył się do niej ściskając w dłoni jakieś małe pudełko. Uklęknął przed nią, cicho wymawiając jej imię. Otworzyła oczy i ze zdumieniem zobaczyła jak on klęczy z napięciem wpatrując się w jej oczy.

 - Wiesz kochanie, że jesteś dla mnie najważniejszą osobą na ziemi. Jeszcze nigdy nikogo tak nie kochałem jak ciebie. Jeśli choć w małym stopniu odwzajemniasz tę miłość zostań moją żoną. Tylko przy tobie jestem szczęśliwym człowiekiem i tylko przy tobie chcę się zestarzeć.

Patrzył jak jej rozszerzone zdumieniem wielkie, błękitne oczy wypełniają się łzami.

 - Wiem, że nigdy ode mnie tego nie usłyszałeś, ale bardzo cię kocham i zostanę twoją żoną, bo jesteś najlepszym człowiekiem pod słońcem.

Drżącymi palcami wyjął skromny pierścionek z brylantowym oczkiem i wsunął jej na palec. Wstał z kolan i przylgnął do jej ust. Za plecami usłyszeli gwizdy i oklaski. To klienci tej górskiej kawiarenki bili im brawo i głośno gratulowali. Ula zawstydziła się a na jej policzki wypełzła soczysta czerwień.

 - Przepraszam cię kochanie. Nie chciałem mieć aż tylu świadków, ale powiedziałem sobie: dzisiaj albo nigdy. Nie chciałem już czekać.

 - Nic nie szkodzi, chociaż jestem w lekkim szoku. Pierścionek jest piękny. Masz dobry gust – pochwaliła. – Lepiej chodźmy stąd. Nie chcę się już rumienić.

Przez kolejne dwa miesiące Marek dwoił się i troił. Po powrocie z Zakopanego zaczął załatwiać sprawy związane ze ślubem. Ula nie rozumiała tego pośpiechu. Wciąż wypominała mu, że jest w gorącej wodzie kąpany. Śmiał się tylko i mówił, że ma poważne plany związane z tym, co będzie po ślubie, ale na razie ma to być dla niej niespodzianka. Poza przymiarkami sukni ślubnej, którą szył dla niej Pshemko Marek nie pozwalał jej się w nic angażować. Sam załatwiał zaproszenia, obrączki, zespół muzyczny, catering i salę weselną. Trochę była zła, bo wprawdzie znała datę ślubu, ale nie miała pojęcia, gdzie miałby się odbyć, bo trzymał to w tajemnicy niemal do samego końca. Dwa dni przed ślubem przyjechał do Rysiowa i zamknąwszy się z nią w jej panieńskim pokoiku wyznał prawdę.

 - Kochanie – ujął jej dłonie i przycisnął do ust – wiem, że długo trzymałem cię w niepewności, ale nadszedł czas, żebym co nieco wyjaśnił. Ślub odbędzie się tutaj w Rysiowie. Wiem, że pragnęłaś go wziąć w tutejszym kościółku. Świadkiem będzie Sebastian i moja kuzynka z Gdańska. Chciałem wziąć kogoś z twojej rodziny, ale twój tato powiedział, że nie macie żadnego kuzynostwa płci żeńskiej i nie miałem wyboru. Wesele odbędzie się w pałacyku w Otrębusach. Mają tam wspaniałą salę i znakomitą kuchnię. Dwa dni po weselu ruszamy w podróż poślubną. Obiecałem sobie, że kiedyś wrócę do Egiptu i jestem szczęśliwy, że z tobą. Tym razem obejrzymy piramidy i Sfinksa.

Zwiedzimy Aleksandrię i Gizę. Zaliczymy Kair i to sławne muzeum egipskie. Z Kairu pojedziemy do Jordanii i zwiedzimy znaną Petrę, a stamtąd wrócimy do Polski.

To bardzo intrygująca trasa pełna starożytnych zabytków, a sama Petra jest przepiękna. To było kiedyś kamienne miasto wyryte w skałach. One same wyglądają bardzo malowniczo. Przywiozłem foldery, żebyś mogła obejrzeć. To będzie fantastyczna wyprawa Ula. Ale to nie wszystko kochanie. Święta i nowy rok spędzimy w Japonii. To będzie taka wisienka na torcie. Już mamy wszystko załatwione. Wiem, że martwiłabyś się o tatę i dzieciaki jak sobie poradzą w ten świąteczny czas, ale bądź spokojna, bo spędzą go u moich rodziców. Już to z nimi ustaliłem.

Z niedowierzaniem wypisanym na twarzy patrzyła mu w oczy i zastanawiała się kiedy on zdążył to wszystko załatwić, przecież miał tak mało czasu.

 - Chyba nigdy nie przestaniesz mnie zaskakiwać – wyszeptała. – Jesteś taki zorganizowany i operatywny. Nie mogę uwierzyć, że zobaczymy te wszystkie piękne miejsca.

 - Uwierz skarbie, bo to nie koniec. Każdego roku będę cię tak rozpieszczał, no chyba, że ci się znudzi, ale nie sądzę. Przecież jesteś taka jak ja. Kocham cię nad życie – przylgnął do jej ust. – Już nie mogę doczekać się soboty.

A jednak doczekali się i uroczyście przysięgali sobie miłość i wierność aż do śmierci. Wesele przerosło ich najśmielsze oczekiwania i gości chyba też. Były swojskie kiełbasy, pachnące boczki, soczyste szynki, faszerowane kaczki i gęsi a także pieczone na rożnie prosię. Ci o wykwintniejszych podniebieniach też nie byli rozczarowani, bo zaoferowano pysznego łososia udekorowanego kawiorem, owoce morza w egzotycznej oprawie i szlachetne mięsa. Nikt nie wyszedł z tego wesela głodny i spragniony. Państwo młodzi dzielnie wytrwali do bladego świtu, po czym udali się na spoczynek do apartamentu małżeńskiego. Marek nie byłby sobą, gdyby od razu rzucił się na łóżko i zasnął. Ledwo przekroczył próg pokoju wyszeptał Uli do ucha, że teraz niecnie ją wykorzysta. Tak naprawdę to po zaręczynach ich współżycie było bardzo intensywne, ale Dobrzańskiemu nigdy nie było dość, a każdy kawałek ciała Uli doprowadzał jego zmysły do obłędu.

Błyskawicznie odpiął zamek sukienki i ściągnął ją z niej. Potem przyszła kolej na bieliznę. Sam również nerwowo pozbywał się ubrania. Nagą ułożył na łóżku patrząc na nią pożądliwie.

 - Boże jak ja cię kocham… - Wpił się zachłannie w jej usta błądząc jednocześnie dłońmi po jej ciele. Z każdym jego dotykiem wilgotniała coraz bardziej. Rozchylił jej nogi i spojrzał na jej lśniącą płeć. – Jesteś taka piękna… - wdarł się palcami w to najwrażliwsze miejsce kobiety. Jęknęła przeciągle jeszcze bardziej rozchylając nogi. Już nie czekał. Wszedł w nią mocno i głęboko. Podjął rytm. Najpierw spokojnie, bez pośpiechu rozpalał ją coraz bardziej. Przekręcił ją na bok układając się za jej plecami i nie przerywając penetracji. Jęczała cicho, bo ten ruch i jego dłoń wciąż drażniąca jej płeć pozbawiały ją zmysłów. Objął ją w pasie i zmusił, żeby uklękła. Trzymając jej biodra kierował nimi w przód i w tył coraz mocniej się w niej zagłębiając. Obrócił ją twarzą do siebie. Uklęknął sadzając ją na swoich kolanach. Wciąż poruszał się w niej bardzo dynamicznie. Pieścił ustami jej sterczące sutki, by wrócić ponownie do jej ust. Krzyknęła. Objął ją ściśle. Czuł, że dochodzi. Zaczęła dygotać i szybciej oddychać. W końcu wygięła ciało w łuk. Targnął nią jeden spazm i drugi, potem nastąpiły kolejne. On także wystrzelił i długo pulsował w niej uwalniając się od tego wielkiego napięcia. Z miłością spojrzał na jej zastygłą z rozkoszy twarz. Seks z nią był niezwykły a on po każdym zbliżeniu czuł się szczęśliwy i spełniony. Podniósł ją i przytulił do siebie. Delikatnie musnął jej usta. Dopiero teraz otworzyła oczy jakby wróciła z niebytu.

 - To było niesamowite… i piękne… Kocham cię.

Podróż poślubna była spełnieniem ich marzeń. Oboje lubiący zwiedzać nieznane, byli całkowicie usatysfakcjonowani tą wycieczką. Egipt znali już trochę, ale zarówno piramidy jak i Sfinks zrobiły na nich ogromne wrażenie. A jednak to wycieczka do Jordanii okazała się znacznie ciekawsza. Oprócz Dużej Petry, w której kręcono jedną z części „Indiany Jones’a”, zwiedzili Małą Petrę. Największą atrakcją okazało się nocne wejście na Górę Synaj, na której witali wschód słońca, a także wspinaczka na Górę Nebo, z której szczytu według mitologii biblijnej Mojżesz ujrzał swoją ziemię obiecaną i umarł.

Przylecieli do kraju zadowoleni i szczęśliwi. Ciężko było im wrócić do rzeczywistości po tych wszystkich cudach, które obejrzeli. Tydzień po ich powrocie odbywał się pokaz kolekcji jesień-zima. Tym razem mimo ich nieobecności wszystko wyglądało na dopięte na ostatni guzik. Sebastian nie zawiódł a i ojciec dopilnował przygotowań.

Kiedy w grudniu wyjeżdżali do Japonii Ula była w trzecim miesiącu ciąży. Marek trochę się obawiał, ale lekarz uspokoił go, że ciąża rozwija się prawidłowo i lot w niczym jej nie zagraża. Tym razem to była spokojna podróż bez nadmiernego wysiłku i bez pokonywania dużej ilości kilometrów na piechotę. Wszędzie ich dowożono więc Ula nie narzekała. Kultura japońska, obyczaje, stroje i jedzenie po prostu ich urzekło. Smakowali potraw zupełnie nieznanych, ale niezwykle smacznych i pożywnych. To była kolejna podróż, która pozostawiła w nich niezatarte wrażenia.

Po powrocie zawitali któregoś dnia do seniorów. Mieli dla nich kilka pamiątek z tej niezwykłej podróży i mnóstwo zdjęć. Przy obiedzie Helena powiedziała im, że w czasie, kiedy oni zwiedzali Japonię zawitała do nich Paulina.

 - Przyszła się pożegnać. Okazało się, że wyjeżdża na stałe do Mediolanu. Podobno ten Sosnowski dostał się na staż do Bostonu, a ona nie chciała z nim jechać choć miała taką możliwość. Wygląda jednak na to, że to zauroczenie nim już chyba minęło a ona pragnie nowych wrażeń. Życzyliśmy jej powodzenia bez zbytniej wylewności. Ona dobrze wie jak bardzo nas rozczarowała.

 - I dobrze, – Marek objął Ulę ramieniem – niech dalej szuka swojego szczęścia, chociaż mocno wątpię, czy znajdzie się ktoś, kto z nią wytrzyma dłużej niż kilka miesięcy. Ja już znalazłem moje szczęście, – przytulił dłoń do Uli brzucha - a teraz niecierpliwie czekam na drugie.

K O N I E C