PODRÓŻ PRZEDŚLUBNA - rozdział 9

ROZDZIAŁ 9

Spieszyła się. Gorączkowo pakowała ubrania do niewielkiej torby. To właśnie dzisiaj mieli objazd szwalni, a Marek bardzo chciał, żeby z nim jechała. Oprócz tego, że czułby się raźniej, to zależało mu, by wprowadzić ją i w tę dziedzinę pracy Febo&Dobrzański. Umówił się z nią, że przyjedzie około siódmej rano i prosił, żeby zabrała ze sobą rzeczy na ten wyjazd. Wczoraj kładła się spać późno obiecując sobie, że wstanie wcześniej i spakuje torbę, ale dziwnym zbiegiem okoliczności budzik nie zadzwonił i obudziła się trochę na wyczucie, ale zdecydowanie za późno. Nerwowo spojrzała na zegarek. – Nie zdążę – przemknęło jej przez myśl. Wyniosła bagaż do przedpokoju i ruszyła do łazienki. Szybki prysznic i niecierpliwe ubieranie się. Już nie było czasu na upięcie włosów, więc postanowiła je tylko rozczesać. Usłyszała wołanie ojca, który urzędował w kuchni i ostatni raz zerknęła w lustro.

 - Marek przyjechał. Napij się chociaż ciepłej herbaty, – podał jej kolorowy kubek – bo pewnie już śniadania nie zdążysz zjeść.

 - Zjem coś w pracy. Otworzysz? – zapytała słysząc pukanie do drzwi. Cieplak przywitał się z Markiem serdecznie. Od razu polubił chłopaka, bo wydawał mu się otwarty i szczery, ale przede wszystkim przyjął Ulę do pracy i za to był mu bardzo wdzięczny.

 - Witam panie Józefie, Ula gotowa?

 - A jakże. Śniadania tylko nie zdąży już zjeść. Trochę zaspała i to przez to ten pośpiech.

 - Nie ma problemu. Zjemy coś w bufecie, bo ja też jestem tylko o kawie – uśmiechnął się szeroko na widok Uli wchodzącej do przedpokoju.

 - Witaj Marek. Już jestem gotowa i możemy jechać. Mam nadzieję, że zabrałam wszystko.

 - To twoja torba? Wezmę ją.

 - Jedźcie ostrożnie – usłyszeli jeszcze Józefa. Zanim Marek ruszył poinformował ją jeszcze, że trochę urwą się z pracy.

 - To ponad trzysta kilometrów i jeśli nie będzie korków pokonamy tę odległość w trzy i pół godziny. Musimy jeszcze zabrać ze sobą dokumentację wszystkich szwalni. To ważne. Część przygotowałem już wczoraj a dzisiaj spakuję resztę. Zanim jednak zrobię cokolwiek zapraszam cię na śniadanie, bo i ja go nie jadłem. Po drodze będziemy mijać taką małą knajpkę. Dają tam pyszną jajecznicę i obłędnie chrupiące bułki. W bufecie nie dostaniemy takich.

Przy śniadaniu powiedział jej jeszcze, że wyjdą z firmy około południa.

 - Dzwoniłem wczoraj do dwóch szwalni, które mamy po drodze do SPA. Zaliczymy je z marszu i nie będziemy musieli specjalnie jechać. Chcę wygospodarować trochę wolnego czasu na odpoczynek. Mamy na pracę pół czwartku i cały piątek. Mam nadzieję, że się uwiniemy i trochę poleniuchujemy przez sobotę i niedzielę.

Nasyceni śniadaniem już bez przeszkód dotarli do firmy. Tam Ula pomogła Markowi spakować resztę dokumentów i dokończyła swoją pracę. Do dwunastej uwinęli się ze wszystkim. Marek jeszcze odbył rozmowę z Sebastianem, który miał mu przypilnować działu.

 - Zapisuj wszystkie telefony i mów, że będę oddzwaniał w poniedziałek po południu. Na Violettę raczej nie mogę liczyć w żadnej kwestii. Generalnie trzymaj rękę na pulsie i gdyby wypadło coś naglącego, to dzwoń. My wracamy w poniedziałek do południa.

Ruszyli kilka minut po dwunastej. Pogoda im sprzyjała. Było ciepło i świeciło słońce, co znacznie poprawiało im obojgu nastrój. Poza tym oboje czuli lekkie podekscytowanie. Marek dlatego, że od czasu Egiptu mógł spędzić z Ulą weekend sam na sam bez kręcących się wokół pracowników firmy, a Ula dlatego, że była ciekawa tego miejsca, o którym Marek tak dużo jej opowiadał.

Przejechawszy Warszawę Marek znacznie przyspieszył. Trasa o tej porze nie była jeszcze zapchana więc mógł sobie na to pozwolić.

Najpierw zatrzymali się w Zgierzu, gdzie funkcjonowała jedna ze szwalni. Nie zabawili tam długo, bo zgodnie z sugestiami Marka jej dyrektor wręczył mu zapotrzebowanie na materiały i dodatki typu guziki i nici, zamówienie na kilka części do maszyn i zgłoszenie o awarii jednej z nich.

 - Już zamówiłem fachowca i ma się jej przyjrzeć, ale na cud bym nie liczył, bo maszyna jest stara i właściwie nadaje się już na złom. Jeśli pan chce, to pokażę.

 - Nie, nie. Nie ma takiej potrzeby. Doskonale wiem na jakim sprzęcie pracujecie i postaram się to sukcesywnie zmieniać. Myślę, że po pokazie będzie szansa na jej wymianę. Na razie musicie sobie poradzić.

Druga szwalnia była we Wrześni i tu w zasadzie przebieg spotkania był podobny. Po godzinie siedemnastej dojeżdżali do SPA. Krajobraz zdecydowanie się zmienił. Wjechali w okolice Wielkopolskiego Parku Krajobrazowego i dotarli do miejscowości Nowe Dymaczewo położonej tuż nad brzegiem Jeziora Dymaczewskiego. To tam właśnie mieściło się owe SPA, które tak bardzo chwalił Marek. Budynek hotelu nie był duży, zaledwie piętrowy, wybudowany w kształcie podkowy. Wzdłuż pierwszego piętra biegł ciąg tarasowy, do którego był dostęp ze wszystkich pokoi. Ula wysiadła z samochodu i z zachwytem rozejrzała się dokoła.

 - Pięknie tu…, naprawdę pięknie – powiedziała cicho.

 - Wiedziałem, że ci się spodoba. Weźmy bagaże i chodźmy się zameldować. Zabukowałem dwa pojedyncze pokoje obok siebie. Rozpakujemy się, zjemy jakiś obiad i możemy pójść na spacer. Dzień jeszcze długi.

Szli wolno piaszczystą, niewielką plażą, wsłuchując się w plusk fal rozbijających się o brzeg jeziora i koncert świerszczy dobiegający z pobliskich oczeretów. Słońce powoli zachodziło za ostre wierzchołki strzelistych świerków po drugiej stronie jeziora. Doszli do drewnianego pomostu i usiedli na jego skraju mocząc stopy w letniej wodzie.

 - Cicho tu i spokojnie – wyszeptała Ula. –Okolica bardzo piękna i taka kojąca. Tu naprawdę można zregenerować siły po takiej harówie jaką mieliśmy ostatnio. Dwa dni to trochę mało, ale lepsze to niż nic.

 - Jutro jeszcze nie będzie dość czasu, żeby wypuścić się na dłuższy spacer, ale w sobotę możemy rano pójść do lasu. Grzybów jeszcze nie ma, ale sam klimat daje dużo radości. Uwielbiam zapach żywicy i ściółki leśnej. Mógłbym chodzić godzinami i delektować się nim. Sama przyjemność. Możemy też popływać na łódce. Tu niedaleko jest mała przystań i można wypożyczyć żaglówkę. Wziąłem nawet ze sobą patent żeglarski. Może być całkiem przyjemnie o ile pogoda dopisze.

 - Ja jestem chętna. Nigdy jeszcze nie płynęłam żaglówką nie licząc tej, którą pływaliśmy po Nilu, ale to była właściwie spora łódź. Las też mnie ciągnie. Na pewno nie będziemy się nudzić.

 - Od kiedy cię poznałem nie przestajesz mnie zadziwiać. Nigdy wcześniej nie znałem takiej dziewczyny jak ty. Paulina w życiu nie przyjechałaby tu ze mną, chociaż to miejsce oferuje wiele różnych atrakcji. Zaraz zaczęłaby narzekać, że to wiocha, pełno robactwa i niewygód. Jak teraz o tym myślę, to dochodzę do wniosku, że nie byliśmy zgodni pod żadnym względem. Z tobą od razu złapałem dobry kontakt. Świetnie się rozumiemy i czasem myślimy identycznie. To intrygujące. Pomyślałem nawet, że to takiej kobiety jak ty szukałem przez całe życie.

Odwróciła do niego twarz i zdziwiona spojrzała mu w oczy.

 - Takiej jak ja?

 - Zakochałem się w tobie Ula i to jeszcze tam w Egipcie. Ujęła mnie twoja uroda, ale przede wszystkim ta niezwykła łagodność, opanowanie i spokój. Byłaś tak różna od Pauliny i w dodatku ciekawa świata tak jak ja. Myślę, że jesteśmy dla siebie stworzeni, bo zgadzamy się niemal we wszystkim. Jeżeli choć trochę nie jestem ci obojętny, to uważam, że moglibyśmy być ze sobą szczęśliwi, bo jest na czym budować. Może z czasem pokochałabyś mnie tak jak ja ciebie?

Ujęła jego dłoń i splotła ze swoją.

 - Na pewno nie jesteś mi obojętny. Masz dobry, szlachetny charakter. Jesteś uczciwy i szanujesz kobiety. To dla mnie cenne zalety. Długo nie mogłam zrozumieć postępowania Pauliny. Miała obok siebie wspaniałego człowieka, z którym wiązała swoją przyszłość i poświęciła ją dla Piotra, który nawet w połowie nie może się z tobą równać. Jeśliby mnie nie zdradził, to i tak nie wyszłabym za niego, bo dopiero tam w Hurghadzie pokazał swoją prawdziwą twarz. Nawet nie wiesz jak łatwo mi przyszło się w nim odkochać. Ty jesteś zupełnie inny. Potrafisz słuchać, doceniasz mnie, a to ważne. Myślę, że nie tak trudno byłoby cię pokochać zwłaszcza mnie, bo doświadczyłam od ciebie wyłącznie dobrych rzeczy.

Słysząc te słowa przytulił ją mocno do siebie. Teraz uwierzył, że może im się udać. Wprawdzie nie powiedziała mu otwarcie, że go kocha, ale dała wielką nadzieję na mocny, szczęśliwy związek. Nie był jej obojętny, a to znaczyło bardzo wiele.

Przed drzwiami do jej pokoju długo tulił ją w ramionach. W końcu przylgnął do tych pełnych ust i delikatnie pocałował. Oddała ten pocałunek, co napełniło go radością.

 - Dobranoc moje szczęście.

 - Dobranoc.

Piątek mieli faktycznie pracowity. Objechali sześć szwalni. W dwóch z nich zgłoszono kolejne awarie maszyn. Ula wszystko skrzętnie notowała, a Marek oglądał te starocie i przysięgał sobie w duchu, że znajdzie pieniądze na nowy sprzęt. Załatwili wszystko. Teraz mieli czas wyłącznie dla siebie.

W sobotę rano dotarli do przystani i wypożyczyli małą żaglówkę. Ubrali kapoki i wolno wypłynęli z mariny. Wiał lekki wietrzyk, który wydymał żagiel i pchał ich na środek jeziora. Marek zgrabnie operował sterem mówiąc Uli jak obsługiwać szoty.

  

Miała prawdziwą frajdę zwłaszcza wtedy, gdy musiała się przemieszczać z jednej strony łódki na drugą i uważać, żeby nie oberwać bomem w głowę. Zaczynali nabierać prędkości. Ula śmiała się na całe gardło, a Marek tylko krzyczał:

 - Usiądź na burcie kochanie i wychyl się do tyłu! Trzymaj mocno szot! Świetnie sobie radzisz! Uwaga na bom! Robimy zwrot przez sztag! Uciekaj na drugą stronę, bo się wykąpiemy!

To był wspaniały czas. Pływali przez trzy godziny i Ula wiele się nauczyła słuchając instrukcji Marka. On wciąż powtarzał, że jest niezwykle zdolna i sama mogłaby w krótkim czasie zrobić patent żeglarski. Śmiała się mówiąc, że po co jej taki dokument, skoro Marek go posiada i zawsze z nim może popływać.

Był z niej naprawdę dumny. Była odważna, nie bała się, że łódka może się wywrócić na środku jeziora. Nie piszczała ze strachu, nie stroiła fochów. Kolejny raz musiał przyznać, że trafił mu się prawdziwy diament. Cudowna kobieta.

Wyjechali bardzo wcześnie rano. Zamówili śniadanie na siódmą i zeszli na nie już z bagażami. Pół godziny później Marek pędził w stronę Warszawy. Uznał ten wyjazd za wyjątkowo udany, bo załatwili sprawy służbowe i zdecydowanie odpoczęli. Poza tym odważył się i wyznał Uli miłość. Poprzysiągł sobie, że będzie każdego dnia pielęgnował to uczucie i wierzył, że kiedyś usłyszy od Uli te dwa magiczne słowa. Zerknął w jej stronę i uśmiechnął się. Zwinęła się w kłębek na siedzeniu i przykrywszy się jego jeansową kurtką spała w najlepsze. Wyglądała jak dziecko z zaróżowionymi od snu policzkami. Nie powstrzymał się i pogładził jeden z nich. Rozczuliła go. Spała mocno, bo nawet nie drgnęła.

Tuż przed Warszawą zatrzymał się przy jakimś zajeździe i obudził ją.

 - Mam ochotę na mocną kawę. Tobie też się przyda. Za pół godziny dojedziemy i trzeba się trochę ogarnąć. Chcesz coś zjeść?

 - Nie. Nie jestem głodna, ale kawy chętnie się napiję.

Złożyli zamówienie i usiedli na zewnątrz pod dużym parasolem.

 - Cieszę się, że załatwiliśmy te szwalnie. Przynajmniej to mamy z głowy. Mimo wszystko czeka nas jeszcze dużo pracy. Trochę się tego boję, bo czasu do pokazu zostało niewiele. Wiem na pewno, że Pshemko zdąży. Koniecznie zagoń do roboty Violettę. Niech też się wykaże. Naprawdę nie wiem, po co ją jeszcze trzymam. Paulina naciskała, żebym ją zatrudnił, choć dziewczyna ma pusto w głowie i nie zna się na niczym. Teraz, kiedy Pauli już nie ma zniknął też powód, dla którego miałbym opłacać takiego nieroba. Nie lubię zwalniać ludzi, ale z niej nie ma żadnego pożytku. Dopiłaś już? Skoro tak, to ruszamy.