UCIEKINIERKA - rozdział 1

Kochani

To opowiadanie zostało napisane wspólnie z Gają i na podstawie jej pomysłu. Obie mamy świadomość, że takie historie jak ta nie są odosobnione i zdarzają się. Nie zagłębiałyśmy się w statystyki pokazujące jak wiele kobiet cierpi z powodu maltretowania i przemocy domowej, bo naszym celem było jedynie pokazanie krzywdy i próby uwolnienia się ofiary od swojego oprawcy.

UCIEKINIERKA

ROZDZIAŁ 1

Nie znosiła tego uczucia panicznego lęku, który ściskał za gardło, nie pozwalał złapać tchu i prowokował do kolejnej ucieczki. Przestała liczyć jak wiele razy musiała pakować walizki i uciekać do miejsca, gdzie nikt nie będzie jej szukał. Od kilku lat prowadziła takie życie. Życie na walizkach. Każda jej ucieczka była dramatycznym krzykiem rozpaczy, że oto znowu pojawia się na horyzoncie jej kat i oprawca, a ona nie ma wyboru, żadnej alternatywy. Jedyne co może zrobić, to zaszyć się gdzieś, by ten zwyrodnialec nie zatłukł jej na śmierć.

Poznali się w trzeciej klasie liceum i od razu zostali parą. On jak na swój młody wiek, niezwykle męski, wysoki, atletycznie zbudowany, co było wynikiem regularnych ćwiczeń na siłowni, o urodziwej twarzy, którą okalała burza kręconych, jasnych włosów. Ona - eteryczna brunetka o subtelnej urodzie, której niezaprzeczalnym atutem były duże, zielone oczy i pełne usta skrywające śnieżno białe, równe zęby. Zafascynowany jej pięknem od razu zaczął ją adorować. Jej bardzo to pochlebiało, że najatrakcyjniejszy chłopak w szkole zainteresował się właśnie nią.

Wiktor pochodził z bardzo zamożnej rodziny. Z kolei w domu Laury z finansami było bardzo przeciętnie, chociaż nie można powiedzieć, żeby kiedykolwiek biedowali. Stać ich było na wczasy, samochód czy inne przyjemności, ale z rodziną Wiktora nigdy nie mogli się równać. Jego rodzice za nią przepadali zresztą podobnie jak jej rodzina za nim. Dzięki niemu opływała w luksusy. Miała praktycznie wszystko co chciała i o czym marzyła.

Skończyli studia. On tak jak jego ojciec został prawnikiem. Mama była znanym lekarzem. Wujowie i ciotki albo mieli dobrze prosperujące firmy, albo zajmowali eksponowane stanowiska.

Po obronie prac dyplomowych postanowili urządzić dla znajomych i przyjaciół imprezę, by w ten sposób uczcić wkroczenie w nowy etap życia. Wiktor nie żałował pieniędzy. Wynajął najlepszy i najdroższy lokal w Warszawie, zamówił wyjątkowe menu i najszlachetniejsze alkohole. Muzykę do tańca wybierał najlepszy Disc Joker. Generalnie wszystko było na najwyższym poziomie. Bawili się wspaniale. DJ profesjonalista genialnie potrafił rozruszać doborowe towarzystwo. Było już dobrze po północy, gdy do Laury podszedł partner jej przyjaciółki. Był tak jak większość, mocno wstawiony. Chwiał się na boki usiłując zachować równowagę. Początkowo wypytywał ją o jakieś mało istotne rzeczy, by po chwili objąć wpół usiłując w ten sposób zaciągnąć ją na parkiet. Opierała się. Facet ledwo trzymał się na nogach. Nie był w stanie iść a co dopiero tańczyć. W pewnym momencie jak spod ziemi wyrósł przed nimi Wiktor. Był wściekły i pijany. Trzasnął z pięści w twarz mężczyznę, który upadł do tyłu i chyba stracił przytomność. Wiktor zupełnie się tym nie przejął. Podszedł do Laury i zamknął jej przedramię w żelaznym uścisku.

 - Do domu dziwko! – wrzasnął i szarpnął nią prowadząc w kierunku wyjścia. – Koniec imprezy! – rzucił za siebie.

Laura była w szoku. Byli ze sobą prawie siedem lat i nigdy w życiu nie widziała, żeby tak się zachowywał.

 - Wiktor puść mnie, to boli. Będę mieć siniaki – poprosiła cicho.

 - Ja ci dopiero zrobię siniaki zdziro. – Zacisnął szczęki i w milczeniu wrzucił ją do taksówki na tylne siedzenie. Sam usiadł z przodu każąc się wieźć do domu. Tam urządził jej prawdziwe piekło. Najpierw jeden cios w brzuch i zaraz następny. Zwinęła się wpół tracąc na chwilę oddech.

 - Ile razy mnie zdradziłaś z tym dupkiem!? No ile!? Myślisz, że pozwolę robić z siebie rogacza? Niedoczekanie – wykręcił jej rękę do tyłu i odgiął głowę ciągnąc za jej długie włosy.

Coś chrupnęło głośno. Laura wrzasnęła z bólu i osunęła się na ziemię. Straciła przytomność. Leżała w kącie przedpokoju a on szczodrze rozdawał jej kopniaki. W końcu zmęczony powlókł się do sypialni i tak jak stał runął na łóżko zasypiając niemal natychmiast.

Laura ocknęła się po dobrych dwudziestu minutach. Z jej lewej ręki wystawała kość. Prawą przycisnęła do ust ledwie powstrzymując torsje. Stanęła na nogi, zabrała torebkę i cicho wyszła z mieszkania Wiktora. Dowlekła się do postoju taksówek i kazała wieźć do szpitala. Słaniając się na nogach dotarła na SOR. Przerażona jej widokiem pielęgniarka wszczęła alarm. Zajęto się nią. Porobiono prześwietlenia i zdjęcia posiniaczonego ciała. Bezzwłocznie zawieziono ją na salę operacyjną, gdzie poskładano jej kości i założono gips.

Nad ranem, gdy wybudziła się z narkozy zapytano, kto jej to zrobił. Nie przyznała się, że stała się ofiarą swojego chłopaka. Nadal nie mogła uwierzyć, że posunął się do rękoczynów. Skłamała mówiąc, że napadnięto ją i pobito. Napastników nie pamięta, bo zaatakowali od tyłu. Tej wersji postanowiła się trzymać. O ósmej zadzwoniła do matki i prosiła ją, żeby przyjechała do szpitala. Pojawiła się wraz ojcem. Była przerażona wyglądem Laury. Jej twarz przypominała obrzękniętą maskę, podbite oko miało kolor purpury a rozerwana od ciosu warga bolała przy mówieniu. Całości dopełniał plaster ukrywający szwy na rozciętym łuku brwiowym.

 - Napadli cię? Jakim cudem i gdzie był Wiktor?

 - Nie napadli mnie – powiedziała cicho. – To Wiktor mnie pobił, choć nie dałam mu żadnego powodu, żeby tak się zachował. Zrywam z nim. Ani dnia dłużej z tą kanalią.

Matka żachnęła się i spojrzała na ojca.

 - Nie wygłupiaj się Laura. Na pewno da się to jakoś racjonalnie wytłumaczyć…

 - Wytłumaczyć?! Całe ciało mam w krwiakach i odbite nerki. Moja ręka w jego łapach złamała się jak cienka gałązka a kość wystawała na zewnątrz. Jak chcesz to wytłumaczyć?!

 - Przesadzasz dziecko – odezwał się ojciec. - Siniaki się zagoją, a drugiego takiego chłopaka już nigdy nie znajdziesz. Przecież on cię kocha. Jakby mógł, nieba by ci uchylił. Wiesz jak to mówią, że jak się baby nie bije, to jej wątroba gnije – roześmiał się głupkowato. Laura patrzyła na oboje zszokowana. W ogóle jej nie współczuli. Stanęli po stronie Wiktora wciąż licząc, że w końcu się oświadczy i ją poślubi. Pozycja towarzyska i prestiż płynący z tego tytułu były ważniejsze od córki.

 - Wynoście się stąd – wysyczała przez zaciśnięte zęby. – Nie chcę was więcej widzieć. Wynocha! – wrzasnęła na całe gardło. Jej krzyk sprowadził do sali lekarza dyżurnego. Zobaczywszy zdenerwowanie pacjentki zwrócił się z prośbą do jej rodziców o opuszczenie sali. Kiedy wyszli poprosiła, żeby ich więcej nie wpuszczano, bo działają jej na nerwy.

Dwie godziny później przyszedł policjant, bo szpital zgłosił napaść. Spisał protokół i powiedział, że są małe szanse złapania sprawców, bo Laura nie widziała ich twarzy. Pic na wodę fotomontaż. Miała to gdzieś. Ona doskonale znała sprawcę. Wiktor – świeżo upieczony prawnik, który zgodnie z etyką zawodową powinien bronić poszkodowanych i słabych a nie łamać im kończyn.

Po południu zjawił się on sam z wielkim bukietem czerwonych róż. Był już po rozmowie z rodzicami Laury. Przepraszał ich. Mówił, że był pijany, zazdrosny i wściekły dlatego wyżył się na Laurze. Podszedł do łóżka i pochylił się chcąc ją pocałować. Odwróciła twarz.

 - Nie zbliżaj się do mnie…

 - Kochanie wybacz mi, błagam. Nie wiem co we mnie wstąpiło. Kompletnie nic nie pamiętam jakby urwał mi się film. Przecież cię kocham i nigdy w życiu bym cię nie skrzywdził.

 - Właśnie to zrobiłeś.

 - Laura jesteś dla mnie najważniejsza na ziemi, jesteś dla mnie wszystkim, całym moim życiem. Przecież w normalnych warunkach nigdy nie zrobiłbym ci nic złego. Jestem pewien, że ktoś wrzucił mi coś do drinka i stałem się agresywny. Przysięgam, że to już nigdy się nie powtórzy, tylko nie odchodź ode mnie – runął na kolana przed nią  zalewając się łzami.

Uwierzyła w tę bajkę o drinku i jego skruchę. Nigdy wcześniej tak się nie zachowywał więc może to była prawda?

W szpitalu przetrzymano ją przez kilka dni i wypisano. Wypis był jedyną obdukcją jaką posiadała. Nigdy później nie pozwoliła fotografować swoich siniaków, czego wielokrotnie żałowała, bo sceny zazdrości i bicia zaczęły się powtarzać i wcale nie był potrzebny do tego alkohol. Tłukł ją zupełnie na trzeźwo z sadyzmem i premedytacją. Nauczył się jak bić, żeby nie było widać śladów. Nigdy nie bił jej już po twarzy. Jego dziewczyna musiała być nieskazitelnie piękna.

Nie poznawała go. To nie był ten sam Wiktor. Ten obecny był facetem z jakimś cholernym rozdwojeniem jaźni. Przy rodzicach zachowywał się bez zarzutu. Był uprzejmy i miły. Istne uosobienie anielskiej dobroci. Jej rodzice oszaleli na jego punkcie i rozpowiadali wszem i wobec jaki to wspaniały zięć im się kroi. W domu przeżywała prawdziwy koszmar na jawie. Jej ciało było granatowe. Wciąż zakrywała siniaki chodząc w golfach z długim rękawem nawet latem. Zmuszał ją do perwersyjnego seksu. Przykuwał kajdankami do łóżka i biczował pejczem jej ciało. Podduszał ją i wkładał jej w pochwę dziwne przedmioty. Wciąż miała stany zapalne, których sama nie miała możliwości wyleczyć. Wizyta u ginekologa była ostatecznością.

Zawsze była szczupła, wręcz filigranowa. Teraz wyglądała jak szkielet. Matka Wiktora zabrała ją któregoś dnia na badania zaniepokojona jej wyglądem.

 - Naprawdę nie wiem jak ty chcesz urodzić w przyszłości dziecko. Zacznij się lepiej odżywiać, bo wyglądasz jak cień.

 - Wyglądam jak cień, bo Wiktor mnie bije – zdobyła się na szczerość. - Kiedyś złamał mi rękę. Myśli pani, że długo tak wytrzymam? Pani syn jest potworem.

 - Co ty za bzdury opowiadasz? Jeśli to miał być żart, to nieśmieszny. Wiktor uchodzi w towarzystwie za łagodnego człowieka. Nigdy się nie unosi Poza tym kto by uwierzył w to co mówisz? Wszyscy go znają i wiedzą, że to anioł nie człowiek – zerknęła na badania krwi. – Wyniki masz całkiem dobre. Jest trochę niedoboru żelaza, co świadczy o anemii. Przepiszę ci leki. Na apetyt także.

 - Anioł? – energicznym ruchem ściągnęła z siebie sweter. – No to proszę zobaczyć dzieło tego aniołka. Sądzi pani, że sama to sobie zrobiłam?

Byczkowska z przerażeniem lustrowała posiniaczone i pocięte do krwi plecy swojej przyszłej synowej i ręce upstrzone fioletowo żółtymi śladami po palcach. Przełknęła głośno ślinę.

 - Laura, to nie dzieje się naprawdę – wykrztusiła przez zaschnięte gardło. – To jakiś koszmar. Przecież nie tak go wychowaliśmy… To niemożliwe, żeby był zdolny do czegoś takiego.

 - Trudno w to uwierzyć, prawda? Ja też długo nie mogłam. To już nie jest ten sam Wiktor co kiedyś. To bestia.

 - Chcę cię prosić, żebyś zachowała dyskrecję. Obiecuję, że z nim porozmawiam. Gdyby klienci kancelarii dowiedzieli się o tym, ludzie w niej pracujący straciliby wiarygodność, w tym mój mąż, a tabloidy miałyby używanie.

 - Jak długo mam milczeć? Do momentu aż zatłucze mnie na śmierć? – zapytała rozgoryczona.

 - Nie podchodź do tego tak skrajnie. On się zmieni, przysięgam. Daj mi tylko trochę czasu.

Dwa dni później Wiktor wrócił z pracy rozwścieczony. Z furią rzucił ciężką od dokumentów, skórzaną teczkę, która przeleciała obok głowy Laury wychodzącej z kuchni.

 - Obiad na stole… - rzuciła niepewnie.

 - Obiad? W dupie mam twój obiad. Po co polazłaś do mojej matki? Poskarżyć się na mnie? Kim ja jestem? Gówniarzem, który będzie wysłuchiwał pouczeń i strofowań? Oszalałaś? – doskoczył do niej i ścisnął jej ramiona unosząc do góry i potrząsając nią jak workiem kartofli. Rozpłakała się.

 - Wiktor uspokój się proszę. Nie możesz mnie bić, bo moje ciało dłużej tego nie wytrzyma…

 - Czyżby? – syknął jej pogardliwie w twarz. – Przekonajmy się – ścisnął ją jeszcze mocniej i z całej siły rzucił nią o ścianę. – Masz za długi język i paplasz, co ci ślina na niego przyniesie. Jeszcze raz się dowiem, że na mnie narzekasz, to pożałujesz – zagroził. – Masz wszystko. Najlepsze ciuchy, kosmetyki, biżuterię i wypasiony samochód. Nigdy na ciebie nie żałowałem a ty tak mi się odwdzięczasz?

Odgarnęła włosy z twarzy i spojrzała na niego z rozpaczą.

 - Chcę, żeby było jak dawniej – wyszeptała. – Jak wtedy, gdy byłeś dla mnie dobry i mnie kochałeś.

 - Nadal cię kocham idiotko!

 - I dlatego mnie bijesz? Z tej wielkiej miłości? Ja już nie chcę tak żyć. Nie chcę prezentów. One nie sprawią, że moje ciało odzyska prawidłowy kolor. Odchodzę. Za chwilę spakuję się i już mnie nie ma. Kup sobie worek treningowy i wal w niego ile wlezie. Na nim nie będzie widać siniaków.

Jej słowa rozjuszyły go. Znowu doskoczył do niej. Złapał ją za włosy i postawił na nogi.

 - Zgłupiałaś? Nigdy się ode mnie nie uwolnisz rozumiesz, nigdy. Choćbyś schowała się pod ziemię to i tak cię znajdę i wykopię. Zajmij się czymś i niech więcej do głowy nie przychodzą ci takie pomysły.