UCIEKINIERKA - rozdział 2

ROZDZIAŁ 2

Chęć ucieczki od tego drania narastała w niej z każdym dniem. Nie wiedziała tylko jak uwolnić się od permanentnego nadzoru, który zaraz po wyjściu ze szpitala zafundował jej Wiktor. To nie było tak jak w filmach, że przed domem siedziało w samochodzie z przyciemnionymi szybami dwóch tajniaków w przeciwsłonecznych okularach. To byłoby zbyt proste. Wiktor każdego dnia serwował jej wizyty swoich znajomych. Nie pracowała więc nachodzili ją w różnych godzinach lub dzwonili, żeby wyciągnąć ją do jakiejś knajpy czy na zakupy. Dzięki temu miał pełną kontrolę nad jej czasem. Któregoś dnia dopisało jej jednak szczęście. Wiktor po powrocie z pracy wyciągnął z pawlacza niewielką walizkę i zaczął się pakować. Na moment zakiełkowała w niej nadzieja, że wyprowadza się do rodziców, ale szybko sprowadził ją na ziemię. Wraz z ojcem wybierał się do Katowic do klienta. Mieli zabawić tam trzy dni.

 - Jutro o dziesiątej przyjedzie do ciebie Tamara. Dotrzyma ci towarzystwa i o ile wiem, chce poszaleć po galeriach. Zapewniłem ją, że masz świetny gust i na pewno jej coś doradzisz. Przelałem ci na konto dziesięć tysięcy. Kup sobie coś ładnego i zabaw się trochę. My wrócimy w sobotę do południa.

 - Dziękuję… - wykrztusiła.

Wiktor wyjechał wcześnie rano. Udawała, że śpi. Jak tylko zamknęła się za samochodem brama wjazdowa zerwała się z łóżka i zaczęła pakować swoje rzeczy. Z premedytacją pozbierała wszystkie świecidełka, które od niego dostała. Pomyślała, że mogą się przydać, kiedy zabraknie jej gotówki, bo zawsze może je spieniężyć. Rzeczy wypełniły dwie spore walizki i torbę podróżną. Wyniosła wszystko do garażu i ukryła w starej szafie. Wiedziała, że Tamara skwapliwie korzysta z jej samochodu i pewnie będzie nalegać, żeby nim pojechały do miasta. Nie mogła na razie umieścić w bagażniku walizek, bo od razu by to podpadło „przyjaciółce”.

O dziewiątej zjadła śniadanie i sprawdziła w komputerze stan swojego konta. Opiewało na trzydzieści dwa tysiące. Nie było źle i mogło starczyć na dość długo, gdyby miała kłopoty ze znalezieniem pracy.

Punktualnie o dziesiątej zjawiła się Tamara. Uściskała i wycałowała Laurę, choć ta ostatnia doskonale wiedziała, że te uściski i całusy są fałszywe tak jak ich „przyjaźń”. Nie znosiła takiej obłudy i dwulicowości i ledwie tolerowała dziewczynę.

 - Wiktor uprzedzał cię, że przyjadę?

 - Tak… mówił… Wezmę tylko torebkę i wyprowadzę samochód.

 - Uwielbiam twój samochód. Ja swój zostawiłam dzisiaj u mechanika. Coś mu tam szwankuje. Przyjechałam autobusem.

 - Po zakupach odwiozę cię do domu – zapewniła Laura. – Wsiadaj. Jedziemy poszaleć.

Tym razem jednak nie wydała prawie nic. Wiedziała, że jeśli chce uciec, musi zacząć oszczędzać. Ta powściągliwość trochę zdziwiła Tamarę.

 - Mam już tyle ciuchów, że do śmierci ich nie zedrę. Wiktor bez przerwy coś przynosi.

 - Ależ ja ci zazdroszczę. Taki facet to prawdziwy skarb i w dodatku tak bardzo cię kocha. Nie ma zamiaru się oświadczyć? Tyle lat jesteście ze sobą, że powinien to zrobić.

 - Na temat oświadczyn nic nie wiem. Kiedyś na pewno to zrobi, ale póki co jest strasznie zapracowany i nie ma na nic czasu. Na razie dobrze jest jak jest.

Tamara rzeczywiście zaszalała z zakupami a to zdziwiło nieco Laurę, bo w banku nie zarabiała kokosów będąc na zupełnie podrzędnym stanowisku. Nie dociekała jednak pomyślawszy, że za ten nadzór być może Wiktor jej płaci. Jakby na to nie patrzeć musiała wziąć dzisiaj urlop, bo jest środek tygodnia.

Biegały od butiku do butiku do samej trzynastej. Potem pojechały do restauracji, żeby coś zjeść.

 - Ja stawiam - zadeklarowała Tamara. – Chcę ci się jakoś odwdzięczyć, że poświęciłaś dla mnie swój czas. Sama nie kupiłabym takich fajnych rzeczy. Masz jakieś plany na popołudnie? – zapytała niewinnie.

 - Chciałam pojechać do rodziców. Dawno u nich nie byłam. Mają żal, że tak rzadko ich odwiedzam – zełgała na poczekaniu.

 - Moi też często mają o to pretensje.

Po obiedzie odwiozła Tamarę i wróciła do domu. Musiała jeszcze przemyśleć szczegóły tej ucieczki. Wiedziała, że powinna wyjechać w noc poprzedzającą powrót Wiktora. Nie mogła tego zrobić na przykład jutro, bo ktoś z jego znajomych mógłby powiadomić go o tym i wróciłby wcześniej niż zamierzał.

Koło dziewiętnastej rozdzwoniła się jej komórka. To jej gnębiciel upewniał się, czy wszystko w porządku i pytał, jak udały się zakupy. Opowiedziała mu wszystko z detalami. Wiedziała, że o to samo zapytał już wcześniej Tamarę i tylko sprawdza jej wiarygodność. Mówił, że mają sporo pracy i zapewnił, że ją kocha i tęskni.

 – Chyba świerzbią cię ręce i tęsknisz za okładaniem mnie szubrawcu – pomyślała.

 - Jutro postaraj się być w domu, bo umówiłem ogrodnika. Przyjdzie skosić trawę i przyciąć róże.

 - Nigdzie się nie wybieram i na pewno mnie zastanie – zapewniła.

Tyle co skończyła rozmawiać z Wiktorem, miała drugą rozmowę. Dzwonił jego kolega z kancelarii z propozycją nie do odrzucenia. Była zła. Wiktor wyjechał, ale zadbał o to, żeby czas, który miałaby tylko dla siebie, był jak najkrótszy.

 - Witaj Lauro. Miałabyś coś przeciwko temu, gdybyśmy wpadli jutro na małego grilla? Ja wiem, że to środek tygodnia, ale chcemy się trochę odstresować, a Wiktor mówił, że nie miałby nic przeciwko temu. Przyjechałbym ja z Mariolą i Tamara ze swoim chłopakiem.

Wiedziała, że jej odmowa wzbudzi tylko podejrzenia. Wszystko już było wcześniej uzgodnione i jej sprzeciw nie miał sensu.

 - Jasne, że możecie wpaść. Zrobić jakieś zakupy? Może jakąś kiełbasę lub karkówkę, czy boczek?

 - Nie zawracaj sobie głowy. My przywieziemy. Z nas wszystkich tylko wy macie odpowiednie warunki do grillowania a wasz ogród jest taki piękny.

 - O której chcecie przyjechać? Zaraz po pracy?

 - Dokładnie. Wielkie dzięki Lauro. Jesteś wspaniała. Do jutra w takim razie.

To była kolejna próba zatrzymania jej w domu, ale nie przejmowała się. Była gotowa do ucieczki.

O drugiej pogasiła wszystkie światła i zeszła do garażu. Powkładała do bagażnika walizki i torbę. Jeszcze raz sprawdziła, czy ma wszystkie dokumenty. Wolno wyprowadziła auto na podjazd, zamknęła drzwi od garażu i wyjechała na ulicę. Brama zamknęła się bezszelestnie a ona ruszyła do najbliższego bankomatu, z którego wypłaciła ostatnie pięć tysięcy zostawiając na koncie tylko dwa. Miała świadomość, że dzięki użyciu karty kredytowej będzie ją można łatwo namierzyć więc podczas zakupów z Tamarą dyskretnie obeszła wszystkie bankomaty w Złotych Tarasach wykorzystując, że ta zajęta jest przymierzaniem ciuchów.

Ustawiła GPS na adres w Gdańsku i zatankowawszy do pełna bak ruszyła na północ.

O szóstej rano dotarła na miejsce. Zaparkowała przed jednym z bloków przy ulicy Raduńskiej. Miała nadzieję, że Dorota, jej przyjaciółka ze studiów nie wyszła jeszcze do pracy. Nacisnęła guzik domofonu i usłyszała jej głos.

 - Zgadnij, kto? – roześmiała się.

 - Laura? To naprawdę ty? Wchodź kochana, wchodź. - Wbiegła na pierwsze piętro wprost w ramiona Doroty. – Dobry Boże, jakie wiatry cię tu przygnały?

 - Wielka chęć zobaczenia ciebie. Przecież ostatni raz widziałyśmy się na tej nieszczęsnej imprezie po obronie, na której Wiktor znokautował Karola. Strasznie stęskniłam się za wami. A gdzie on jest?

 - Zerwaliśmy. Różnice nie do pogodzenia – Dorota parsknęła śmiechem. – Pewnie jesteś głodna. Zaraz coś przygotuję.

 - Daj spokój. Spieszysz się do pracy, a ja poradzę sobie. Muszę się choć trochę przespać, bo jechałam całą noc.

 - Jest sobota kochana a poza tym jestem jeszcze na zwolnieniu lekarskim. Pochorowałam się. Dopadł mnie jakiś wirus, ale już jest dobrze. W poniedziałek wracam do kieratu. Zrobię śniadanie a po nim będziesz odsypiać.

Kilka godzin później Dorota obudziła Laurę na obiad.

 - Wstań śpiąca królewno. Nagotowałam pomidorówki a na drugie placki ziemniaczane z gulaszem.

 - Brzmi pysznie – mruknęła Laura i ziewnęła szeroko.

Zajadały te pyszności wspominając studenckie czasy. W pewnym momencie Laura zerknęła na włączony telewizor i zamarła. Pokazywali jakąś kampanię społeczną pod znamiennym tytułem „Jeśli cię uderzył raz nie czekaj na drugi, bo on na pewno nastąpi”. Przełknęła nerwowo ślinę, co nie uszło uwagi Doroty.

 - Co się dzieje? – zapytała zbita z tropu.

 - Spójrz na te kobiety. Są bite przez swoich mężów lub partnerów. Biedne, poniżane i maltretowane. Ja też jestem taką kobietą. Wiktor mnie bije. Pierwszy raz zrobił to po tej imprezie właśnie. Wylądowałam w szpitalu po pobiciu ze złamaną ręką, rozciętą wargą, łukiem brwiowym, i odbitymi nerkami. Od tej pory przeżywam prawdziwe piekło. To dlatego uciekłam. Nie zniosę już dłużej takiego traktowania – rozpłakała się. Dorota patrzyła na nią jak oniemiała.

 - To niemożliwe Laura. Przecież dobrze znam Wiktora. Nie skrzywdziłby nawet muchy. Na imprezie go poniosło, bo zobaczył lepiącego się do ciebie Karola. To normalna reakcja zazdrosnego faceta. Takie przypadki jak te w telewizji zdarzają się tylko w patologicznych związkach a wasz na pewno taki nie jest. Prymitywne typy tłuką swoje prymitywne żony za przesoloną zupę. Wiktor to człowiek z wielką klasą i jestem pewna, że nie podniósłby ręki na ukochaną kobietę. Nie tak został wychowany.

 - Uważasz, że kłamię? Że konfabuluję? – zapytała drżącym głosem.

 - Nie Laura, ale myślę, że jednak trochę wyolbrzymiasz. Rzadko się zdarza, żeby mężczyzna był tak oddany swojej kobiecie. Tak bardzo ją kochał i hołubił. Przecież jakby mógł, całowałby ślady twoich stóp. Ma świra na twoim punkcie i kocha cię jak wariat.

Po tych pełnych wątpliwości słowach Laura zaczynała żałować, że tu przyjechała. Spodziewała się znaleźć u Doroty jakieś wsparcie, współczucie i zrozumienie a tymczasem natknęła się na ścianę.

Skończyły jeść i Dorota zabrała się za mycie naczyń. Laura czuła się niezręcznie. Pomyślała, że być może powinna pożegnać się z nią i pojechać gdzieś indziej. Wyraziła to głośno, ale Dorota oburzyła się.

 - Nie wygłupiaj się. Gnałaś tu przez pół Polski i chcesz już wyjechać? Ubierz się. Zabieram cię na spacer. Ochłoniesz trochę.

Nie ochłonęła. Była rozczarowana i rozżalona na Dorotę, że nie uwierzyła jej słowom. Słuchała jej paplaniny, potakiwała głową, ale odzywała się z rzadka.

Było kilka minut przed dziewiątą, gdy obudził ją natarczywy dzwonek do drzwi. Trochę się zdziwiła, że w tak wczesny, niedzielny poranek ktoś nachodzi Dorotę. Pierwsze co jej przyszło do głowy, to świadkowie Jehowy, bo zazwyczaj oni pojawiają się w niedzielne poranki ze swoją misją.

Wstała z łóżka i narzuciła na siebie szlafrok. Słyszała cichą rozmowę, ale nie rozróżniała słów. Wyszła z pokoju i poczuła jak drętwieje ze strachu. W przedpokoju stał Wiktor i bezczelnie się do niej uśmiechał.

 - Nooo, jest moja księżniczka. Bardzo się o ciebie martwiłem i zachodziłem w głowę, gdzie się podziewasz. Wróciłem z Katowic a ciebie nie było. Na szczęście zadzwoniła Dorota i uspokoiła mnie. Wsiadłem w samolot i oto jestem.

Laura jak automat przeniosła wzrok na Dorotę. Nie mogła uwierzyć, że właśnie dzisiaj ich wieloletnia przyjaźń znalazła swój finał.

 - Jak mogłaś mi to zrobić? – wyszeptała. – Jak mogłaś…? Zwierzyłam ci się, bo ufałam ci bezgranicznie. Oczekiwałam od ciebie pomocy, jakiejś rady, a ty mnie zdradziłaś. Jesteś podła. Nie zostanę tu ani minuty dłużej. Może poczujesz się lepiej, gdy za jakiś czas przeczytasz mój nekrolog, w którym napiszą, że Wiktor zatłukł mnie na śmierć. Nie chcę cię znać.

 - Nie dramatyzuj. Odchodził od zmysłów, bo wyjechałaś bez słowa.

 - Uciekłam bez słowa – podkreśliła z naciskiem - od oprawcy i kata a ty wepchnęłaś mnie z powrotem w jego łapy – odwróciła się na pięcie i poszła się ubrać.  

Odebrał od niej torbę i pożegnał się z Dorotą przepraszając ją za zachowanie Laury. Ona wyszła bez słowa. Złapał ją za łokieć tak mocno, że nie mogła się wyrwać.

 - Mam nadzieję, że ta sytuacja pozwoli ci przemyśleć pewne rzeczy – odezwał się, gdy odbierał od niej kluczyki od samochodu – a przede wszystkim pozwoli zrozumieć, że nigdy w życiu się ode mnie nie uwolnisz, bo znajdę cię wszędzie nawet na Marsie i nie pozwolę ci żyć z nikim innym. Jeśli się nie dostosujesz, zniszczę ci życie. Trochę się przestraszyła, bo chyba jednak go nie doceniła.

 - Już mi zniszczyłeś. Nie masz prawa mnie bić i poniżać. Nie jestem twoją własnością.

 - Jesteś i zacznij się przyzwyczajać do tej myśli.