"NARODZONA NA NOWO" - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

Po niecałym miesiącu największa miłość Maćka zostawiła go. Okazało się, że owszem jest piękna, ale też ma ogromne wymagania, głównie finansowe. Jak tylko zorientowała się, że Maciek nie jest wielkim biznesmenem, a jedynie zwykłym pracownikiem banku, bez żalu go opuściła. Szymczyk cierpiał ogromnie. Ula starała się go pocieszać jak tylko umiała. Czasami wystarczała tylko jej obecność. Siedzieli wówczas w ciszy nic nie mówiąc. Częściej jednak była świadkiem jego lamentów i użalania się nad sobą.

 – Maciek, przestań się tak dołować, proszę cię. Przecież jesteś taki rozsądny. Jeśli Viola nie potrafiła docenić tego jakim jesteś wspaniałym człowiekiem, oznacza to tylko, że jest zwyczajną materialistką i łowczynią polującą na bogatego męża. Gdzie w tym wszystkim miłość? Nie zasługiwała na ciebie i tyle. Nie znam lepszego człowieka od ciebie. Jestem przekonana, że szybciej niż ci się zdaje poznasz fajną dziewczynę, która pokocha ciebie, a nie twoje pieniądze.

Jakoś niespecjalnie jej wierzył. Bardzo żałowała, że nie jest facetem. Wierzyła, że wówczas mogłaby mu bardziej pomóc. Mogłaby na przykład przynosić litry alkoholu, które by z nim wypijała i przyprowadzać inne kobiety. Na pewno wiele z nich chciałoby poznać go bliżej. Może któraś wpadłaby mu w oko? Podobno każdego kaca należy leczyć na zasadzie klin, klinem. Ale niestety, była tylko kobietą i do tego jeszcze stroniącą od alkoholu. Zresztą Maciek generalnie też był z tych niepijących. Jak się niedługo okazało od każdej reguły jest jakiś wyjątek.

Pewnego dnia Ula została sama w domu, tata pojechał z Betti w odwiedziny do znajomych mieszkających w Warszawie i tam też mieli przenocować, a Jasiek skorzystał z okazji i pognał do swojej dziewczyny Kingi. Martwili się trochę, że zostawiają ją samą w domu, ale zapewniła ich, że to nawet bardzo dobrze, bo odpocznie sobie i może trochę poczyta. Akurat w lekturze miała ogromne zaległości. Dawno nic nie czytała, a przecież kiedyś uwielbiała to robić. Niektóre książki potrafiła wertować kilkakrotnie, tak ją wciągały. Za każdym razem odnajdowała w nich coś innego. Uspokojeni zostawili ją samą w domu. Późnym wieczorem zawitał do niej Maciek. Zdziwiła się, bo był dość mocno wstawiony. Zrobiła mu kolację i przy herbacie zaczęli rozmawiać. Maciek zachowywał się dość dziwnie. Ula próbowała go zagadać. Zaczęła wspominać dawne czasy i wtedy Maćkowi przypomniała się ta ich idiotyczna, wzajemna umowa sprzed wielu lat.

 – Ula pamiętasz co sobie kiedyś obiecaliśmy? Obiecaliśmy sobie, że w sytuacji, gdy do trzydziestki nie znajdziemy swoich połówek, pobierzemy się. Chyba już czas na jej realizację?

Na wspomnienie tych ustaleń Ula lekko się uśmiechnęła.

 - Przecież nie mamy jeszcze trzydziestu lat, a poza tym mówiliśmy wtedy o przekroczeniu czterdziestki – pokręciła głową uśmiechając się szeroko. - To niewiarygodne jakimi byliśmy dzieciakami.

 - Dlaczego tak myślisz? - spytał smutnym głosem

 - Bo przecież jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi, nie kochamy się tak jak kobieta mężczyznę i odwrotnie – odpowiedziała lekko zdziwiona

 - Nieprawda, - zaprzeczył gwałtownie - ja właśnie tak cię kocham.

 - Nie Maciuś, to nie może być prawda – zapewniła go żarliwie.

 - Przecież sama mówiłaś, że miłość to głównie przyjaźń.

 - Maciuś, proszę cię, nawet tak nie żartuj. My nigdy nie byliśmy razem. Pomagałeś mi, byłeś oparciem dla mnie w najtrudniejszych chwilach i za to jestem ci bardzo, ale to bardzo wdzięczna. Tak, przyznaję, jesteś dla mnie bardzo ważny, kocham cię, ale jak brata, jak najlepszego przyjaciela, a nie jak mężczyznę. Proszę zastanów się i pomyśl, ty też mnie nie traktujesz i nie kochasz jak kobietę. Wiem dobrze, że myślisz o mnie jak o przyjaciółce, no może o siostrze, ale nie jak o kobiecie, za którą szalałbyś bez pamięci. Przypomnij sobie to uczucie, którym darzyłeś ostatnio Violę, a przekonasz się, że mam rację.

Po tych słowach Maciek tak dziwnie na nią spojrzał. Poderwał się od stołu i wręcz rzucił się na nią wpijając się w jej usta. Był coraz bardziej natarczywy. Ogarnęła ją panika – Boże! On chce doprowadzić do zbliżenia. Nie mogę na to pozwolić. To wszystko przez alkohol.

 - Nie, nie, nie Maciek! - stanowczo go odepchnęła. - Opanuj się! Nie róbmy czegoś, czego oboje będziemy gorzko żałować.

Oddychał ciężko. Widać było, że jest zły na nią.

 - Jak sobie chcesz. Pójdę już – wydyszał.

Nie umiała nic powiedzieć, bo sytuacja ją przerosła. Maciek wyszedł trzaskając drzwiami. 

Uświadomiła sobie, że tak naprawdę, to właśnie od tamtego momentu zaczęli się wzajemnie unikać – Szkoda takiej przyjaźni, która miałaby się skończyć przez taka głupotę. Muszę z nim w końcu to wyjaśnić. Jak szczerze pogadamy, znowu będzie tak samo jak kiedyś, wszystko naprawimy – pomyślała z nadzieją.

Nad Wisłą zaczęło robić się chłodno. Spojrzała w niebo, po którym wolno przesuwały się ołowiane chmury zwiastujące deszcz. Potarła zmarznięte ramiona. W samochodzie miała chyba jakiś sweter. Postanowiła wracać do Rysiowa. - Pewnie w domu znowu się o mnie martwią. - W drodze powrotnej warunki atmosferyczne nie były zbyt sprzyjające. Zerwał się wiatr i zaczęło dość mocno padać. Jednak tym razem Ula jakby w ogóle tego nie zauważała. Bezwiednie włączyła wycieraczki. Była zła na siebie i na świat, czuła się bezsilna. Uświadomiła sobie, że od jakiegoś czasu cokolwiek by nie zrobiła, jakkolwiek by się nie zachowała, koniec końców okazywało się, że kogoś rani, że ktoś czuje się urażony lub cierpi przez nią. A przecież nigdy nikogo nie chciała skrzywdzić, nie umiała i nie chciała się mścić, starała się nikomu nie narzucać swojej osoby, robiła wszystko, by rodzina się o nią nie martwiła. Teraz doszła do przekonania, że jej starania przynosiły skutek odwrotny od zamierzonego. W radio śpiewał LemON „Żadnego końca świata dziś nie będzie, bo w Tokio jest już jutro” – Szkoda, może w końcu ten koszmar by się skończył? Od tak dawna wydaje mi się, że żyję za karę – pomyślała ze smutkiem. Niekontrolowanie wdepnęła pedał gazu. Samochód znacznie przyspieszył. Nawet nie zwróciła na to uwagi. Dzwoniący telefon wyrwał ją ze stanu odrętwienia. Chciała sprawdzić kto dzwoni. Kiedy sięgała do torebki, zza zakrętu wyjechał samochód. Wystraszyła się, bo samochód jechał wprost na nią. Po sekundzie zorientowała się, że to ona jedzie środkiem drogi. Skręciła gwałtownie, aż zarzuciło samochodem, bo bocznymi kołami zjechała na pobocze. Z całej siły naciskała pedał hamulca, jednak samochód nie reagował. W panice skręciła kierownicę w drugą stronę i wróciła na jezdnię, niestety prosto pod nadjeżdżający z naprzeciwka samochód. Jego kierowca robił co mógł, aby uniknąć czołowego zderzenia. Jednak nie do końca się udało. Bokiem zaczepił o samochód Uli. W wyniku tego stuknięcia wypadła z drogi, przekoziołkowała i zatrzymała się na łące. Nim straciła przytomność, zdążyła jeszcze pomyśleć – wreszcie cię zobaczę. Tak bardzo za tobą tęsknię…

Natomiast mężczyzna z drugiego wozu pomyślał - jak to dobrze, że przy drodze nie ma żadnych drzew ani zbyt głębokiego rowu.

Błyskawicznie dobiegł do rozbitego samochodu. Bał się co zastanie w środku. Zobaczył zakrwawioną, młodą kobietę. Wyglądała jakby spała z głową ułożoną na kierownicy.

 – Całe szczęście, że jechała sama, nikogo innego nie widzę – pomyślał. Szarpnął drzwiami raz i drugi. W końcu udało mu się je otworzyć. Nachylił się próbując jedną ręką odpiąć jej pasy, a drugą podtrzymując jej głowę. Była nieprzytomna. - O w mordę! Jeszcze tego brakuje – pomyślał zobaczywszy wystającą z jej ręki kość. Ostrożnie wyciągnął ją z auta. Bardzo się bał. – A jak ma uszkodzony kręgosłup? Może nie powinienem jej ruszać? Ale jeśli nie udzielę jej pomocy, może umrzeć. Muszę natychmiast zawieźć ją do szpitala. - Nie mógł wezwać pogotowia ani innej pomocy. - Co za pech! - Zawsze miał przy sobie dwa telefony, że też akurat dzisiaj zapomniał zabrać ich z domu! Kretyn! Do tego wszystkiego jeszcze wokół żywego ducha żeby poprosić o pomoc, co za zadupie! – Czemu ona nie odzyskuje przytomności? Nie pamiętam jak się robi sztuczne oddychanie. Cholera jasna! Jak to było? Co ten facet mówił na szkoleniu? - Przecież niedawno sam zorganizował wszystkim pracownikom z firmy szkolenie BHP z elementami pierwszej pomocy. - Aha, chyba jakoś tak: najpierw bezpiecznie ułożyć, ocenić przytomność, udrożnić drogi oddechowe, sprawdzić oddech, a następnie trzydzieści ucisków klatki piersiowej i dwa oddechy ratownicze i tak w kółko trzydzieści ucisków i dwa oddechy aż odzyska przytomność. No dobra, może sobie poradzę. Dzięki ci Boże! Otwiera oczy!

 – Czy wszystko w porządku? Jak się pani czuje? Czuje pani nogi? – zapytał strwożony.

 - Tak – jedynie to zdążyła cicho odpowiedzieć. Widział, że traci z nią kontakt. – Jasny gwint! Jak mam ją objąć? Przecież ta złamana ręka… Muszę na nią uważać – gorączkowo myślał. W końcu udało się. Ostrożnie wziął ją na ręce. Zdziwił się, że mimo iż była taka szczupła, wręcz przeraźliwie chuda, to przy tym taka ciężka – No tak, bezwładne ciało jest ciężkie – przypomniał sobie.

 - Proszę nie spać! Proszę do mnie mówić! Proszę ze mną rozmawiać! Proszę na mnie patrzeć! Słyszy mnie pani! – prawie krzyczał zdenerwowany.

 - Ale o czym? – spytała ledwo słyszalnym głosem.

 - O byle czym! Tylko proszę niech pani nie zasypia!

 - Dobrze, ubrudzę pana – stwierdziła i znowu „odpływała”.

 - Co? Co ona bredzi? – zastanawiał się - A nie, nic nie szkodzi, halo! Proszę na mnie spojrzeć, proszę do mnie mówić, słyszy pani!?

 - Tak, boli mnie – szeptała

 -. Ciiiii. Spokojnie. Już dobrze. Za chwilę przestanie boleć, słyszy pani?

 - Bardzo mi zimno, czy dzisiaj jest zimno? – spytała

 - Tak, ma pani rację. Zapewniam, że zaraz zrobi się cieplej. Dokąd pani jechała? – nie doczekał się odpowiedzi, bo znowu straciła przytomność. Dobrze, że był już przy swoim samochodzie. Z ledwością otworzył drzwi. Z dużą też trudnością, ale delikatnie posadził ją na siedzeniu. Maksymalnie odchylił fotel pasażera. Spała, albo była nieprzytomna. Sprawdził czy oddycha. Lotem błyskawicy wrócił do jej samochodu. Szybko zlokalizował torebkę i telefon. Kątem oka zauważył leżące na podłodze po stronie pasażera rozbite okulary – Musiały jej spaść. – Nie zabrał ich. - Już jej się nie przydadzą.

Do najbliższego szpitala dojechał rekordowo szybko. Cieszył się, że jak ją zabierali sanitariusze oddychała, żyła. Tak się o nią bał, ale chyba udało się ją uratować. Postanowił, że zostanie i zobaczy czy z nią wszystko w porządku. Zabrali ją na badania. On czekając poprosił w rejestracji o możliwość zadzwonienia. Pozwolono mu. Zgłosił wypadek, a później zadzwonił do przyjaciela. Wyjaśnił mu pokrótce wszystko i poprosił, żeby ściągnął jej samochód do mechanika w Warszawie. Zapewnił, że jak tylko wróci do domu, to się do niego odezwie. - No to zostało mi tylko czekanie – stwierdził. Dopiero teraz zauważył, że cały jest umazany zastygłą krwią, jej krwią. – Muszę się umyć i będę musiał pojechać się przebrać – pomyślał. W końcu doczekał się na lekarza

 - Panie doktorze, czy mógłbym się dowiedzieć o stan tej pacjentki z wypadku? Urszuli Cieplak? – zapytał.

 - Pan jest kimś z rodziny, narzeczonym? – odpowiedział pytaniem lekarz. Bez namysłu kiwnął głową. Mocno rozmijał się z prawdą, ale wiedział, że obcym osobom nie udziela się informacji odnośnie stanu zdrowia pacjentów, a on bardzo się martwił i czuł się za nią odpowiedzialny. Lekarz wydawał się dość mocno zatroskany.

 - No cóż, obrażenia nie były poważne jednak musiała być operowana. Miała otwarte złamanie kości, ale nie stwierdziliśmy wstrząśnienia mózgu ani obrażeń wewnętrznych. Zrobiliśmy co w naszej mocy, ale chora nie chce się wybudzić. Niestety nie wiemy dlaczego tak się dzieje i co robić dalej. Z medycznego punktu widzenia już powinna do nas wrócić, ale tak się nie stało. Zastanawialiśmy się z kolegami, że być może zareaguje na głos kogoś bliskiego? Może na pana głos? Proszę przy niej być i starać się mówić do niej o byle czym, o wszystkim. Być może to pomoże. Nieraz tak jest, że ludzie z jakichś sobie tylko znanych powodów nie chcą wracać, nie chce im się żyć. Zobaczymy, czy pana obecność pomoże. - Widać było, że lekarz jest bardzo zmęczony.

 - Dziękuję bardzo za wszystko. – Lekarz tylko machnął ręką.

 - Nie ma o czym mówić.

 - Dobrze spróbuję,  być może uda się i ona otworzy oczy. Gdzie  leży?

- W sali numer trzy, zaprowadzę pana i jeszcze raz zobaczę co z nią.

Po wyjściu lekarza usiadł tuż przy jej łóżku. Leżała taka biedna i była tak przeraźliwie blada. Wyglądała jak bezbronne dziecko. Nie była ładna, jej urodę określiłby jako bardzo przeciętną, ale za to oczy miała najpiękniejsze na świecie i takie duże… Pamiętał, że jak je zobaczył tam na łące, kiedy odzyskała przytomność, aż mu dech zaparło. Myślał nawet, że to są szkła kontaktowe, bo jeszcze nigdy nie widział tak niesamowicie intensywnego koloru. Miała przepiękne chabrowe oczy. – O czym mam z nią rozmawiać, przecież w ogóle się nie znamy. No nie, to nie jest tak do końca prawda. Ja znam jej imię i nazwisko, przecież podawałem je w rejestracji czytając z jej dowodu osobistego. A może po prostu jej powiem co myślę o kobietach za kierownicą? Przecież teraz już mogę, podobno nic już jej nie grozi. Nie mogę tak siedzieć, muszę zacząć z nią rozmawiać– pomyślał.

 - Witam panią, pani Urszulo. Słyszy mnie pani? Powinienem się przedstawić, bo się nie znamy. Nazywam się Marek, Marek Dobrzański. To ja przywiozłem panią do szpitala. Lekarze mówią, że nie ma pani jakiś poważnych obrażeń i już powinna się pani wybudzić. Czemu nie chce pani do nas wrócić? Pewnie pani nie pamięta, więc przypomnę, że mieliśmy stłuczkę, po której pani samochód dachował. A tak przy okazji, może mi pani powiedzieć, kto dał pani prawo jazdy? Jak się okazuje moje myślenie, że żadnej kobiecie nigdy prawa jazdy, nie jest bezpodstawne! Dlaczego jechała pani jak jakaś, za przeproszeniem, idiotka? Nie patrzyła pani w ogóle na jezdnię, do tego jechała pani zbyt szybko, przecież padał deszcz! Czy nikt pani nie nauczył, że w przypadku poślizgu należy co najmniej zdjąć nogę z gazu, to jest konieczne! I nie wolno szarpać kierownicą na prawo i lewo!? Przepraszam…, chyba nie powinienem na panią krzyczeć, przepraszam jeszcze raz. Przyznaję, jestem na panią zły, bo bardzo mnie pani wystraszyła i jeszcze na dodatek nie chce pani współpracować, dlaczego? Bardzo proszę się obudzić. Proszę mi dać znać kogo mam powiadomić o pani wypadku. Męża, narzeczonego, może dzieci, rodziców?