"NARODZONA NA NOWO" - rozdział 8 ostatni

ROZDZIAŁ 8

ostatni

Była zachwycona. Nie miała pojęcia, że ktoś mógł wpaść na pomysł i urządzić ogromną oazę zieleni na dachu budynku. Spacerowali labiryntem ścieżek mijając i podziwiając piękne pergole oplecione roślinnością. Stąpali po szklanej podłodze, przez którą widać było wnętrze biblioteki aż wreszcie dotarli na taras widokowy, z którego rozciągała się panorama nadwiślańskiej części Warszawy. Oczy Uli chłonęły te widoki i nie mogły się nimi nasycić. Była wdzięczna Markowi, że ją tutaj zabrał. Gdyby nie on, nawet nie przypuszczałaby, że stolica posiada tak wyjątkową atrakcję. Przysiedli na jednej z licznych ławek. Ula uśmiechnęła się szeroko i spojrzała na swojego towarzysza.

 - Odkąd pojawiłeś się w moim życiu sprawiasz, że czuję się szczęśliwa. Nie wiem jak ja ci się za to odwdzięczę. Przy tobie bardzo się zmieniłam i powoli wracam do dawnej siebie, bo nie pozwalasz mi pamiętać o tych złych dla mnie chwilach. Jesteś aniołem, czy kimś w tym rodzaju? – mimowolnie zerknęła na jego ramiona jakby spodziewała się, że za chwilę zobaczy na nich dwa rozpostarte skrzydła. – Masz wobec mnie misję do spełnienia?

Marek zachichotał.

 - Oj Ula, Ula… Daleko mi do aniołów, ale jeśli choć trochę cię uszczęśliwiam, to mogę sobie pogratulować. Taki właśnie był mój zamiar.

 - Skoro miałeś wobec mnie takie zamiary, to musiałeś mieć też dobre powody. Chciałabym je poznać – powiedziała cicho patrząc mu prosto w oczy. Jej wzrok świdrował go na wskroś i pod wpływem tego spojrzenia nieco się zmieszał. Nie miał pojęcia jak zareaguje, kiedy wyjawi jej ten najważniejszy i najprawdziwszy powód. Gdyby mógł wyznałby jej go już dawno, ale wciąż miał obiekcje, że to jednak za wcześnie, że ona nie jest gotowa na takie słowa, a przede wszystkim był pełen niepewności jak ona je przyjmie. Ostatnią rzeczą jakiej by chciał, to zranić ją. Ona już wystarczająco przeszła w swoim życiu. Ujął jej dłonie w swoje i przycisnął do ust. Westchnął ciężko nie wiedząc od czego ma zacząć. Widziała, że jest mu trudno zebrać myśli i postanowiła nie odzywać się i zaczekać, aż zacznie mówić.

 - To nie stało się od razu Ula, bo jednak wymagało czasu… – zaczął. – Najpierw ten wypadek i te godziny spędzone przy tobie w szpitalu… Gadałem na okrągło, bo bardzo chciałem, żebyś się wybudziła. Twoje nieszczęście, to jak wtedy wyglądałaś i cały ten niefortunny wypadek sprawiły, że poczułem się źle sam ze sobą. Obwiniałem się za twój stan i w kółko myślałem, co mogłem jeszcze zrobić, żeby uniknąć zderzenia. Początkowo było mi ciebie strasznie żal, zresztą nie tylko ciebie, ale całej twojej rodziny. Pękało mi serce, gdy widziałem łzy w oczach twojego ojca i jego bezradność, bo nie wiedział jak ma ci pomóc. Wtedy zaproponowałem mu, że spróbuję skierować twoje myśli na inne tory. Jestem kiepskim, domorosłym psychologiem, ale pomyślałem, że zmiana otoczenia, inni ludzie i inne doświadczenia wpłyną na ciebie pozytywnie i teraz uważam, że miałem trochę racji. Już nie jesteś taka jak kiedyś. Zaczęłaś otwierać się na świat, starasz się zapomnieć o tym co było. Zaczęłaś rozkwitać Ula tak jak moje serce, kiedy widziałem cię uśmiechniętą i szczęśliwą. Zrozumiałem w końcu, że ono bije wyłącznie dla ciebie i należy wyłącznie do ciebie. Zakochałem się w tobie Ula i jeśli ty nie czujesz tego samego w stosunku do mnie, to pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że jednak kiedyś to się zmieni i pokochasz mnie równie mocno - podniósł głowę i spojrzał jej w twarz. Miała mokre od łez policzki. Przytulił ją do siebie. – Nie płacz, proszę. Tak trudno jest mi znieść ten widok – wyszeptał. Kołysał ją w ramionach, aż wreszcie zaczęła się uspokajać.

 - Myślę Marek, – mówiła drżącym od płaczu głosem – że ja też cię kocham. To nie jest takie samo uczucie jak do Piotra. Jego kochałam inaczej. Ty jesteś inny. Dobry, szczery i współczujący i ta moja miłość też taka jest. Teraz chyba mogę to nazwać miłością, bo jeszcze przed paroma minutami zapewne bym się nie odważyła. Przecież jeśli się za kimś tęskni, pragnie wciąż jego obecności, myśli o nim ciepło i z uśmiechem na ustach, to jak można nazwać to inaczej?

Przygarnął ją mocniej do siebie przytulając usta do jej skroni.

 - To najszczęśliwsza chwila w moim życiu Ula. Naprawdę się bałem, że jak wyznam ci prawdę to uciekniesz i nie będziesz chciała mnie widywać. Jednak teraz cieszę się, że zdobyłem się na odwagę. Nigdy nikogo tak nie kochałem jak ciebie i nie sądzę, żeby kiedykolwiek miało się to zmienić. Pragnę dla ciebie wyłącznie szczęścia i zrobię wszystko, żebyś nigdy nie żałowała tej miłości.

Wtuliła się w niego jeszcze mocniej.

 - Wiem, że tak będzie, bo jesteś najlepszym człowiekiem jakiego znam.

Ten przełomowy dla nich obojga dzień zakończyli na Podzamczu oglądając wieczorny, multimedialny pokaz czterech fontann. Leżąc już w łóżku wspominała jeszcze i uśmiechała się sama do siebie. - Życie jest jednak pełne niespodzianek. Jestem szczęśliwa, tak autentycznie szczęśliwa. Po tych ciężkich przejściach sądziłam, że nigdy mnie to nie spotka. Nie wyobrażałam sobie jakie to cudowne uczucie. Kocham cały świat, a najbardziej mojego dobrego i wspaniałego Marka. Dziękuje ci mamusiu, dziękuję i przepraszam. Przepraszam, że zwątpiłam w ciebie. Wiem, że to co mnie spotkało, było tylko po to, aby spotkać tę jedyną, najwspanialszą miłość. Czy wiesz, że i Maciek ją znalazł w Febo&Dobrzański? On też się zakochał w czarnych jak węgiel oczach Ani recepcjonistki. Jest szczęśliwy tak jak ja.

W poniedziałek rano ledwie przekroczyła próg swojej firmy od razu skierowała się do gabinetu prezesa. Na szczęście już był i nieco zdziwiony wskazał jej miejsce na fotelu pytając, co ją do niego sprowadza. Nieco skrępowana powiedziała mu, że dostała świetną propozycję pracy i jeśli on nie ma nic przeciwko temu, to chciałaby odejść za porozumieniem stron.

 - Bardzo szkoda pani Urszulo, bo mam świadomość, że stracę znakomitego pracownika, ale wiem też, że nie stać nas na podwyżki i jeszcze przez co najmniej kilka lat zarabiałaby pani tak jak w tej chwili. Nie będę się sprzeciwiał pani odejściu i jak tylko napisze pani wypowiedzenie proszę je do mnie przynieść. Zgadzam się na odejście za porozumieniem stron.

Podziękowała mu i zaraz po wyjściu od prezesa zadzwoniła do Marka. Ucieszył się i zapewnił, że natychmiast wyda dyspozycje, żeby ładnie urządzono jej gabinet.

 - Wiesz…, może jakieś kwiaty i zasłony? On teraz wygląda bardzo ascetycznie, bo Alex w ogóle nie przykładał do tego wagi. To od kiedy mogłabyś zacząć?

 - Myślę, że od następnego poniedziałku. Przez ten tydzień chcę jeszcze pozamykać tu sprawy i odejść z czystym sumieniem.

To był kolejny, pełen wrażeń dzień. Dla Uli niezwykle pozytywnych. Dzisiaj zaczęła pracować w firmie swojego chłopaka. Przyjechał po nią. Nie chciał, by już pierwszego dnia odczuła dyskomfort błąkania się po firmie i szukania właściwego gabinetu. Poza tym miał dzisiaj dla niej kolejne niespodzianki, ale te musiały poczekać do popołudnia.

Oprowadził ją, pokazał najważniejsze pomieszczenia i przedstawił pracowników. Wreszcie mogła poznać Anię, do której Maciek poczuł gorący afekt i musiała przyznać, że dziewczyna była naprawdę śliczna i niezwykle miła. Od razu zaproponowała im kawę i kiedy raczyli się nią a Marek wprowadzał Ulę w zakres jej obowiązków, do gabinetu wsunęła się Violetta informując, że przyszli państwo Dobrzańscy. Ula znieruchomiała i przerażona spojrzała Markowi w oczy. On uśmiechnął się łagodnie i uspokajająco pogładził jej dłoń.

 - Nie bój się kochanie. Zaprosiłem ich tu dzisiaj, by mogli cię poznać. Oni wiedzą o nas, bo niczego przed nimi nie ukrywałem i bardzo są ciebie ciekawi.

Helena i Krzysztof zrobili na Uli bardzo dobre wrażenie. Wydali jej się niezwykle sympatyczni i mili, a przy tym niesłychanie uprzejmi. Zapewnili ją, że bardzo się cieszą, że wreszcie ich jedynak znalazł kobietę swojego życia.

 - Długo czekaliśmy na ten dzień Uleńko – zapewniła Helena. – Już zaczęliśmy tracić nadzieję, że on kiedyś się ustatkuje. To prawdziwe szczęście, że cię poznał, bo odmieniłaś jego życie.

 - On moje odmienił znacznie bardziej – powiedziała cicho a na jej policzkach wykwitły dorodne rumieńce. – Sprawił, że narodziłam się na nowo i dzięki niemu zaczęłam wreszcie żyć. Poświęcił się dla mnie i byłabym niewdzięcznicą, gdybym tego nie potrafiła docenić. Dzięki niemu jestem szczęśliwą kobietą.

 - Wiemy, że sporo przeszłaś, bo Marek nam opowiadał. Trzymaliśmy kciuki za was oboje i bardzo pragnęliśmy, żeby wam się udało. Teraz może być tylko lepiej – Krzysztof uśmiechnął się do niej dobrotliwie. – Chcę też żebyś wiedziała, że z radością przyjęliśmy wiadomość, że zgodziłaś się podjąć pracę w naszej firmie. Ona bardzo potrzebuje zdolnego dyrektora finansowego i liczę na to, że spełnisz się na tym stanowisku.

 - Mam nadzieję, że nie zawiodę i zrobię wszystko, żeby zarówno Marek jak i państwo byli ze mnie zadowoleni.

Dobrzańscy podnieśli się z kanapy.

 - Pójdziemy już, bo nie chcemy przeszkadzać. Jeśli się zgodzicie, to zapraszamy was w sobotę na rodzinny obiad. Będzie dobra okazja, żeby poznać lepiej Ulę. To jak? Przyjedziecie?

 - Przyjedziemy tato i dziękujemy za zaproszenie. Do soboty zatem.

Po wyjściu seniorów Ula głośno wypuściła powietrze z płuc, co rozbawiło Marka. Przytulił ją do siebie mówiąc

 - Widzisz, nie było tak źle. Oni naprawdę są w porządku, a co najważniejsze, nie gryzą. Skończymy jeszcze omawiać resztę spraw, a po pracy zabieram cię w jedno miejsce. Musisz mi coś doradzić.

Zaintrygowana spojrzała mu w oczy.

 - A dokąd?

 - Niespodzianka – uśmiechnął się tajemniczo.

 - Marek, daleko jeszcze? Co to za miejsce? Chyba nigdy tu nie byłam.

 - Już jesteśmy blisko. Za tym zakrętem zaparkuję.

Pomógł jej wysiąść i objąwszy ją wpół podprowadził do szerokiej, ręcznie kutej bramy. Nacisnął umieszczony na niej dzwonek. Po chwili na alejce otulonej gęstym modrzewiem pojawił się jakiś człowiek. Na ich widok uśmiechnął się i wyciągnął do Marka dłoń witając się.

 - Dzień dobry państwu. Proszę, proszę wejść. Zapraszam.

Ula była nieco zdezorientowana, ale nie pytała o nic. Po kilku metrach alejka skończyła się i ujrzała przed sobą piękną willę.

 - Masz zamiar kupić dom? – zapytała zaskoczona.

 - Bardzo chcę, żebyś go obejrzała i wyraziła swoje zdanie. Jeśli ci się nie spodoba, odpuszczę go sobie.

Ula rozejrzała się dokoła. Wszystko bardzo zadbane. Wszędzie przystrzyżony, niski, bukszpanowy żywopłot okalający kwiatowe rabaty, a samo wejście do domu niesamowicie stylowe. Dwie potężne kolumny wspierały zdobny łuk rozpostarty nad gankiem.

 - Jeśli wnętrze jest takie jak zewnętrze, to możesz kupować go z zamkniętymi oczami. Tu jest po prostu pięknie…

To wnętrze było niezwykle przestronne i spodobało się obojgu. Marek był wręcz uczulony na małe, zagracone pomieszczenia, a tu było mnóstwo wolnej przestrzeni urządzonej w minimalistyczny sposób. Ogromny salon z aneksem kuchennym, imponujących rozmiarów łazienka, spiżarnia i pralnia. Na górze trzy spore pokoje i niewiele mniejsza od nich służbówka. Tutaj również łazienka i osobna toaleta.

Po oględzinach domu wyszli jeszcze na zewnątrz. Przylegający teren był dość rozległy i ktoś, kto miał pieczę nad nim, dbał o niego z wielkim pietyzmem. Wszystko było jak spod igły. Równo przycięte żywopłoty i dywany trawy, niezwykle fantazyjnie urządzone oczko wodne i dyskretnie ukryte niewielkie, ogrodowe ławeczki. Ula była zachwycona. Marek także.

 - I co o tym myślisz kochanie?

 - Tu jest naprawdę pięknie, ale też pewnie kosztuje majątek.

 - No tanio nie jest, ale udźwignąłbym to finansowo, jeśli zgodziłabyś się ze mną tu zamieszkać. – Oczy Uli dostały wytrzeszczu, a Marek na ten widok roześmiał się na cale gardło. – No nie patrz tak. Przecież to oczywiste, że w ten sposób chcę uwić dla nas gniazdko – uklęknął przed nią trzymając w ręku niewielkie pudełeczko. – Jeśli nadal mnie kochasz, to wyjdź za mnie. Niczego bardziej nie pragnę jak tego, żebyś została panią Dobrzańską.

Zarumieniona po czubki uszu wyszeptała tylko „tak”, a on porwał ją w ramiona i całował do utraty tchu wprowadzając tym widokiem podchodzącego do nich pośrednika w ogromne zdumienie.

Epilog.

Pochyliła się nad łóżeczkiem całując z wielką miłością ciepłe czółko swojej maleńkiej córeczki. Odkąd pojawiła się na świecie, była dla niej, a właściwie była dla nich największym szczęściem, o którym oboje bali się marzyć. A jednak to marzenie ziściło się wcześniej niż przypuszczali.

Zaraz po ślubie przeprowadzili się do tego pięknego, ogromnego domu, który urządzali wspólnie. Tydzień później wylądowali na Riwierze Francuskiej, gdzie mieli spędzać swój miesiąc miodowy. Nie szczędzili sobie czułości. Noce były niezwykle upojne i intensywne. Za każdym razem umierała z rozkoszy w jego ramionach. On nie skąpił jej uczucia. Wielbił ją i hołubił. Dbał, żeby nie zabrakło jej ptasiego mleka. Tak intensywne pożycie musiało zrodzić owoce i wkrótce po powrocie okazało się, że Ula jest w ciąży. Płakała nad grobem matki dziękując jej za ten cud, bo nie wiedzieć czemu sądziła, że już nigdy nie dane jej będzie samej zostać matką. Marek był wniebowzięty. Całował niemal ślady stóp żony i gdyby mógł, to przez dziewięć miesięcy nosiłby ją na rękach. Chuchał i dmuchał, nie pozwalał się przemęczać, bo wciąż pamiętał, że tamtą ciążę straciła przez nieszczęśliwy przypadek. Wreszcie się doczekali i na świat przyszła maleńka kruszynka o wielkich błękitnych oczach odziedziczonych po Uli i gęstych, czarnych włoskach. Dali jej na imię Berenika, co po grecku znaczyło „przynosząca zwycięstwo”. Tak właśnie czuli oboje, że to dziecko przyniosło im zwycięstwo we wspólnej walce o powrót do normalności Uli, było ukoronowaniem poświęcenia się Marka i jego wielkiej determinacji.

Poczuła dłonie obejmujące ją w pasie i usta na swojej szyi. Uśmiechnęła się i odwróciła do męża.

 - Usnęła? – zapytał szeptem. Pokiwała głową.

 - Usnęła, czyż nie jest słodka? – jeszcze raz spojrzała na spokojnie śpiące dziecko.

 - To najsłodsza istota na świecie – zgodził się z nią. – A ja marzę o jeszcze jednym takim szczęściu tym razem w męskim wydaniu.

Ula uśmiechnęła się szeroko.

 - A wiesz, że i ja odważyłam się marzyć na ten temat? – Objął ją mocno patrząc jej w oczy.

 - W takim razie nie traćmy czasu i zacznijmy już dzisiaj nad tym pracować.

Przylgnął do jej ust całując je namiętnie. Wziął ją na ręce i cicho, by nie obudzić córki pomaszerował wprost do ich wspólnej sypialni.

K O N I E C