"NARODZONA NA NOWO" - rozdział 5

ROZDZIAŁ V

Kiedy Józef postawił przed nim talerz parujących gołąbków polanych gęstym, pomidorowym sosem zakręciło go w żołądku. Teraz dopiero poczuł, jak bardzo jest głodny. Józef zachęcał go do jedzenia.

 - Proszę jeść, a ja będę opowiadał.

Marek przełknął pierwszy kęs i uśmiechnął się błogo.

 - Ależ to pyszne. Dawno nie jadłem gołąbków. Rewelacyjne.

 - To Uli robota. Ma dryg do takich rzeczy. Szkoda, że w życiu osobistym nie ma kompletnie szczęścia. Okazało się, że Piotr był kolejną życiową, pomyłką. Nie miała pojęcia, że żyje z jakimś lowelasem, który nie potrafi odmówić żadnej kobiecie a zwłaszcza takiej, którą ma w zasięgu ręki. Przez jego służbową kanapę przewinął się podobno cały żeński personel medyczny szpitala, w którym pracuje. Takie właśnie plotki dochodziły do uszu Uli. Któregoś dnia przekonała się na własne oczy, że to szczera prawda nakrywszy go z jakąś pielęgniarką. Nie mogła mu już zaufać. Była tak bardzo zraniona, że jedynym rozsądnym wyjściem wydawało się rozstanie. Wróciła do Rysiowa, ale wkrótce okazało się, że ten związek był jednak brzemienny w skutki, bo zaszła w ciążę. Mimo, że Piotr okazał się ostatnim łajdakiem i nie miał zamiaru ponieść żadnych konsekwencji z tytułu ojcostwa, Ula była szczęśliwa. Cieszyła się na myśl, że zostanie matką. Któregoś dnia zdarzyło się nieszczęście. Spadła z taboretu i to tak niefortunnie, że poroniła. Nie mogła się po tym pozbierać i chyba do tej pory nie pogodziła się z utratą dziecka. Wróciła ze szpitala do domu kompletnie odmieniona. Potwornie rozpaczała. Zamykała się w swoim pokoju i płakała po całych dniach. W dodatku straciła słuch i to nie dlatego, że miała uszkodzony narząd słuchu, ale jakąś blokadę w psychice. Podobnie jak po wypadku nie chciała się wybudzić tak i wtedy nie chciała nic słyszeć. To dzięki Maćkowi i jego perswazjom jakoś się ogarnęła, chociaż nadal miewa momenty, że snuje się po domu jak duch. Często błądzi gdzieś myślami i jest zupełnie nieobecna. Bardzo mnie to martwi. Ta jej apatia jest dla mnie nie do zniesienia, bo ona sprawia wrażenie, że wcale nie chce żyć i oddycha wyłącznie z musu. Sama powiedziała mi kiedyś, że żyje chyba za karę – Cieplak bezradnie rozłożył ręce. – Najgorsze jest to, że nie mam pojęcia jak pomóc własnemu dziecku. Nie może spać, nie może jeść. Wygląda jak cień.

 - A w pracy? Jak sobie radzi w pracy?

 - Podobno dobrze. Stała się typowym pracoholikiem. Wręcz rzuciła się w wir zajęć, a ja wiem, że to tylko po to, żeby zająć myśli czymś innym, żeby nie wracać do tych traumatycznych przeżyć. Myślę, że ona nigdy się z tym nie upora.

Marek pokiwał głową.

 - Jeśli się pan zgodzi, ja bardzo chciałbym jej pomóc. Chciałbym wyrwać ją z tej beznadziei. Jest mi jej ogromnie żal i żal mi was wszystkich. Może z czasem dałaby się przekonać, że nie poradzi sobie z tą traumą sama, że potrzebuje specjalisty… Ona nie jest wariatką, tylko pogubiła się w życiu.

Józef popatrzył na niego z zadumą.

 - Ja nie mam nic przeciwko temu. Może panu się uda… ? Ja chciałbym tylko odzyskać dawną Ulę. Tę wesołą, radosną dziewczynę z pięknym, szerokim uśmiechem, kochającą świat i ludzi. To wszystko w niej umarło, jakby odcięła dawne życie od tego teraz. To jest takie straszne… - otarł dłonią mokre od łez pomarszczone policzki.

 - Wierzę, że będzie dobrze panie Józefie i proszę zwracać się do mnie po imieniu. Tak będzie lepiej. Chciałbym jeszcze porozmawiać z Ulą, mogę?

 - Niech pan…, idź do jej pokoju. Założę się, że leży na łóżku i gapi się w sufit.

Zapukał cicho do drzwi i uchylił je wsuwając przez nie głowę. Józef miał rację. Było dokładnie tak jak powiedział.

 - Pani Urszulo…, mogę na chwilkę? Zaraz będę jechał, ale zanim to zrobię chciałbym zamienić z panią kilka słów. - Podniosła się z łóżka bez słowa i wykonała ręką zapraszający gest. Usadowił się na krześle naprzeciwko niej. Aż się wzdrygnął kiedy popatrzył w te ogromne, przepełnione wielkim smutkiem oczy. – Może zacznę od tego, że bardzo mi na pani zależy i chciałbym panią widywać częściej. – Jej twarz wyrażała bezbrzeżne zdumienie.

 - Ale…, dlaczego?

Uśmiechnął się do niej serdecznie i pokręcił głową.

 - Naprawdę nie potrafię tego wyjaśnić. Po prostu tak czuję. Pragnąłbym też, żebyśmy mówili sobie po imieniu i zaczęli się traktować jak para przyjaciół. – Wyciągnęła do niego szczupłą dłoń. Uścisnął ją lekko bojąc się, że jak to zrobi mocniej po prostu połamie jej palce.

 - Ula.

 - Marek. Zgodzisz się, żebyśmy widywali się częściej?

 - To trochę dziwna propozycja, bo nie znamy się prawie wcale, a poza tym ja chyba nie jestem najlepszym kompanem ani do towarzystwa, ani do rozmowy. Myślę…, myślę, że nie byłbyś zadowolony z tych spotkań. Zresztą czemu one miałyby służyć?

 - No cóż… Chciałbym cię lepiej poznać, a takie okazjonalne i przypadkowe spotkania tego nie ułatwią. Jutro sobota i ma być ładny dzień. Mam ochotę na spacer w Łazienkach. Przyjechałbym rano, powiedzmy o dziesiątej i pojechalibyśmy tam. Kiedy ostatni raz byłaś w parku na spacerze, takim prawdziwym spacerze?

 - Nie wiem… Nie pamiętam… Chyba dawno…

 - To będzie dobra okazja, żeby nacieszyć się parkową atmosferą. Nie odmawiaj mi proszę – jego stalowo szare oczy patrzyły na nią tak błagalnie, że nie potrafiła mu odmówić.

 - Dobrze… Jutro o dziesiątej.

Uszczęśliwiony schwycił jej dłoń i podniósł do ust.

 - Dziękuję Ula. To będzie udany dzień. Zobaczysz. Teraz pożegnam się już. Dobrej nocy. – Nie odpowiedziała tylko kiwnęła głową.

Wracał do Warszawy jakiś dziwnie podekscytowany i szczęśliwy. Gdzieś w podświadomości czuł, że ta kobieta w drastyczny sposób odmieni jego życie. Do tej pory nie było specjalnie udane. Najpierw bardzo długi związek z kobietą, do której nie czuł nic, za to bardzo nalegali na poślubienie jej jego rodzice. Była córką ich zmarłych przyjaciół i wspólników. Niestety, on od początku miał wrażenie, że to nie z nią mu po drodze. Bez żalu rozstał się z nią i co dziwne, to nie ona miała do niego o to największe pretensje, ale właśnie seniorzy Dobrzańscy. Po rozstaniu z Pauliną miewał jakieś przygodne znajomości, ale raczej były one bardzo krótkie i zupełnie bez znaczenia. Nie pamiętał, żeby któraś z tych kobiet zrobiła na nim tak ogromne wrażenie jak Ula. Intuicyjnie czuł, że ma względem niej jakąś misję do wykonania. Mogło się to wydawać absurdalne, ale tak właśnie to odbierał.

Następnego dnia już nie mógł dospać. Obudził się o szóstej rano i niecierpliwie plątał po domu do samej dziewiątej. Ubrany w luźny, niezobowiązujący strój w postaci jasnych jeansów, sportowej koszulki i cienkiej kurtki ruszył do samochodu. Do Rysiowa dojechał przed czasem, ale nie przejął się tym. Z nadzieją, że Ula będzie już gotowa do wyjścia zapukał do drzwi. Otworzyła mu Betti. Przykucnął przy niej i przywitał się. Z kieszeni kurtki wyciągnął wielką czekoladę z bakaliami i wręczył ją małej. Zalśniły jej oczy na widok tej słodkości.

 - Dziękuję. Moja ulubiona – powiedziała wpuszczając go do środka. Z pokoju wyszła Ula. W błękitnej, kwiecistej sukience wyglądała pięknie. Sukienka była dość luźna i nie podkreślała jej chudości. Rozpuszczone, długie do połowy pleców gęste włosy spływały miękką falą, a blade zazwyczaj policzki pokrywało nieco różu. Usta podkreślone delikatną szminką dopełniały całości. Patrzył na nią z zachwytem. Dzisiaj już nie wydawała mu się przeciętna, ale naprawdę piękna. I jeszcze te oczy tak intensywnie błękitne… - Chyba założyła soczewki – pomyślał. Uśmiechnął się do niej. – Jesteś gotowa Ula? Jeśli tak, to możemy ruszać.

 - Tak…, możemy.

Szarmancko otworzył jej drzwi samochodu i sam zasiadł za kierownicą.

 - A co z twoim samochodem Ula? Strasznie długo go naprawiają.

 - Podobno czekali na jakąś cześć, którą musieli sprowadzić, ale w tym tygodniu będę już mobilna. Przynajmniej tak mi powiedziano.

Większą część drogi przebyli w milczeniu. Ula znowu uciekła w swój własny świat. Łazienki tętniły życiem. Pogoda sprzyjała spacerom i już od samego rana park był oblegany przez Warszawiaków. Szli wolno jedną z licznych tu alejek. Ula nie czuła się zbyt pewnie zwłaszcza, że co chwilę mijali jakąś młodą mamę pchającą wózek z niemowlęciem lub trzymającą za ręce swoje pociechy.

 - O co chodzi Ula? Wyglądasz jakbyś chciała stąd uciec. Coś cię niepokoi? – zapytał.

 - Nie, nie…, wszystko w porządku. To tylko wspomnienia.

 - Spójrz. Zabrałem torbę orzechów i suche bułki. Nakarmimy wiewiórki, a potem kaczki. Mam też aparat fotograficzny. Zrobię nam parę zdjęć.

 - Zdjęć…? To chyba nie najlepszy pomysł. Nie jestem zbyt fotogeniczna.

 - Przeciwnie! – zaprotestował. – Jesteś bardzo wdzięcznym obiektem do fotografowania – przyłożył aparat do oka. – No spójrz na mnie i uśmiechnij się chociaż raz. Jestem pewien, że masz śliczny uśmiech. – Odwróciła do niego twarz, ale nie potrafiła wykrzesać z siebie radości. W jej oczach nadal królował smutek i przygnębienie. – Mówił ci już ktoś, że masz piękne oczy? Ja nigdy nie spotkałem podobnych. Są niesamowicie błękitne, wręcz chabrowe. Intensywność koloru zmienia się w zależności od światła. Teraz są niemal granatowe. Nigdy nie widziałem czegoś podobnego.

Jej policzki oblały się czerwienią, co ostatnio nie zdarzało się w ogóle, bo były raczej blade jak płótno. Nie była przyzwyczajona do komplementów. Prymitywny Bartek nie prawił jej ich wcale, a doktorek tylko wtedy, kiedy czegoś potrzebował.

Dotarli do miejsca, w którym najczęściej można było spotkać wiewiórki. Nasypał jej w garść nieco orzechów.

 - Po prostu przykucnij. Zobaczysz, że same przyjdą.

Tak właśnie zrobiła. Po chwili rzeczywiście pojawił się zwinny rudzielec, a za nim następny. Pojaśniały jej oczy i po raz pierwszy uśmiechnęła się szeroko. Marek nie pozostał bierny. Nawet nie zauważyła, że pstryka zdjęcie za zdjęciem. Ona całkowicie odcięła się od otoczenia. Była tylko ona i wiewiórki. Dokładnie tak samo zachowywała się przy karmieniu kaczek. Pomyślał, że to był dobry pomysł przywieźć ją tutaj. Przynajmniej na chwilę oderwała się od przykrych wspomnień.

 - Zmęczona? – zapytał z troską widząc jak nerwowo przeciera czoło.

 - Nie, ale pić mi się chce. O tym nie pomyśleliśmy.

 - Ja pomyślałem. Tu niedaleko jest mała knajpka. Serwują tam naprawdę pyszne soki ze świeżo wyciśniętych owoców. Lubisz?

 - Nie wiem. Rzadko takie pijam, a raczej nie pijam w ogóle.

 - Dzisiaj spróbujesz. Ja mógłbym je pić litrami, a poza tym są bardzo zdrowe. Chodźmy.

Już na miejscu zamówił mieszankę soku z pomarańczy, mango i banana. Sok był bardzo gęsty i uznał, że taka bomba witaminowa jest dla Uli jak najbardziej wskazana. Podał jej ogromną szklanicę schłodzonego soku wraz ze słomką. Pociągnęła łyk.

 - Mmm, to naprawdę jest pyszne. Naprawdę dobre.

 - Cieszę się, że ci smakuje. Dobry też jest z marchwi z jabłkiem i mango. Z arbuza też jest niezły, ale bardziej wodnisty. Jak będziesz miała jeszcze ochotę to zamówimy, chociaż ja mam w planach obiad i liczę na to, że mi nie odmówisz, bo już zamówiłem stolik.

 - No skoro zamówiłeś to nawet nie wypada odmówić, choć ja już czuję się pełna po tym soku. Może za jakieś dwie godziny, dobrze?

 - Co tylko zechcesz. A po obiedzie pójdziemy do kina. Wykupiłem bilety na jakąś komedię. Przynajmniej rozerwiemy się trochę.

Nie protestowała. Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów znalazł się ktoś, kto w tak ujmujący sposób troszczył się o nią i dbał o jej komfort psychiczny. Doszła do wniosku, że Marek jest bardzo miłym i bardzo taktownym człowiekiem.

 - Opowiedz mi coś o sobie – poprosiła.

 - Pewnie tego nie pamiętasz, ale ja już raz opowiadałem ci o sobie. Gadałem przez kilka godzin tylko po to, żebyś wybudziła się ze śpiączki.

 - Zupełnie tego nie pamiętam. To znaczy wydaje mi się, że dochodziły do mnie jakieś fragmenty słów, ale nie byłam w stanie ich rozróżnić.

 - Może to i lepiej – zachichotał. – Opowiadałem wtedy tyle o sobie, że teraz zaczynam się rumienić, ale bardzo chciałem, żebyś otworzyła oczy, żebyś się ocknęła. O firmie nie będę opowiadał, bo byłaś i mniej więcej wiesz, jak ona wygląda. Ja jestem jedynakiem, facetem po trzydziestce, a dokładniej mam trzydzieści dwa lata. Nie jestem i nigdy nie byłem żonaty. Kiedyś byłem w stałym, sześcioletnim związku ze współwłaścicielką firmy, ale ten związek był toksyczny i musiałem to przerwać. Od tej pory jestem singlem i wciąż szukam tej jednej jedynej.

 - Ja już nie szukam – powiedziała cicho. – Najwyraźniej życie w związku nie jest mi pisane. Maćkowi chyba też nie. Ma takie samo zezowate szczęście jak ja. Wiesz, że szaleńczo kochał się w twojej sekretarce?

 - W Violetcie? – aż przystanął zdziwiony. - Nie miałem pojęcia…

 - A ja nie miałam pojęcia, że jesteś szefem F&D, bo wcześniej usłyszałam jej nazwę niż cię poznałam.

 - Intrygujące. I jak z tą ich miłością? Nadal są ze sobą? Chyba nie, bo ona ostatnio coś za bardzo lgnie do Olszańskiego, mojego dyrektora HR i serdecznego przyjaciela.

 - To niech lepiej będzie ostrożny, bo ta dziewczyna szuka bogatego męża i zależy jej wyłącznie na pieniądzach. Jak dowiedziała się, że Maciek jest zwykłym pracownikiem banku porzuciła go bez żalu, a chłopak rozpaczał tygodniami. Szkoda gadać.

 - Hmm… Nie znałem jej z tej strony. Chyba będę musiał Sebie otworzyć oczy póki nie jest jeszcze za późno – zerknął dyskretnie na zegarek. – Może zaliczymy ten obiad Ula, a potem pojedziemy do kina? Nie jesteś zmęczona, lub znudzona moim towarzystwem? – Znowu zarumieniła się jak pensjonarka.

 - Dam ci znać, jeśli zbierze mi się na ziewanie.

Roześmiał się głośno a ona jak zahipnotyzowana patrzyła na te dwa cudne dołeczki w jego policzkach.