„ZAPOMNIEĆ” - rozdział 3

ROZDZIAŁ 3

Siedziała załamana a na jej dłonie kapały łzy. Z rozpaczą w oczach spojrzała na ordynatora.
- Oczywiście podpiszę taką zgodę. Nie traćcie czasu, proszę… Uratujcie go. Tylko jego mam…
Ordynator podsunął jej stosowne dokumenty i pokazał, w których miejscach ma podpisać. Kiedy to zrobiła oddał je jednemu z neurochirurgów mówiąc:
 - Zacznijcie działać. Ja za chwilę do was dołączę.
Wszyscy lekarze wyszli z gabinetu, a Wilk usiadł obok Uli.
 - Chciałem państwu wyjaśnić jakie obrażenia ma syn i jakie mogą wyniknąć z nich konsekwencje. Nie będę ukrywał, że stan jest bardzo poważny a operacja będzie trwała wiele godzin. Musicie być na to przygotowani. Ten wypadek spowodował u chłopca stłuczenie mózgu. Przez jakiś czas był nieprzytomny, ale kiedy odzyskał świadomość okazało się, że jest mocno splątany i zdezorientowany. Ewidentnie nastąpiły zaburzenia funkcji intelektualnych. Nie kontrolował też odruchów. Te wszystkie czynniki doprowadziły do obrzęku mózgu i to dlatego czas jest tu tak bardzo ważny, bo koniecznie musimy ten mózg odbarczyć. On na przemian traci i odzyskuje przytomność, ale na krótko. To nie wróży dobrze, bo już spowodowało opadnięcie powieki i rozszerzenie źrenicy prawego oka, zaburzenia mowy i lekki niedowład kończyn. To niestety nie wszystko. Rezonans wykazał co najmniej dwa krwiaki nad i podtwardówkowy, które wywołały wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego. Mam nadzieję, że zdążymy je zoperować zanim dojdzie do wklinowania, czyli niekorzystnego przesunięcia się mózgu, a co za tym idzie uciskania jego ważnych obszarów. Skala obrażeń głowy syna świadczy o tym, że energia urazu była bardzo duża w momencie wypadku. Chłopiec ma tylko osiem lat i nie wiadomo jak zniesie tak ciężki zabieg. Ja mogę państwa zapewnić, że zrobimy wszystko co możliwe, żeby uratować mu życie. Operacja potrwa jakieś sześć do siedmiu godzin. Proszę odpocząć przez ten czas i wrócić do domu. Po zabiegu będę mógł powiedzieć znacznie więcej.

Wyszli z gabinetu ordynatora. Ula jakby zapadła się w sobie. Była tak roztrzęsiona, że ledwo mogła ustać na nogach. Marek objął ją wpół i podprowadził do stojących w rzędzie krzeseł. Usiadła a on podszedł do stojącego obok automatu z kawą i po chwili podał jej gorący płyn. 
 - Proszę Ula, może pozwoli ci się nieco uspokoić. Wypijemy i zawiozę cię do domu. 
 - Nigdzie się stąd nie ruszam. Nigdzie. Moje dziecko walczy o życie. Myślisz, że mogłabym jechać do domu i spokojnie czekać tam na wynik operacji? Zostaję, ale ty nie musisz tu ze mną siedzieć. Dziękuję ci, że towarzyszyłeś mi przez cały ten czas. To już chyba nie jest konieczne. Poradzę sobie, a ty wracaj do domu i odpocznij. 
Trochę zabolały go jej słowa, a z drugiej strony dobrze ją rozumiał. Wcale nie chciał wracać do domu. Coraz częściej nie chciał i to wcale nie dlatego, że Paulina robiła mu jakieś sceny zazdrości. Nie robiła. Już dawno zrozumiała, że warunkiem udanego małżeństwa jest zgoda i życie bez awantur. Ich małżeństwo i tak było dalekie od ideału, a ona wciąż miała wrażenie, że Marek do tej pory nie pogodził się z naciskami jakie wywierali na niego rodzice wtedy, gdy ona i on wrócili z Mediolanu. Matka usilnie pracowała nad nim i doprowadziła do tego, że wreszcie zgodził się poślubić Paulinę. Nie znosił przymusu i nie znosił jak ktoś wtrącał się w jego życie, a tak właśnie postąpiła jego matka. Uległ, ale nigdy się z tym nie pogodził. Nie kochał Pauliny. Ula przez te wszystkie lata zajmowała miejsce w jego sercu. Teraz przewrotny los ponownie zetknął ich ze sobą w dodatku w tak dramatycznych okolicznościach. Pragnął przy niej być, pragnął ją wspierać. Ta niemoc i kompletna bezradność zmaterializowały się na jej twarzy. Była trzydziestopięcioletnią kobietą, a wyglądała jak zagubione, nieszczęśliwe dziecko.  
 - Nie zostawię cię tu samej. Razem poczekamy aż operacja się skończy. Ja tylko wykonam jeden telefon – wstał, wyjął z kieszeni komórkę i wybrał numer Pauliny. Odezwała się po kilku sygnałach. 
 - Gdzie ty jesteś Marek? Myślałam, że razem wrócimy do domu, ale Sebastian powiedział mi, że wyszedłeś z pracy w porze lunchu. O której wrócisz? 
- Tak naprawdę to nie wiem. Zdarzył się wypadek na moście Poniatowskiego. Nic mi nie jest, ale jestem w szpitalu. Ucierpiało dziecko mojej znajomej. Nie będę opowiadał o tym przez telefon. Nie czekaj na mnie, bo to może długo potrwać. Niewykluczone, że do rana.  
Paulinie zapaliła się w głowie czerwona lampka. – O jaką znajomą chodzi i czy to aby na pewno znajoma? – Nie skomentowała tego głośno. Już dawno nauczyła się panować nad tą zazdrością i nie wyciągać zbyt daleko idących wniosków.  
 - No dobrze, skoro musisz tam zostać, to zostań, ale zadzwoń do mnie jak będziesz wracał. 
 - Zadzwonię. Dobranoc - rozłączył się i usiadł ponownie na krzesło.

 - Nie wiedziałam, że jednak się pobraliście – usłyszał cichy głos Uli. – To znaczy…, domyślałam się, że skoro pojechałeś z nią do Mediolanu, to pewnie nie po to, żeby spędzać tam czas osobno.
 - Spędzaliśmy czas osobno. Ona miała swoje towarzystwo a ja swoje. Dopiero po powrocie matka nękała mnie wciąż, żebym do niej wrócił. Nie kochałem jej i nie pokochałem do tej pory. To małżeństwo czysto biznesowe. Ciebie już nie było, a ja nie widziałem przed sobą celu. Zupełnie biernie poddałem się biegowi wypadków. Ona trochę się zmieniła. Schowała zazdrość do kieszeni i przestała mi robić awantury. Niby żyjemy spokojnie, ale mnie coraz trudniej jest udawać, że to tak ma być i że wszystko jest w porządku. Nie jest niestety. Życie bez miłości nie jest warte funta kłaków. Czasami myślę, że to kara za to jaki byłem podły wobec ciebie. – Jej dłoń spoczęła na jego dłoni.
  - Nie rób sobie wyrzutów. Było minęło, a ja niczego nie żałuję i z sentymentem wspominam naszą znajomość. Chwilami tylko mi żal, że nie wykorzystałam do końca tego czasu, który był nam dany. Chciałam ci tyle jeszcze powiedzieć, ale ty wyjechałeś, a potem i ja leciałam za ocean…
Zamilkli. Obojgu myśli kłębiły się w głowach. Wreszcie Marek przerwał tę ciszę.
-  Kochałaś go?
Spojrzała na niego zaskoczona. Nie sądziła, że o to zapyta. Potrząsnęła głową jakby odganiała się od nocnej mary.
 - Nie… Nigdy go nie kochałam, ale on dawał mi poczucie bezpieczeństwa i nadzieję na szczęśliwą przyszłość. Zawsze podkreślał, że jest uczciwy i szczery. Okazało się, że niestety to tylko słowa, a rzeczywistość była całkiem inna. Trzy lata temu rozwiodłam się z nim. Zdradzał mnie i nie widziałam już szansy na przetrwanie naszego małżeństwa, bo nie potrafiłabym mu już zaufać. Rozstaliśmy się we względnej zgodzie i do tej pory utrzymywaliśmy poprawne stosunki ze względu na Krystiana. Piotr wrócił do Gdańska zostawiając nam mieszkanie w Warszawie. Krystian był u niego na wakacjach. Piotr odwoził go do domu. To straszne, że zginął. W dodatku nie wiadomo co będzie z Krystianem… - rozpłakała się. Objął ją ramieniem i mocno przytulił podając jej jednocześnie chusteczkę.
  - Musisz być silna Ula. Silna dla niego. On będzie cię potrzebował. Zobaczysz, że wszystko będzie dobrze. Musisz tylko w to uwierzyć. Operują go najlepsi specjaliści. Musi się udać.
- A ty? – spytała płaczliwie. – Ty masz dzieci?
- Niestety nie… Chciałem je mieć, ale nie z Pauliną. Poza tym okazało się, że ona jest bezpłodna i choć współczułem jej to mnie w jakiś sposób ta wiadomość ulżyła. Ciągle odnosiłem wrażenie, że ona nie byłaby dobrą matką, chociaż być może się myliłem. Wygląda na to, że oboje popełniliśmy ten sam błąd związując się z osobami, których nie kochaliśmy i oboje wiedliśmy życie bez miłości. To była pomyłka Ula. Okrutna pomyłka, która ciągnie się za nami przez całe życie. Ja nie przestałem cię kochać. Kocham cię tak samo jak wtedy i tak strasznie żałuję, że nie mogliśmy się wówczas porozumieć i dojść do ładu ze swoimi uczuciami. Gdybyśmy byli wtedy szczerzy wobec siebie, dzisiaj moglibyśmy żyć szczęśliwie razem, a Krystian mógłby być naszym synem – powiedział z goryczą.
Siedziała ze spuszczoną głową i słuchała jego słów. – Więc i jemu nie przeszła ta miłość? Ona nadal nie ma szans, żeby się spełnić. Jesteś żonaty Marek, a i ja jestem już na innym etapie.
 - Musisz zapomnieć Marek – wyszeptała. - Upłynęła niemal dekada. Nie jesteśmy już tacy jak kiedyś. Mnie jest równie żal jak tobie, ale musimy zrozumieć, że te czasy już nie wrócą. Nie ma do nich powrotu. Ty jesteś żonaty i mimo tego, że jak twierdzisz, nie kochasz Pauliny, to jednak nie powinieneś jej krzywdzić, bo być może ona cię kocha.
 - Paulina nikogo nie kocha oprócz samej siebie. Pod tym względem nie zmieniła się zupełnie. Ona tylko złagodniała nieco, ale reszta pozostała w niej bez zmian.

Ula przysypiała ze zmęczenia na jego ramieniu. Mijało sześć godzin od chwili, gdy wzięto Krystiana na salę operacyjną. Marek dostrzegł jakiś ruch na korytarzu i zrozumiał, że to lekarze wracają. Pochylił się do ucha Uli i szepnął, że operacja się skończyła. Przetarła oczy i twarz patrząc nieco przytomniej. Ordynator Wilk podszedł do nich zdziwiony.

- A państwo tutaj? Sądziłem, że skorzystacie z mojej rady i pojedziecie do domu.

  - Przepraszam panie doktorze, ale musiałam zostać – Ula wstała z krzesła i stanęła przed nim patrząc mu z przejęciem w oczy. – Powie mi pan co z moim synem? – Lekarz usiadł ciężko. Przysiadła z powrotem i ona.
 - To była naprawdę skomplikowana operacja. Staraliśmy się być bardzo ostrożni, żeby nie uszkodzić żadnych struktur mózgu. Usunęliśmy te dwa krwiaki i odbarczyliśmy tkankę mózgową. Jest jeszcze obrzęk, ale niewielki i będzie się cofał. Na teraz nie potrafię powiedzieć, czy operacja powiodła się na tyle, że on nie będzie odczuwał żadnych konsekwencji tego urazu i będzie taki jak przed wypadkiem. Zadecydują o tym najbliższe dwadzieścia cztery godziny. Następstwem takiego uszkodzenia głowy może być między innymi niedowład, który już zaczął się przed zabiegiem i padaczka pourazowa. Mam nadzieję, że to ostatnie będzie mu oszczędzone. Jeśli niedowład się nie pogłębi damy radę wyciągnąć go z tego. Jakby na to nie patrzeć zagrożenia życia już nie ma – poklepał Ulę pocieszająco po dłoni. – Proszę jechać do domu i odpocząć. On się nie wybudzi aż do jutra. Nie ma sensu tu przy nim tkwić. Będzie pod dobrą opieką i będzie cały czas monitorowany.

Ze łzami w oczach dziękowała temu człowiekowi. Najważniejsze, że jej mały, kochany synek będzie żył.


- Mam jeszcze jedną prośbę. Czy mogłabym go zobaczyć? Chociaż na chwilkę?

- No dobrze, ale niech to naprawdę będzie chwilka. Przedostatnie drzwi na prawo.

Podziękowali mu i ruszyli w stronę, którą im wskazał. Uchyliła ostrożnie przeszklone matowe drzwi. Marek stanął obok nich a ona podeszła do Krystiana. Miał zabandażowaną całą głowę, a spod tego turbanu wystawały jakieś sączki. Podłączono mu kroplówkę i aparat tlenowy. Ścisnęło jej się serce. Oddała by wszystko, żeby zamienić się z nim miejscami. Pogładziła jego blady policzek.

- Bardzo cię kocham synku. Walcz i nie poddawaj się.

 - Musicie państwo już iść – usłyszała cichy głos siedzącej przy monitorze pielęgniarki. – Ja mam przy nim dyżur przez całą noc i zapewniam, że nie spuszczę go z oka ani na chwilę.
 - Dziękuję. Jestem naprawdę bardzo wdzięczna. Dobranoc.

Była pierwsza w nocy, gdy opuszczali szpital. Drżała mimo, że noc była dość ciepła. Marek otworzył jej drzwi i pomógł zapiąć pas.

- Odwiozę cię Ula do domu i sam też powinienem wrócić. Może załapię kilka godzin snu. Dasz mi swój numer telefonu? Nie chciałbym tracić z tobą kontaktu.

- Wciąż mam ten sam niezmiennie od dwunastu lat.

- Żartujesz… - pokręciła głową.
- Nie…
Wbił w nią spojrzenie szaro stalowych oczu.
- Jestem kretynem.

Podjechał pod swoją posesję i pilotem otworzył bramę. Wjechał przez nią wolno i zatrzymał się na podjeździe. Postanowił nie wjeżdżać do garażu. Za kilka godzin znowu będzie potrzebował samochód. Zanim wszedł do domu jego wzrok prześliznął się po oknach. Zauważył, że w salonie pali się mała lampka dając słabą poświatę. – Cholera, miałem zadzwonić! Całkiem wyleciało mi to z głowy. – Przekręcił w zamku klucz i cicho wsunął się do korytarza. Ściągnął buty i w samych skarpetkach przeszedł do salonu. Zwinięta w kłębek na kanapie spała Paulina. Nie chciał jej budzić. Wyciągnął z pufy ciepły koc i nakrył ją. Miała jednak lekki sen. Poruszyła się i otworzyła oczy.

- Jesteś już? Która godzina?
- Za piętnaście druga. Skoro się obudziłaś, to idź do sypialni. Tu nie jest zbyt wygodnie. – Zbagatelizowała jego słowa.
- Widziałam w wiadomościach migawki z tego wypadku. To wyglądało naprawdę strasznie, a z samochodów została jedna miazga. Co z tym dzieckiem? Przeżyło?
- Tak. Jest już po operacji. Nic mu nie grozi, ale rokowania na dojście do całkowitej sprawności nie są najlepsze.
- Mówili, że obaj kierowcy nie żyją. Jeden z nich był pijany.
- Tak, to prawda.
- To ktoś bliski tej twojej znajomej?
- Ten pijany nie. Ten drugi był kiedyś jej mężem. Odwoził dziecko z wakacji. – Był naprawdę zmęczony, a pytania Pauliny irytowały go coraz bardziej. – Czy naprawdę musimy teraz o tym rozmawiać? Jestem śpiący, a za parę godzin trzeba będzie wstać.
- Powiesz mi kim jest ta twoja znajoma? Znam ją? – Spojrzał na nią przeciągle zastanawiając się, czy pyta o to z zazdrości, czy zwykłej ciekawości. Nie zamierzał nic przed nią ukrywać.
- Znasz, a raczej kiedyś znałaś. To Ula Cieplak po mężu Sosnowska – powiedział z jakąś dziką premedytacją.