"ZAPOMNIEĆ" - rozdział 8 ostatni

ROZDZIAŁ 8

ostatni

 - No spróbuj smyku. Nie bój się, bo ja jestem przy tobie i nie pozwolę, żebyś miał się przewrócić. Śmiało.

Krystian chwiejąc się na nogach stał uczepiony łóżka, a Marek stojąc przed nim i wyciągając do niego ręce zachęcał go do postawienia pierwszego, samodzielnego kroku. Wreszcie przesunął prawą nogę i potem lewą. Z trudem utrzymywał równowagę, ale mimo to stał. – No jeszcze jeden. Dasz radę. – Tym sposobem dotarł do drzwi i uśmiechnął się do Marka uszczęśliwiony. Ula miała mokre policzki. – A teraz z powrotem. Jesteś silny jak tur. Głowa musi rozkazać twoim mięśniom, żeby się ruszały. No dalej… - Kiedy chłopiec pokonał drogę powrotną aż krzyknął.

 - Widziałaś mamusiu?! Dałem radę. Będzie coraz lepiej. Już tak bardzo chciałbym wrócić do domu. Porozmawiaj z panem doktorem. Może mi pozwoli. Przecież w domu też mógłbym ćwiczyć, albo przywoziłabyś mnie tutaj na ćwiczenia.

Pomyślała, że jej syn ma rację. Trochę miała już dość tej szpitalnej atmosfery.

 - Co o tym myślisz Marek?

 - Myślę, że to bardzo dobry pomysł. W tygodniu możesz wozić go na zajęcia tutaj, a w soboty będziemy robić sobie męskie wypady na basen. Lubisz pływać Krystian?

 - Uwielbiam! Tata uczył mnie pływać w morzu i w tym roku pływałem już bez pompowanego koła. Mamusiu zapytaj doktora – złożył ręce jak do modlitwy. – Ja chcę jeździć z Markiem na ten basen. – Podniosła się z krzesła.

 - Jesteś męczykichą, wiesz? Idę i spytam.

Ordynatora zastała w pokoju pielęgniarek i poprosiła go na słówko. Wyłuszczyła z czym przychodzi. Lekarz uśmiechnął się.

 - Pewnie ma już dość leżenia w szpitalu, co? Za kilka dni sam bym to zaproponował, bo mały świetnie sobie radzi. Ćwiczenia utrzymamy, bo są konieczne. Skoro mówi pani, że będzie w stanie go tu przywozić, to nie pozostaje mi nic innego jak tylko wyrazić zgodę. Jutro może być? – Uśmiechnęła się radośnie.

 - Jak najbardziej może. Proszę mi jeszcze powiedzieć, czy on może korzystać z basenu? Lubi pływać.

 - Nie ma przeciwskazań. Woda jest też zbawienna przy tego typu niedowładach i powinna pomóc. Przygotujemy na jutro wypis.

 - Bardzo, bardzo dziękuję panie doktorze, za wszystko. - Z dobrymi wieściami wróciła do sali. Na ich pytające spojrzenia zachichotała – ale macie miny… Jutro wracasz do domu. Koniec twojej szpitalnej męki.

Z radości rzucił się jej na szyję.

Następnego dnia przyjechali po niego oboje najnowszym modelem Lexusa Marka. Miał sentyment do tych samochodów i przez ostatnie dwanaście lat nie zmienił marki. Ula pomogła się ubrać synowi i pozbierała jego rzeczy. Na wypis poczekali na korytarzu. Pielęgniarka, która im go przyniosła wskazała inwalidzki wózek mówiąc, że mogą w nim wywieźć małego.

 - Nie będzie nam potrzebny, prawda Krystian? – Marek przykucnął tyłem do chłopca – wsiadaj. Dzisiaj masz jazdę ekstra. – Mały zaśmiał się i objął szyję Marka. Był zachwycony. Rozbawieni zeszli na parking.

 - Masz superowe auto – Krystian był pod wrażeniem. – Kiedyś też sobie takie kupię.

Marek usadził go na siedzeniu i pomógł zapiąć pas. Bez zwłoki ruszyli w kierunku domu. Krystian wiedział, że Marek mieszka u nich. Ula już dużo wcześniej uprzedziła go o tym, żeby nie było niespodzianki. Ku jej zdumieniu syn bardzo się z tego ucieszył.

 - Lubię Marka, to naprawdę świetny facet - skwitował.

Wezwanie na rozprawę rozwodową przyszło na adres firmy. Na razie tylko taki mógł podać, bo przecież u Uli mieszkał bez meldunku. Nerwowo rozerwał kopertę i przebiegł wzrokiem po treści wezwania a następnie spojrzał na kalendarz. – Za dwa tygodnie… Za dwa tygodnie będę wreszcie wolnym człowiekiem. – Natychmiast zadzwonił do Uli i poinformował ją o tym. W domu zjawił się z bukietem czerwonych róż i wręczając je Uli powiedział:

 - Za dwa tygodnie spełni się jedno z moich marzeń. Wreszcie uwolnię się od tej toksycznej kobiety. Mam nadzieję na spełnienie drugiego. Ja wiem, że to przedwczesne Ula, ale bardzo chcę być częścią twojej rodziny i jeśli się zgodzisz, to po tych wszystkich zawirowaniach pobierzemy się. Niczego więcej nie pragnę. Kocham ciebie i kocham Krystiana. Wiem, że właśnie tu przy was jest moje miejsce. – Uśmiechnęła się a ten uśmiech rozjaśnił jej twarz. Te dwa błękity, w których zakochał się kiedyś bez pamięci patrzyły na niego z miłością. Pogładziła jego szorstki policzek.

 - To rzeczywiście trochę za wcześnie, ale wierzę, że wszystko uda nam się pomyślnie zakończyć. Twój rozwód i moją rozprawę. Bardzo pragnę, żeby nam się udało.

 - Uda się Ula. Teraz wiem, że wszystko pójdzie po naszej myśli.

Do sądu przyszedł z prawnikiem. Chciał się w ten sposób zabezpieczyć, gdyby Paulina zmieniła zdanie. Wchodząc do holu zauważył ją jak siedziała na ławce. Kiwnął jej głową na powitanie. Nie odpowiedziała, tylko obrzuciła go pełnym nienawiści spojrzeniem. Nie przejął się. Po chwili wezwano ich na salę. Wszystko trwało nie dłużej jak piętnaście minut. Sędzia bez problemu orzekł rozwód ze względu na rozkład pożycia i różnice nie do pogodzenia. Paulina bez protestu podpisała dokumenty.

Mijając go w drzwiach syknęła na pożegnanie.

 - Życzę ci żebyś zdechł za moją krzywdę.

Nie pozostał jej dłużny i ironicznie odpowiedział.

 - A ja przeciwnie. Życzę ci stu lat w dobrym zdrowiu. Arrivederci.

W sobotę do południa Marek z Krystianem szaleli na basenie. Ula została w domu. Miała trochę sprzątania i koniecznie musiała uzupełnić zapasy. Ilekroć pomyślała o Marku robiło jej się ciepło wokół serca. Jakże był inny od dawnego Marka. Przede wszystkim stał się bardzo opiekuńczy. Odczuwała to na każdym kroku. Z wielką pasją poświęcił się rehabilitacji Krystiana. Nigdy nie odpuszczał tych kilkugodzinnych, sobotnich pobytów na basenie. Widział, że pływanie ewidentnie wzmacnia mu mięśnie. Nogi były silniejsze. Jeszcze potrzebował podpórki w postaci jego ręki, ale dobrze sobie radził i z każdym dniem lepiej. Marek zainwestował w stacjonarny rowerek, na którym chłopak ćwiczył z wielką pasją. Sam zauważył u siebie pozytywne zmiany i pedałował bez obijania się. Teraz też ścigali się przemierzając długość basenu. Zdyszani dotarli na jego drugą stronę i trzymając się barierki uspokajali oddechy.

 - Marek, – wysapał Krystian – mogę cię o coś spytać?

 - Pewnie. Wal.

 - Czy moja mamusia ci się podoba? – Zaskoczył go tym pytaniem.

 - Czy mi się podoba? Twoja mama jest najładniejszą kobietą jaką kiedykolwiek poznałem. To anioł w ludzkiej skórze. Nie znam drugiej takiej. Jest wyjątkowa, przecież wiesz.

 - No wiem. Jest najlepszą mamą na świecie, ale chodzi mi o to, czy ty kochasz mamę.

 - Nawet nie wiesz jak bardzo. Zakochałem się w niej przed ponad dziesięciu laty i kocham do dzisiaj. Gdyby nie to, że kiedyś bardzo się pokłóciliśmy i że wtedy poznała twojego tatę, dzisiaj ty byłbyś moim synem a ja jej mężem. – Mały pokiwał głową.

 - Tata był fajny, ale kiedyś zrobił co złego i rozwiedli się. Kochałem go i zawsze jeździłem do niego na wakacje. Myślałem, że będzie mi tego brakować, tych wspólnych wypadów, ale chyba tak nie jest, bo jesteś ty i zapewniasz mi to wszystko. Żal mi mamy. Ona od kiedy się rozwiedli jest całkiem sama. Niejednokrotnie słyszałem jak płacze. Nie lubię kiedy jest smutna. Teraz jak jesteś z nami ona jest zupełnie inna, wesoła. Jeśli kochasz mamę, to może mógłbyś się z nią ożenić? Ona bardzo cię lubi i na pewno się zgodzi.

Marek uśmiechnął się szeroko a na jego policzkach ukazały się dwa wdzięczne dołeczki nadające jego twarzy zawadiacki wygląd.

 - Zdradzę ci tajemnicę – nachylił się do ucha chłopca. – Taki mam właśnie zamiar. Bardzo kocham ją i bardzo kocham ciebie. Zależy mi na waszym szczęściu. Nie chcę ci zastępować ojca, bo miałeś naprawdę wspaniałego tatę. Ja chcę, żebyśmy zostali przyjaciółmi i dobrymi kumplami. Jak tylko skończą się perypetie w sądzie poproszę mamę o rękę. – Krystian rzucił mu się na szyję.

 - Jesteś naprawdę fajnym facetem.

Ula doczekała się wreszcie swojej rozprawy. Marek również został wezwany jako świadek i składał zeznania. Potwierdził to wszystko, co powiedział po incydencie na szpitalnym korytarzu policjantom. Paulina siedziała sztywna jakby połknęła kij od miotły. Nie za bardzo uważała na przebieg rozprawy i wydawało się, że ją to w ogóle nic nie obchodziło. Najważniejsza była myśl, że tam za drzwiami przed salą zauważyła zbierający się tłumek fotoreporterów i już kombinowała jak przed nimi uciec. Kiedyś uwielbiała brylować w warszawskich magazynach. Uwielbiała pozować do zdjęć. Dzisiaj najchętniej schowałaby się w mysią dziurę. O rozwodzie nikt nie wiedział więc miała spokój, choć kilka dni po nim nękano ją telefonami w tej sprawie, bo wieści się rozniosły. Bezwiednie omiotła wzrokiem salę sądową, by zawiesić go na stojącej przy barierce dla świadków i zeznającej Uli. Dopiero teraz mogła jej się przyjrzeć dokładniej. Musiała przyznać, że po dawnej Brzyduli nie pozostał ślad. Teraz była piękną kobietą o niezwykle subtelnej urodzie. Dotarły do niej strzępy słów, które wypowiadała.

 - Ja chciałam tylko powiedzieć, że nie mam żalu do pani Febo. Nie leży też w moim interesie, żeby trafiła do więzienia. Proszę sąd o potraktowanie jej łagodnie.

Paulinę zatkało. Ona prosi dla niej o łagodny wyrok? Świat się przekręca.

Wyrok rzeczywiście ją zaskoczył. Mówiono, że przynajmniej na sześć miesięcy trafi za kratki. Owszem dostała sześć miesięcy, ale w zawieszeniu. Opuszczała salę sądową z podniesioną głową. Nawet nie raczyła zaszczycić spojrzeniem Uli, a co dopiero podziękować jej.

 - Widziałaś? – Marek pochylił się szepcząc jej do ucha. – Kobieta z klasą. Koń by się uśmiał. Chodźmy stąd. Wreszcie mamy to już za sobą. Podjedziemy do domu i zabierzemy Krystiana. Trzeba to uczcić.

Tego wieczora siedząc w Baccaro, restauracji, którą oboje darzyli wielkim sentymentem Marek wyjąwszy z kieszeni złoty pierścionek uklęknął przed Ulą oświadczając się jej.

 – Musisz się zgodzić mamusiu – dopingował Krystian. – Marek to fajny facet i bardzo nas kocha. Będzie moim drugim tatą.

Wzruszona przyjęła te oświadczyny patrząc z miłością na uszczęśliwione miny jej dwóch najważniejszych na świecie mężczyzn.

Tej nocy, kiedy Krystian już smacznie spał, oni kochali się po raz pierwszy od tego pamiętnego SPA. Nie mógł uwierzyć, że jej ciała nie zniszczył czas i ciąża. Była tak samo piękna i pociągająca jak wtedy. Nie mógł się nią nacieszyć. Pieścił ją i całował do utraty tchu. Nie była mu dłużna. Od czasu Piotra nie spała z żadnym innym mężczyzną. Ten akt był niezwykle intensywny i niósł ze sobą ogrom najrozkoszniejszych doznań. Nie był też jedyny tej nocy. Kochali się tak jakby chcieli nadrobić zaległości z całej dekady.

Zsunął się z niej i pieszczotliwie odgarnął włosy z jej twarzy. Kolejny raz przylgnął do jej ust.

 - Kocham cię jak wariat – wyszeptał. – Jakbym cofnął się w czasie. Kiedy pojechaliśmy do tego SPA i po raz pierwszy kochaliśmy się, zrozumiałem, że jesteś najważniejszą osobą w moim życiu. Sądziłem, że nie będę potrafił bez ciebie żyć i w jakimś sensie tak było, bo mimo, że zostałem mężem Pauliny nie byłem w stanie zapomnieć o tym wielkim uczuciu jakie do ciebie żywiłem i nie przestałem o tobie myśleć. Jesteś marzeniem, które było do niedawna takie nierealne, a jednak spełniło się. Dzięki temu jestem szczęśliwym człowiekiem.

 - Ja też cierpiałam. Czułam przywiązanie do Piotra, ale nic więcej. Myślałam, że z czasem go pokocham, ale tak się nie stało. Spełniałam obowiązki żony, ale nie robiłam tego z miłości. Kiedy urodził się Krystian przelałam tę miłość na niego. Wreszcie miałam dla kogo żyć. Resztę już znasz. Piotr zdradził mnie. Być może wcale nie kochał mnie tak mocno jak twierdził? Nie miałam żalu, ale też nie mogłam z nim dłużej być, bo stracił moje zaufanie. Kiedy zobaczyłam cię na progu mojego mieszkania po tych dziesięciu latach prawie ścięło mnie z nóg. Wszystko wróciło, a ja musiałam przyznać sama przed sobą, że nigdy nie przestałam cię kochać. Moje marzenie też się spełniło.

Marek nie nosił „żałoby” po Paulinie. Był szczęśliwy i jak najszybciej chciał to szczęście zalegalizować. Ula nie protestowała. Jej też zależało, żeby stali się wreszcie rodziną. W tych działaniach wspierał ich i dopingował Krystian. Nie chciał, żeby cokolwiek go ominęło. Uczestniczył w wyborze obrączek, załatwianiu sali weselnej i wybieraniu zaproszeń ślubnych. To miał być skromny ślub. Ojciec Uli już nie żył, ale była Ala, która w Rysiowie wychowywała jej nastoletnią siostrę, a z Niemiec miał przyjechać jej brat, który tam ułożył sobie życie. Mieli być ich świadkami.

Któregoś dnia podjechali wszyscy pod dom seniorów Dobrzańskich chcąc i im wręczyć zaproszenie na ślub. Helena przyjęła ich bardzo chłodno. Ula poczuła się wręcz niezręcznie. Natomiast Krzysztof bardzo się ucieszył z tej uroczystości i zapewnił, że na pewno się zjawi.

Sama ceremonia trwała krótko, bo pobierali się w Urzędzie Stanu Cywilnego. Helena oczywiście nie była obecna czym zraziła sobie syna już na dobre. Nie chciał jej znać. Za to Krzysztof dotrzymał słowa. Bardzo polubił Ulę już wcześniej i był jej zawsze wdzięczny, że uratowała firmę przed plajtą. Polubił Krystiana.

Kiedy Marek kupił dla nich dom, Krzysztof był tam częstym gościem. Za to jego żona coraz bardziej gorzkniała. Samotnie krążyła po swoim wielkim domu nie mając nawet do kogo ust otworzyć. Jej ukochana Paulinka nie mogąc znieść wstydu wyjechała do brata do Mediolanu i nawet nie raczyła zadzwonić od czasu do czasu. Coraz częściej Dobrzańska zastanawiała się, czy w ogóle było warto swatać ją z Markiem, ale było już za późno na żal i łzy.

Kilka miesięcy po ślubie okazało się, że Ula jest w ciąży. Wpadła w prawdziwą panikę. Miała ponad trzydzieści sześć lat i poważne obawy, czy to dziecko urodzi się zdrowe. Praktycznie od początku była pod stałą opieką lekarzy, a jej mężczyźni robili wszystko, by nie czuła dyskomfortu.

Kiedy urodziła małą Karolinę Marek szalał ze szczęścia. Podobnie Krystian. Dziecko było zdrowe i miało wszystko na swoim miejscu. W dodatku było podobne do Marka.

Siedzieli w salonie przy płonącym kominku. Krystian czytał książkę, a Ula kołysała Karolinkę do snu nucąc jej coś cichutko. Marek postawił tacę z kolacją na stole i z miłością kontemplował ten obrazek. – Tak wygląda szczęście – pomyślał. – Moje wielkie, potrójne szczęście.

K O N I E C