"ZAPOMNIEĆ" - rozdział 5

ROZDZIAŁ 5

Wstała wcześnie. Jeszcze przed budzikiem. Przede wszystkim koniecznie musiała jechać do pracy. Wprawdzie dzwoniła tam tuż po wypadku, ale ta nieobecność musiała być poparta wnioskiem urlopowym. Nie miała bladego pojęcia jak długo potrwa rekonwalescencja Krystiana. Nie wyobrażała sobie, że miałaby w tym czasie chodzić do pracy. Wprawdzie on sam podkreślał, że nie jest już małym dzieckiem, ale przecież miał dopiero osiem lat i wciąż był jej ukochanym, małym synkiem.

Stojąc przed lustrem zrobiła delikatny makijaż i rozpuściła włosy. Nie wyglądała na swoje trzydzieści pięć lat. Zachowała tę dziewczęcość, która przejawiała się w nieśmiałym uśmiechu i drobnej, szczupłej sylwetce. Pomyślała o Marku. Nie sądziła, że będzie darzył ją tak mocnym uczuciem jak kiedyś. Wtedy, gdy wyjeżdżała z Piotrem wiedziała, że Marek ją kocha. Zrobiła mu wielką krzywdę. Sobie również. Miał rację kiedy mówił, że gdyby byli wówczas wobec siebie szczerzy, to dzisiaj mogliby być szczęśliwym małżeństwem. Była bezdennie głupia i bardzo żałowała, że nie zrobiła nic, by go zatrzymać. Współczuła mu. Mimo wszystko nie uważała, żeby on zasłużył sobie na życie z Pauliną. Doskonale pamiętała tę włoską furię. Pamiętała, jak wiele świństw mu robiła, jak często drwiła z niego i czyniła przy ludziach uszczypliwe uwagi. Zastanawiała się jak on mógł to znosić przez tyle lat. Zdała sobie sprawę z beznadziejności całej sytuacji. Nie można już wrócić do tego, co kiedyś ich łączyło. To bez znaczenia, że i ona nie przestała nigdy go kochać. On jest zajętym człowiekiem, a ona ostatnią osobą, która chciałaby ten związek rozbijać.

Wyszła z domu i odpaliła samochód. Dojechawszy do firmy skierowała swoje kroki do gabinetu prezesa. Na szczęście był wolny i nie miał żadnych petentów. Wyłuszczyła mu całą sprawę.

 - To dla mnie bardzo trudne chwile panie prezesie i jeśli może mi pan pomóc, to proszę o trzy miesiące urlopu. Jeden miesiąc wykorzystałabym za ten rok, a dwa miesiące bezpłatne. Proszę o tyle, bo nie wiem jak długiej rehabilitacji będzie potrzebował mój syn. Może pan Szewczyk mógłby zastąpić mnie przez ten czas?

 - Bardzo pani współczuję pani Urszulo. Widziałem migawki z tego wypadku. Wstrząsające. I tylko wielka szkoda, że pani dziecko musiało tyle wycierpieć. Oczywiście w pełni akceptuję ten urlop. Będziemy czekać na pani powrót.

Podziękowała mu za wyrozumiałość i już nie zwlekając poszła do kadr, gdzie wypisała wniosek urlopowy. Później dotarła do szkoły. Wiedziała, że nauczyciele przez okres wakacyjny mają dyżury. Przekazała jednemu z nich informacje o Krystianie i zadowolona, że załatwiła wszystko ruszyła do szpitala. Tam zastała niecodzienny obrazek. Jej syn z uśmiechem od ucha do ucha rżnął z Dobrzańskim w karty popijając przez słomkę jakiś sok. Wsunęła się cicho na salę. Oprócz Krystiana leżał tu jakiś starszy mężczyzna i spał.

 - No ładne kwiatki – powiedziała cicho. – Uczysz moje dziecko hazardu? - Marek odwrócił się z szerokim uśmiechem. – Matko Boska, minęło dziesięć lat. Oboje się postarzeliśmy a na mnie wciąż działają te uwodzicielskie dołeczki – pomyślała.

 - Nie gniewaj się Ula. Pomyślałem, że trochę go rozerwę jeśli będzie się dobrze czuł. To tylko gra w makao, całkiem nieszkodliwa i na pewno się od niej nie uzależni.

 - Właśnie mamuś. Pan Marek przyniósł mi pyszny sok, a na śniadanie dostałem od niego serek.

Podeszła do łóżka i z miłością ucałowała policzki syna.

 - Już dobrze kochanie, żartowałam. Nie gniewam się przecież. Jestem szczęśliwa, że czujesz się lepiej. Boli cię głowa?

 - W ogóle. Nie martw się mamo.

 - Rozmawiałem wczoraj z ordynatorem i powiedział, że można dawać mu jakieś przecierane zupy. Sok wiem jak się robi, ale o przecieranych zupach nie mam pojęcia. Nawet nie wiem co to jest, bo ugotowałbym mu. 

Roześmiała się widząc jego strapioną minę.

 - To po prostu zupa przetarta przez sitko albo, co jest o wiele prostsze zmiksowana i jutro taką dostanie. To taka zupa-krem. Od jutra, a właściwie już od dzisiaj jestem na trzymiesięcznym urlopie więc będę ci gotować różne pyszności, a ty tylko zdrowiej kochanie, żebyś mógł jak najszybciej stąd wyjść. Przyniosłam ci kilka fajnych książek, żebyś mógł poczytać jak będzie ci się nudziło.

 - Dzięki mamuś, a jakie?

 - Gąsiorowskiego. Bardzo lubi historyczne powieści – wyjaśniła Markowi. – Od kiedy zaczął składać litery, zaczytuje się w Jasienicy, Bunschu i Gąsiorowskim właśnie. To chyba jego ulubiony pisarz.

Marek popatrzył na chłopca z podziwem.

 - Kolejny raz zaimponowałeś mi bracie. Jestem pod wrażeniem.

Wyszli ze szpitala z obietnicą, że zajrzą do małego jutro. Szczególnie dopytywał Marka, czy zechce znowu z nim jutro zagrać. Idąc na parking rozmawiali jeszcze.

 - A może pojedziemy na jakiś obiad? Trochę zgłodniałem. Może do Baccaro?

 - To ta knajpa jeszcze istnieje? – zdziwiła się.

 - Istnieje i ma się całkiem dobrze. Nadal mają tam znakomitą kuchnię.

Jedli w milczeniu. Marek przyglądał się Uli z przyjemnością. Długą drogę przeszła od firmowej Brzyduli do kobiety, która w tej chwili siedziała naprzeciw niego. - Jest piękna, subtelna i taka eteryczna – przemknęło mu przez myśl. - Na jej twarzy malowało się zmęczenie wywołane ostatnimi wydarzeniami, ale wciąż widział w jej oczach ten blask, który tak go uwodził wcześniej. Za jej uśmiech dałby się posiekać. Żadna kobieta nie miała piękniejszego. Wykwitał na jej twarzy zupełnie spontanicznie najpierw nieśmiały a po chwili szeroki i szczery. Czy można było jej nie kochać?

 - Wiesz, w sobotę jest pogrzeb Piotra. Będę musiała pójść. On tam w Gdańsku nie miał żadnej rodziny i postanowiłam, że spocznie tutaj. Przynajmniej Krystian będzie miał blisko. Pozostaje jeszcze likwidacja jego mieszkania. Powinnam zgłosić się na policję, żeby wydali mi jego rzeczy. 

Splótł ze sobą ich palce.

 - O nic się nie martw. Ja będę zaglądał do Krystiana. Będę towarzyszył ci też na pogrzebie. Długo miałem żal do Piotra, że mi cię zabrał. Teraz ten żal nie ma sensu. Najchętniej pojechałbym z tobą do Gdańska, ale to chyba nie najlepszy pomysł.

 - No chyba nie… Ja postaram się zabawić tam nie dłużej niż dwa dni. Mieszkanie jest po jego rodzicach, którzy od dawna nie żyją i nie jest własnościowe, więc odpadnie mi sprawa sprzedaży. To stara kamienica, która ma swojego właściciela. Zwrócę mu klucze. Wcześniej zamówię ekipę, żeby wyniosła meble, a ubrania oddam biednym. A tak w ogóle, to naprawdę jestem ci wdzięczna za to, co robisz dla Krystiana i dla mnie.

To była przygnębiająca uroczystość. Na pogrzeb Piotra przyjechali jego koledzy z Gdańska, a także stawili się ci, z którymi pracował tutaj w Warszawie. Nie spodziewała się tak licznej grupy żałobników. Nie szykowała żadnej stypy. Nie uważała, że jest do czegoś zobowiązana. Owszem załatwiła wszystkie sprawy związane z pochówkiem, bo miała świadomość, że w przeciwnym wypadku pochowa go miasto jak bezdomnego. Podobnie było z mieszkaniem. Zamierzała zabrać z niego wyłącznie jakieś pamiątki, które w przyszłości odziedziczyłby Krystian. Takie, które miały jakąś wartość sentymentalną.

Po pogrzebie i nie kończących się kondolencjach pojechali do szpitala. Opowiedziała synowi, że jego ojciec spoczywa już w grobie i jak tylko będzie zdrowy pojadą, żeby zapalić mu światełko.

 - W poniedziałek kochanie jadę do Gdańska na jakieś dwa dni. Muszę zlikwidować mieszkanie taty. Pan Marek będzie do ciebie przyjeżdżał więc nie będziesz się nudził.

Postanowiła jechać samochodem. Zawsze to wygodniej upchać jakieś rzeczy, a nie nieść je w rękach na dworzec. Wieczorem przed wyjazdem gościła jeszcze Marka.

 - Będę dzwonić.

 - I będziesz uważać na drodze. Nie szarżuj, bo nigdzie nie musisz się spieszyć. Tu wszystko pod kontrolą więc jedź i wracaj szczęśliwie. Będę czekał – pochylił się i z czułością pocałował jej usta. Poczuła się zażenowana.

 - Nie powinniśmy tego robić Marek. Wiesz, że już nie wróci to co było i teraz możemy być jedynie przyjaciółmi. 

 Zwiesił ze smutkiem głowę.

 - Nawet nie wiesz, o co mnie prosisz Ula. Czy mam się wyrzec tej miłości w imię dalszego życia z kobietą, do której nie czuję nic? To zbyt ciężka kara dla mnie. Zbyt ciężka. Czy naprawdę zasłużyłem sobie na to wszystko?

Nie wiedziała co ma mu odpowiedzieć.

 - Dzień dobry Helenko.

 - Paulinka! Witaj! Jak miło cię widzieć. Dawno u nas nie byliście. A Marek gdzie?

 - No właśnie w tej sprawie przychodzę. Muszę się wygadać, bo już naprawdę nie wiem, co mam robić. A gdzie Krzysztof? Dobrze się czuje?

 - Jest w gabinecie, coś tam czyta.

 - Może to i lepiej…

Usiadła na kanapie czekając aż Helena poda kawę. Po chwili weszła niosąc na tacy dwie parujące filiżanki i talerzyk z herbatnikami.

 - To co tym razem cię niepokoi?

Paulina wzięła głęboki oddech i zaczęła opowiadać.

 - Pamiętasz dawną asystentkę Marka, a potem panią prezes F&D Urszulę Cieplak? – Dobrzańska kiwnęła głową.

 - Trudno nie pamiętać. Uratowała naszą firmę. – Paulina żachnęła się.

 - A przy okazji uwiodła Marka. Wyobraź sobie, że dwa tygodnie temu był wypadek na moście Poniatowskiego. Zderzyły się dwa samochody. Kierowcy zginęli. Uratowano tylko dziecko, ośmioletniego chłopca. Okazało się, że tego dnia zupełnie ponoć przypadkowo Marek spotkał się z Brzydulą. Mało tego, to dziecko, to jej syn. Miał ponoć ciężkie obrażenia głowy i nie wiadomo było, czy z tego wyjdzie. Jeden z kierowców, którzy zginęli był jej byłym mężem. Marek przesiedział wtedy w szpitalu wiele godzin. Dopiero po powrocie powiedział mi, że ta jego znajoma, to właśnie Cieplak. W ogóle się z tym nie krył. Od tego czasu regularnie jeździ do szpitala i odwiedza małego a przy okazji widuje się z jego matką. Robi to ostentacyjnie jakby chciał mi zrobić na złość. Po dziesięciu latach małżeństwa okazuje się, że ma mnie za nic. Bagatelizuje fakt, że jestem jego żoną. Lekceważy mnie. Już naprawdę nie wiem jak mam do niego dotrzeć. Może ty byś spróbowała, bo ewidentnie to małżeństwo zaczyna się sypać.

Helena była wstrząśnięta tymi rewelacjami. Tyle trudu włożyła w przekonanie go, że ślub z Pauliną będzie naprawdę czymś dobrym i pozytywnym, a teraz ma znowu zaczynać od początku?

 - Przede wszystkim uspokój się, bo nic jeszcze nie jest przesądzone. Obiecuję, że porozmawiam z nim i zobaczę jak się sprawy mają. Może to wcale tak nie wygląda jak to przedstawiasz.

 - No oczywiście, że nie wygląda. On sam utrzymuje, że robi to z wdzięczności za to, że uratowała firmę i ja powinnam być jej wdzięczna, że prowadzę życie na wysokim poziomie. – Helena uśmiechnęła się półgębkiem.

 - No wiesz… Poniekąd ma rację. Gdyby nie jej genialny plan naprawczy my już dawno poszlibyśmy z torbami. Mamy za co być jej wdzięczni.

 - I co? Z tej wdzięczności mam jej oddać męża? Po moim trupie.

 - Nie nakręcaj się i poczekaj spokojnie na wynik mojej z nim rozmowy. Dopiero po niej będziesz się albo cieszyć, albo wściekać.

Był trochę niespokojny. Dzisiaj zadzwoniła jego matka prosząc go o przyjazd i chwilę rozmowy. – Czyżby Paulina znowu zaczęła używać swoich starych sztuczek? Nie…, nie tym razem. - Już nie pozwoli się tłamsić. Jest dorosły, nie potrzebuje matczynych rad. One już dość zamieszania poczyniły w jego życiu. Z każdym dniem dojrzewał coraz bardziej do decyzji rozstania się z Pauliną. Już drażniła go nawet sama jej obecność pod wspólnym dachem. Definitywnie musi zakończyć to małżeństwo. Definitywnie.

Wszedł do domu i przywitał się z matką. Po chwili dołączył również i ojciec. Matka nie owijała w bawełnę i od razu przeszła do konkretów.

 - Była tu wczoraj Paulinka…

 - No tak… - przerwał jej. – Wróciła do dawnych metod i znowu przyjeżdża, żeby pożalić się na mnie? Od razu cię uprzedzę, że już dawno się na to uodporniłem Jakbyś zapomniała, to całkiem niedawno skończyłem trzydzieści osiem lat i   jestem już dużym chłopcem. Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak wiele złego wyrządziłaś mi w życiu. Ojciec stał po mojej stronie, ale nie miał odwagi, żeby ci się przeciwstawić. Pchałaś mnie do tego ślubu jak taran, chociaż dobrze wiedziałaś, że rozbitego dzbana nie da się już posklejać. Do dziś nie mogę sobie wybaczyć, że byłem taki głupi, że tak dałem się wam omotać, że uległem tym wszystkim perswazjom i pozwoliłem się zaciągnąć do ołtarza jak baran na rzeź. Już nigdy więcej nie będziesz mi mówiła, co mam robić i jak postępować. Już nigdy do tego nie dopuszczę. Brałem ślub z kobietą, do której nie czułem nigdy nic. Zawsze kochałem, kocham i będę kochał Ulę, czy wam się to podoba, czy nie. Jestem już całkiem blisko decyzji o rozwodzie i wkrótce złożę pozew. Nie jestem w stanie żyć dłużej z tą kobietą.

 - Ona cię kocha Marek… - Roześmiał się głośno trzymając się ostentacyjnie za brzuch.

 - Nie bądź śmieszna mamo. I tylko dlatego mam z nią być, że ona mnie kocha? Myślałem, że do udanego związku potrzeba miłości obu stron. Paulina nikogo nie kocha, a już z całą pewnością nie mnie. Jest dwulicowa i narcystyczna. Widziałem często jak bardzo stara się hamować gniew, jak ciężko pracuje nad sobą, żeby nie wybuchnąć. Uczyłaś ją tego, prawda? Panowania nad sobą. Ostatnio już nie panuje i coraz częściej robi mi awantury, a wiesz o co? O to, że jestem w stosunku do niej przeraźliwie szczery. Nie oszukuję i mówię wprost jak jest. Do tej pory uważała mnie za swoją własność. Już czas, żeby przejrzała na oczy – podniósł się z fotela. – To wszystko co miałem wam do powiedzenia. Mam zamiar na stałe związać się z Ulą. Już dawno powinienem był to zrobić i czy wam się to podoba czy nie, ona zostanie moją żoną.