"NARODZONA NA NOWO" - rozdział 1

Kochani

To kolejne opowiadanie, które popełniłam wspólnie z Gają. To Ona również jest autorką pomysłu. Tym samym chcę jej bardzo podziękować, bo gdyby nie Ona, tych opowiadań byłoby znacznie mniej.

NARODZONA NA NOWO

ROZDZIAŁ 1

 - Maciek, proszę cię…

 - Ulka, to ja cię proszę! Daj już spokój i nie drążmy tego tematu, koniec, kropka!

 - Ale Maciek, przecież widzę co się dzieje…

 - No co! Co się dzieje!? - Maciek był wyraźnie zirytowany.

 - No właśnie nie wiem co się dzieje, ale że coś jest na rzeczy, to widać gołym okiem! - odpowiedziała nie mniej zdenerwowana.

 - Taka jesteś mądra i wszechwiedząca!? - głos Maćka wyraźnie wskazywał na to, że jest u kresu wytrzymałości.

 - Oj daj spokój, przecież widzę, że jesteś jakiś inny, że coś cię gryzie. Po prostu porozmawiaj ze mną, daj sobie pomóc, wyjaśnić, proszę. - Sama miała już dość tej jałowej dyskusji, ale próbowała dalej się czegoś dowiedzieć.

 - Ula skończmy tę rozmowę zanim padną słowa, których już nie da się cofnąć. Nie chcę żebyśmy żałowali czegokolwiek!

 - Ty masz do mnie jakieś pretensje? To o to chodzi? - spytała zdziwiona. Podniósł ręce ku górze, jakby tam z nieba oczekiwał jakiejś pomocy.

 - Boże, ty jesteś jak rzep! Jak się już czegoś uczepisz, to nie popuścisz!

 - Maciuś … - Nie pozwolił jej mówić dalej.

 - No dobrze, sama tego chciałaś, i nie mniej do mnie pretensji! – powiedział zrezygnowany. - Koniecznie chcesz wiedzieć co o tobie myślę!? Proszę bardzo! Jesteś intrygantką, kombinatorką, nieźle manipulujesz ludźmi, ale ja się więcej nie dam! – krzyczał rozeźlony

 - Ale Maciek…? - Nie dał jej dokończyć.

 - Nie zaprzeczaj. Przecież nie chcesz mi powiedzieć, że jesteś tak głupia, żeby nie wiedzieć o co mi chodzi! Wiesz co, chyba nie chcę cię już widzieć! - Stała i patrzyła na niego z niedowierzaniem. Zupełnie nie rozumiała tej nagłej irytacji przyjaciela. Na jego twarzy malowała się autentyczna złość, a nawet nienawiść. Było jej ogromnie przykro, że takie słowa padły z jego ust. Pewnie gdyby to powiedział ktoś inny nie wywarłoby to na niej takiego wrażenia. Zakręciły jej się w oczach łzy.

 - Masz rację, pójdę już. Cześć - wyszła smutna ze spuszczoną głową z jego pokoju nie usłyszawszy odpowiedzi. - Maciek zwariował!? Jego mama chyba miała rację – pomyślała z obawą.

Marysia Szymczykowa była dzisiaj u Cieplaków w domu. Żaliła się, że nie może nic zrobić, że bardzo się martwi o Maćka, przecież jest jej jedynym synem. Nie wie w co się wpakował i dlaczego tak się zmienił? Jest osowiały, nie można się z nim porozumieć, zamyka się w pokoju i nie wychodzi z niego całymi dniami, niewiele je. Prosiła Ulę o pomoc.

 - Ula, - mówiła - znacie się szmat czasu, zawsze wszystko o sobie wiedzieliście. Wspieracie się nawzajem. Jeżeli teraz naprawdę nie wiesz co tak martwi Maćka, proszę spróbuj z nim porozmawiać. Przecież tobie coś powie, prawda?

Uli zrobiło się głupio. Niezaprzeczalnym faktem było, że od wielu dni nie miała dla niego czasu i rzeczywiście nie wiedziała, co się u niego dzieje.

 - Pani Marysiu, oczywiście jeszcze dzisiaj z nim pogadam. Jestem pewna, że chodzi o jakąś błahostkę i nie ma czym się przejmować. Obiecuję, że jak się czegoś konkretnego dowiem, to dam pani znać. Proszę się nie martwić na zapas, wszystko będzie dobrze.

 - I co ja teraz powiem jego mamie lub tacie? Przecież musieli słyszeć jego wrzaski. – Opuszczając dom Szymczyków była wzburzona i nawet się z nimi nie pożegnała.

Jazda samochodem zawsze ją uspakajała, bo w samochodzie najlepiej jej się rozmyślało. Tym razem też wskoczyła do samochodu. - Muszę wszystko jeszcze raz przemyśleć. Kompletnie nie mam pojęcia o co mu chodzi.

Nieważne dokąd jechała, jednak najlepiej gdy była to trasa poza obrębem miasta. Nie chodziło tu też o jakąś szaleńczą jazdę, nie. Ula lubiła spokój. Samochód prowadziła zawsze bezpiecznie i nigdy nie przekraczała dozwolonej prędkości. Pamięta jak kiedyś Piotr śmiał się z niej. Jechali wtedy na piknik poza miasto nad Wisłę.

 – Kochanie, możesz zwolnić? Zaczynam się bać prędkości światła, którą rozwijasz, ha, ha, ha.

Ula nie przekraczała sześćdziesięciu, siedemdziesięciu kilometrów na godzinę poza terenem zabudowanym. Po tej kąśliwej uwadze, nieznacznie przyspieszyła. Teraz też postanowiła pojechać nad Wisłę, jakieś dwadzieścia kilometrów za Warszawę. Leniwie płynąca woda działała na nią niezwykle uspokajająco i kojąco. Rzadko bywała tak zdenerwowana jak dzisiaj. Zaparkowała samochód i usiadła nad brzegiem leniwie płynącej rzeki. Spędziła prawie cztery godziny na rozmyślaniach o swoim dotychczasowym życiu, o podjętych przez nią decyzjach, a przede wszystkim zastanawiała się o co może chodzić Maćkowi? Chyba pierwszy raz był dla niej taki nieprzyjemny i obcesowy. Nie rozumiała dlaczego? O co może mieć do niej pretensje? Przecież ona nigdy nie zrobiła by nic przeciwko niemu. Miała mu przecież tyle do zawdzięczenia. Nikt tak jak on nie pomógł jej w życiu. – Czy on o tym nie wie? Przecież tyle razy mu to mówiłam – pomyślała. Bezwiednie wróciła pamięcią do tych „starych” czasów, kiedy ich przyjaźń miała się całkiem dobrze. Ufali sobie bezgranicznie i znakomicie się dogadywali.

Kolejny raz została oszukana. Wciąż doszukiwała się w sobie przyczyny jej nieudanych związków z mężczyznami. – Co ze mną jest nie w porządku? Co robię źle? Dlaczego tak się dzieje, że nie mogę zagrzać miejsca w stałym związku? Czy to może przez to, że nie posiadam szóstego zmysłu w odgadywaniu pragnień mężczyzny, z którym jestem? Że nie odczytywałam prawidłowo ich intencji? Nie domyślałam się czego chcą w danym momencie? Czyżbym straciłam swoją kobiecą intuicję? A może to przez to, że zbyt szybko poczułam się bezpiecznie, albo dlatego, że niekiedy po prostu ich dobrze nie rozumiałam? Może nie odpowiadałam ich wyobrażeniom o idealnej partnerce, bo jestem za gruba, za chuda, jestem za bardzo gadatliwa lub za mało mówię i niewystarczająco okazuję zainteresowanie ich sprawami? – Nie potrafiła odpowiedzieć sobie na te pytania. Pragnęła bardzo poznać przyczynę tych niepowodzeń, bo przecież ona może się zmienić, może zmienić swoje postępowanie. Postarałaby się być czujna i nieobojętna na ich potrzeby. Starałaby się uprzedzać ich myśli, nauczyłaby się lepiej gotować, bardziej zadbałaby o siebie, nauczyłaby się innych technik okazywania oddania. – Przecież ja chcę tylko wiedzieć, żeby nie popełniać więcej błędów, czy to tak dużo? – zastanawiała się. Nie miała się kogo poradzić. Nigdy nie miała przyjaciółki od serca, koleżanki tak, ale przyjaciółki nie. Jedynie Maciek ją wspierał, chociaż w takich sprawach nie był chyba obiektywny. Jak próbowała wyciągnąć z niego opinię o przyczynach jej niepowodzeń, kwitował to śmiechem i niezmiennie mówił

 – Ula, co ty pleciesz za androny? To nie ty jesteś winna tylko te dupki, których spotykasz na swojej drodze. Po prostu przyciągasz niewłaściwych facetów. - Na próby protestu z jej strony, odpowiadał – przecież jesteś mądrą dziewczynką i na pewno wiesz, że jak już, to winne są obie strony. Nie zwalaj więc wszystkiego na siebie i nie doszukuj się w sobie jakiś wad, bo według mnie ich nie masz. Byłaś po prostu dla nich za dobra, ot co! Zobaczysz, jeszcze będą żałować, że nie potrafili cię docenić.

Jakoś jej to nie uspakajało. Pomyślała, że Maciek ma w jednym rację, a mianowicie w tym, że ona była dla nich za dobra, że była gotowa im nieba przychylić, a oni niecnie to wykorzystywali i nie potrafili właściwie docenić… - A może mężczyźni nie lubią, kiedy kobieta robi dla nich wszystko?

Przedtem był Bartek, teraz Piotr. Obaj łgali jej w żywe oczy i wykorzystywali jej naiwność, szczerość, poświęcenie i bezgraniczne oddanie. Pierwszy wykorzystywał ją finansowo. Po prostu najzwyczajniej w świecie wyłudzał od niej pieniądze, bo cierpiał na wrodzony wstręt do pracy i nie lubił brudzić sobie nią rąk. Drugi zrobił z niej bezpłatną pomoc domową od gotowania, sprzątania, prania i darmowego seksu od czasu do czasu. Za każdym razem zajmowało jej sporo czasu, żeby zrozumieć, że sytuacja, w którą się uwikłała jest beznadziejna. Kiedy wreszcie to do niej docierało, decydowała o rozstaniu. O ile o Bartku dość szybko zapomniała, o tyle o Piotrze jakoś długo nie mogła. Może dlatego, że Bartek był jedynie młodzieńczym zauroczeniem a Piotra kochała naprawdę? Była taka dumna kiedy ten fantastyczny, mądry, piękny i dobry facet zwrócił na nią uwagę. A ona była przecież taka przeciętna. No dobra, nieprzeciętny rozum to jednak miała. Piotr był kardiologiem i pracował w szpitalu. Poznali się banalnie. Towarzyszyła tacie w kontrolnych badaniach jego serca. Od słowa do słowa, od spotkania do spotkania i nawet nie zauważyła kiedy się w Piotrze beznadziejnie zakochała. Była niezmiernie uradowana, kiedy się okazało, że ona też nie jest dla niego obojętna. Dość szybko wprowadziła się do jego mieszkania w Warszawie. Była nieprzyzwoicie szczęśliwa. Miała wszystko co chciała. Dobrze im się układało, no może poza jednym malutkim szczegółem. Piotr nie potrafił być wierny, a nocne dyżury nazbyt często stwarzały do tego okazje. Kiedyś przez całkowity przypadek sama przyłapała go w sytuacji in flagranti. Miał dyżur. To był już któryś z rzędu dyżur nocny. Tęskniła za nim. Nie czuła się dobrze w tym wielkim łóżku bez niego. Chciała chociaż przez króciutką chwilkę utonąć w jego ramionach. Z termosem wypełnionym gorącą, mocną kawą i kawałkiem świeżo upieczonego sernika poszła do szpitala. Był późny wieczór a oddział jak wymarły. Nawet nie zastała czuwającej zazwyczaj w dyżurce pielęgniarki. Cicho nacisnęła klamkę w drzwiach do gabinetu Piotra. Widok jaki zastała wbił ją w podłogę. Wytrzeszczała oczy na kotłujące się na kanapie dwa nagie ciała i nie mogła się ruszyć. W końcu zauważyła ją kobieta i krzyknęła wstydliwie zasłaniając się kocem. Patrzyła w oczy zaskoczonego Piotra i nie mogła uwierzyć, że mógł ją zdradzić. Wyjąkała tylko jakieś przeprosiny i przestraszona uciekła do domu. Po powrocie z dyżuru Piotr bardzo ją przepraszał i kajał się przed nią. Mówił, że to nic, że to żart, że tak naprawdę nic się nie stało. Bił się w piersi niby z poczucia winy. Wybaczyła i zaufała mu ponownie. Obiecała też, że nie będzie więcej robić mu takich niespodzianek. Mimo to wciąż docierały do niej różne informacje na temat tego, co dzieje się na oddziale kardiochirurgii. Słyszała plotki, że Sosnowski to Casanova i przeleciał już połowę żeńskiego personelu. W takich sytuacjach była kompletnie bezradna i jedyne, co mogła zrobić, to popłakać sobie w kącie ich wspólnej sypialni. Nie robiła mu awantur, bo przecież nie miała już okazji złapać go ponownie na zdradzie, a plotki, to zawsze plotki. Nie mogła zrozumieć dwoistości jego natury. Cały czas ją zapewniał o bezgranicznej miłości i jednocześnie zdradzał ją na każdym kroku. Na jej podejrzenia z rozbrajająca szczerością odpowiadał.

 – Kochanie, nie rób scen. Przecież i tak zawsze wracam do ciebie. O co ci chodzi? To nic dla mnie nie znaczy. One są mi zupełnie obojętne. Przecież to ty jesteś moją kobietą i nikt nas nie rozdzieli, zawsze będziemy razem. Na początku wierzyła, bo chciała wierzyć. Za wszystko obwiniała te wyuzdane kobiety, które tak niecnie kusiły jej ukochanego i same pchały mu się do łóżka. Była przekonana, że gdyby nie one, nie dochodziłoby do zdrad. Jednak z czasem coraz bardziej uwierała ją ta sytuacja. Nie umiała i nie chciała się z nią pogodzić. Mimo tego, że planowali wspólną przyszłość któregoś dnia spakowała swoje rzeczy i cicho odeszła z jego życia. Nie zatrzymywał jej, nie pobiegł za nią, nie pojechał, nic. Ciężko jej było. Wciąż miała nadzieję, że jednak Piotr będzie szalał, że będzie walczył, że będzie zabiegał, że będzie dzwonił, że przyjedzie ją przeprosić, że będzie błagał żeby wróciła, że przyrzeknie, że już nigdy jej nie zdradzi, bo przecież liczy się tylko ich miłość, że tylko ona jest kimś wyjątkowym, jedynym, kogo kocha do utraty tchu i jest w stanie poświęcić dla niej wszystko. Nic takiego nie miało miejsca. Próżno czekała na jakikolwiek znak od Piotra. Po powrocie do rodzinnego domu znak jednak się pojawił. Pewnego dnia bardzo źle się poczuła. Za namową taty i Maćka, trochę ociągając się, poszła jednak do lekarza. Diagnoza była dla niej porażająca – Jest pani w ciąży, stąd to złe samopoczucie. Z biegiem czasu będzie się pani lepiej czuła …. – usłyszała od lekarza. Po tej wstrząsającej dla niej informacji skontaktowała się z Piotrem. Sądziła, że może jednak się zmienił, że być może się ucieszy, że może dla dobra dziecka mogliby jeszcze raz spróbować? Przecież wystarczy dobra wola i chęć powrotu do siebie. Jeśli dwie osoby tego pragną, to wszystko można naprawić.

Piotr był zły i rozczarowany. Okazało się, że już ułożył sobie życie na nowo, a teraz Ula chce mu je zniszczyć.

 – Tak szybko? Nie tracisz czasu… – wyrwało jej się płaczliwym głosem.

 – Co się dziwisz? Życie nie znosi próżni – odpowiedział jej nerwowo.

 – Boże! Jaka ja byłam głupia z tą naiwną wiarą w ludzi, wiarą w niego! - pomyślała ze wstydem. Osiągnęła tylko tyle, że umówili się w jego domu. Nie był dla niej miły i całą winą za tę ciążę obarczył ją.

 - Ula, miałaś się zabezpieczać prawda!? I co z tego wyszło!? Przecież musiałaś pamiętać, że ja wyraźnie mówiłem, że nie, żadnych dzieci przynajmniej na razie. Nie uzgadniałaś tego ze mną! Ja nie jestem przygotowany na taka ewentualność. Stawiasz mnie przed faktem dokonanym, a tak się nie robi! – mówił podniesionym głosem.

 - Piotr, przecież wiesz, że brałam tabletki. Nigdy nie zapomniałam ich wziąć, przecież sam mnie sprawdzałeś. Ta ciąża to tylko dowód na to, że żadne zabezpieczenie nie daje stuprocentowej pewności – odparła cichym i płaczliwym głosem broniąc się od zarzutów.

 - No dobra, stało się i coś z tym trzeba zrobić. Dam ci pieniądze, załatwię lekarza, który pomoże nam się pozbyć tego problemu i będzie po kłopocie.

Zbladła. Przerażona patrzyła na niego i nic nie rozumiała. - Chyba się przesłyszałam? Nie, no na pewno się przesłyszałam. Przecież on jako lekarz, lekarz!? Do jasnej Anielki! Nie może proponować mi czegoś takiego. Nikt nie ma prawa zabić człowieka! – myślała gorączkowo i w panice

 - No nie patrz tak na mnie! Nie bądź oburzona! Ja nie chcę żadnych dzieci! – krzyczał. Powoli i w milczeniu wstała z popielatej sofy kierując się w stronę wyjściowych drzwi. Wychodząc z jego mieszkania usłyszała – Ulka, nie unoś się tak. Jak nie chcesz pomocy, to nie, ale nie oczekuj ode mnie zaangażowania lub finansowania twojej zachcianki!

Była w szoku. Zamykając drzwi powiedziała cicho.

 - Bez obawy. Już niczego od ciebie nie oczekuję – nie obchodziło jej czy to usłyszał.

Po tej wymianie zdań, bo trudno to było nazwać rozmową, miłość do Piotra uleciała z niej jak para wodna. Nawet trochę się dziwiła, bo do tej pory zawsze myślała, że nie można tak nagle przestać kogoś kochać. A teraz, w tej sytuacji, w tym momencie zastanawiała się jak w ogóle mogła go kochać? Okazało się, że zupełnie go nie znała. - Jak mogłam być tak ślepa? Moja kolejna ułomność po głupocie, ślepota. – Było jej przykro i wstyd, że maleństwo musiało słyszeć takie straszne rzeczy o sobie. Czule gładziła brzuch i przemawiała w myślach do dzidziusia – przepraszam, tak bardzo cię przepraszam moje kochane maleństwo. Postaraj się zapomnieć o tym co słyszałeś. Mamusia przysięga ci, że bardzo czeka na ciebie i ogromnie cię kocha. Nie pozwolę zrobić ci krzywdy nigdy, obiecuję. Poradzimy sobie ze wszystkim, nie martw się.

Od tamtej pory nie utrzymywała kontaktu z Piotrem. Chyba raz nawet zadzwonił, ale nie odebrała telefonu. Nie czuła do niego już nic, nawet zwykłej złości. Stał się dla niej obcym człowiekiem. Straciła zaufanie do mężczyzn, przestała wierzyć w miłość. Wiedziała, że może liczyć tylko na siebie.