"Ból istnienia" - rozdział 5

16 czerwiec 2013

ROZDZIAŁ 5 W poniedziałek stawiła się w pracy punktualnie. Pan Władek znowu ją zaskoczył, bo na jej widok uśmiechnął się szeroko i rzekł. - Witam pani Urszulo. Już wszystko wiem. Pan prezes mi powiedział, że od dzisiaj zaczyna pani pracę u nas. Mam coś dla pani. – Wyciągnął z kieszeni plakietkę z jej nazwiskiem i zdjęciem. - Proszę. Od teraz już nikt nie będzie pani robił problemów z wejściem do firmy. Witamy na pokładzie. - Dziękuję panie Władku. Miłej pracy życzę. Drzwi od gabinetu prezesa były otwarte na oścież, a on sam wypatrywał jej przyjścia. Kiedy weszła z przyjemnością otaksował ją wzrokiem. Ubrana była może nie elegancko, ale schludnie w nowo nabytą, praktyczną, ciemno szarą garsonkę z wełenki, pod którą włożyła białą bluzkę. Oprowadził ją po piętrach i pokazał gdzie co jest. Poznał ją też z niektórymi pracownikami. W taki sposób poznała ekscentrycznego mistrza Pshemko, który był głównym projektantem F&D. W ogóle jego pracownia zrobiła na niej piorunujące wrażenie. W całym swoim życiu nie widziała nigdy tylu pięknych kreacji uszytych z pięknych i na pewno drogich materiałów. Głośno wyraziła swój zachwyt i wyartykułowała kilka komplementów pod adresem mistrza. Tymi pochlebstwami, choć nieświadomie, kupiła sobie na zawsze jego przychylność. Poznała też prawą rękę Pshemko i główną krawcową w jednym, Izę. Kiedy już opuścili pracownię projektanta Marek pokazał jej dział dyrektora finansowego Alexandra Febo. - To drugi ze współwłaścicieli firmy Ula. Nie bardzo przepadamy za sobą więc nie pójdziemy do niego. Zresztą jestem pewien, że poznasz go w krótkim czasie, bo niestety musimy z nim współpracować. Jest jeszcze główny księgowy i jego prawa ręka, Adam Turek, ale jego sobie też darujemy. Sebastiana już znasz. O idzie Ala. To jego sekretarka. Alu pozwól na chwilę – zwrócił się do Milewskiej Marek – Chciałbym, ci przedstawić Ulę Sosnowską. Od dzisiaj jest moją asystentką i moją prawą ręką, a to Ula, Ala Milewska. Jest jednym z najbardziej doświadczonych i najstarszych pracowników firmy i zna ją jak mało kto, bo pracuje od chwili jej założenia. Z pewnością ci pomoże, gdybyś czegoś nie wiedziała. – Kobiety uścisnęły sobie dłonie i wymieniły grzeczności. Potem przedstawił Uli Anię, która królowała w recepcji a wracając już do sekretariatu natknęli się na Violettę. - No jesteś wreszcie. To kolejne spóźnienie w tym miesiącu. Sama się prosisz o ukaranie. Zobaczysz, że pojadę ci po premii. - Przepraszam Marek, ale autobus się zepsuł i…. - Viola, - przerwał jej - on zepsuł się już szósty raz w tym miesiącu. - Bo ten ich tabor, to same gruchoty, dasz wiarę? - Nie dam. Jeszcze raz to zrobisz, jeszcze raz się spóźnisz, to nici ze świątecznej premii. Pójdziesz z gołą pensją. A teraz do rzeczy. Ulę już znasz. Od dzisiaj jest moją asystentką i twoją bezpośrednią przełożoną. Masz wykonywać bez szemrania jej polecenia, rozumiesz? – Głupia nie jestem. Rozumiem. - No to do roboty. A ty Ula chodź ze mną. Wprowadzę cię w bieżące sprawy i zaczniemy działać. Szybko wdrożyła się w tą pracę. Podobała jej się. To było to, o czym marzyła całe życie. Kochała matematykę i miała analityczny umysł. Robienie bilansów, zestawień kosztów i analiz ekonomicznych stało się jej pasją. Jak ona mogła zrezygnować z tych uwielbianych przez nią rzeczy i tak bez protestu poddać się woli Piotra? Nie była nigdy przebojowa. Nie umiała walczyć o swoje. Na wszystko godziła się w milczeniu i w poczuciu krzywdy. Nie miała w sobie tej koniecznej w dzisiejszych czasach asertywności i to dlatego Piotr robił z nią co tylko chciał przez narzucanie jej swojej woli. Na szczęście to już koniec. Dzięki Markowi i Kuźmińskiemu wyrwie się z tego chorego układu. Z niecierpliwością czekała teraz na wezwanie do sądu.   ***   Mecenas Kuźmiński wszedł do starej kamienicy na warszawskim Powiślu. Przestudiował listę lokatorów i stwierdziwszy, że widnieje na niej nazwisko, o które mu chodziło bez wahania zadzwonił do drzwi. Stał dłuższą chwilę i trochę się zaniepokoił, że człowieka do którego przyszedł nie ma w domu. Jednak w końcu usłyszał szczęk przekręcanego w zamku klucza. Drzwi się otworzyły i stanął w nich zaspany Sosnowski przecierając oczy. Obrzucił elegancko ubranego prawnika wzrokiem i spytał. - A pan do kogo? - Dzień dobry panie Sosnowski. Jestem adwokatem pańskiej żony. Andrzej Kuźmiński. Przyszedłem porozmawiać. Mogę wejść? Sosnowski odsunął się od drzwi. - Proszę. Czego ode mnie jeszcze chce ta dziwka? Pieniędzy? - Nie jest dziwką i pan o tym dobrze wie. Nie musi jej pan obrażać. Zasugerowałem jej wprawdzie, żeby starała się o odszkodowanie za straty moralne, ale na pana szczęście odmówiła. Może usiądźmy i wszystko panu dokładnie wyłuszczę. Ona chce rozwodu. Szybkiego rozwodu. Najlepiej by było, gdyby odbył się bez orzekania o winie, wtedy płacicie po połowie koszty sądowe, które nie są wysokie. Jeśli jednak nie wyrazi pan na to zgody, będziemy prać brudy. Lojalnie uprzedzam pana, że przez ostatnie dwa tygodnie gorliwie zbierałem dowody na pana. Mam raport policji po ostatnich pańskich wyczynach w Rysiowie i wyniki badania krwi, które zrobiono na izbie wytrzeźwień. Półtora promila alkoholu. Nieźle, musi pan przyznać. Dziwię się, że w ogóle mógł pan ustać na nogach. Ponadto zebrałem zeznania świadków tego incydentu, który miał miejsce na bankiecie fundacji Dobrzańskich. Dysponuję też zeznaniami osób obecnych na grillu u doktora Jankowskiego, głównie żon pańskich kolegów. Wszystkie dobitnie świadczą, że upokarzał pan swoją żonę przed sporym audytorium. Przyszedłem do pana zawrzeć ugodę. Proponuję, by pan bez protestu zgodził się na ten rozwód. W przypadku pańskiej odmowy sprawa będzie się ciągnęła długo, bo nie zawaham się przed powołaniem wszystkich świadków i udowodnię, że jest pan winien jak diabli rozpadu tego małżeństwa. Ponadto wniosę sprawę o wysokie odszkodowanie i obciążę pana wszystkimi kosztami procesu. Sosnowski przyglądał się prawnikowi z niedowierzaniem. - Zastanawia mnie jedna rzecz. Skąd ona wzięła pieniądze, żeby opłacić adwokata? Pewnie zanim opuściła ten dom zabrała moje oszczędności. Nawet nie sprawdzałem. - To proszę to zrobić. Jestem pewien, że nadal leżą w miejscu, w którym je pan schował, bo ja z wielką ochotą zgodziłem się reprezentować ją w sądzie za darmo. Nie wezmę od niej ani grosza, ponieważ w tej sprawie to ona jest ofiarą nie pan. Czy wiedział pan, że próbowała przez pana popełnić samobójstwo? Słysząc to Sosnowski prychnął pogardliwie. - Akurat. Nie starczyłoby jej odwagi. Jest zbyt tchórzliwa. - I tu się pan myli. Niewiele brakowało a utonęłaby w Wiśle. Na szczęście przechodził tamtędy człowiek z psem i uratował ją. Rozmawiałem z tym człowiekiem i jestem w posiadaniu również jego zeznań. Wie pan, zadziwia mnie pan. Jakim trzeba być człowiekiem, by doprowadzić kobietę do takiej ostateczności? Ratuje pan ludzkie życie. Często trzyma pan bijące serce w dłoniach podczas operacji, a tak niewiele brakowało, by z pańskiego powodu zginęła osoba panu najbliższa. Gdzie się podziała ta empatia tak charakterystyczna dla ludzi wykonujących zawód lekarza? Wstyd panie Sosnowski. Nie będę już przedłużał tej wizyty. Chcę tylko wiedzieć jaka jest pańska decyzja. Pozew i wezwanie na rozprawę dostanie pan wkrótce pocztą. Ja już dzisiaj mogę powiedzieć panu, że odbędzie się dwudziestego szóstego stycznia w Sądzie Rejonowym dla Warszawy - Śródmieście przy Marszałkowskiej o godzinie dwunastej trzydzieści. Sala rozpraw numer siedem. To jaka jest pańska decyzja? Pierzemy brudy, czy oboje wychodzicie z tego z twarzą? Dla dobra pana i pańskiej kariery doradzałbym pierwszą opcję. - Dobrze. Niech jej będzie. Dostanie ten rozwód bez orzekania o winie. - To mądra decyzja panie Sosnowski, bo w tym przypadku odbędzie się tylko jedna rozprawa i potrwa krótko. – Mecenas podniósł się z fotela. – Do zobaczenia w sądzie w takim razie. Już na ulicy wyjął z kieszeni płaszcza telefon i wybrał numer Uli. - Dzień dobry pani Urszulo. Jestem już po rozmowie z pani mężem. Tak jak przewidzieliśmy, on zgodził się na pierwszy wariant. Trochę był przerażony, kiedy opowiedziałem mu o kosztach procesu i o wysokim odszkodowaniu. Chyba bardziej od pani to on kocha pieniądze. Niezależnie od tego ja oczywiście będę z panią na sali sądowej. Będzie dobrze. - Bardzo panu dziękuję. Od razu poczułam się lepiej i jestem panu bardzo zobowiązana. - Naprawdę nie ma za co. To było łatwiejsze niż przypuszczałem. Proszę przekazać Markowi dobre nowiny i pozdrowić go ode mnie. Do zobaczenia. Odłożyła telefon i odetchnęła głośno czym wzbudziła zainteresowanie siedzącej naprzeciwko niej Violetty. - A coś ty taka szczęśliwa? Masz randkę? - Nie Viola. Nie umawiam się na randki. Muszę porozmawiać z Markiem. Wstała od biurka i obciągnąwszy bluzkę cicho zapukała do drzwi gabinetu. Uchyliła je i wsunęła przez nie głowę. - Marek. Mogę na chwilę? - Jasne. Co tam? - Właśnie dzwonił mecenas Kuźmiński. Piotr zgodził się na rozwód bez orzekania o winie. Podobno będzie tylko jedna rozprawa. Wspaniale, prawda? – Dobrzański uśmiechnął się szeroko. - No widzisz? A tak się martwiłaś. Na pewno przeraził się kosztami, dlatego tak łatwo na to przystał. Poza tym jak widać, Andrzej ma dar przekonywania. – Splotła dłonie na kolanach i popatrzyła na niego z wdzięcznością. - Gdyby nie ty, nigdy nie udałoby mi się od niego uwolnić. Dziękuję. - Nie ma o czym mówić Ula. A tak z innej beczki. Nie jesteś głodna? Mam ochotę na zapiekanki. Zabierzemy Barona niech też rozprostuje kości. Jak tam Baron – zwrócił się do psa – masz ochotę na mały spacerek? – Psisko podniosło się z legowiska i przeciągnęło leniwie. – Widzisz Ula, on już jest gotowy. Ubierz się i pójdziemy. Szli wolno parkową alejką zajadając ciepłe, długie bułki. Rozochocony Baron biegał wzdłuż stawu i przeganiał kaczki. Na szczęście Marek wpoił mu, że bez pozwolenia nie wolno mu wchodzić do wody. I tak po każdym spacerze miał z nim mnóstwo roboty, bo jego gęsta sierść zbierała z chodników i trawników każdą ilość wilgoci i błota. - Usiądźmy Ula, a pies niech się wybiega. Przyzwyczaiła się już do nich. Uwielbiała zarówno Marka jak i Barona. Ta praca, którą jej zaproponował była jak najlepszy, świąteczny prezent. Wreszcie mogła się spełnić na polu zawodowym. Bez sprzeciwu wykonywała wszystkie polecenia prezesa a czasami podsuwała jakieś dobre rozwiązania, gdy były problemy. On bardzo doceniał w niej tą wielką pracowitość i sumienność, a także fachowość i rzetelność we wszystkim, czego się podejmowała. Nie zawiodła go pod żadnym względem. Przy tym była niezwykle opanowana i spokojna. Nigdy nie podnosiła głosu, ale mówiła jasno, dobitnie i rzeczowo wyłuszczając swój punkt widzenia. Nigdy nie miał tak kompetentnej asystentki i w dodatku takiej ślicznej. Widział wielokrotnie jak olbrzymie wrażenie robiła na mężczyznach. Nawet jego przyjaciel Sebastian próbował się z nią umówić. Ona zawsze w uprzejmy sposób dziękowała za zainteresowanie, ale nigdy z żadnym się nie umówiła. Domyślał się, że po tak głębokim zranieniu i po tej półtorarocznej traumie z pewnością ma dość mężczyzn i jest ostrożna. Tylko przy nim się otwierała, bo znał jej przeszłość i teraźniejszość. Z pewnością uważała go za swojego przyjaciela. Cieszył się, że ma do niego takie zaufanie. Jednak on czuł do niej coś znacznie więcej. Nie miał wątpliwości, że ją kocha. Bo jak inaczej nazwać ten stan, kiedy bliskość powoduje szybsze bicie serca, a odległość tęsknotę? Jak nazwać to, że każda myśl o niej wywołuje niepohamowaną chęć przebywania w jej towarzystwie, sprawiania jej drobnych przyjemności, czy niesienia zwykłej ludzkiej pomocy? Z poprzednią dziewczyną był prawie sześć lat i nigdy nie poczuł do niej nic równie pięknego. Może dlatego, że była tak bardzo różna od Uli? Była jej kompletnym przeciwieństwem? Miała despotyczny charakter, lubiła, gdy wszystko układało się tak, jak sobie zaplanowała. Próbowała urządzać mu życie, jakby nie miał własnego rozumu, a do tego doszły ciągłe awantury i spięcia. Nie mógł dłużej tego znieść i przemyślawszy wszystkie „za” i „przeciw” zerwał zaręczyny. Na początku nie było łatwo, bo miała poparcie jego rodziców, którzy od lat planowali ich wspólną przyszłość. Jednak z czasem i oni doszli do wniosku, że to małżeństwo nie byłoby udane i pogodzili się z takim stanem rzeczy szczególnie, że Paulina w krótkim czasie znalazła nowego adoratora, przystojnego Włocha i wyjechała z nim do Mediolanu. Żeby nie być tak całkiem samemu wpadł na pomysł kupna psa. Długo zastanawiał się nad rasą, ale kiedy zobaczył zdjęcia małych nowofundlandów zakochał się w nich bez reszty. Nawet się nie zastanawiał i w krótkim czasie nabył szczenię. Nazwał je Baronem i od tej pory byli nierozłączni. Teraz Baron miał już prawie rok i ważył ponad sześćdziesiąt pięć kilo. Marek uwielbiał tego łagodnego olbrzyma a on odwdzięczał mu się tym samym. - Wracamy? – Ula wytarła usta serwetką i spojrzała pytająco na Marka. - Wracamy. Jest jeszcze trochę pracy. – Zagwizdał na psa i po chwili opuszczali we trójkę park. Święta zbliżały się wielkimi krokami. Zgodnie z wieloletnią tradycją firma rokrocznie urządzała wigilię dla pracowników. Przyjęcie zazwyczaj odbywało się w sali konferencyjnej. Na tę okoliczność stała już tam pięknie przystrojona choinka a na stole bateria kieliszków do szampana i sam szampan. Marek wraz z Sebastianem pakowali w kolorowe torby skromne upominki dla pracowników, a Violetta z Anią szykowały kanapki. W tym dniu zawsze byli obecni seniorzy Dobrzańscy. Wraz z nimi przyjechała też Paulina Febo, siostra Alexa i dawna narzeczona Marka. Kiedy zgromadzili się już wszyscy pracownicy prezes wygłosił krótką przemowę, w której dziękował za owocny rok i zaangażowanie. Nie omieszkał poinformować też o solidnych premiach i rozdzielił przygotowane upominki. Po nim zabrał głos senior, a w kilka minut później wszyscy dzielili się opłatkiem. Marek najpierw podszedł do rodziców i Pauliny a następnie do Uli. Przełamał się z nią i spojrzał w jej chabrowe oczy. - Życzę Ci Ula, by ten nadchodzący rok przyniósł Ci wyłącznie same pozytywne chwile. By przyniósł Ci szczęście i być może nową miłość, bo zasługujesz na to, co najlepsze. Wszystkiego dobrego. Uśmiechnęła się do niego cudnie. - A ja równie dobrze mogłabym życzyć ci tego samego, bo i ty zasługujesz na same dobre rzeczy. Jesteś uczciwym i porządnym człowiekiem Marek i wspaniałym przyjacielem. To prawdziwa rzadkość. Mam nadzieję, że i ty odnajdziesz swoje szczęście i prawdziwą miłość. - Ja już znalazłem Ula i nie będę szukał. - Naprawdę? Kto to? Znam ją? Nic nie mówiłeś. – Zmieszał się nieco usłyszawszy te spontaniczne pytania wprost. Zauważyła to i zmitygowała się. - Przepraszam, chyba nie powinnam cię pytać. To nie moja sprawa. - Nic nie szkodzi. Myślę, że dobrze ją znasz. Jednak nie zdradzę ci jej imienia. Jeszcze nie teraz, bo ona nawet nie wie, że ja jestem zaangażowany uczuciowo. - Jesteś dzisiaj bardzo tajemniczy prezesie. Nie będę więc dociekać. Jeszcze raz wszystkiego dobrego. Po opłatku przedstawił Ulę rodzicom. - Nie wiem, czy przypominacie ją sobie. Była obecna na bankiecie fundacji. Tym zorganizowanym dla kardiologów. - Tak, tak… Coś kojarzę – odezwała się Helena. – Chyba była pani z mężem, prawda? - Tak to prawda. Jednak od tego czasu jesteśmy w separacji a pod koniec stycznia ma się odbyć rozprawa rozwodowa. Z pewnością dotarły do państwa wieści o tym niemiłym dla mnie incydencie na bankiecie. On tylko przesądził sprawę. - Tak słyszeliśmy i było nam naprawdę przykro. Współczuliśmy pani. - Dziękuję. Na szczęście to już za mną i nie chcę do tego wracać. - A jak się pani u nas pracuje? – Spytał Krzysztof. - Wspaniale. To moja wymarzona praca. Uwielbiam ją. - Ula jest naprawdę niezwykle uzdolnioną ekonomistką tato. – Wtrącił się Marek. - Ma świetne pomysły i prawdziwy dryg do obniżania kosztów. Przez ten czas, od kiedy pracuje zaoszczędziła nam mnóstwo pieniędzy. Zatrudnienie jej było strzałem w dziesiątkę. Te komplementy spowodowały, że jej twarz oblała się uroczą czerwienią. - Przesadzasz Marek. Ja tylko robię to, co do mnie należy. Senior Dobrzański przyglądał się Uli z nieukrywaną przyjemnością. Dobre wrażenie zrobiła na nim ta niezwykle skromna i bardzo piękna dziewczyna. Już na osobności szepnął do Heleny. - Zauważyłaś kochanie jak Marek na nią patrzy? Jestem pewien, że coś do niej czuje. Ona jednak chyba nie jest tego świadoma. - Krzysztof, ona nadal jest mężatką. Już na bankiecie zauważyłam, że ten jej mąż, to jakiś prymitywny typ. Nie traktował jej dobrze i upokorzył. Jeśli masz rację i Marek rzeczywiście ją kocha, to i tak będzie musiał zaczekać, aż ona ureguluje prawnie swoją sytuację. Jednak muszę przyznać, że jest bardzo ładna i nie rozumiem, dlaczego jej własny mąż nie potrafił docenić w niej tylu zalet. Niektórzy mężczyźni są naprawdę dziwni. Do Marka podeszła jego dawna narzeczona. Trzymała w dłoni jakąś kopertę. - Marco, możesz poświęcić mi chwilkę? Mam dla ciebie zaproszenie na ślub. Pobieramy się z Gino na początku lipca. Rodzicom już dałam. Mam nadzieję, że będziesz? Zaproszenie jest dla dwóch osób. Masz kogoś? – Zapytała bez pardonu. - Nie Paulina. Nie mam. Najwyżej przyjadę z Baronem – roześmiał się. – Gratuluję. Mam nadzieję, że on zasługuje na Ciebie i będziesz z nim szczęśliwa. - Już jestem szczęśliwa Marco. Sama się dziwię, że my wytrzymaliśmy ze sobą tyle lat. Nasze małżeństwo byłoby totalną porażką. - Za plecami Marka dostrzegła skromnie stojącą Ulę. – Widzę, że przyjąłeś nową asystentkę. Od czasu Joaśki nie miałeś chyba żadnej. Jest bardzo ładna, choć jej gust chyba nie jest zbyt dobry. Powinna się inaczej ubierać. - Ona nie tylko posiada urodę, ale i mózg. Jest bardzo kompetentna. Najlepsza asystentka, jaką kiedykolwiek miałem. To niezwykle skromna osoba, dlatego nie ubiera się w najdroższych butikach. Chodź przedstawię cię. – Odwrócił się i zawołał Ulę. – Ula pozwól, że ci przedstawię. To Paulina Febo, współwłaścicielka naszej firmy i siostra Alexa. A to Paula jest Ula Sosnowska, moja prawa ręka. – Kobiety uścisnęły sobie dłonie. - Miło mi panią poznać. Byłam pani bardzo ciekawa – Ula uśmiechnęła się z sympatią do kobiety. – Do tej pory tylko znałam panią z opowiadań pracowników. - Mam nadzieję, że opowiadano nie tylko złe rzeczy? – Zachichotała. - Nie, nie. Proszę się nie obawiać. Ja plotek nie słucham, a to, co opowiadano dotyczyło pani niezwykłej urody, dobrego smaku i wielkiej klasy. – Paulina pokraśniała z zadowolenia. - To bardzo miło usłyszeć coś takiego. Dziękuję. – Zauważyła przeciskających się do wyjścia Dobrzańskich. – Przepraszam was bardzo, ale twoi rodzice Marek chyba już wychodzą. Zabiorę się z nimi. Wesołych świąt raz jeszcze. Do widzenia.

Kasia (gość) 2013.06.16 11:52

Szbko idzie z tym rozwodem. Dobrze że przynajmniej Piotr na takie warunki się zgodził i da Uli odejść w spokoju, chyba że zrobisz nam jakąś niespodziankę. Tego nie wiem.Nie spodziewałam się takiej uprzejmości ze strony Pauliny. Na ślub mam nadzieję Marek nie pódzie sam a zaprosi Ulę. Przy świątecznych życzeniach myślałam, że Marek wyzna miłość Uli, ale jednak nie. Przynajmniej nie wprost. Mam nadzieję, że nie każesz nam długo czekać. Pozdrawiam :)

MalgorzataSz1 2013.06.16 12:07

Kasiu Uli bardzo zależy na tym, żeby wreszcie uwolnić się od Piotra. On nie będzie się sprzeciwiał i to nie dlatego, że pała do Uli wielką miłością, ale dlatego, że chce uniknąć wszelkich wydatków z tym związanych. Adwokat dobrze to określił mówiąc, że on bardziej kocha pieniądze niż Ulę. Niespodzianki więc nie będzie. Paulina odnalazła swoje szczęście, a to wiele zmieniło w jej nastawieniu do świata. Dobrze wie, że z Markiem nie byłaby szczęśliwa. Oczywiście na ślub Marek pojedzie z Ulą. Kocha ją bardzo, ale ma świadomość, że pośpiech nie jest dobrym doradcą. Ona ciągle nie ma rozwodu i żyje w zawieszeniu. Ma uczulenie na mężczyzn i z pewnością jest ostrożna. To wszystko sprawia, że Marek odwleka w czasie wyznanie tego, co do niej czuje. Oczywiście to nastąpi, ale czy on będzie zadowolony z reakcji Uli, gdy ona dowie się o jego uczuciu? Bardzo dziękuję Ci za komentarz. Pozdrawiam. :)

Marcysia (gość) 2013.06.16 12:10

Małgosiu, tak jak myślałam, Piotr nie miał innego wyjscia, jak zgodzić się na rozwód bez orzekania o winie. Inaczej jego autorytet medyczny odszedłby w zapomnienie. Chociaż... On w ogóle miał jakiś autorytet? Marek zrozumiał, że kocha Ulkę! No ja Cię, wreszcie! A na ślub Pauliny zapewne nie weźmie Barona, tylko właśnie Sosnowską. Dzięki Ci za tą część i pozdrawiam serdecznie! :)

Aniula (gość) 2013.06.16 12:23

Małgosiu, Na szczęście Piotr zgodził się na szybki rozwód. Mam nadzieję, że nie zmieni zdania i nie będzie utrudniał. Marek już wie, że kocha Ulę. Bedzie musiał jednak poczekać, ponieważ ona po tak traumatycznych przeżyciach będzie pewnie unikała mężczyzn. Mówi jej, że kogoś kocha, ale nie mówi wprost, że to o nią chodzi. Ciekawe kiedy Ula się o tym dowie. Czekam z nicierpliwością na kolejną część. Serdecznie Cię pozdrawiam, Ania.

MalgorzataSz1 2013.06.16 12:32

Marcysiu Dziękuję Ci, że wpadłaś i przeczytałaś. Masz rację. Sosnowski został postawiony niejako pod ścianą. Prawnik dał mu dwie możliwości, albo rozwód polubowny, albo obrzucanie się błotem. Wybrał to, co było korzystne. Czyli minimalne koszty, które miałby ponieść. Zanim Marek poprosi Ulę, by towarzyszyła mu w podróży do Mediolanu, jeszcze trochę się wydarzy. Musisz tylko cierpliwie poczekać. Bardzo dziękuję Ci za wpis i serdecznie pozdrawiam. :)

MalgorzataSz1 2013.06.16 12:35

Aniu. Pewne okoliczności, a także pewna magiczna noc spowodują, że Marek, który obiecuje sobie, że wyzna Uli miłość, jak tylko ona będzie po rozwodzie, przyspieszą jego decyzję. Jak zareaguje Ula, nie będę na razie zdradzać. Niech to będzie niespodzianka. Dziękuję za komentarz. Buziaczki :)

Kasia (gość) 2013.06.16 13:32

Małgosiu ! U mnie kolejna część "Miłości nigdy dość". Zapraszam ;)

bewunia68 (gość) 2013.06.16 13:48

A mnie się podoba, że Marek tak od razu wie,że jest zakochany. Rozwód to tylko formalność przez którą trzeba przebrnąć. Adwokat wiedział jakich argumentów użyć aby przekonać Piotra.

MalgorzataSz1 2013.06.16 14:06

Bewuniu Ja również lubię takiego Marka, który nie waha się i nie zastanawia całymi dniami, czy to co powie, lub postanowi będzie słuszne, czy nie. Tu jest zdecydowany, wie na czym stoi i potrafi sprecyzować swoje uczucia do Uli. Jest trochę w gorącej wodzie kompany i z pewnością nie będzie długo czekał, by wyznać jej miłość. Na pewno krócej niż zakładał. Dziękuję Ci za wpis. Pozdrawiam. :)

kawi :) (gość) 2013.06.16 18:58

Lubię, jak wszyscy chyba takiego zdecydowanego Marka. Cieszę się, że tak szybko sprecyzował uczucia do Uli. Myślałam, że Piotr będzie robił problemy z rozwodem, ale na szczęście zgodził się na niego bez większych zastrzeżeń. Jestem ciekawa, jak Ula zareaguje na to, że Marek ją kocha. Mam nadzieję, ze stanie się to już za niedługo. Serdecznie pozdrawiam i zapraszam do mnie na nn ;)

MalgorzataSz1 2013.06.16 19:46

Kawi Nie mogę niestety Ci napisać, jaka będzie reakcja Uli na te wyznania. Kobieta po takich przejściach z reguły nie jest spontaniczna i raczej wycofana. Przede wszystkim zaś niezwykle ostrożna. Boi się powtórnego zranienia, bo prawdopodobnie po raz drugu nie potrafiłaby tego znieść. Zapewniam Cię, że na to wyznanie ze strony Marka nie będziesz czekała zbyt długo. Wielkie dzięki za komentarz a ja już przenoszę się na Twój blog. Pozdrawiam. :)

Abstrakt (gość) 2013.06.16 23:06

Witaj Małgosiu ;-) Akcja przyjemnie się nam klaruje. Ula nareszcie wolna od psychicznego zakompleksionego tyrana. Praktycznie sprawa rozwodowa to formalność. Zawsze miałam wrażenie, że uwolnienie od takiego człowieka następuje wówczas gdy fizycznie nie ma dostępu do ofiary. Później, w sądzie i tak takie kobiety są reprezentowane przez odpowiednie osoby. Marek chyba zaczyna się zakochiwać, fajny stan. Taki mistyczny, nie ma żadnego bólu, dolegliwości, wszytko i cała uwaga jest skupione na tej drugiej osobie. Dla takich chwil warto żyć :-) Ula kupuje swoją osobowością personel F&D. Fajnie to się wkomponowuje w historię. Oczywiście nie ma to podtekstu pejoratywnego, jedynie rodzaj spokoju i rzeczowości Uli daje takie poczucie. Czekam na wyznanie uczuć przez Marka, bo chyba to wkrótce nastąpi. I nadchodzi też wesele Pauliny, Ula była wobec niej wyjątkowo miła co może nie uszło jej uwadze.... Tymczasem ja odmeldowuję się, i niecierpliwie czekam na czwartek. Wszystkiego dobrego :-) i pozdrawiam

Amicus (gość) 2013.06.17 08:30

Dobrze, że Ula tak świetnie potrafiła odnaleźć się w pracy. Ewidentnie brakowało jej kontaktu z ekonomią, którą studiowała z taką pasją. Dobrze, że Marek dał jej szansę na pracę w zawodzie. Mecenas nie traci czasu. A Piotr po raz kolejny okazuje się palantem. Obrzuca ją błotem przed jej własnym adwokatem i jeszcze robi łaskę odnośnie rozowdu bez orzekania o winie. Powinien ją za to po rękach całować, bo dowody ewidentnie świadczą przeciwko niemu i musiałby do końca życia płacić jej alimenty. W sumie szkoda, że Ula nie zdecydowała się na odszkodowanie. Chyba tylko pozbawiając Piotra pieniędzy mogłaby go czegoś nauczyć. Marek wreszcie zdefiniował uczucie, którym ją obdarzył. Wie co czuje, ale czeka z wyznaniem by jej nie wystraszyć. On ją kocha, pytanie kiedy ona pokocha jego. Jest jej przyjacielem, pomógł jej, ale po cyrku z Piotrem nie sądzę, by tak szybko chciała się otworzyć na nowe uczucie. A Marek musi być mocno zadurzony, skoro nawet jego rodzice to widzą. Szkoda, że Uli słowa Marka nie dały do myślenia i nawet nie przypuszcza, że to ją może Dobrzański kochać. Czekam na ciąg dalszy! :) Pozdrawiam Cię! :)

MalgorzataSz1 2013.06.17 09:23

Abstrakt Rzeczywiście sytuacja zaczyna powoli wychodzić na prostą. Ula można powiedzieć, że odcięła się od Piotra całkowicie i nie chce mieć z nim nic wspólnego. Jednak do pełni szczęścia i prawdziwego poczucia wolności brakuje jej tego papierka rozwodowego i zmiany nazwiska, którego nie znosi. Marek już wie, że ją kocha. Wie też, że powinien postępować niezwykle delikatnie, żeby jej nie wystraszyć. Nic nie przyspiesza póki co i cierpliwie czeka aż ona stanie się wolną kobietą. Amicus Ula, to maniak cyferek a to doskonale przekłada się na pracę, którą wykonuje. Pod tym względem nie rozumie sama siebie, jak bardzo pozwoliła się zmanipulować Piotrowi i zrezygnować z czegoś tak bardzo dla niej ważnego. Mecenas, który ma już wyrobione zdanie o Sosnowskim wie jak go podejść, by ten zgodził się na szybki rozwód. Koronnym argumentem w przekonaniu go są koszty, które mógłby ponieść, gdyby nie zgodził się na polubowne załatwienie sprawy. Poza tym ma dar przekonywania i osiąga zgodę Piotra. On nie rozumie. co to wdzięczność. Jest rozchwiany emocjonalnie i to stąd obrzucanie Uli błotem i nazywanie jej dziwką. Ula nie jest osobą, która wykorzystuje sytuację, dlatego nie zgadza się na to odszkodowanie. Jest honorowa i nic od Piotra nie chce prócz rozwodu. Nie jest też na razie gotowa na nowy związek i to właśnie dlatego nie widzi tego żaru w oczach Marka i to dlatego nie domyśla się jego uczuć w stosunku do siebie. Bardzo Wam dziękuję dziewczyny za długie komentarze. Pozdrawiam obie. :)

ab1302 2013.06.17 19:08

Przeczytałam już rano, ale nie miałam czasu na komentowanie. Nareszcie sprawa rozwodowa nabiera tempa. Wiedziałam że mecenas wytoczy taką broń jak koszty i złamana kariera. Ten skąpiec woli dać rozwód, niż zapłacić. marek zaczyna zdawać sobie sprawę z uczucia które w nim kiełkuje, to dobrze, należy się dziewczynie mocne ramię przystojnego prezesa i jego miłość. W końcu uratował ją dla siebie? P.S. U mnie nowa notka, nie zdążyłam wcześniej.

MalgorzataSz1 2013.06.17 19:26

Aniu Ależ pięknie to ujęłaś " należy się dziewczynie mocne ramię przystojnego prezesa i jego miłość. W końcu uratował ją dla siebie?" Masz rację. Marek uratował ją dla siebie, choć przecież tak naprawdę to dopiero teraz możemy wyciągać takie wnioski, bo dopiero teraz tak to właśnie wygląda. Wyciągnął ją jak złotą rybkę z wody i nie wymaga od niej, żeby spełniła jego trzy życzenia, lecz by spełniła tylko to jedno najważniejsze - odwzajemniła jego miłość. Ona dopiero musi dojrzeć do takiego stanu serca. Byłam już u Ciebie na blogu i zostawiłam komentarz. Za ten bardzo Ci dziękuję i pozdrawiam.:)

Natalia (gość) 2013.06.19 19:57

Przepraszam bardzo za długą nieobecność. Już wszystko nadrabiam :) Bardzo ciekawa notka. Współczuję Markowi z całego serca, biedny chłopak :( Już nie mogę się doczekać notki, w której wyzna jej swoją przejmującą miłość. :) Pozdrawiam serdecznie, Natalia

MalgorzataSz1 2013.06.19 21:12

Natalio On wyzna jej to chyba w siódmym rozdziale i naprawdę nie trzeba mu współczuć. Trochę to potrwa, ale jednak rozkocha w sobie dziewczynę, a i ona zrozumie, że nie jest jej obojętny. Rzeczywiście długo Cię nie było, bo nawet Twój blog na chwilę zamarł, a ja zaglądam tam regularnie z nadzieją, że dodasz coś wkrótce. Dzięki, że wpadłaś i zostawiłaś ślad. Pozdrawiam. :)

ab1302 (gość) 2013.06.20 12:01

U mnie nowa notka, zapraszam