"Wariacje na temat Marka i Uli" - rozdział 4

08 marzec 2012  

ROZDZIAŁ IV

Część 1

Następnego ranka Ula obudziła się na długo przed budzikiem. Szybko popędziła do łazienki, ciągle mając w pamięci wczorajszy wieczór. Rozpierała ją energia. Stanęła przed lustrem i popatrzyła na siebie uważnie. – Mmm…gdyby nie ten aparat, to nie wyglądałabym najgorzej. Może Marek miał rację z tymi okularami? Faktycznie są niemodne, wielkie i ciężkie. Może warto byłoby jednak coś w sobie zmienić? Pomyślę o tym. Chciałabym, żeby choć raz Marek ujrzał we mnie kobietę…taką do kochania…nie kobietę – przyjaciółkę. Dobrze, dobrze Cieplak, pomarzyć dobra rzecz.
Po porannym prysznicu zabrała się za przetrząsanie szafy. Ostatnio była z Alicją na paru wyprzedażach i zaopatrzyła się w kilka ciuszków. Wprawdzie nie miała jeszcze okazji być w nich, ale uznała, że od dzisiaj będzie większą uwagę przywiązywać do swojej garderoby. Wybór padł na sukienkę w niebieskie, drobne kwiatuszki. Była skromna, ale kiedy przymierzała ją w sklepie i pokazała się w niej Ali, ta uznała, że bardzo dobrze na niej leży i podkreśla kolor jej oczu. Te argumenty przemówiły za jej zakupem. Szybko się przebrała. Sporo czasu zajęły jej te poranne czynności.
– Kurde blaszka, nie zdążę już przygotować śniadania. Trudno, muszą sobie poradzić sami. - Weszła jeszcze na chwilę do łazienki. – O matko – jęknęła – a co z włosami? Nie będę ich spinać. Dzisiaj zostawię rozpuszczone i grzywkę też zaczeszę na bok. Wczoraj z tych emocji zapomniałam ją zakręcić. –
Tak wyszykowana porwała jeszcze z wieszaka torebkę i popędziła na przystanek. Wchodząc już do firmy natknęła się na Alę.
- Cześć Ala – przywitała się.
– Ula! Cześć! Jak ty dzisiaj wyglądasz, jak milion dolarów! - Zachwycała się Milewska.
- Ala, proszę cię nie nabijaj się ze mnie. – Ula mówiąc to wyglądała na strapioną, ale Alicja objęła ją w pasie i rzekła.
– Wcale się nie nabijam tylko mówię jak jest. Naprawdę wyglądasz super, a ta sukienka jest śliczna. Poza tym masz takie ładne włosy. Nie podkręcaj więcej grzywki, bo wyglądasz jak własna babcia a w takiej fryzurze jest ci o wiele korzystniej.
Ula podbudowana tymi komplementami odważyła się zapytać.
– Ala mam do ciebie prośbę…- Milewska spojrzała na nią nie ukrywając zaciekawienia.
– Jaką?
– Znalazłabyś dzisiaj trochę czasu po pracy? Chciałam się wybrać do optyka po nowe okulary i potrzebuję kogoś, kto mi doradzi w wyborze. – Nieśmiało spojrzała na Alę, której twarz rozciągnęła się w pełnym sympatii uśmiechu.
– Oczywiście, że pójdę tam z tobą, nie ma sprawy i tak nie miałam nic lepszego do roboty. To do siedemnastej, tak?
– Tak.
Ula uspokojona takim zapewnieniem udała się do swojego miejsca pracy. Chwilę później pojawiła się Violetta. Była w świetnym nastroju, bo już od progu zawołała.
– Cześć i czołem, kluski z bawołem!
Ula odruchowo podniosła głowę i wymamrotała pod nosem – chyba z rosołem –a na głos powiedziała.
– Część Viola, co ty dzisiaj taka wesoła?
– A wesoła, wesoła jak jakiś gawroneczek albo inny szpak – zakończyła już wolniej i uważnie popatrzyła na Ulę.
- O jeżuniu, Ulka, jak ty wyglądasz?
- Co, coś nie tak?
- Nie, no wszystko tak, ale jakoś inaczej. Ładniej. Nawet nie przeszkadza to odrutowanie na zębach i okulary. Wreszcie zrzuciłaś z siebie te babcine ciuchy. Najwyższa pora.
– O! Cześć Marek! Jesteś już! Prawda, że Ulka ładnie dziś wygląda?
Dobrzański skierował wzrok na Ulę i zdębiał. – To jest Ula? Wiedziałem, że pod kupą tych niemodnych ubrań ukrywa się atrakcyjna dziewczyna .- Kiedy minął mu pierwszy szok, wykrztusił,
– Ładnie, naprawdę ładnie. Ula wejdziesz do mnie za jakieś pięć minut?
– Oczywiście, przyjdę – uśmiechnęła się łagodnie.

Część 2

- O! Dobrze, że już jesteś. Mamy trochę spraw do omówienia w związku z tą kolekcją. Z tego, co wiem, Pshemko ruszył z kopyta i praca pali mu się w rękach. Najdalej za tydzień będą pierwsze prototypy. Już teraz trzeba zaklepać jakieś miejsce na pokaz, zająć się oświetleniem i wystrojem sali. Cateringiem też. Wiem, że to sporo roboty, ale poradzimy sobie, nie?
- No pewnie. Postaram się załatwić trochę dzisiaj. Trzeba też obdzwonić agencje, żeby załatwić modeli.
- A tak, racja, o tym jakoś zapomniałem. Sama widzisz, że gdyby nie ty, poległbym tutaj niechybnie i niczego nie załatwił.
Z przyjemnością przyglądał się, jak jej twarz przyozdabia rumieniec i z zawstydzeniem opuszcza wzrok.
- Nie przesadzaj, to nic takiego. Przeceniasz mnie. Nie wszystko mogę załatwić. Nie mam aż takiej mocy sprawczej.
- Masz Ula, masz, nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy.
Uśmiechnęła się nieśmiało a on odwzajemnił ten uśmiech. Podszedł do niej i schwycił ją za ramiona.
– Przecież gdyby nie ty to F&D dawno poszłoby już na dno i tylko dzięki tobie trzymamy jeszcze głowy na powierzchni. Za to jestem ci bardzo wdzięczny.
Nachylił się i pocałował ją w policzek. Ugięły się pod nią kolana. – Boże, znowu to zrobił, znowu mnie pocałował. Czy to coś znaczy? Czy on mnie…Boże, nie to niemożliwe, przecież ma narzeczoną…
Jakby na potwierdzenie tej myśli najpierw usłyszeli stukot wysokich obcasów a następnie pojawiła się w drzwiach, otwierając je energicznie, ich właścicielka. Ignorując całkowicie fakt, że Ula stoi tuż obok powiedziała.
- Witaj Marco.
- Witaj. Co cię do mnie sprowadza? – Ula nie słuchała dalej. Czmychnęła czym prędzej do sekretariatu zamykając za sobą dokładnie drzwi.
- Dzwoniła przed chwilą twoja mama. Zaprosiła nas dzisiaj na kolację.
- To odwołaj to, bo ja nie mam czasu. Będę pracował. Do późna. Poza tym, po twoim wczorajszym występie nie mam ochoty gdziekolwiek z tobą chodzić. Rozumiesz? Mam dosyć twoich ciągłych podejrzeń w stosunku do mnie. Jeśli ci to nie odpowiada, to zawsze możesz zrezygnować.
- Jak to zrezygnować? – Jej wyniosły do tej pory ton stracił nieco na ostrości.
- No zwyczajnie, odejść? –
Zaniemówiła. Nie spodziewała się takiego obrotu sprawy. Robiło się niebezpiecznie a on wyglądał na zdeterminowanego. Postanowiła trochę przystopować. Podeszła do niego i już łagodnie powiedziała.
– Marco, nie kłóćmy się, przecież teraz najważniejszy jest nasz ślub i przygotowania do niego. Jeśli nie masz ochoty na tę kolację to oczywiście odwołam ją, nie ma problemu. Firma najważniejsza, prawda? – Przymilała się. Objęła rękami jego szyję i złożyła na ustach czuły pocałunek.
– No, nie gniewaj się już, dobrze?
– To nie ja zacząłem.
– Wiem i przepraszam. Nie będę ci już przeszkadzać. Idę do Pshemko. Na razie. Pa.
Kiedy wyszła odetchnął głęboko. – Do czego to wszystko zmierza? Jej humor zmienia się jak w kalejdoskopie. Nigdy nie wiem, czy będzie wylewać na mnie wiadra pomyj, czy będzie słodka jak miód. Zaczynam mieć poważne wątpliwości, czy rzeczywiście panna Febo jest przeznaczona mnie, czy komuś innemu.


Część 3

Prace nad kolekcją szły pełną parą. Nawet standardowe szaleństwa i fochy głównego projektanta odeszły w niepamięć. Pshemko był teraz wzorem tytanicznej pracy. Gonił swoich asystentów i dużo od nich wymagał, ale siebie też nie oszczędzał. Marek nie krył swojego zadowolenia. Za nimi był już wstępny pokaz prototypów, na który zaprosili szefa StartSportu, Lwa Korzyńskiego i jego przedstawiciela w Polsce, Darka Terleckiego. Obaj wyszli bardzo zadowoleni z pokazu, zapewniając Dobrzańskiego, że drzwi ich sklepów z akcesoriami sportowymi stoją otworem dla nowej kolekcji F&D. Marek jednak nie tylko z tego był zadowolony. Spory procent swojego dobrego samopoczucia zawdzięczał Uli. Zmieniła się i to bardzo. Nie, nie mentalnie, ale fizycznie. Z satysfakcją stwierdzał, ze z każdym dniem wygląda coraz lepiej. Nadal wprawdzie nosiła aparat, ale za to zmieniła okulary na znacznie lepsze. Także te wszystkie źle dobrane kolorystycznie ubrania poszły w kąt. Lubił myśleć, że to również dzięki niemu tak się zmienia. Taka świadomość mile łaskotała jego męskie ego. Sebastian też był pod wrażeniem i nie omieszkał podzielić się swoimi spostrzeżeniami z Markiem. Któregoś poranka wparował do gabinetu prezesa z nieodgadnioną miną.
- Cześć stary! Jak tam idzie zanęcanie Brzyduli? – Marek karcąco spojrzał na niego.
- Seba, jeżeli jeszcze raz usłyszę…
- Dobra, dobra stary, to tak z przyzwyczajenia, ale muszę przyznać, że ostatnio Ulka wygląda całkiem, całkiem… Przyniosłem ci coś, a właściwie nie tobie tylko dla Brzyd… sorry, dla Uli.
Mówiąc to podszedł do biurka i z papierowej torby, którą dopiero teraz zauważył Marek, wysypał zawartość. Dobrzański popatrzył zdumiony na całkiem sporą ilość złotych i srebrnych precjozów.
- Coś ty, jubilera obrabował? Skąd to masz?
- Z domu przyniosłem. Pomyślałem sobie, że takie obdarowywanie prezentami tylko zbliży was do siebie. Wiesz, kobiety lubią błyskotki. Dasz jej od czasu do czasu jakąś i będzie jadła ci z ręki. Przynajmniej będziesz spokojniejszy o swoje udziały.- Marek bardzo krytycznie odniósł się do tego pomysłu.
– Seba, ona jest inna, skromna i nie obwiesza się takimi rzeczami. Nawet gdybym chciał jej coś dać, to ona tego nie przyjmie. - Sebastian uśmiechnął się ironicznie i protekcjonalnym tonem powiedział.
– Stary, ona też jest kobietą nie? Zaufaj mi, każda przyjmie – poklepał po ramieniu prezesa i wyszedł z gabinetu.
Marek przez chwilę oglądał kosztowności a potem zgarnął je wszystkie do szuflady biurka. – Może rzeczywiście kiedyś się przydadzą?- pomyślał.

Część 4

Pokaz zbliżał się wielkimi krokami. Ula od jakiegoś już czasu funkcjonowała na wysokich obrotach. Musiała trzymać rękę na pulsie. Każdego dnia wracała do domu zmęczona i blada. Zjadała cokolwiek i kładła się spać. Ojciec z niepokojem patrzył, jak niknie w oczach. Rzeczywiście, bardzo schudła. Nieregularne posiłki, brak snu i życie w ciągłym biegu, zrobiły swoje. Widziała jak ojciec na nią patrzy i miała świadomość, że się o nią martwi, ale ciągle powtarzała.
– Tato jeszcze tylko trochę, jeszcze tylko do pokazu, a potem wszystko wróci do normy. - On jednak wcale nie był bardziej spokojny przez te zapewnienia.
Dwa tygodnie przed pokazem znowu zasiedzieli się w biurze. Kończyła ostatnie korekty w budżecie FD Sportivo, bo taką nazwę otrzymała kolekcja. Wydrukowała całość raportu i właśnie szła w kierunku gabinetu, żeby dać go do przejrzenia Markowi. Nagle poczuła się słabo. Zakręciło jej się w głowie. Przystanęła przy biurku i przymknęła oczy. Odczekała, aż karuzela w jej głowie przestanie się kręcić. Ponownie podjęła próbę przejścia tych paru metrów.
– Marek… - powiedziała słabo - możesz…
Podniósł głowę znad laptopa i z przerażeniem, jak na zwolnionym filmie obserwował jej sylwetkę osuwającą się bezwładnie na podłogę. Nie zastanawiając się podbiegł do niej, wziął ją na ręce i delikatnie ułożył na kanapie. Zmoczył ręcznik i podłożył jej pod kark. Otworzył na oścież okno. Ostrożnie zaczął klepać ją po twarzy.
– Ula, Ula proszę cię ocknij się… Ula…- Zdjął jej okulary i rozpiął bluzkę. Delikatnie przez bluzkę uwolnił jej piersi z zapięcia biustonosza, żeby mogła swobodniej oddychać. Zabiegi trwały dość długo. Wreszcie Ula jęknęła i powoli otworzyła powieki. Zobaczyła nad sobą zaniepokojoną twarz Dobrzańskiego i wpatrzone w nią jego magnetyzujące oczy. On patrzył jak urzeczony w jej chabrowo-błękitne tęczówki i nie mógł oderwać od niej wzroku.
– Ula… tak bardzo się wystraszyłem…
- Co się stało? Dlaczego leżę na kanapie?
- Zemdlałaś. Przyniosłem cię tu.
- Tak, teraz przypominam sobie… zrobiło mi się tak dziwnie słabo… a potem już tylko ciemność…
- Dobrze, że się ocknęłaś. Bardzo się o ciebie bałem. To moja wina Ula. Tyrasz jak wół przy tej kolekcji, a ja powinienem cię oszczędzać. Dość na dzisiaj. Jedziemy do domu. Ty poleż jeszcze trochę. Musisz dojść do siebie a ja tu ogarnę i wyłączę komputery.
- Marek! Przecież już wszystko dobrze. Sama mogę to zrobić. Już mi naprawdę lepiej – zaczęła się podnosić z kanapy.
- O nie, nie, nie, bo za chwilę znowu mi zemdlejesz. Masz leżeć i to jest polecenie służbowe. Zrozumiano – powiedział groźnie marszcząc brwi.
- Tak generale, zrozumiano – odpowiedziała cicho kładąc się z powrotem.
Szybko poukładał dokumenty na jej i swoim biurku. Z wieszaka zabrał jej sweterek i torebkę. Nie zapomniał też o swojej teczce. Podszedł do kanapy.
– Ubierz ten sweter Ula, teraz jest na pewno chłodno i załóż torebkę na ramię.
Gdy posłusznie wypełniła jego polecenia on ostrożnie, jakby była z kruchego szkła wziął ją na ręce. Dopiero zdał sobie sprawę, jak bardzo zmizerniała w ostatnim czasie. Była taka drobna i lekka, jak piórko. Twarz też miała wychudzoną i przez to miał wrażenie, że najbardziej dominują w niej te ogromne, absurdalnie błękitne, piękne oczy, patrzące teraz na niego z zakłopotaniem.
- Marek, co ty wyprawiasz, przecież mogę iść o własnych siłach.
- Nic z tego moja droga. Nie będę ryzykował kolejnego upadku, który może się skończyć znacznie gorzej niż ten pierwszy. Nie upieraj się i nie protestuj, bo nie ustąpię. Złap mnie mocno za szyję i idziemy.
Gdy dotarli windą na parter i minęli zdumionego tym niecodziennym widokiem Władka, Marek odwrócił się i poprosił.
- Panie Władku, może pan wyciągnąć z kieszeni mojej marynarki klucze od samochodu i otworzyć go?
- Oooczywiście. Coś się stało pani Uli?
- Zemdlała i nie chcę powtórki z rozrywki, dlatego ją niosę.
Wyszli na zewnątrz. Władek pootwierał drzwi z obu stron samochodu. Marek najdelikatniej jak potrafił usadowił Ulę na przednim siedzeniu i maksymalnie odchylił oparcie fotela żeby mogła się na nim położyć. Sam zasiadł za kierownicą i już po chwili pędzili w stronę Rysiowa. Ula powoli zasypiała zapadając się w miękkość fotela. Początkowo zaniepokojony Marek pomyślał, że to kolejne omdlenie, ale słysząc jej równomierny oddech uspokoił się zrozumiawszy, że to tylko zwykły sen. Skupił się więc na drodze, którą miał do pokonania. Nawet nie drgnęła, kiedy parkował pod jej domem. Wziął ją ponownie na ręce i poszedł
w kierunku domu. Zapukał cicho. Otworzył mu Jasiek.
– Cześć Jasiek – wyszeptał. Nic nie mów tylko otwórz drzwi do jej pokoju.
Młody kiwnął głową, że zrozumiał i poszedł przodem. Z kuchni wyjrzał zaniepokojony Józef Cieplak.
– A co się tutaj dzieje? Jasiek syknął.
– Cicho tata, bo ją obudzisz, pan Marek ci wszystko wyjaśni.
Marek zaniósł Ulę do pokoju i ostrożnie ułożył ją na łóżku. Nakrył ją kołdrą i przez chwilę przyglądał się jak śpi. Wydała mu się taka niewinna, bezbronna i krucha. Z czułością pochylił się nad nią i pocałował w czoło, po czym wyszedł z pokoju cicho zamykając za sobą drzwi. Przeszedł do kuchni i tam spokojnie przy herbacie wyjaśnił ojcu Uli, co się stało. Józef cierpliwie chłonął te informacje.
- Ja wiedziałem panie Marku, że to nie skończy się dobrze. – powiedział zmartwiony. - Ona ostatnio była taka blada i ciągle niewyspana, bo ślęczała po nocach nad tymi papierami. Nawet jeść nie chciała, przez to tak wyszczuplała – skarżył się.
- Panie Józefie, to moja wina – odezwał się z goryczą Marek. Było tyle pracy, że nawet nie zauważyłem jak bardzo jest nią obciążona, ale spróbuję to naprawić. Mam znajomego lekarza. Jutro go tu przyślę. Zbada Ulę i na pewno zaordynuje jakieś leki na wzmocnienie, czy witaminy. Proszę jej powiedzieć, że przez parę dni ma zostać w domu i nawet niech się nie pokazuje w firmie. Ja postaram się przyjechać jutro po pracy, dobrze? Bardzo mi zależy, żeby szybko stanęła na nogi, to przecież moja prawa ręka – uśmiechnął się.
- Dobrze panie Marku. Jutro nie wypuszczę jej z łóżka i będę ją karmił cały dzień. Mam nadzieję, że wizyta lekarza sprawi, że ona trochę przystopuje. Dziękuję, że pan się nią zaopiekował. Ja wiedziałem, że z pana to dobry człowiek jest.
- Nie ma za co, naprawdę panie Józefie. Jesteśmy z Ulą przyjaciółmi a jak to mówią przyjaciół poznaje się w biedzie. No, będę już uciekał. To do zobaczenia jutro.
- Dobranoc panie Marku, dobranoc.


Część 5

Zgodnie z obietnicą daną ojcu Uli, Marek przysłał następnego dnia rano lekarza, który zbadał ją i zalecił wypoczynek, dużo snu i całą masę witamin. Dobrzański przyjeżdżał codziennie. Józefa dziwiła trochę ta zażyłość, ale w końcu dał sobie z tym spokój. – Przecież Marek powiedział, że są dobrymi przyjaciółmi, to czym się będę martwił.
Oni zaś zamykali się w swoim małym świecie dostępnym tylko dla nich. Mógł rozmawiać z nią godzinami i nigdy nie było mu dość. Potrafiła być taka spontaniczna i opowiadać tak barwnie, że nieraz miał ochotę nigdy nie wracać do tego swojego obłudnego świata i zostać w jej świecie na zawsze. Przywoził jej różne rzeczy, a to nowy pamiętnik, bo stary jej się właśnie skończył, a to ciekawą książkę, w której wpisał dedykację lub świeże pączki od Bliklego, którymi zajadali się oboje. Nie nudzili się w swoim towarzystwie i dobrze się w nim czuli. Marek coraz częściej łapał się na tym, że potrzebuje bardzo jej bliskości. Wielką przyjemność sprawiały mu te drobne gesty, wykonywane w stosunku do niej. Trzymanie jej dłoni, odgarnięcie z czoła kosmyków włosów, obejmowanie jej, czy całusy w policzek na przywitanie lub pożegnanie. Wszystko to powodowało, że zawładnęło nim jakieś nieznane dotąd uczucie tkliwości, opiekuńczości i ochrony tej dobrej na wskroś istoty. Nigdy wcześniej tak się nie czuł i nigdy wcześniej nie doznawał takich emocji. Mała Beatka zawojowała go zupełnie. Był nią zachwycony i czasem nawet przechodziło mu przez myśl, że kiedyś w przyszłości chciałby mieć córkę taką jak ona. Józef też odnosił się do niego bardzo przyjaźnie. Parę wieczorów spędzili przy kuchennym stole dyskutując o czymś zawzięcie. Z Jaśkiem znalazł wspólną pasję i miłość do piłki nożnej. Za każdym razem wyjeżdżał z tego domu zauroczony jego atmosferą, życzliwością domowników i zwykłym rodzinnym ciepłem. Nie przypominał sobie, aby w jego domu kiedykolwiek panowała taka atmosfera i wspólna troska o siebie nawzajem.
Ula zdrowiała i nabierała sił. Marek z satysfakcją stwierdzał, że coraz częściej bladość jej cery ustępuje miejsca zaróżowionym policzkom. Czuła się już dobrze i stwierdziła, że wraca do pracy. Z takim postanowieniem przekroczyła próg firmy któregoś poniedziałkowego poranka. Przywitała się z panem Władkiem i wjechała windą na swoje piętro. Idąc w kierunku sekretariatu ze zdziwieniem odnotowała obecność Violetty.
- Cześć Viola.
- No jesteś wreszcie. Jak cię nie było to cała firma na mojej głowie, dasz wiarę? Haruję tu za ciebie i siebie jak jakaś nasza szkapa, aż mi się boki zapadły, Już mi nawet pomidory nie pomagają na ten stres. Mówię ci Ulka tu jest jak w jakimś młynku. Ciągle coś ode mnie chcą. No przecież się nie rozmrożę, nie?
– Rozmnożę Viola, – usłużnie podsunęła Ula – ale nie martw się firma na pewno ci tego nie zapomni.
- Cześć moje ulubione dziewczyny! - Do sekretariatu tanecznym krokiem wparował prezes.
- Viola, powysyłałaś te foldery, które ci dałem wczoraj? – zwrócił się do sekretarki – Viola żachnęła się.
– Za kogo ty mnie masz? Jak powiedziałam, że wyślę, to powiedziałam, nie?
- To dobrze. Ula z tobą muszę nieco dłużej pogadać, wejdziesz?
– Tak, już idę. Puścił ją przodem i wszedł za nią zamykając drzwi.
– Siadaj, siadaj. Jak się czujesz? Wszystko dobrze?
- Dziękuję, że pytasz. Tak, bardzo dobrze. Nabrałam sił, więc teraz mogę góry przenosić.
- No z tymi górami to byłbym ostrożny. Dobrze, Ula. Mam jednak mały problem. Pomożesz?
- No, jeśli tylko będę potrafiła…
- Na pewno będziesz – odparł z przekonaniem. - Posłuchaj. Dowiedziałem się, że na pokazie ma się pojawić niejaka Ingrid Krűger, znasz? Słyszałaś może o niej? – Ula pokręciła głową.
– Nie, nie znam, kto to?
- To guru mody, dziennikarka i krytyk modowy. Jeśli jej opinia o pokazie i kolekcji będzie pozytywna, to sukces mamy zapewniony i tu właśnie zaczyna się twoja rola. – Ula z zaciekawieniem chłonęła każde słowo.
– To znaczy?- spytała.
- Ula, nikt z nas ani Paulina ani ja nie znamy niemieckiego. Jesteś ostatnią deską ratunku. Tylko ty biegle władasz tym językiem. Zgodzisz się na funkcję tłumacza?
Ula patrząc na jego błagalne spojrzenie i strapioną minę roześmiała się serdecznie.
– No jak mogłabym odmówić takiej prośbie. Oczywiście, że się zgadzam.
Zerwał się z kanapy, porwał ją w ramiona i okręcił się z nią kilka razy.
– Wiedziałem, wiedziałem, że mi pomożesz. Jesteś wielka, wielka, wielka.
Przyciągnął ją do siebie i odcisnął na jej ustach siarczystego całusa. Znów poczuła znane jej ciepło na policzkach. Kolejny raz rumieniła się jak nastolatka. Marek przyglądał jej się z rozbawieniem. Była naprawdę urocza i to w niej uwielbiał.
- Chodź, usiądź jeszcze, bo to nie wszystko. W związku z pokazem mam coś dla ciebie. - Usiadła posłusznie na kanapie obserwując jak Marek z czeluści szklanej szafy wyciąga jakieś pudło. Ułożył je na jej kolanach i rzekł.
– Proszę, otwórz.
Ostrożnie uchyliła wieko. Jej oczom ukazała się przepiękna sukienka a obok niej w niemal identycznym odcieniu turkusa pyszniły się eleganckie pantofle na wysokim obcasie z delikatnej, irchowej skóry. Odebrało jej mowę. Nikt nigdy w całym jej życiu nie zrobił jej takiego prezentu. Była tak zaskoczona, że nie mogła wykrztusić z siebie słowa. Przez dość długo trwającą ciszę przebiły się słowa Marka.
– Ula, chociaż powiedz, czy ci się podoba?
- Bardzo. Bardzo mi się podoba, tylko nie rozumiem, dlaczego, za co?
Ujął jej dłonie w swoje ręce i odparł nadając swemu głosowi poważny ton.
– To będzie bardzo ważny dla nas dzień i chciałbym, żebyś wyglądała wyjątkowo w tym właśnie dniu. To jeszcze nie wszystko.
Podszedł do szuflady biurka i z powodzi precjozów, jakie dostał od Sebastiana wyłowił delikatny naszyjnik nabijany turkusami. Wrócił do niej i wręczył klejnot.
– To z pewnością podkreśli kolor twoich pięknych oczu. - Była zaskoczona.
– Marek, ja nie mogę tego przyjąć, to zbyt cenna rzecz i nie pasuje do mnie. – Uśmiechnął się pobłażliwie.
– Ula, proszę cię nie odmawiaj mi, zrób mi tę przyjemność i załóż go do tej sukienki. Zapewniam cię, że będzie pasował idealnie. – Widział jak walczy sama ze sobą, w końcu głęboko odetchnąwszy kiwnęła głową.
– Dobrze założę go, ale robię to tylko dla ciebie. – Jego twarz rozjaśnił szczery uśmiech.
– Dziękuję Ula, uwielbiam cię.
- Nie, to ja ci dziękuję, że pomyślałeś o mnie. Dziękuję za prezenty. Mam nadzieję, że cię nie zawiodę i sprawdzę się jako tłumacz.
- Nie zawiedziesz Ula, nigdy nie zawodzisz i tak będzie tym razem. Ja to po prostu wiem.


Część 6

Wszystko było dopięte na przysłowiowy guzik. Kreacje wisiały już na wieszakach, modele byli gotowi, wystrój sali i catering też. Dzień wcześniej Ula za namową Alicji pojechała wraz z nią do fryzjera i bez zastrzeżeń oddała się w jego ręce. Fryzjer skrócił i wycieniował jej włosy. Zmienił również kolor i teraz siedząc przed lustrem w salonie fryzjerskim podziwiała wraz z Alą efekt pracy stylisty.
- Bardzo ładnie ci w tym rudym kolorze. Ta fryzura dodaje lekkości i tak bardzo pasuje do owalu twojej twarzy. Jesteś piękna Ula. Marek jak cię jutro rano zobaczy to padnie z wrażenia.
- Nie zobaczy, bo pojawię się dopiero na pokazie. Dał mi wolne, żebym się mogła dobrze wyspać i przygotować.
- No, dba o ciebie pan prezes. Wreszcie docenił, jaki skarb mu się trafił.
- Ala, on mnie zawsze doceniał. Przecież nie tylko ja ciężko pracowałam przed pokazem. On też zarywał noce, zapewniam cię.
- Wiem. On się naprawdę zmienił. Już nie szaleje jak dawniej z Sebastianem po klubach i nie podrywa wszystkiego, co się rusza. Wreszcie zaczęło mu zależeć na tej firmie.
- Tak. To prawda. Wiesz Ala, chodźmy jeszcze do optyka. Chcę spróbować ponownie założyć soczewki kontaktowe. Może dobiorą mi takie, które nie będą podrażniać moich oczu?
- Dobrze, więc chodźmy.
Ula nie obiecywała sobie zbyt wiele po tej wizycie, ale jednak wyszła zadowolona z salonu. Rzeczywiście, bardzo dobrze dobrano jej soczewki. Soczewki najnowszej generacji i co najważniejsze nie drapały jej oczu. Alicja odwiozła ją do domu i zasiedziała się jeszcze przy herbacie konferując zawzięcie z panem Józefem.
Piątkowy poranek okazał się czasem błogiego lenistwa. Pokaz zaczynał się o siedemnastej, więc mogła pozwolić sobie na „nicnierobienie” i leniuchowanie w łóżku. O dziesiątej zebrała się jednak i w piżamie poczłapała do kuchni. Nikogo nie było. - Jasiek w szkole, Beatka w przedszkolu a tata pewnie poszedł na zakupy – pomyślała. Z tych rozważań wyrwał ją natarczywy dźwięk komórki.
- Halo – odebrała
- Cześć Ula, Marek z tej strony. Jak się czujesz? Wyspałaś się?
Uśmiechnęła się. – Jak to miło, że troszczy się o mnie – a na głos powiedziała.
– Tak wyspałam i to jak, właśnie dopiero wyszłam z pościeli.
- No, nieźle. Zazdroszczę ci. Sam bym chętnie wskoczył pod ciepłą kołderkę.
- Jeszcze wskoczysz, niech tylko ten młyn się skończy wtedy na pewno odpoczniesz.
- Dobrze Ula, ale ja dzwonię, bo chciałem zapytać, czy będziesz miała czym dojechać na pokaz.
– Tak, nie martw się. Przyjadę z Alą. Obiecała, że pomoże mi się przygotować. Będzie dobrze. Na pewno będę na czas.
– To do zobaczenia na miejscu. Pa.
– No to pa…

Część 7

W sukience podarowanej od Marka wyglądała zjawiskowo. Buty pasowały idealnie, podobnie jak nowy kolor jej włosów. Ala zrobiła jej delikatny makijaż i pomogła zapiąć turkusowy naszyjnik. Całości dopełniła niewielka kopertówka również w kolorze turkusowym. Kiedy wyszła wreszcie z pokoju, żeby zaprezentować się rodzinie, opadły im szczęki. Józef patrzył z zachwytem na swoją najstarszą latorośl i ukradkiem ocierał łzy. Tak bardzo przypominała mu Magdę, jego zmarła żonę. Jasiek zareagował typowym dla niego – Wow siostra, ale pojechałaś - Za to Beatka podskakując krzyczała.
– Ulcia, wyglądasz jak księżniczka.
Pożegnała się z rodziną i wraz z Alą odjechały w kierunku Warszawy.
Na miejscu poszły wprost do garderoby, gdzie rozgorączkowany Pshemko udzielał ostatnich wskazówek modelom. Skończył wreszcie swoją tyradę, powiedział tylko swoje charakterystyczne – a sio! - co miało oznaczać mniej więcej – idźcie na swoje miejsca i przycupnął na stojącym nieopodal krześle. Ula podeszła do niego i spytała.
– Pshemko, wszystko w porządku? – podniósł na nią swój zmęczony wzrok i natychmiast zerwał się z siedziska.
– Urszulo wyglądasz cudnie. - Okręcił ją kilka razy wokół swojej osi. – No, no nie miałem pojęcia, że taka z ciebie piękność.
– Dzięki, dzięki Pshemko. Muszę teraz iść przygotować się. Robię dzisiaj za tłumacza.
Pokaz przebiegał bardzo sprawnie, nagradzany solidnymi brawami publiczności. Pierwszy rząd jak zwykle zarezerwowany był dla właścicieli i wspólników biorących udział w finansowaniu kolekcji. Obok rodziców Marka zasiadła Paulina Febo wraz z bratem Alexem, dalej siedział Korzyński wraz z Terleckim a za nimi Ingrid Krűger, przy której przycupnął jej asystent. Po przejściu przez wybieg pierwszych modeli na sceną wkroczył Marek. Przywitał się z gośćmi a następnie zagaił.
- Drodzy państwo, zaszczyciła nas dzisiaj swoją obecnością niezwykła osoba, wybitna dziennikarka, krytyk i guru światowej mody. Proszę państwa powitajmy serdecznie Ingrid Krűger. – Rozległy się gromkie brawa.
Marek gestem rąk uciszał publiczność. Kiedy wreszcie zapadła cisza, rzekł.
– Proszę mi wybaczyć, nie znam niestety niemieckiego, ale moja asystentka zgodziła się dzisiaj wystąpić w roli tłumacza – po sali przeszedł pomruk.
Paulina zacisnęła pięści. – On chyba zwariował. Brzydula? Przecież ona skompromituje nas w oczach Ingrid i w oczach innych gości! Już ja sobie z nim porozmawiam po pokazie. Nie daruję mu tego okrutnego żartu.
- Ula, zapraszam cię na scenę. Przez moment nic się nie działo. W końcu jedna z kurtyn odchyliła się i na scenę weszła prawdziwa piękność. Publiczność zamarła a ona szła dalej z nieśmiałym uśmiechem na ustach nie rozglądając się na boki, mając wzrok utkwiony w szeroko otwartych ze zdumienia oczach Marka. Zanim do niego dotarła, przemknęło mu przez myśl – to najpiękniejsze stworzenie stąpające po ziemi, jakie w życiu widziałem.
Paulinę widok takiej Uli wbił po prostu w fotel. – To jest Brzydula? Ta prostaczka? To chyba jakiś żart? Ktoś na pewno musiał coś zrobić z jej twarzą. Przecież to niemożliwe, żeby tak się zmienić z dnia na dzień.
Musiała przyznać, że jest piękna, nawet piękniejsza od niej samej. Uzmysłowiła sobie również, że teraz stanowi potencjalne zagrożenie dla związku jej i Marka. Jej brat siedzący obok również był wstrząśnięty widokiem zmienionej Brzyduli, chociaż on bardziej panował nad emocjami. Siedział sztywno z zaciśniętymi szczękami i kamienną twarzą. Dalej pokaz potoczył się gładko. Marek mówił po polsku a Ula tłumaczyła na niemiecki. Po godzinie pokaz się skończył i gratulacjom nie było końca. Pshemko był w swoim żywiole. Trzymając w dłoniach naręcze kwiatów nisko kłaniał się publiczności. Po owacjach na stojąco Marek ponownie wszedł na wybieg zapraszając wszystkich gości na bankiet.